รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 287 กินยาฆ่าตัวตาย

เช้าวันรุ่งขึ้น มู่ซีซีผู้ซึ่งถูกทรมานร่างกายจนปวดเมื่อยค่อยๆขยับออกจากอ้อมแขนของจี้หลิงชวนด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ เธอเปิดผ้าห่มขึ้นและกำลังจะลุกจากเตียง แต่จี้หลิงชวนซึ่งหลับตาอยู่ก็ลืมตาขึ้นมาอย่างกะทันหัน เขายื่นมือออกไป ฝ่ามือขนาดใหญ่จับเข้าที่ข้อมือของมู่ซีซี จากนั้นก็ดึงมู่ซีซีเข้ามาในอ้อมแขนของเขาในทันที
ร่างกายของเธอแนบเข้ากับร่างกายที่ร้อนระอุของจี้หลิงชวนในทันที หัวใจของมู่ซีซีเริ่มเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ
มู่ซีซีซึ่งใบหน้าแดงก่ำยื่นมือออกไปผลักจี้หลิงชวนและพูดขึ้นอย่างรวดเร็วว่า”วันนี้ฉันยังต้องไปทำงาน… ตอนนี้ได้เวลาตื่นแล้ว…”
จี้หลิงชวนยังคงไม่ขยับ และยังกอดรัดมู่ซีซีแน่นขึ้นไปอีก “ยังเช้าอยู่เลย นอนด้วยกันก่อนสักพัก”
ลมหายใจร้อนระอุของจี้หลิงชวนพ่นออกไปสัมผัสที่โคนหูของมู่ซีซี ทำให้มู่ซีซีหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ เธอขยับต่อสู้อยู่สักพัก แต่จี้หลิงชวนไม่เพียงจะไม่ยอมปล่อย กลับกอดมู่ซีซีเอาไว้แน่นขึ้นไปอีก
ทันใดนั้นน้ำเสียงที่ดูสุขุมและไพเราะของจี้หลิงชวนก็ดังขึ้น “อย่าขยับ! ฉันไม่รังเกียจหรอกนะถ้าเราจะออกกำลังด้วยกันต่อ”
ทันทีที่เสียงขู่ของจี้หลิงชวนแผ่วเบาลง ร่างกายของมู่ซีซีก็แข็งทื่อขึ้นในทันที เธอไม่กล้าขยับตัวเลยแม้แต่น้อย
มู่ซีซีมองไปที่จี้หลิงชวนราวกับว่าจะร้องไห้ เธอไม่ต้องการโดนกระทำอีกแล้ว เมื่อคืนเธอถูกจี้หลิงชวนทรมานจนเกินพอแล้ว และตอนนี้ขาของเธอยังปวดเมื่อยอยู่เลย
จี้หลิงชวนก้มศีรษะลงมองดูมู่ซีซีที่เหมือนกำลังจะร้องไห้ และอดไม่ได้ที่จะแสยะยิ้มออกมา
โชคดีที่จี้หลิงชวนไม่ได้โหดร้ายแบบนั้น เขาก็แค่ต้องการกอดมู่ซีซีไว้เฉยๆ ไม่ได้คิดที่จะทำอะไรเธอเลย ทั้งสองคนหลับไปสักพัก จากนั้นจึงลุกขึ้นจากเตียง
หลังจากรับประทานอาหารเช้าด้วยกันแล้ว จี้หลิงชวนก็ขับรถไปทำงานที่บริษัทพร้อมกับมู่ซีซี
ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองได้รับการเปิดเผยแล้ว ดังนั้นจี้หลิงชวนจึงต้องการแสดงความสนิทสนมรักใคร่ของเขาให้ทุกคนได้รับรู้ เขาขับรถออกจากบ้านและตรงไปที่ประตูอาคารของบริษัทนายทุนจี้ซือ จากนั้นก็หยุดรถ
มู่ซีซีกำลังจะปลดเข็มขัดนิรภัยและลงจากรถไป แต่ก่อนที่เธอจะรู้ตัว มู่ซีซีก็ได้ถูกจี้หลิงชวนกดลงบนเบาะที่นั่งของรถและจูบจนเขาพอใจ จากนั้นจี้หลิงชวนจึงยอมปล่อยเธอออกไป
