ตอนที่ 662 ยกที่ดินให้หรือจ่ายค่าชดเชย
ยายกุยกล่าวว่า “หญิงพรหมจรรย์” ไม่ได้มีความหมายอะไรมากสําหรับคนนอก แต่สําหรับเฟิงหยูเฮงและกลุ่มของนาง นี่เป็นเหมือนสายฟ้าฟาด นางเห็นหลู่ซ่งเปิดเผยความประหลาดใจอย่างชัดเจน แม้ว่าเขาจะซ่อนมันในทันที แต่เขาก็ยังทิ้งร่องรอยไว้
เมื่อเห็นใบหน้าที่งุนงงของเฟิงหยูเฮง ยายกุยก็มองไม่เห็นอะไร ดูเหมือนว่านางต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง อย่างไรก็ตามนางถูกหยุดโดยเฟิงหยูเฮงโบกมือของนาง นางหันไปพูดกับเหยาซู่ “ลูกพี่ลูกน้องคนโตไปกับท่านยายเป็นการส่วนตัว ลูกพี่ลูกน้องคนโตควรมีความชัดเจนในเรื่องนี้ เรื่องของหลู่โชวได้รับการแก้ไขแล้ว และพระราชวังก็ให้เกียรติกับงานแต่งงานนี้เช่นกัน งานแต่งงานนี้ยังคงเป็นงานแต่งงาน ข้าเชื่อว่าท่านปู่ ท่านลุง และท่านป้าของข้าจะไม่เอาความอีกต่อไป”
เหยาซู่มองเฟิงหยูเฮงอย่างซาบซึ้ง จากนั้นนําหลู่เหยาไปเผชิญหน้ากับสมาชิกของตระกูลเหยาก่อนที่จะคุกเข่า หลู่เหยาให้คํามั่นแก่สมาชิกของตระกูลเหยาว่า “ลูกสะใภ้เข้ามาในตระกูลทุกวันนี้ อย่างไรก็ตามข้าไม่ต้องการให้บ่าวรับใช้ของข้าสร้างปัญหาใดๆสําหรับการเฉลิมฉลองที่จบลงด้วยเงื่อนไขที่ไม่ดีนั้น เป็นความผิดของลูกสะใภ้ทั้งหมดเจ้าค่ะ” น้ําเสียงของนางจริงจังและการจ้องมองของนางก็มีความจริงใจอย่างสมบูรณ์ “ลูกสะใภ้รู้ความผิดของตัวเอง ตั้งแต่นี้ไปข้าจะเป็นภรรยาที่เหมาะสม ข้าจะสนับสนุนและรับใช้ท่านปู่ และข้าจะเคารพท่านป้าและท่านลุงในขณะที่รักพี่น้องที่อายุน้อยกว่า ข้าจะปฏิบัติต่อตระกูลเหยาเหมือนตระกูลของข้าเอง และข้าขอให้คนรุ่นเก่าให้อภัยความผิดพลาดของข้าในวันนี้เจ้าค่ะ” หลังจากที่นางพูดจบนางก็คํานับอีกครั้ง
แต่เดิมคนในตระกูลเหยาเป็นคนดี นอกจากเหยาเซียนซึ่งยังคิดอยู่กับตัวเอง คําพูดของหลู่เหยาทําให้ท่าทีของคนอื่นๆอ่อนลง แม้แต่เหยาจิงจุนก็ไม่สามารถตําหนินางได้อีกต่อไป เหยาขู่คุกเข่าอยู่ข้างๆหลู่เหยาแต่ไม่ได้พูดอะไร แต่ทัศนคติของเขาชัดเจน เขายืนหยัดที่จะเผชิญปัญหาร่วมกับภรรยาของเขา
ซูซื่อเป็นคนแรกที่สูญเสียการควบคุม นางเดินไปข้างหน้าเพื่อสนับสนุนสู่เหยาขณะที่ตบหลังมือนางกล่าวว่า “ดี หยุดร้องไห้เร็ว วันนี้ไม่สามารถตําหนิเจ้าได้ มีพี่ชายอยู่ด้วย เมื่อหญิงสาวกําลังจะแต่งงานพี่ชายของเจ้าออกจากเมืองหลวงและกลับมาไม่ทันส่งเจ้าออกจากคฤหาสน์ การรีบวิ่งมาเพื่อมอบของกํานัลก็เป็นความเข้าใจเช่นกัน ในเรื่องของบ่าวรับใช้ หญิงสาวที่ดีเชื่อฟังแม่ เมื่อใช้บ่าวรับใช้ให้เลือกคนที่เชื่อฟังมากกว่านี้ แม้ว่ามีความสามารถในการต่อสู้ก็จะดี แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ว่าพวกเขาจะโดดเด่นยิ่งขึ้น มีแนวโน้มว่าพวกนางจะสร้างปัญหาให้กับเจ้านายของพวกนางด้วย”
หลู่เหยาเต็มไปด้วยความกตัญญ นางพยักหน้าอย่างแรง ในขณะที่พยักหน้านางเช็ดน้ําตา แต่เมื่อทําตามนี้นางได้ยินเหยาซ่กล่าวว่า “ไม่เพียงแต่บ่าวรับใช้ที่รู้ศิลปะการต่อสู้จะไม่ดี ส่งแม่นมและบ่าวรับใช้คนอื่นกลับตระกูลหมู่ทั้งหมด !”
