ชั่ขณะหนึ่งที่จงเหยียนซีไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร ถ้าหากว่าเป็นคุณอากวนเธอจะแนะนำอย่างไร?
เธอทำใจให้สงบแล้วเดินไปเปิดประตูห้อง หลังจากนั้น…หน้าประตูห้องกลับไม่ใช่กวนจิ้ง แต่เป็นเจียงโม่หาน
“เรื่องที่หลิงเวยทำร้ายคุณ ผมล้วนทราบหมดแล้ว จึงอยากจะมาขอโทษคุณด้วยตัวเอง”
จงเหยียนซีมีสีหน้าจริงจัง “คุณต้องขอโทษฉันจริงๆ ถึงอย่างไรฉันก็เกือบจะถูกคนทำร้ายเพราะคุณแล้ว”
เธอชะงักไปครู่หนึ่ง “ถ้าอย่างนั้นประธานเจียง เตรียมประโยคขอโทษมาประโยคหนึ่งก็ต้องให้ฉันยกโทษให้แล้วหรือ”
“ความผิดที่เธอกระทำ จะมีกฎหมายเป็นผู้ลงโทษ” เจียงโม่หานเอ่ยด้วยน้ำเสียงอำมหิต
“เธอเป็นคนของคุณ…”
“ผมไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับเธอ” ไม่รอให้จงเหยียนซีเอ่ยจบ เจียงโม่หานก็ต้ดบทเธอและอธิบายออกมา
ริมฝีปากจงเหยียนซีโค้งขึ้น เพียงแค่รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้นั้นเลือดเย็นไร้หัวใจจริงๆ หลิงเวยชอบเขาขนาดนั้น
ตอนนี้พูดว่าทิ้งก็ทิ้งเสียอย่างนั้น ไร้ซึ่งไมตรีจิตและความรักโดยสิ้นเชิง เหมือนกับเมื่อก่อนเลย
“คุณหลิน สามารถไปกินข้าวกับผม….”
“ใครกัน?”
ช่วงล่างของกู้เสียนพันผ้าเช็ดตัวเอาไว้ แต่ท่อนบนเปลือยเปล่า หยดน้ำไหลไปตามแผงอกหนั่นแน่นของเขา แสดงเสน่ห์ความเป็นชาย
ออกมาอย่างซัดเจน
เขาเช็ดผมไป พลางเดินเข้ามา
ใบหน้าสงบนิ่งของเจียงโม่หานเปลี่ยนไปเมื่อได้ยินเสียงคนเอ่ยพูด เมื่อเห็นทั้งร่างกู้เสียนมีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ก็มืดทะมึนในทันที
เมื่อเห็นเจียงโม่หาน กู้เสียนก็ยื่มือไปโอบไหล่จงเหยียนซีเอาไว้ เอ่ยยิ้มๆว่า “ประธานเจียงนี่เอง มาหาแฟนสาวของผมเช้าขนาดนี้มีเรื่อง
อะไรหรือครับ”
จงเหยียนซีคิดจะขยับ กู้เสียนจับไหล่เธอแน่นอย่างไม่ยอมให้เธอขยับ
“ประธานกู้กับคุณหลินมีความสัมพันธ์เป็นแฟนกันหรือ” เจียงโม่หานลดมือที่อยู่ข้างกายลง ค่อยๆรวบเข้าหากันช้ๆ “คุณหลินไม่ได้อยู่ที่
ต่างประเทศมาตลอดหรือ ไปรู้จักกับประธานกู้ได้อย่างไรกันครับ”
“ก่อนที่ผมจะกลับประเทศมา ก็อยู่ที่ต่างประเทศมโดยตลอด ผมรู้จักมานานแล้ว การที่เธอกลับประเทศมาในครั้งนี้ก็เป็นเพราะผม ไม่
อย่างนั้นเธอที่ไม่มีญาติสักคนในประเทศจะกลับมาคนเดียวได้อย่างไรกัน” กู้เสียนจงใจโอบจงเหยียนซีเอาไว้แน่น “ถ้าหากว่าประธานเจียงอยาก
จะเชิญไปกินข้าวล่ะก็ ครั้งหน้าเถอะครับ เมื่อวานแฟนสาวของผมเหนื่อยเกินไป ไม่ค่อยได้นอนเท่าไร ผมอยากให้เธอพักผ่อนสักหน่อย”
จงเหยียนซี “…”
คนโง่ก็ยังฟังออกถึงความหมายที่อยู่ในคำพูดของเขา
เจียงม่หานเม้มริมฝีปาก ไม่ได้ตอบกลับ แต่เบนสายตาไปที่ร่างของจงเหยียนซี
“ประธานเจียง ถ้าอย่างนั้นพวกเราค่อยนัดหมายกันในครั้งหน้า?” เธอเอ่ยเรียบๆ
ช่วงล่างของกู้เสียนพันผ้าเช็ดตัวเอาไว้ แต่ท่อนบนเปลือยเปล่า หยดน้ำไหลไปตามแผงอกหนั่นแน่นของเขา แสดงเสน่ห์ความเป็นชาย
ออกมาอย่างซัดเจน
เขาเช็ดผมไป พลางเดินเข้ามา
