ท่านแม่ทัพเพื่อภรรยาคนที่สองแล้ว ถึงกับบังคับเซียงซั่นให้ตายอย่างโหดเหี้ยม!
สักพักข่าวก็แพร่กระจายไปยังทั่วจวนแม่ทัพอีกครั้ง และพวกบ่าวในจวนเป็นห่วงมาก
พวกเขาที่เป็นบ่าวรับใช้ หลังจากเจ้านายใช้หมดประโยชน์แล้วก็จะถูกกำจัด!
หัวของเซียงซั่นมีเลือดออกและใบหน้าของเธอซีดเผือด
ไม่นานหมอก็มาทำแผล เมื่อตรวจชีพจรนางสีหน้าท่าทางก็เปลี่ยนไป
เฉินเสียนยิ้มอย่างมีนัยยะ ดูเหมือนว่าทุกอย่างยังไม่จบ
อวี้เยี่ยนนำเก้าอี้มาและช่วยให้เฉินเสียนนั่งลงช้าๆ เฉินเสียนกล่าวอย่างสบายๆ “ถ้าหมอมีอะไรที่ยากจะพูด รอสักครู่ให้ท่านแม่ทัพกลับค่อยพูดก็ได้”
เฉินเสียนหันไปสั่ง “ไปเรียกท่านแม่ทัพมา”
ในไม่ช้าฉินหรูเหลียงก็ปรากฏตัวในเรือน เขาได้ขอให้คนจัดการกับเรื่องนี้เป็นการส่วนตัว แต่ขณะนี้เขาไม่ได้คาดคิดว่าปัญหาจะใหญ่โตเช่นนี้!
อย่าหวังว่าเขาจะมีสีหน้าที่ดีนักเลย
เมื่อเห็นท่าทางที่สั่นเทาของหมอ เฉินเสียนก็ยิ้มและกล่าวว่า “ตอนนี้ท่านแม่ทัพก็อยู่ที่นี่แล้ว อาการของเซียงซั่นเป็นอย่างไรกันแน่ หมอพูดออกมาเถอะ”
“นี่……”
ฉินหรูเหลียงกล่าวอย่างไม่ทน “เจ้ามีอะไรก็พูดมา!”
หมอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพูดออกไปอย่างระมัดระวัง “ท่านแม่ทัพ เซียงซั่น…กำลังตั้งครรภ์”
สีหน้าของผู้คนในนั้นก็เปลี่ยนไปตามไปด้วย
หมอไม่ทราบสาเหตุเฉพาะ รู้เพียงว่าหากสาวใช้ได้รับการวินิจฉัยว่าตั้งครรภ์ เป็นเรื่องที่ร้ายแรงมาก
เฉินเสียนเป็นคนแรกที่ยิ้มและกล่าวว่า “นี่เป็นสิ่งที่ดี ยังไม่แสดงความยินดีกับท่านแม่ทัพอีก”
ฉินหรูเหลียงตัวเย็นเยียบ พวกบ่าวจะกล้ายั่วยุเขาได้อย่างไร
เฉินเสียนกล่าวอีกครั้ง “นี่เป็นสิ่งที่ดีมาก เซียงซั่นตั้งครรภ์ลูกของแม่ทัพ แต่ท่านแม่ทัพกลับรีบร้อนที่จะส่งนางไป คิดจะตัดหางปล่อยวัดลูกตัวเองจริงๆหรือ?”
ฉินหรูเหลียงกำมือแน่น จ้องไปที่เฉินเสียนแล้วกล่าวว่า “ท่านมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นหรือไง?”
เฉินเสียนแสดงความยินดีออกมาอย่างจริงใจ “จะมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นได้อย่างไร ข้าดีใจแทนท่านแม่ทัพจริงๆ เรื่องน่ายินดีเช่นนี้ มีคนสืบทอดสกุลแทนท่านเพิ่ม บรรพบุรุษของท่านรู้เข้าคงจะดีใจแทนท่านนัก”
คำพูดนี้กระแทกหูของฉินหรูเหลียงอย่างมาก
ฉินหรูเหลียงกัดฟันและพูดว่า “ข้าจะมีความสุขมากขึ้นถ้าท่านหุบปาก”
“ถ้าข้าหุบปาก ถ้าท่านส่งตัวเซียงซั่นออกไปจะทำอย่างไร? งั้นเหมยอู่ปล่อยให้เมล็ดพันธุ์ของตระกูลฉินออกไปเจริญเติบโตข้างนอก นางก็คงทำบาปใหญ่เลยล่ะ”
ในเวลานี้บ่าวรับใช้ที่อายุเยอะหลายคนในจวนแม่ทัพรู้เรื่องนี้แล้ว ทุกคนก็ออกมาคุกเข่าอ้อนวอนแทนเซียงซั่น
ปล่อยให้ตระกูลฉินแผ่กิ่งก้านสาขาออกไปนั่นเป็นสิ่งที่พวกบ่าวรับใช้ในจวนยินดี
สีหน้าของฉินหรูเหลียงดูสับสน มองไปที่เซียงซั่นและกล่าวว่า “งั้นก็ให้กำเนิดลูกก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที!”
