รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 295 ไม่กลับบ้านทั้งคืน

เวลาเดียวกัน ในอีกด้านหนึ่ง หลังจากที่มู่ซีซีและลั่วเสี่ยวชิงได้ไปทำการตรวจที่โรงพยาบาลจนเสร็จ
ลั่วเสี่ยวชิงกังวลเกี่ยวกับเรื่องของมู่ซีซี เธอจึงนั่งแท็กซี่มาส่งมู่ซีซีกลับคฤหาสน์ จากนั้นลั่วเสี่ยวชิงก็ขึ้นรถเมล์กลับไป
มู่ซีซีกลับไปที่คฤหาสน์และใช้เวลาช่วงบ่ายอยู่ในห้องด้วยความวิตกกังวล ในที่สุดก็รอจนถึงเวลาที่จี้หลิงชวนควรจะเลิกงาน มู่ซีซีลงไปรอที่ห้องนั่งเล่นอีกหนึ่งชั่วโมง แต่ก็ยังไม่เห็น จี้หลิงชวนกลับมา
มู่ซีซีขมวดคิ้วแน่นขึ้น เธอเหลือบมองไปที่นาฬิกาแขวนบนผนังห้องนั่งเล่น นี่เกือบทุ่มหนึ่งแล้ว
จะว่าไปแล้วเวลานี้ที่บริษัทจี้ซือน่าจะเลิกงานไปตั้งนานแล้ว
ในขณะที่มู่ซีซีกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ป้าหลิงที่อยู่ห้องข้างๆก็เดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับกล่าวว่า “คุณซีซี อาหารเย็นพร้อมแล้วค่ะ ไม่รู้ว่าคุณชายจี้จะกลับมาตอนไหน คุณซีซีจะทานก่อนไหมคะ”
หลังจากที่ได้ฟังป้าหลิงพูด มู่ซีซีจึงได้สติกลับมา เธอมองไปที่ป้าหลิงและพูดกับป้าหลิงว่า“รอก่อนก็ได้ค่ะ หนูยังไม่หิวมาก…”
อันที่จริงเธอกินไม่ลงเสียมากกว่า
ป้าหลิงเห็นสีหน้าท่าทางของมู่ซีซีไม่ค่อยดีนัก เธอจึงไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแค่พยักหน้าตกลงและก็เดินถอยหลังออกไป
มู่ซีซีนั่งรออยู่บนโซฟา ประมาณห้านาที จากนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาอีกครั้ง
หลังจากรอไปอีกครึ่งชั่วโมง ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มครึ่งแล้ว แต่มู่ซีซีก็ยังไม่เห็นจี้หลิงชวนกลับมา
ในที่สุด มู่ซีซีก็อดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและค้นหาหมายเลขโทรศัพท์ของจี้หลิงชวนหลังจากที่ลังเลอยู่สองถึงสามนาที มู่ซีซีก็ไม่สามารถทนรอได้อีกต่อไป เธอกดโทรหาจี้หลิงชวนอย่างรวดเร็ว
ในตอนที่มู่ซีซีโทรเข้ามา จี้หลิงชวนกำลังก็นั่งอยู่ข้างเตียงของชูเหยาและกำลังดูแลเธออยู่
ทันทีที่โทรศัพท์ดังขึ้น จี้หลิงชวนก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเห็นว่าเป็นหมายเลขของมู่ซีซี จี้หลิงชวนตกตะลึงเล็กน้อย หลังจากนั้นเขาก็ลุกขึ้นและเดินถือโทรศัพท์ออกจากห้องไป จี้หลิงชวนเดินไปรับโทรศัพท์ทางด้านนอก
“ซีซี?” จี้หลิงชวนเรียกชื่อเธอออกมา
“ใช่ ฉันเอง” มู่ซีซีตอบกลับในทันที เธอพยายามควบคุมสติ และดึงบทสนทนาให้กลับมาเข้าเรื่อง“คืนนี้คุณต้องทำงานล่วงเวลาที่บริษัทหรือเปล่า？คุณจะกลับมาเมื่อไหร่？ ฉันจะรอกินข้าวเย็นพร้อมกันกับคุณ . ..”