หลู่เหยาตื่นตกใจ สองคนนั้นยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น เมื่อได้ยินเหยาซู่พูดอย่างนี้ พวกนางต้องการที่จะส่ายหน้าของพวกนางเพื่อต่อสู้เพื่อตัวเอง แต่เหยาซู่สะบัดแขนเสื้ออย่างรุนแรงด้วยความคิดของเขาที่ตั้งไว้แล้ว “เจ้าทั้งสองมีเจตนาที่ไม่ดี เมื่อสิ่งต่างๆเกิดขึ้น เจ้าไม่ยอมรับความผิดของเจ้า เจ้าสาดโคลนใส่อาเฮง เป็นเพราะอาเฮงมีความสามารถบางอย่าง ทําให้นางจึงไม่ถูกเจ้ากลั่นแกล้ง หากเป็นคนอื่น พวกเขาจะไม่ถูกฆ่าอย่างไม่ยุติธรรมหรือ? ในวันแรกที่เข้ามาถึงคฤหาสน์แทนที่จะช่วยคุณหนูของเจ้าสะสมบารมี เจ้าทําสิ่งที่น่ากลัวแบบนี้ คนเช่นนี้ไม่เหมาะที่จะอยู่ในคฤหาสน์เหยาของเรา !” หลังจากที่เขาพูดจบแล้ว เขาก็หันหลังกลับไปมองหลู่ซ่งผู้ซึ่งยังคงคุกเข่าที่เท้าของซวนเทียนฮั่วและถามด้วยเสียงดัง “ท่านเสนาบดีหลู่เห็นด้วยกับขุนนางผู้ต่ําต้อยหรือไม่ขอรับ ? ”
หลู่ซ่งจะพูดอะไรได้อีกในตอนนี้? แม้ว่าสถานะของเขาจะเป็นขุนนางขั้นหนึ่งในการเผชิญหน้ากับตระกูลเหยา แต่ตําแหน่งขุนนางขั้นหนึ่งของเขาก็ไม่ได้มีความหมายอะไรมากนัก เหยาเซียนผู้มีอิทธิพลนั้นยืนอยู่ตรงนั้น เสนาบดีอย่างเขาจะกล้าเงยหน้าขึ้นหรือ?
ดังนั้นเขาจึงตกลงอย่างรวดเร็ว “สิ่งที่ลูกเขยนั้นพูดถูกต้อง แต่ในอนาคตเจ้าต้องไม่เรียกข้าว่าเสนาบดีหลู่ เจ้าต้องเรียกข้าว่าพ่อตา”
เหยาซู่พยักหน้าและไม่พูดอะไรเลย แต่เมื่อเขามองกลับไป เขาจงใจหลบตาเหยาเซียน และเฟิงหยูเฮง เขารู้ว่าคนที่จับผิดเก่งที่สุดในครอบครัวคือลูกพี่ลูกน้องของเขา, เฟิงหยูเฮงและท่านปู่เหยาเซียน เนื่องจากสิ่งต่างๆเป็นเช่นนี้ เขาหวังว่าเขาจะผ่านช่วงเวลาที่ยากลําบากไปได้
เมื่อเห็นว่าคดีกับตระกูลเหยาและตระกูลหลู่ได้รับการแก้ไขแล้ว พวกเขาก็สงบสุข คฤหาสน์เหยาสั่งให้ห้องครัวเตรียมอาหารอีกครั้ง งานเลี้ยงยังคงต้องดําเนินการต่อไป พวกเขาไม่สามารถปล่อยให้บรรยากาศอึดอัดเพราะเรื่องนี้ นอกจากนี้การสูญเสียชีวิตก็เป็นการดีที่สุดที่จะใช้การเฉลิมฉลองเพื่อชําระล้าง
ยายกุยกล่าวอําลาและถูกนําตัวออกไปโดยเฟิงหยูเฮง หลังจากที่พวกเขาอยู่ห่างไกลจากความวุ่นวายของเรือน ยายกุยดึงเฟิงหยูเฮงลากไปด้านข้างสองสามก้าว จากนั้นนางยอมรับผิดว่า “องค์หญิง บ่าวรับใช้ผู้นี้มีความผิดเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงถามว่า “ท่านยายกําลังพูดถึงความบริสุทธิ์ของหลู่เหยาหรือ? ”
