เฉินเสียนกล่าวอย่างแน่วแน่ “พวกเจ้าไม่ต้องสนใจอย่างอื่น แค่ช่วยข้าปกป้องเจ้าน่องน้อยให้ดี ถ้ามีคนในจวนต้องการทำร้ายเขาในขณะที่ข้าไม่อยู่ ไม่จำเป็นต้องไว้ชีวิตนาง ฆ่าให้ตาย”
“อีกอย่าง จับตาดูความเคลื่อนไหวในวังด้วย หลังจากที่ข้าจากไป ถ้ามีใครในวังมา เจ้าต้องพาเจ้าน่องน้อยออกไปโดยเร็วที่สุด ห้ามปล่อยให้เขาเข้าไปในวังตามลำพังเด็ดขาด”
“ไปหาเหลียนชิงโจว เขาต้องมีวิธีการส่งเจ้าน่องน้อยออกจากเมืองหลวง ไปที่ไหนก็ได้ ตราบใดที่ไม่มีใครสามารถหาเจ้าน่องน้อยได้ เขาก็จะปลอดภัย”
สิ่งเดียวที่เฉินเสียนกังวลคือเจ้าภาระตัวน้อยที่ไม่ร้องไห้เลยนี่สิ
หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าแห้ง เฉินเสียนยังคงเวียนหัวเล็กน้อย เธอจับเจ้าน่องน้อยไว้ไม่ยอมปล่อย เมื่อมองดูท่าทางของเขา น้ำตาเธอก็ค่อยๆรื้น
ในช่วงสองวันที่ผ่านมาไม่มีใครในสวนสระวสันตฤดูนอนหลับสนิท
ฝนตกตลอดสองวัน ก็จะต้องมีวันที่ฟ้าสว่างปลอดโปร่ง
หลังจากที่ฝนหยุดตก พระอาทิตย์ก็โผล่ขึ้นมาในตอนบ่าย และโลกทั้งใบก็ใสดุจแก้ว
ผู้คนจากวังได้ออกพระราชกฤษฎีกา เชิญเฉินเสียนให้เก็บข้าวของ แล้วออกเดินทางในวันพรุ่งนี้
อวี้เยี่ยนและแม่นมซุยเก็บของโดยไม่พูดอะไรสักคำ เฉินเสียนพูดอย่างเย็นชา “ไม่ต้องยุ่งยากหรอก แค่เปลี่ยนเสื้อผ้านิดหน่อย”
ต่อมาอวี้เยี่ยนก็ทนไม่ไหว จัดสัมภาระไปเช็ดน้ำตาไป
นางไปกับเฉินเสียนไม่ได้ นางต้องอยู่กับแม่นมซุยเพื่อดูแลเจ้าน่องน้อย ถ้าไป จะต้องเป็นอันตราย อวี้เยี่ยนอยากจะแบ่งตัวเองออกเป็นสองส่วน อีกครึ่งหนึ่งตามเฉินเสียนไป
อวี้เยี่ยนจุกอยู่ในคอแล้วกล่าวต่อหน้าเฉินเสียน “องค์หญิง พวกหม่อมฉันเก็บกระเป๋าเดินทางเจ้าน่องน้อยแล้ว คืนนี้หนีไปด้วยเถอะ ไปไหนก็ได้ และอย่ากลับมาที่เมืองหลวงอีกเพคะ!”
เฉินเสียนบีบใบหน้าที่กลมมนของอวี้เยี่ยนและกล่าวว่า “ตอนนี้มันสายเกินไปแล้วที่จะหลบหนี ยิ่งข้าหลบหนีมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเป็นที่หมายหัวของเขามากขึ้นเท่านั้น และเขามีเหตุผลที่น่าเกรงขามชอบธรรมที่จะกำจัดพวกเราแม่ลูกไปตลอดกาล”
เฉินเสียนยิ้มเบา ๆ และปลอบนาง “เช่นนั้นข้าหนีไม่พ้น ข้าต้องไป เมื่อข้าไปแล้ว ข้าจะหันเหความสนใจของจักรพรรดิ พวกเจ้ากับเจ้าน่องน้อยก็จะได้ผ่อนคลายแล้ว”
“ถ้าหาก…”
“ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับข้า พวกเจ้าก็จะต้องออกไปและทำตามที่ข้าเพิ่งกล่าวไป ตามหาเหลียนชิงโจว” เฉินเสียนยิ้มและกล่าวว่า “วางใจ ต่อให้ข้าเหลือลมหายใจเฮือกสุดท้ายก็จะกลับมา”
อวี้เยี่ยนร้องไห้และกล่าวว่า “ท่านอย่าทำให้เจ้าน่องน้อยไม่มีแม่นะเพคะ”
“ข้ารู้” เพียงแต่คิ้วของเฉินเสียนปกคลุมไปด้วยความกังวลใจที่ไม่สามารถกำจัดออกไปได้
อวี้เยี่ยนเอามีดสั้นที่ใต้หมอนและลูกดอกที่เธอได้มาก่อนหน้านี้เก็บมา และเตรียมเข็มเงินจำนวนมากไว้สำหรับป้องกันตัวในการเดินทาง
แต่ไม่ทันระวัง อวี้เยี่ยนยังยกขลุ่ยไม้ไผ่ใต้หมอนของเฉินเสียนขึ้นมา
อวี้เยี่ยนลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยถามว่า “องค์หญิง ต้องการนำสิ่งนี้ไปด้วยหรือไม่เพคะ?”
