สายฝนกระหน่ำลงมาบนไหล่ที่เปียกโชกของเขา เงาสะท้อนของหยดน้ำทำให้ดวงตาของเฉินเสียนพร่าเลือน
เธอไม่เคยพบไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนเลวทรามต่ำช้าเท่าฉินหรูเหลียงมาก่อน
เพราะฉินหรูเหลียงไม่ใช่พ่อของลูกเธอ เขาจึงใจดำอำมหิตได้ถึงขนาดนี้และเป็นเช่นนี้เสมอมา
เฉินเสียนน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้ว เมื่อก่อนเธอแค่ล้อเล่นเพราะไม่อยากให้ฉินหรูเหลียงเป็นพ่อของลูก
แต่พอเซียงซั่นมีลูก ปฏิกิริยาของฉินหรูเหลียงกลับแตกต่างออกไป ตอนที่เซียงซั่นเสียลูกไปเขาทั้งเศร้าเสียใจและเป็นทุกข์อยู่นาน เธอควรจะสงสัยตั้งแต่ตอนนั้น
เธอเคยสงสัย แต่น่าเสียดายที่เธอไม่แน่ใจ
เขาอาศัยจังหวะที่เฉินเสียนเผลอเดินมาอยู่ตรงหน้าเธอและก้มตัวลงช่วยบังฝนให้
เธอเงยหน้ามองเขาแล้วพูดว่า “ตอนนี้ท่านต้องการให้ข้าเอาชีวิตของลูกไปเดิมพันกับชีวิตของหลิ่วเหมยอู่ใช่หรือไม่”
“ข้าช่วยท่านเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับตลอดไปได้ ถ้าเด็กคลอดออกมาอย่างปลอดภัย ข้าสัญญาว่าข้าจะดูแลเขาอย่างดี แต่ถ้าไม่…”
ที่ขอบตาของฉินหรูเหลียงมีประกายของหยดน้ำ “ข้าสัญญาว่าในอนาคตข้าจะมอบลูกให้ท่านอีกคน เป็นลูกของข้ากับท่านเอง ตกลงไหม? ต่อให้รู้ว่าในภายภาคหน้าอาจจะต้องกลายเป็นหมากตัวหนึ่งในพระหัตถ์ขององค์จักรพรรดิ ตราบใดที่ท่านเต็มใจ ข้าก็ยินดีจะเป็นพ่อของเขา”
เฉินเสียนส่ายหน้า “ข้าไม่ได้อยากมีลูกกับท่าน ฉินหรูเหลียง ท่านทำเช่นนี้ไม่ได้ ข้าบอกท่านแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นการแสดงของหลิ่วเหมยอู่! ถ้านางถูกวางยาพิษจริงๆ นางคงตายไปนานแล้ว! ทำไมท่านถึงไม่เชื่อข้า อย่างน้อยแค่เชื่อข้าครั้งนี้สักครั้งก็พอ!”
เธอตะโกนใส่เขาว่า “ถ้านางตาย ข้าจะจ่ายมันด้วยชีวิตไม่ดีรึ! ข้ากับลูกยอมตายไปพร้อมกับนาง!” เธอเริ่มหมดแรง “แต่ตอนนี้ท่านจะทำแบบนี้ไม่ได้…”
เธอหลบอยู่ใต้ชายคา รู้สึกเหน็บหนาวไปถึงกระดูก
แต่ฉินหรูเหลียงไม่ปล่อยเธอไป
“ฉินหรูเหลียง ท่านจะเนรคุณต่อคนที่ช่วยชีวิตท่านแบบนี้ไม่ได้ ข้าช่วยชีวิตท่านไว้ ข้ารักษาอาการบาดเจ็บให้ท่าน…”
ร่างของเธอแนบชิดอยู่กับผนัง เธอพยายามเต็มที่ที่จะถอยหนี
แต่เธอหยุดมันไม่ได้ ฉินหรูเหลียงค่อยๆ เอื้อมมือมาที่ท้องของเธอ
“ฉินหรูเหลียง อย่าทำให้ข้านึกเสียใจที่คิดผิดช่วยชีวิตของท่านไว้…”
“จิ้งเสียน ข้าขอโทษ”
ทันทีที่ฝ่ามือของเขาเอื้อมมาสัมผัส เฉินเสียนก็ตอบสนองตามสัญชาตญาณ เธอคว้าปิ่นปักผมและแทงลงไปที่มือซึ่งเต็มไปด้วยความชั่วร้ายของฉินหรูเหลียงอย่างสุดแรงเกิด อยากจะแทงเขาให้ทะลุ เจาะเขาให้พรุนเหมือนเม่น ทำให้เขาเลือดไหลเหมือนกับเธอ ให้พรุนไปทั้งตัว!