ยายกุยพยักหน้า “ไม่อาจปิดบังความจริงจากองค์หญิงได้ แต่บ่าวรับใช้คนนี้พูดเรื่อง โกหก คุณหนูตระกูลหลู่นั้นไม่ใช่หญิงพรหมจรรย์เลย ไม่เพียงแต่นางไม่บริสุทธิ์เท่านั้น ยังเป็นที่ชัดเจนว่านางผ่านผู้ชายมาแล้วตั้งแต่ตอนที่นางยังเป็นเด็ก เมื่อนางถูกตรวจสอบ คุณชายใหญ่ตระกูลเหยายืนอยู่อีกด้านนอก คุณหนูตระกูลหลู่เป็นคนเจ้าความคิด หลังจากบ่าวรับใช้ชราผู้นี้ตรวจเสร็จ นางก็เดินไปที่อีกด้านหนึ่งทันทีและคุกเข่าให้คุณชายใหญ่ตระกูลเหยา บ่าวรับใช้ชราผู้นี้ถูกไล่ออกจากห้อง แต่ได้ยินเสียงเบาๆ ของคุณหนูตระกูลหลู่ที่กําลังร้องไห้ คุณชายใหญ่นั้นตะโกนด้วยความโกรธเล็กน้อยก่อนที่เสียงของเขาจะเบาลง ข้าไม่รู้ว่าคุณหนูตระกูลหลู่พูดอะไรจึงทําให้คุณชายใหญ่ออกหน้าขอให้บ่าวรับใช้ชราผู้นี้ไม่เปิดเผยเรื่องนี้ เมื่อถูกเรียกกลับมา เขาบอกบ่าวรับใช้ผู้นี้ว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของตระกูลเหยา และตระกูลเหยาไม่ใช่ตระกูลของฮ่องเต้ นี่เป็นเรื่องของตระกูลเหยา มันไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลของฮ่องเต้ และเขาขอให้บ่าวรับใช้ชราคนนี้ไว้หน้าเขาและไม่อนุญาตให้เรื่องนี้เปิดเผยออกไป ไม่มีสิ่งใดที่บ่าวรับใช้ชราสามารถทําได้ และได้แต่ทําตามที่คุณชายใหญ่พูด องค์หญิงโปรดยกโทษให้ข้าด้วย”
เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างขมขึ้น นี่คือบางสิ่งที่เหยาซูร้องขอ ใครที่นางสามารถตําหนิ? ในท้ายที่สุด เรื่องนี้เป็นเรื่องของตระกูลเหยา นางใช้แซ่อื่นและนางเป็นเพียงลูกพี่ลูกน้องของเขา นางได้ทําสิ่งที่นางทําได้แล้ว และให้พวกเขารู้ว่าพวกเขาต้องรู้อะไร ส่วนนางจะถูกขับไล่หรือเก็บไว้ มันจะขึ้นอยู่กับเหยาซู่
“ท่านยายทํางานหนัก” นางจับมือยายกุย “การเดินทางครั้งนี้เป็นสิ่งที่ขัดกับกฎแล้ว อาเฮงดีใจมากยายเดินทางมา จะจําเป็นต้องให้อภัยได้อย่างไรเจ้าค่ะ”
“อ่า ! องค์หญิง การได้รับใช้ท่านถือเป็นวาสนาแล้วเพคะ” เมื่อคําเหล่านี้ออกมา ตั๋วแลกเงินก็ ถูกยัดไว้ในมือของนาง ขณะที่นางได้ยินเฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “ขอบคุณมากสําหรับการทํางานหนักของท่านยาย เมื่อลูกพี่ลูกน้องคนโตปรารถนาที่จะไม่เปิดเผยสิ่งนี้ท่านยายจะช่วยจัดการ”
ยายคนนี้จะไม่เข้าใจเจตนาของนางได้อย่างไร ดังนั้นนางจึงรีบกล่าวว่า “องค์หญิงไม่ต้องกังวล ลูกสะใภ้ของตระกูลเหยาได้รับการยกย่องจากพระราชวังผ่านการตรวจร่างกายครั้งนี้ นี้เป็นเกียรติสําหรับตระกูลเหยา”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ จากนั้นนางก็มีรถม้าส่งยายกุยกลับไป