นางกลัวว่าเฉินเสียนจะนอนไม่หลับถ้าเธอไม่พกติดกายไปด้วย
ของบางสิ่ง ที่เหมือนมีเวทมนตร์บางอย่าง ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกสงบใจและสบายใจ
เฉินเสียนมองไปที่ขลุ่ยไม้ไผ่ นิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเขามีความเจ็บปวดอยู่จางๆ และกล่าวว่า “ไม่จำเป็น ข้าจะเอามันไปคืน”
การยึดติดกับสิ่งของอยู่เสมอไม่ใช่เรื่องดี
เธอจะไม่มีวันได้ออกไป
หลังจากคืนขลุ่ยไม้ไผ่ให้ซูเจ๋อแล้ว ต่อไปมันก็ควรจะจบลง
เธอไม่อยากคิดถึงเขาอีกแล้ว
ไปคราวนี้ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาจริง ๆ หรือเปล่า
เฉินเสียนถือขลุ่ยไม้ไผ่ไว้ในมือแน่น ฝ่ามือของเธอก็ร้อนขึ้นเล็กน้อย เธอเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าเรียบง่ายและออกจากจวนแม่ทัพ
เคยคิดว่าเรือนของซูเจ๋อต้องเดินไปตามตรอกซอกซอยที่ซับซ้อน และเดิมทีเธอก็จำทางไม่ได้
เฉพาะตอนนี้ที่อ้อมประตูหน้าเรือนของซูเจ๋อและเข้าไปในตรอกด้านหลัง เฉินเสียนรู้สึกว่าทุกย่างก้าวของเธอ เธอรู้สึกอย่างชัดเจน
เธอมาที่ประตูหลังเรือนของซูเจ๋อ ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู มองขึ้นไปที่ประตูที่ปิดสลัวภายใต้แสงจันทร์
เฉินเสียนสูดหายใจเข้าลึก ๆ และไม่สามารถระงับอาการใจสั่นที่อธิบายไม่ได้ในใจของเธอได้
เมื่อก่อนเธอเคยจากที่นี่ไปแล้ว เมื่อตอนนั้นซูเจ๋อยืนอยู่ข้างประตูส่งเธอ เธอก็เคยเข้าไปที่นี่ เมื่อนั้นซูเจ๋อก็ยืนอยู่ข้างประตูมารับเธอ
เธอยืนอยู่หน้าประตูของเขาเป็นเวลานาน แต่ก็ไม่ได้เข้าไปเคาะประตู
เธอกำลังคิดว่า ถ้าเธอเคาะประตู ใครจะเป็นคนเปิดประตู? สนมในบ้านของเขา?
เธอควรพูดอะไรและทำอย่างไร?
จำเป็นต้องมอบขลุ่ยไม้ไผ่ให้นางสนมในบ้านให้เอาไปส่งแทนหรือไม่?