เธอทำแบบนั้นลงไปจริงๆ แต่ดูเหมือนฉินหรูเหลียงจะไม่รู้จักกับความเจ็บปวด
ปิ่นปักผมแทงเข้าไปทั่วทั้งมือของเขาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เลือดแดงฉานไหลนองเต็มฝ่ามือ
ทว่าก็ยังขัดขวางความรุนแรงและโหดเหี้ยมของเขาไม่ได้ มือของเขาที่กวาดอยู่บนหน้าท้องที่นูน เขาบีบกดลงไปอย่างแรง
ณ เวลานั้นเฉินเสียนเกือบจะคิดว่าวิญญาณของตัวเองถูกผลักออกจากร่างไปแล้ว
เดิมทีจากที่แค่รู้สึกตกใจและรู้สึกเย็นที่ท้องเล็กน้อย ก็เหมือนมีคลื่นโหมซัดอย่างรุนแรงและก่อตัวเป็นกระแสน้ำวนลึกลงไปเรื่อยๆ
เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างหาที่เปรียบมิได้
เธอคิดมาตลอดว่าตราบใดที่เธอไม่มีสิ่งที่ชอบ ก็จะไม่มีใครช่วงชิงอะไรไปจากเธอได้
แต่เธอคิดผิด
ตอนนี้สมบัติที่มีค่าเพียงอย่างเดียวในท้องของเธอกำลังถูกฉินหรูเหลียงแย่งชิงชีวิตไป!
เฉินเสียนไม่สนใจว่าใครคือพ่อของเด็ก ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอเฝ้าฟูมฟักเด็กคนนี้อยู่ทุกๆ วัน จนเขากลายมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตที่แยกออกจากกันไม่ได้
เพราะมืออันโหดเหี้ยมไร้ความปรานีของฉินหรูเหลียงที่เข้ามาฉุดลากชีวิต ยืนกรานที่จะพรากเธอแม่ลูกออกจากกัน!
เฉินเสียนรู้สึกว่าความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นนี้โหดร้ายยิ่งกว่าการเชื่อมเอ็นเข้ากับหนัง เชื่อมเลือดเข้ากับเนื้อ!
“ฉินหรูเหลียง ท่านมันไร้จิตสำนึก… โหดร้ายเลือดเย็น…”
เฉินเสียนหายใจไม่เป็นจังหวะ เธอรู้สึกเพียงแค่ว่าตอนนี้เธอเจ็บท้องจนถึงขีดสุด ทันใดนั้นน้ำอุ่นๆ ก็ไหลพรั่งพรูออกมาจากตัวเธอ
เธอเบิกตากว้างและหายใจหอบ จิกเล็บลงไปบนพื้นด้วยความเจ็บปวด นิ้วมือบิดเบี้ยวจนแทบจะผิดรูปผิดร่าง
ฉินหรูเหลียงเห็นเลือดค่อยๆ ไหลซึมออกมาจากกระโปรงอันเปียกโชกของเธอ เขารู้สึกตัวและก้าวถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่มั่นคงนัก
ตัวของเธอค่อยๆ เลื่อนลงมาจากผนังและลงไปนั่งกองอยู่บนพื้น
เธอกรีดร้องอย่างรุนแรงไม่ต่างจากแม่สัตว์ร้าย
และร้องไห้เจียนจะขาดใจ
พายุฝนสะท้อนให้เห็นเค้าหน้าอันน่าเวทนาและไร้ซึ่งสีเลือดของเธอ ดวงตาของฉินหรูเหลียงฉายแววเจ็บปวด เขาหันหลังวิ่งออกไปและพูดว่า “รอก่อน ข้าจะไปตามหมอตำแย”
เธอร้องไห้และเอ่ยขึ้นเมื่อลับหลังเขาไปแล้ว “ทำไมตอนนั้นข้าต้องช่วยท่านด้วย ทำไมข้าถึงไม่ดูท่านตายไปเฉยๆ… ทำไมท่านต้องเอาดวงใจของข้าไปแลกกับดวงใจของท่าน… ข้าไม่ได้ติดหนี้ท่านนะ!”