เมื่อนางหันหลังกลับ เหยาเซียนที่ออกมายืนอยู่ไม่ไกลเกินไป เฟิงหยูเฮงถอนหายใจและเดินไปบอกเหยาเซียนเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นตั้งแต่ต้นจนจบ จากนั้นนางก็เปิดเผยความคิดของนาง “ท่านปู่ เรื่องนี้ไม่สามารถควบคุมได้ เหยาซู่เลือกเส้นทางนี้ เราปล่อยให้เขาเดินไปตามทางที่เขาเลือก มันเป็นเพียงที่หลู่เหยาแต่งงานเข้าคฤหาสน์แล้ว ดังนั้นจึงจําเป็นต้องจับตาดูนาง อย่าปล่อยให้นางสร้างปัญหาอีก และยอมให้ผู้อื่นถูกกลั่นแกล้ง”
“หึมม” การแสดงออกของเหยาเซียนเป็นสิ่งที่น่าเกลียดมาก และเขาอดไม่ได้ที่จะสาปแช่ง “ไว้หน้า ? บุตรของตระกูลเหยาจะเป็นคนโง่ได้อย่างไร เมื่อหญิงสาวเช่นนี้เข้ามาในตระกูลเหยาจะอยู่อย่างสงบสุขในอนาคตอย่างไร นางรู้จักใช้ความเมตตาของผู้คนในคฤหาสน์ อย่างไรก็ตามสิ่งนี้จะทําให้ทุกคนในคฤหาสน์อยู่บนขอบเหว เขาดูผิดจริงๆ !” เขาดูถูกเหยาฟู ในเวลาเดียวกันเขาก็คร่ําครวญในยุคนี้ว่า “สมองของเด็กในยุคนี้มีอะไรบ้างที่ต้องการชื่อเสียง แต่ไม่มีเหตุผล ? เขาไม่รังเกียจที่จะนําผู้หญิงแบบนั้นเข้ามาใช่ไหม ?”
เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างขมขึ้น “ท่านปู่ ถ้าท่านพูดแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นท่านก็เป็นคนที่สับสน
“หืม?” เหยาเซียนไม่สามารถตอบสนองได้ซักพัก “ข้ากลายเป็นคนสับสนได้อย่างไร ? ”
เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “ท่านปู่สับสนกับยุคนี้ ! ไม่ใช่เด็กในยุคนี้ที่มีปัญหากับสมอง ลองคิดดู หา กสิ่งนี้เกิดขึ้นในศตวรรษที่ 21 มันจะถูกพิจารณาเป็นสถานการณ์หรือไม่? ”
เหยาเซียนก็ตกใจแล้วเข้าใจทันที่ว่านางหมายถึงอะไร ถูกต้อง! ยุคโบราณยังคงมีบางสิ่งบางอย่างเช่นการตรวจร่างกาย แต่ด้วยสังคมที่พัฒนาไปสู่ศตวรรษที่ 21 ใครจะสนใจว่าภรรยาของพวกเขาบริสุทธิ์หรือไม่ ผู้คนหยุดคิดเกี่ยวกับแนวคิดนั้น ยุคสมัยใหม่นิยมเสรีภาพในความรักและเสรีภาพในการแต่งงาน การแต่งงานเป็นหัวข้อยอดนิยม หลู่เหยาเกิดผิดยุค หากสิ่งนี้เป็นไปตามวิธีคิดที่ทันสมัย ไม่ว่าหลู่เหยาจะมีความตั้งใจดีหรือไม่และไม่ว่านางจะบริสุทธิ์หรือไม่ก็ตาม แม้จะเป็นสิ่งที่เขาจะพิจารณาก็ตาม”
เมื่อคิดเช่นนี้เหยาเซียนผ่อนคลายมากขึ้น อย่างไรก็ตามเขาได้ยินเฟิงหยูเฮงกล่าวกับตัวเองว่า “ข้าไม่รู้จริงๆว่าวิวัฒนาการของสังคมไปได้ดีหรือไม่ดี”
เหยาเซียนยิ้มอย่างขมขึ้นและลากนางกลับเข้าไปในคฤหาสน์
เมื่อพวกเขากลับมา หลู่ซ่งยืนขึ้นแล้ว อาจเป็นเพราะเขาคุกเข่าเป็นเวลานาน แต่เขาก็ไม่ได้ขยับได้ดีนัก นับตั้งแต่เขามาก็คงไม่ดีที่จะจากไปทันที เขารีบไปด้านข้างเหยาจิงจุนและขอโทษซ้ําแล้วซ้ําอีก
เฟิงหยูเฮงพูดกับเหยาเซียนอย่างเงียบๆ “คนในตระกูลเหยานั้นไร้เดียงสาและใจดีเกินไป สิ่งที่ข้ากังวลมากที่สุดคือเมื่อหลู่เหยาสร้างปัญหา ตระกูลเหยาจะสามารถต่อสู้ได้หรือไม่”