จี้หลิงชวนเพิ่งจะได้ฟังมู่ซีซีพูดไม่กี่ประโยค ทันใดนั้นเสียงที่อิฐโรยของชูเหยาก็ดังขึ้นมาจากในห้อง จี้หลิงชวนกลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับชูเหยา เขาจึงพูดขัดจังหวะของมู่ซีซีขึ้นมาก่อน”ซีซี เธอทานไปก่อนเลย คืนนี้ฉันมีเรื่องด่วนที่ต้องจัดการ และคืนนี้ฉันอาจจะไม่กลับไป”
เพราะจี้หลิงชวนกลัวว่ามู่ซีซีจะเข้าใจผิดเมื่อได้ยินเสียงของชูเหยาดังนั้นเมื่อพูดจบเขาจึงวางสายไปในทันที
หลังจากวางสายเสร็จ จี้หลิงชวนก็เก็บโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของเขา จากนั้นเปิดประตูและเดินเข้าไปในห้อง แน่นอนว่า เขาเห็นว่าชูเหยาซึ่งกำลังนอนอยู่บนเตียงลืมตาขึ้นมา และพยายามจะลุกจากเตียง
เมื่อเห็นดังนั้น จี้หลิงชวนก็เดินเข้าไปจับไหล่ของชูเหยาและกดให้เธอนอนลงไปบนเตียงอีกครั้งพร้อมกับพูดว่า”ทำไมถึงตื่นล่ะ? เธอยังไม่หายดีเลย นอนพักผ่อนก่อนเถอะ ”
เมื่อชูเหยาเห็นจี้หลิงชวนกลับมาแล้ว ดวงตาทั้งสองของเธอก็ค่อยๆมีน้ำตาซึมออกมาในทันที เธอพยายามทำตัวให้น่าสงสาร จากนั้นก็เอื้อมมือออกไปคว้าแขนเสื้อของจี้หลิงชวนเอาไว้แน่น เธอจ้องไปที่จี้หลิงชวนและตอบกลับเขาว่า”หลิงชวน…เมื่อกี้ฉันลืมตาขึ้นมาแล้วไม่พบคุณ … ฉันกลัวมากๆ…”
เมื่อได้ฟังคำพูดของชูเหยา เขาจึงทำได้เพียงแค่พูดปลอบใจชูเหยาโดยกล่าวว่า”เธอนอนซะเถอะ ฉันสัญญาว่าคืนนี้ฉันจะไม่กลับ เมื่อกี้ฉันแค่ออกไปโทรศัพท์เฉยๆ ”
เมื่อชูเหยาได้ยินสิ่งที่จี้หลิงชวนพูด ดวงตาที่ตื่นตระหนกของเธอก็ดูสงบลง แน่นอนว่า เธอรู้ว่าจี้หลิงชวนเพิ่งออกไปรับโทรศัพท์! ไม่เพียงแค่นั้น ชูเหยายังได้ยินจี้หลิงชวนเรียกชื่อของมู่ซีซีจากทางด้านนอกได้อย่างชัดเจนอีกด้วย!
เพราะชูเหยาไม่ได้หลับไปจริงๆ เธอไม่คิดว่ามู่ซีซีจะอดทนไม่ได้จนขนาดจะต้องรีบโทรหาจี้หลิงชวนแบบนี้!
ก็แค่โทรมาแล้วยังไงล่ะ? คืนนี้เธอจะไม่มีวันปล่อยให้จี้หลิงชวนกลับไปแน่!