เมื่อเฉินเสียนกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง เธออดไม่ได้ที่จะแอบหัวเราะกับความคิดเยอะของตัวเอง
เธอเพียงแค่มาคืนของเท่านั้น แต่ในตอนนี้เธอยังคงถือสาผู้หญิงที่อยู่ในบ้านของเขาอย่างชัดเจน
เฉินเสียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ไม่ว่าเธอจะต้องการโยนขลุ่ยไม้ไผ่ไปข้ามกำแพงหรือยัดมันไว้ใต้ประตูก็ตาม เช่นนั้นคืนของ และก็ไม่ต้องไม่เจอใครในเรือนของเขา
เพียงแต่ว่าเช่นนี้ซูเจ๋ออาจไม่สามารถรู้ได้ ถ้าขลุ่ยไม้ไผ่จะจมอยู่ในหญ้าหรือใต้รอยแตกของประตู มันจะเป็นการทำของให้เสียหายตามอำเภอใจเกินไป
หัวใจเธอพรั่งพรูด้วยความสั่นไหว
อยากเห็นเขา
ก็ดีที่จะคืนของให้เขาต่อหน้าและบอกลาเขา
แต่เขาถ้าเขาไม่อยากจะเจอ ซูเจ๋อจะออกมาหรือไม่ เขาจะเปิดประตูนี้ได้หรือเปล่า ขึ้นอยู่กับโชคชะตา
เฉินเสียนไม่ได้พยายามบังคับโชคชะตานี้ ทั้งยังฝ่าอันตรายอีกด้วย
ช่างมันไปเถอะ
เฉินเสียนมองลงไปที่ขลุ่ยไม้ไผ่ในมือของเธอ หันหลังกลับอย่างช้าๆ และไปที่ประตูหลักเพื่อมอบของให้กับพ่อบ้านของเขา และให้พ่อบ้านเอาไปส่งให้เขาละกัน
ซูเจ๋อฉลาดขนาดนี้ คงรู้ความหมายเมื่อเห็นขลุ่ยไม้ไผ่
เพียงแค่เธอหันหลังแล้วเดินสองก้าว ขณะนั้น จู่ๆ ประตูหลังก็เปิดออก
มีเงาของร่างหนึ่งยืนอยู่ที่กรอบประตู และเฉินเสียนหันหลังให้เขา และไม่มีใครส่งเสียงใด ๆ ชั่วขณะหนึ่ง
ต่อมาเฉินเสียนหันกลับมา เหลือบมองเขา และเห็นว่าเป็นเขาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากซูเจ๋อ
“ท่านมาหาข้าหรือเปล่า?” ซูเจ๋อถาม
“ท่านจะออกไปข้างนอกหรือ?” เฉินเสียนถามเช่นกัน
ทั้งสองถามเรื่องนี้พร้อมกัน
แต่คำตอบนั้นชัดเจน
เมื่อเฉินเสียนมาที่นี่ นอกจากจะมาหาเขาแล้วจะมาหาใครได้อีก
แม้ว่าเธอจะไม่มา ซูเจ๋อก็จะไปหาเธอในคืนนี้ แค่ไม่คิดว่าทันทีที่เปิดประตู ก็จะเห็นเธออยู่ที่ประตู
ซูเจ๋อก็ตกตะลึงไปเล็กน้อย
จากนั้นเขาก็กล่าวว่า “มาหาข้า ทำไมไม่เคาะประตูล่ะ?”
เฉินเสียนเลิกคิ้วอย่างไม่รู้ไม่ชี้ “ข้าเกรงว่าจะมีคนอื่นมาเปิดประตู”
“มีเพียงข้าเท่านั้นที่ชอบเดินผ่านประตูนี้”
เฉินเสียนเอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านจะรีบออกไปหรือ” เธอเดินถอยหลังสองก้าว ถ้ารีบ เธอก็จะไม่เสียเวลาคืนของให้เขา
จริงๆ ก็ไม่มีอะไรจะพูดอยู่แล้ว
ตอนนี้เขาสามารถออกมาพบกันสักนิด ได้บรรลุเจตนาเดิมของเฉินเสียนแล้ว
เพียงแต่ว่าซูเจ๋อกล่าวว่า “ข้าไม่รีบ”
เฉินเสียนยืนอยู่นอกกรอบประตู ซึ่งเตี้ยกว่าเขาเล็กน้อย เอียงศีรษะเล็กน้อย และพยายามมองใบหน้าของเขาให้ชัดเจนผ่านแสงจันทร์ที่ส่องประกาย
จดจำเค้าโครงทั้งหมดของเขา
ทันใดนั้นเฉินเสียนก็นึกถึงหุ่นที่เธอเรียนแกะสลักเป็นครั้งแรก หากเป็นครั้งต่อไป เธอคงจะจำรูปร่างหน้าตาของเขาได้ และเธอจะสามารถแกะสลักมันได้ดีขึ้น
ซูเจ๋อก็มองเธอ ดูเหมือนท้องฟ้ายามค่ำคืนจะเต็มไปด้วยดวงดาว อยากจะลากเธอเข้ามา
เฉินเสียนเก็บสายตา วางลงบนฝ่ามือของเขา และกล่าวอย่างสงัดว่า “ซูเจ๋อ คืนให้ท่าน”