เฉินเสียนหัวเราะ “ไม่คิดจะแต่งตั้งตำแหน่งเลยหรือ?”
ฉินหรูเหลียงมองไปที่เฉินเสียน “ข้าบอกให้ท่านหุบปาก!”
เฉินเสียนกล่าวว่า “ข้านายหญิงของท่านแม่ทัพหน้าที่ต้องรักษาความสามัคคีในครอบครัว ถ้าท่านไม่เต็มใจที่จะรับผิดชอบ ข้าต้องแต่งตั้งเซียงซั่นในนามของข้า ข้าเชื่อว่าเหมยอู่จะคงจะเห็นด้วยและความเข้าใจ”
ไม่รอฉินหรูเหลียงตอบรับ เฉินเสียนก็เอ่ยอีกครั้ง “เซียงซั่นตั้งครรภ์ลูกของท่านแม่ทัพ ข้ารับหน้าที่ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นางจะเป็นนายหญิงคนที่สามของของจวนแม่ทัพ”
ฉินหรูเหลียงกำลังจะแสดงอาการ เฉินเสียนก็มองมาด้วยรอยยิ้มและกล่าวว่า “ท่านแม่ทัพกลัวว่าเหมยอู่จะไม่ยินดี ไม่เป็นไร ข้าตัดสินใจแล้ว ท่านแม่ทัพไม่ต้องกังวลไป ถ้าเหมยอู่มีเรื่องค้าน ให้นางมาหาข้า”
ขณะที่เธอพูด รอยยิ้มที่มุมปากของเธอค่อยๆ เปลี่ยนไปยิ้มเยาะ “ข้ารับรองว่ามีหลายวิธีที่จะทำให้นางเห็นด้วยอย่างเชื่อฟังไม่มีการคัดค้าน”
เช่นนั้นจะส่งเหมยอู่ไปไว้ในมือผู้หญิงคนนี้ได้อย่างไร นั่นไม่ใช่การส่งแกะเข้าปากเสือหรืออย่างไร?
ในท้ายที่สุดเซียงซั่นก็ได้ใช้ลูกหาผลประโยชน์ และนางก็กลายมาเป็นนายหญิงคนที่สามในจวนแม่ทัพ
แม้ว่าเฉินเสียนจะรับผิดชอบเรื่องนี้ แต่ฉินหรูเหลียงไม่ได้โต้แย้งเรื่องนี้ นับว่ายอมรับเรื่องไปกลายๆแล้ว
หลิ่วเหมยอู่ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องทราบ ดังนั้นถ้าจะให้ดีฉินหรูเหลียงต้องบอกเธอด้วยตนเอง
นางกำลังรอให้ฉินหรูเหลียงอธิบายมาตลอด เดิมทีฉินหรูเหลียงตัดสินใจส่งเซียงซั่นออกไป แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าปล่อยนังสารเลวนั่นดีกว่าอยู่ในจวนและเห็นมันทุกวัน
แต่ไม่ได้คาดคิดว่าเซียงซั่นจะตั้งครรภ์ขึ้นมา!
ฉินหรูเหลียงไม่เพียงแต่ไม่ส่งเธอไป แต่ยังให้เฉินเสียนปล่อยให้นางเป็นภรรยาคนที่สามด้วย!
มีเฉินเสียนอยู่ข้างหน้าแล้ว และยังมีเซียงซั่นมาต่อข้างหลังอีก และหลิ่วเหมยอู่ที่อยู่ตรงกลางหลังจากนี้ก็คงจะขยับตัวยากขึ้น
หลังจากที่ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อต่อกันมาหลายวัน ในที่สุดหลิ่วเหมยอู่ก็ร้องไห้ต่อหน้าฉินหรูเหลียงอย่างเสียใจ
ฉินหรูเหลียงอดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า “เหมยอู่ นางตั้งครรภ์ลูกของข้า”
หลิ่วเหมยอู่ร้องไห้กล่าว “ข้ารู้ ข้ารู้… มันเป็นความผิดของข้า ถ้าไม่ใช่ว่านานขนาดนี้แล้วข้ายังไม่มีลูก แม่ทัพคงจะไม่…”
“พูดอะไรโง่ๆ เรื่องนี้เป็นความผิดของข้าเอง” ฉินหรูเหลียงปลอบนางอย่างทุกข์ใจ
“เหมยอู่ เรื่องนี้ข้าทำไม่ถูกต้อง ข้ารู้สึกผิด ที่ต้องทำให้เจ้าน้อยใจ หากขอให้เจ้ายกโทษให้ข้า ข้าก็เกรงว่าจะทำไม่ได้”
หลิ่วเหมยอู่ร้องไห้จนตาแดง
นางน้อยใจ แต่นางก็เกลียดมันมากยิ่งขึ้น
ทำไมพวกเขาสามารถตั้งครรภ์ได้ตามต้องการ แต่ตัวเองที่เตรียมตัวมานานกลับไม่มีวี่แววใดๆ!
