ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2016

บทที่ 2016
ต่อจากนั้น หงห้าก็รับสายมา: “อาจารย์เย์ คุณมีอะไรจะสั่งการผมเหรอครับ?”
เย่เฉินเอ่ยปากพูดว่า: “คือแบบนี้ ผวกนายทั้งสองคนเป็นคนที่ฉันไร่ใจได้ ดังนั้นเรื่องต่อไปที่ฉันจะพูดกับพวกนาย พวกนายต้องเก็บเป็น
ความลับอย่างเข้มงวดและทำงานอย่างเคร่งครัด เข้าใจมั้ย?”
ทั้งสองคนพูดพร้อมกันว่า: “คุณวางใจได้! พวกเราจะเก็บเป็นความลับอย่างเข้มงวดแน่! และทำงานอย่างเคร่งครัด!”
เย่เฉินฮือคำหนึ่ง และพูดต่อไปว่า: “ซ่งเทียนหมิงและซ่งหรงวี่กำลังจะแย่งซิงบัลลังก์ในตระกูลซ่ง ตอนนิ้ พวกนายสองรีบติดต่อซ่งเทียน
หมิง ก็บอกว่ได้ยินฉันพูดว่าคุณท่านซ่งมีอาการป่วย ดังนั้นเลยอยากมาเยี่ยมคุณานซ่ง ให้ความสนใจกับอาการสุขภาพของคุณท่านซ่งและ
ความปลอดภัยของตัวท่านด้วย”
เฉินจี๋อข่ายอ้าปากพูดว่า: “สองพ่อลูกตระกูลซ่งกำลังจะแย่งชิงบัลลังก์หรอ?! งั้นคุณหวั่นถึงเกิดเรื่องที่โตเกี่ยว พวกเขาก็เป็นคนทำเห
รอ?”
เย่เฉินพูดน้ำเสียงเย็นซา: “ถูกต้อง พวกเขาเป็นคนจัดการด้วยมือเดียว”
หงห้ากัดฟันด้วยความแค้นและพูดว่า: “มร่งเย! สองพ่อลูกนี้ใจดำอำหิตเป็นจริงๆ ขนาดญาติของตัวเองก็ทำได้ลงคอ! ผมจะให้พี่น้อง
ไปฟันพวกเขาให้ตายเดี๋ยวนี้!”
เย่เฉินกำชับว่า: “นายอย่าได้หุ่นหันพลันแล่น พวกเขาสองคนพ่อลูกฉันมาจัดการด้วยตัวเอง สิ่งที่พวกนายต้องทำก็คือปกป้องความ
ปลอดภัยของคุณท่านซ่งให้ดี”
หงหำาจำใจต้องพูดด้วยความแค้นใจว่า: “ได้ครับอาจารย์เย่ ผมจะเชื่อฟังคุณ!”
เย่เฉินพูดอีกว่า: “ยังมิอีกเรื่องหนึ่ง ฉันเตรียมจะพาหวั่นถึงกลับประเทศทางทะเล ถึงเวลานั้นเรือจะเยบท่าที่เมืองจงไห่ เหล่าเฉินนายจัด
เตรียมเฮลิคอปเตอร์ให้ฉันส่วงหน้า หลังจากที่พวกเราถึงแล้ว เปลี่ยนไปนั่งเรลิคอปเตอร์กลับไปที่เมืองจินหลิงในทันที!”
เฉินจื่อข่ายพูดด้วยอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย: “ไม่มีปัญหาคุณชาย คืนนี้ผมก็จัดเตรียมไว้ให้ ให้เฮลิคอปเตอร์รอคุณที่เมืองจงไห่!”
เย่ฉินพูดด้วยความพอใจว่า: “เอาล่ะ พวกนายทั้งสองจับาดูทุกการเคลื่อนไหวของสองพ่อลูกตระกูลซ่งอย่างใกล้ชิด การกระทำอะไร
ก็ตาม รายงานให้ฉันในทันที”
หลังจากที่โทรศัพท์เสร็จ ซ่งหวั่นถึงที่แช่น้ำพุร้อนเสร็จ ภายใต้การนำทางของคนรับใช้ของตระกูลอิโตะ ก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว
มาถึงตรงหน้า พูดด้วยความเกรงใจเป็นอย่างมาก: “ขอโทษด้วยจริงๆ ที่ทำให้ทุกคนรอฉันอยู่ตลอด…
อิโตะ นานโกะรีบพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “คุณซ่งไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น พวกเราก็เพิ่งจะนั่งลง”
พูดแล้ว เธอก็ลุกขึ้นยืน และพูดว่า: “คุณซ่งนั่งด้วยกันกับฉันมั้ย?”
ซ่งหวั่นกิงพยักหน้า: “ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณอิโตะ”
จากนั้น เธอก็ลงนั่งข้างกายของอิโตะ นานาโกะ
อิโตะ นานาโกะมองดูผมที่ยั่งเปียกอยู่ของเธอ พูดด้วยรอยิ้มว่า: “ผมของคุณซ่งนั้นดีมากจริงๆ ทั้งดำทั้งมันเงา ยิ่งไปกว่านั้นน้ำหนักผมกั
มากด้วย ไม่รู้ว่าปกติบำรุงผมยังไง?”
ซ่งหวั่นถึงยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า: “ปกติใช้แชมพูซิงสดชนิดหนึ่ง มีผลในการเจริญเติบโตของผม รวมทั้งบำรุงด้วยการหมักผม ก็สามารถ
รับประกันคุณภาพของผมได้ แต่ว่าแบรนด์ที่ฉันใช้ประเทศญี่ปุ่นน่าจะไม่มี รอหลังจากที่ฉันกลับไป ส่งไปรษณีย์มาให้คุณฮิโตะป้าง”
อิโตะ นานโกะพูดอย่างตื่นเต้น: “โธ่เอ๊ย งั้นก็ขอบคุณคุณมากๆนะคุณซ่ง!”
ซ่งหวั่นถึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “คุณอิโตะไม่จำเป็นต้องเกรงใจขนาดนี้ ไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณซ่งตลอดก็ได้ เรียกฉันว่าหวั่นถึงก็ได้”
อิโตะ นานาโกะพูดอย่างจริงจัง: “คุณซ่งอายุมากกว่าฉัน งั้นฉันก็เรียกว่าพี่หวั่นถิงนะ!”