เหยาเซียนไม่สามารถทําอะไรได้ “แต่ละคนมีชีวิตของตัวเอง หากสมาชิกของตระกูลเหยาสามารถใช้โอกาสนี้เพื่อเติบโต พวกเขาจะไม่ถูกทําให้อับอายโดยหลู่เหยา หากพวกเขาปล่อยให้เด็กผู้หญิงตัวเล็กจัดระเบียบ ตระกูลเหยากําลังมุ่งสู่ความเสื่อมโทรมและจะได้รับอันตรายจากคนอื่นในอนาคต แต่เจ้าไม่ควรกังวล เวลาหลายปีที่อาศัยอยู่ในหวางโจวทําให้ตระกูลเหยาแตกต่างจากเมื่อก่อน อย่างน้อยที่สุดถ้ามีอะไรคล้ายกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเจ้าและมารดาของเจ้า ตระกูลเหยาจะมีความสามารถในการปกป้องสิ่งที่ต้องการการปกป้อง นอกจากนี้ยังมีพลังในการต่อสู้กลับ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ก็ดีถ้าเป็นแบบนั้น” ทั้งสองไม่พูดต่อไปเมื่อพวกเขาเข้าไปในสนามด้านหน้าอีกครั้ง
เฟิงหยูเฮงไปคุยกับซวนเทียนหมิงตามปกติ อย่างไรก็ตามเหยาเซียนถูกหยุดโดยหลู่ซ่ง หลู่ซ่งนับถือเหยาเซียนมาก ด้วยสถานการณ์ที่ยังเป็นความผิดของคฤหาสน์ของเขา เขาไม่กล้ากระทําอย่างรีบเร่งในเรื่องเล็กน้อย เขาขอโทษต่อเหยาเซียนจนกระทั่งเหยาเซียนพยักหน้ารับการขออภัย จากนั้นเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
คําขอโทษที่เขาเป็นหนี้นั้นได้รับมอบไปแล้ว อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถออกได้ทันที เขามองไปที่องค์ชายเจ็ด, ซวนเทียนฮั่วอีกครั้ง หลังจากทั้งหมดมันเป็นองค์ชายเจ็ดที่ได้เรียกเขาไป ตอนนี้เขาได้รับการเก็บศพและขอโทษ มันควรจะเป็นเวลาที่เขาจะจากไป แต่ก่อนที่เขาจะจากไป เขาจะคํานับซวนเทียนฮั่ว
ดังนั้นหลู่ซ่งจึงเดินไปแสดงความเคารพอย่างระมัดระวัง “องค์ชายจุน พระองค์เจ้าหน้าที่ผู้ นี้ทําให้พระองค์พอพระทัยหรือไม่ ? ”
ซวนเทียนฮั่วพยักหน้าให้เขา
ในที่สุดหลู่ซ่งรู้สึกสบายใจกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เช่นนั้นเจ้าหน้าที่ผู้นี้ก็สบายใจ พูดไปแล้วกระหม่อมรู้สึกละอายใจต่อตระกูลเหยา ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปกระหม่อมจะสนิทสนมยิ่งขึ้นอย่างแน่นอนพะยะค่ะ”
ซวนเทียนฮั่วไม่ได้กล่าวถึงสิ่งนี้มากนักเพียง แต่เตือนเขาว่า “สิ่งที่สําคัญคือตระกูลหลู่ องค์หญิงจี่อัน องค์ชายผู้นี้โกรธมากในเรื่องนี้”
“เอ่อ…” หลู่ซ่งคิดกับตัวเองว่าสิ่งนี้ไม่ดี “องค์ชายหมายถึงให้เจ้าหน้าที่ผู้นี้คุกเข่าและขอโทษองค์หญิงจีอัน”
“ขอโทษงั้นหรือ?” ซวนเทียนฮั่วพูดกับตัวเองว่า “นั่นเป็นความตั้งใจที่ดีทีเดียว เนื่องจากเจ้าต้องการที่จะขอโทษ เจ้าวางแผนที่จะยกที่ดินหรือจ่ายค่าชดเชย ? ”