ชูเหยาพยายามฝืนยิ้มออกมา เธอมองไปที่จี้หลิงชวนพร้อมกับแสร้งทำเป็นสำลัก “ถ้าอย่างนั้นคุณอย่าแอบกลับไปนะ … เพราะถ้าฉันต้องอยู่คนเดียว ฉันกลัวจริงๆ”
จี้หลิงชวนพยักหน้า “เธอนอนเถอะ… ฉันจะนั่งอยู่เป็นเพื่อนตรงนี้”
ชูเหยายิ้มและพยักหน้า จากนั้นเธอก็นอนลงไป
คืนนี้ช่างเป็นคืนที่ยาวนาน ครึ่งคืนแรกจี้หลิงชวนยังพอทนไหว แต่ในช่วงครึ่งหลังของคืน จี้หลิงชวนก็ไม่ใช่หุ่นยนต์ ร่างกายของเขาอ่อนล้าและง่วงนอนเป็นอย่างมาก เมื่อเห็นชูเหยาน่าจะหลับไปแล้ว จี้หลิงชวนจึงได้นั่งพิงที่เก้าอี้และผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า
ส่วนชูเหยาซึ่งนอนอยู่บนเตียง เธอไม่ได้นอนหลับเลย เธอรอสังเกตเสียงลมหายใจของจี้หลิงชวนที่ค่อยๆ คงที่จนกระทั่งเขาหลับไปในที่สุด จากนั้นชูเหยาจึงลืมตาขึ้นมา
แน่นอนว่าจี้หลิงชวนไม่สามารถต้านทานต่อความเหนื่อยล้าจนผล็อยหลับไป
ชูเหยาไม่ได้เห็นใบหน้าของจี้หลิงชวนตอนกำลังหลับมาเป็นเวลานานแล้ว และตอนนี้เธอก็อดไม่ได้ที่จะมองดูใบหน้าของจี้หลิงชวนตอนกำลังหลับ
แต่ชูเหยาไม่กล้าที่จะจ้องจี้หลิงชวนมากเกินไป เพราะเธอรู้ว่าจี้หลิงชวนอาจจะตื่นขึ้นมาได้ตลอด
ชูเหยาค่อยๆหยิบมือถือที่อยู่ทางด้านข้างขึ้นมาอย่างใจเย็น เธอเปิดกล้อง ปิดแฟลช ปรับมุม แล้วถ่ายรูปตัวเองกับจี้หลิงชวนอยู่หลายรูป เมื่อพอใจแล้วเธอก็วางโทรศัพท์ลง แล้วนอนลงไปอีกครั้ง
คราวนี้ ชูเหยาสามารถนอนหลับได้อย่างสงบสุข
ส่วนอีกด้านหนึ่ง เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา
หลังจากที่ถูกจี้หลิงชวนตัดสายโทรศัพท์ไป
เมื่อมู่ซีซีได้ยินเสียงตัดสายโทรศัพท์ดังขึ้น เธอถึงกลับตะลึง และยืนถือโทรศัพท์อยู่กับที่ด้วยความงุนงง ประโยคนี้ที่ว่า “ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกคุณ … “กำลังจะออกมาจากปากของเธอ
จากนั้นไม่กี่วินาทีต่อมา เมื่อมู่ซีซีได้สติกลับมา แขนที่ถือโทรศัพท์กลับทรุดลงมาในทันที เธอไม่คิดว่าจี้หลิงชวนจะวางสายโดยที่ไม่ฟังเธอพูดให้จบ…
มู่ซีซีรู้สึกประหลาดใจขึ้นมา
ไม่นานหลังจากนั้น มู่ซีซีก็ควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่อยู่ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง และโทรออกไปยังหมายเลขโทรศัพท์ของเสี่ยวหยวนเพื่อนพนักงานสาวแผนกการลงทุน
เสี่ยวหยวนเพิ่งจะเรียนจบจากมหาวิทยาลัย เธอเป็นคนดีมีน้ำใจมาก และก่อนหน้านี้ความสัมพันธ์ของมู่ซีซีกับเธอตอนที่ยังทำงานในบริษัทก็ค่อนข้างดี
มู่ซีซีกดโทรออกไม่นาน เสียงของเสี่ยวหยวนก็ดังเข้ามาในสาย “ ซีซี？ว่ายังไง？หรือว่ามีเรื่องสำคัญอะไรหรือเปล่า？”
มู่ซีซีถามเสี่ยวหยวนขึ้นในทันทีว่า“เสี่ยวหยวน มีเรื่องอยากจะถามเธอหน่อย ตอนนี้ที่บริษัทกำลังยุ่งอยู่เหรอ？ตอนนี้กำลังทำOTกันอยู่ใช่ไหม？”