หลิ่วเหมยอู่มองเขาด้วยน้ำตาและกล่าวอย่างเศร้าโศก “งั้นท่านแม่ทัพวางแผนที่จะทำอย่างไรต่อ? ท่านต้องการให้เด็กกำเนิดออกมาหรือไม่?”
ฉินหรูเหลียงพยักหน้าอย่างครุ่นคิด “อืม”
“แต่ตอนแรก…” หลิ่วเหม่ยอู่หยุดแล้วหล่าวว่า “เมื่อครั้งองค์หญิงตั้งครรภ์ ท่านแม่ทัพไม่ต้องการเด็กคนนั้นไม่ใช่หรือ?”
ใบหน้าของฉินหรูเหลียงนั้นอธิบายไม่ถูกและพูดอย่างปลอบโยน “การกำเนิดบุตรออกมาไม่ใช่เรื่องไม่ดี ในอนาคตจะเลี้ยงในนามของเจ้า ให้เจ้าเป็นแม่ของเด็ก”
หลิ่วเหมยอู่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรไปอีกก็คงไม่มีประโยชน์
ฉินหรูเหลียงเอ่ยออกมาอีกครั้ง “เหมยอู่ หลังจากนี้ข้าจะชดใช้ให้เจ้าอย่างดี”
นางไม่ค่อยอยากจะเลี้ยงลูกคนอื่นนัก ทำไมครั้งนี้ฉินหรูเหลียงไม่เตรียมยาทำแท้งให้เซียงซั่นเหมือนที่ทำกับเฉินเซียนในคราวแรก?
“เหมยอู่จะเชื่อใจท่านแม่ทัพอีกครั้ง”
นอกเสียจากนี้นางจะทำอะไรได้อีกล่ะ? เรื่องเป็นเช่นนี้แล้ว นางไม่สามารถแข็งข้อกับฉินหรูเหลียงได้อีกต่อไป
มิฉะนั้นเซียงซั่นจะใช้ประโยชน์จากมันอย่างแน่นอน
ตั้งแต่เซียงซั่นกลายเป็นภรรยาคนที่สาม นางจึงย้ายไปที่เรือน และมีบ่าวรับใช้อยู่ข้างๆ นางเพื่อดูแลชีวิตประจำวันของนาง
นางกลายเป็นเจ้านายของจวนแม่ทัพอย่างสมเหตุสมผล
แม้ว่าฉินหรูเหลียงจะไม่ได้มาหานางอีก แต่นางก็พร้อมสำหรับทุกอย่างเกี่ยวกับการเลี้ยงลูกในครรภ์
แม้แต่เซียงซั่นก็รู้สึกว่าฉินหรูเหลียงห่วงใยเด็กคนนี้ไม่มากก็น้อย
แต่ปกติที่เซียงซั่นสัมผัสท้องของนางและตกอยู่ในความคิดอื่น
แม่บ้านจ้าวที่อยู่สวนสระวสันตฤดูหลังจากทราบเรื่อง อดไม่ได้ที่จะบ่นเล็กน้อย
เธอกระซิบกระซาบกับอวี้เยี่ยนเป็นการส่วนตัว “เป็นลูกของท่านแม่ทัพเหมือนกัน แต่ทำไมถึงได้แตกต่างมากเช่นนี้ ในคราแรกท่านแม่ทัพต้องการจะฆ่าลูกขององค์หญิง แต่ตอนนี้เขาปฏิบัติต่อเซียงซั่นอย่างให้อภิสิทธิ์ เป็นไปได้ไหมว่าท่านแม่ทัพจะถูกเซียงซั่นทำของใส่จริงๆ?”
อวี้เยี่ยนพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก “ใครจะไปรู้ล่ะ ในเวลานั้นท่านแม่ทัพเกลียดองค์หญิง บางทีในตอนนี้ท่านอาจจะชอบเซียงซั่น”
เฉินเสียนดึงตำราในมือ เสียงพูดคุยข้างนอกลอยเข้ามาในหูของเธอ ทำให้เธอค่อยๆจดจ่อกับมัน
เมื่อเซียงซั่นไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับเด็กคนนี้ หลิ่วเหมยอู่ก็ข่มอารมณ์ไม่ไหวแล้ว ส่งเซียงหลิงไปเชิญเซียงซั่นมาหาที่ศาลา
เซียงซั่นตอบรับด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณที่นายหญิงรองให้เกียรติเชิญ ข้าจะไปที่นั่นอย่างแน่นอน”
หลังจากที่เซียงหลิงออกไป เซียงซั่นก็ลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งหน้า ในใจครุ่นคิด หลิ่วเหมยอู่ที่มาพอเหมาะพอเจาะเสียจริง