ใบหน้าสงบนิ่งของเจียงโม่หานเปลี่ยนไปเมื่อได้ยินเสียงคนเอ่ยพูด เมื่อเห็นทั้งร่างกู้เสียนมีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ก็มืดทะมึนในทันที
เมื่อเห็นเจียงโม่หาน กู้เสียนก็ยื่มือไปโอบไหล่จงเหยียนซีเอาไว้ เอ่ยยิ้มๆว่า “ประธานเจียงนี่เอง มาหาแฟนสาวของผมเช้าขนาดนี้มีเรื่อง
อะไรหรือครับ”
จงเหยียนซีคิดจะขยับ กู้เสียนจับไหล่เธอแน่นอย่างไม่ยอมให้เธอขยับ
“ประธานกู้กับคุณหลินมีความสัมพันธ์เป็นแฟนกันหรือ” เจียงโม่หานลดมือที่อยู่ข้างกายลง ค่อยๆรวบเข้าหากันช้ๆ “คุณหลินไม่ได้อยู่ที่
ต่างประเทศมาตลอดหรือ ไปรู้จักกับประธานกู้ได้อย่างไรกันครับ”
“ก่อนที่ผมจะกลับประเทศมา ก็อยู่ที่ต่างประเทศมโดยตลอด ผมรู้จักมานานแล้ว การที่เธอกลับประเทศมาในครั้งนี้ก็เป็นเพราะผม ไม่
อย่างนั้นเธอที่ไม่มีญาติสักคนในประเทศจะกลับมาคนเดียวได้อย่างไรกัน” กู้เสียนจงใจโอบจงเหยียนซีเอาไว้แน่น “ถ้าหากว่าประธานเจียงอยาก
จะเชิญไปกินข้าวล่ะก็ ครั้งหน้าเถอะครับ เมื่อวานแฟนสาวของผมเหนื่อยเกินไป ไม่ค่อยได้นอนเท่าไร ผมอยากให้เธอพักผ่อนสักหน่อย”
จงเหยียนซี “…”
คนโง่ก็ยังฟังออกถึงความหมายที่อยู่ในคำพูดของเขา
เจียงม่หานเม้มริมฝีปาก ไม่ได้ตอบกลับ แต่เบนสายตาไปที่ร่างของจงเหยียนซี
“ประธานเจียง ถ้าอย่างนั้นพวกเราค่อยนัดหมายกันในครั้งหน้า?” เธอเอ่ยเรียบๆ
ช่วงล่างของกู้เสียนพันผ้าเช็ดตัวเอาไว้ แต่ท่อนบนเปลือยเปล่า หยดน้ำไหลไปตามแผงอกหนั่นแน่นของเขา แสดงเสน่ห์ความเป็นชาย
ออกมาอย่างซัดเจน
เขาเช็ดผมไป พลางเดินเข้ามา
ใบหน้าสงบนิ่งของเจียงโม่หานเปลี่ยนไปเมื่อได้ยินเสียงคนเอ่ยพูด เมื่อเห็นทั้งร่างกู้เสียนมีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ก็มืดทะมึนในทันที
เมื่อเห็นเจียงโม่หาน กู้เสียนก็ยื่มือไปโอบไหล่จงเหยียนซีเอาไว้ เอ่ยยิ้มๆว่า “ประธานเจียงนี่เอง มาหาแฟนสาวของผมเช้าขนาดนี้มีเรื่อง
อะไรหรือครับ”
จงเหยียนซีคิดจะขยับ กู้เสียนจับไหล่เธอแน่นอย่างไม่ยอมให้เธอขยับ
“ประธานกู้กับคุณหลินมีความสัมพันธ์เป็นแฟนกันหรือ” เจียงโม่หานลดมือที่อยู่ข้างกายลง ค่อยๆรวบเข้าหากันช้ๆ “คุณหลินไม่ได้อยู่ที่
ต่างประเทศมาตลอดหรือ ไปรู้จักกับประธานกู้ได้อย่างไรกันครับ”
“ก่อนที่ผมจะกลับประเทศมา ก็อยู่ที่ต่างประเทศมโดยตลอด ผมรู้จักมานานแล้ว การที่เธอกลับประเทศมาในครั้งนี้ก็เป็นเพราะผม ไม่
อย่างนั้นเธอที่ไม่มีญาติสักคนในประเทศจะกลับมาคนเดียวได้อย่างไรกัน” กู้เสียนจงใจโอบจงเหยียนซีเอาไว้แน่น “ถ้าหากว่าประธานเจียงอยาก
จะเชิญไปกินข้าวล่ะก็ ครั้งหน้าเถอะครับ เมื่อวานแฟนสาวของผมเหนื่อยเกินไป ไม่ค่อยได้นอนเท่าไร ผมอยากให้เธอพักผ่อนสักหน่อย”
จงเหยียนซี “…”
คนโง่ก็ยังฟังออกถึงความหมายที่อยู่ในคำพูดของเขา
เจียงม่หานเม้มริมฝีปาก ไม่ได้ตอบกลับ แต่เบนสายตาไปที่ร่างของจงเหยียนซี
“ประธานเจียง ถ้าอย่างนั้นพวกเราค่อยนัดหมายกันในครั้งหน้า?” เธอเอ่ยเรียบๆ