เฉินเสียนในภาพจำของฉินหรูเหลียงไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อน
เขาคิดว่าเธอจะเข้มแข็ง
เพราะเธอเข้มแข็งอยู่เสมอ
แม้ว่าลูกของเธอจะคลอดก่อนกำหนด เธอก็คงจะอยู่รอดได้อย่างแน่นอน
แต่ระหว่างทางกลับเขาถามหมอว่าจะเป็นอย่างไรถ้าเด็กถูกบังคับให้คลอดออกมาก่อนกำหนด เด็กอาจจะเป็นอันตรายถึงชีวิต อาจจะเกิดมาเป็นเด็กขี้โรค อาจจะคลอดยาก… ยังมีความเป็นไปได้อื่นๆ อีกมากมายที่เขายังไม่รู้
ฉินหรูเหลียงจำไม่ได้ว่าเมื่อครู่นี้เขาลงแรงไปหนักแค่ไหน
เขาเหมือนจะเห็นเลือดของเฉินเสียนไหลออกมาไม่ขาดสาย
เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเฉินเสียนร้องไห้แบบนั้น เขาเห็นความสิ้นหวังในตัวเองของเธอและรู้สึกเหมือนหัวใจของตัวเขาเองถูกควักออกมา
เขาทำพลาดไปแล้ว… ใช่ไหม
ฝนยังคงตกหนักอย่างต่อเนื่องจนถึงเวลาพลบค่ำ
อวี้เยี่ยนเพียงแค่ไปส่งของให้เหลียนชิงโจวและขอให้เขาหาวิธีปรุงยาแก้พิษให้ ไหนเลยจะรู้ว่าฝนจะตกลงมาอย่างหนักก่อนจะได้กลับไปที่จวน ด้วยเหตุนี้นางจึงหยุดรออยู่ที่เรือนของเหลียนชิงโจว
ไม่คิดเลยว่าเมื่อนางกลับมาถึง จะมีการเปลี่ยนแปลงอย่างพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินเกิดขึ้นในสวนสระวสันตฤดู
ส่วนแม่บ้านจ้าว เดิมทีนางคิดว่าฉินหรูเหลียงจะเข้ากันได้ดีกับเฉินเสียน ดังนั้นนางจึงพยายามประวิงเวลาให้นานที่สุดก่อนจะกลับมา โดยไม่รู้ว่าตนเองได้พลาดช่วงเวลาที่เฉินเสียนอ่อนแอที่สุดและกำลังต้องการความช่วยเหลือ
เฉินเสียนรู้สึกสับสน เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะผ่านเรื่องราวเหล่านี้ไปได้อย่างไร
เธอรู้สึกเหมือนมีเสียงของผู้คนดังก้องอยู่ในหู
เธอลืมตาที่ไร้แววขึ้นมา สายตาจดจ่ออยู่กับอะไรไม่ได้เลย เธอเพียงแต่รู้สึกว่ามีเงาของผู้คนทับซ้อนวูบไหวอยู่ตรงหน้าจนทำให้เธอเวียนหัว
อวี้เยี่ยนคุกเข่าลงบนพื้นและกุมมือของเธอไว้แน่น นางโห่ร้องทั้งน้ำตานองหน้า “องค์หญิง! ฟื้นสิเพคะองค์หญิง!”
หมอตำแยหลายต่อหลายคนทั้งเร่งรีบทั้งวิตกกังวล “องค์หญิง เวลานี้องค์หญิงจะหลับไม่ได้นะเพคะ! พระองค์ต้องออกแรง! ไม่เช่นนั้นเด็กจะออกมาไม่ได้ ทั้งองค์หญิงและลูกจะตกอยู่ในอันตราย!”
“องค์หญิง! พวกบ่าวขอร้อง องค์หญิงทรงออกแรงหน่อยนะเพคะ!”
เฉินเสียนร่างกายเปียกปอน เธอรู้สึกเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว ความรู้สึกล่องลอยออกไป เธอได้ยินเสียงเหล่านั้นดังกระทบโสตประสาท แต่ว่าเธอหยุดความวิงเวียนที่เกิดขึ้นไม่ได้
อวี้เยี่ยนกัดฟัน นางเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของตนเองและตบหน้าเฉินเสียนทันทีหลังจากนั้น
ภายในห้องเงียบสงัด
เฉินเสียนมองอวี้เยี่ยนอย่างเลื่อนลอย แต่แล้วรูปร่างหน้าตาของอวี้เยี่ยนก็ค่อยๆ สะท้อนขึ้นมาในดวงตาที่ว่างเปล่าคู่นั้น
อวี้เยี่ยนตะโกนใส่เฉินเสียนด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ “องค์หญิง ถ้าองค์หญิงไม่ออกแรงคลอด เด็กจะตายและพระองค์ก็จะไม่รอดนะเพคะ! องค์หญิงอยากจะสิ้นพระชนม์อยู่ที่นี่โดยที่ยังค้างคาอยู่แบบนี้หรือ! บ่าวขอร้อง ฟื้นขึ้นมานะเพคะองค์หญิง!”