มู่ซีซีถูกจี้หลิงชวนจูบจนหน้าแดง ดวงตาสีพีชที่สวยงามของเธอดูเหมือนเธอถูกรังแกมา เพราะมันดูชุ่มฉ่ำราวกับว่าน้ำตากำลังจะไหลออกมา จี้หลิงชวนอดใจไม่ได้ที่จะหยิกแก้มของมู่ซีซีและพูดกับเธอว่า”วันนี้ตอนเที่ยงมาทานอาหารที่ห้องทำงานของฉันนะ จำได้ไหม？”
ด้วยสายตาที่ทำให้ปฏิเสธไม่ได้ของจี้หลิงชวน มู่ซีซีจึงทำได้เพียงแค่พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง และขณะที่เธอกำลังจะตอบรับ เสียงโทรศัพท์มือถือของจี้หลิงชวนที่อยู่ในรถก็ดังขึ้น
สายตาของทั้งสองคนจับจ้องไปที่โทรศัพท์มือถือที่สั่นอยู่ในทันที เป็นเพราะมู่ซีซีอยู่ห่างออกไปในระยะที่มากพอควร จึงเห็นตัวเลขที่แสดงอยู่บนจอของโทรศัพท์ไม่ชัด
จี้หลิงชวนนั่งตัวตรง และรับโทรศัพท์ในทันที “ฮัลโหล？ มีธุระอะไรหรือเปล่า？”
มู่ซีซีได้ยินสิ่งที่พูดจากทางปลายสายโทรศัพท์ไม่ชัดเจน แต่เมื่อเธอเห็นใบหน้าของจี้หลิงชวนที่ดูเคร่งขรึมขึ้น มันเห็นได้ชัดว่ามีเรื่องสำคัญบางอย่างเกิดขึ้น
ทันทีหลังจากนั้น จี้หลิงชวนก็กำโทรศัพท์ไว้แน่นและพูดขึ้นว่า “ส่งไปที่โรงพยาบาลก่อน! ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้ !”
หลังจากเสร็จสิ้นการโทร จี้หลิงชวนก็มองไปที่มู่ซีซีด้วยสายตาที่วิตกกังวล “ซีซี เธอไปทำงานก่อนฉันมีเรื่องด่วนที่ต้องไปจัดการ”
มู่ซีซีมองไปที่จี้หลิงชวนที่มีท่าทางร้อนใจ ในใจของเธอต้องการจะถามจี้หลิงชวนว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ทำได้เพียงแค่พยักหน้าและพูดว่า “ได้สิ คุณไปทำธุระของคุณเถอะ”
เมื่อพูดจบ มู่ซีซีก็ผลักประตูและลงจากรถไป
ทันทีที่มู่ซีซีลงจากรถ จี้หลิงชวนก็เร่งเครื่องและขับออกไปทันที เขาควบคุมพวงมาลัยให้เลี้ยวอย่างเฉียบขาด พร้อมกับรถก็ขับออกไปอย่างรวดเร็ว
มู่ซีซียืนอยู่กับที่มองดูรถของจี้หลิงชวนหายไปจากระยะสายตาของเธอในชั่วพริบตา และลางสังหรณ์บางอย่างที่ให้ความรู้สึกไม่ค่อยดีนักผุดขึ้นมาในก้นบึ้งหัวใจของเธออย่างลึกลับ
มู่ซีซีส่ายหัวเบา ๆ เธอพยายามควบคุมความคิดที่ฟุ้งซ่านในสมองของตัวเอง จากนั้นเธอก็หันหลังกลับและเดินเข้าไปในอาคารของบริษัทนายทุนจี้ซือ
ในเวลาเดียวกัน อีกด้านหนึ่ง จี้หลิงชวนขับรถไปโรงพยาบาลด้วยความเร่งรีบ
เมื่อกี้สายที่เขาเพิ่งจะกดรับไปนั้น คือสายของป้าหลี่เป็นคนที่คอยดูแลชูเหยา
ตอนนี้จี้หลิงชวนได้ยินเพียงน้ำเสียงที่ตื่นตระหนกและหวาดกลัวของป้าหลี่ยังคงดังก้องอยู่ในหูของเขา
“คุณชายจี้ เกิดเรื่องไม่ดีแล้ว ! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว! เกิดเรื่องกับคุณชูเหยาแล้ว เช้านี้ฉันเห็นคุณชูเหยาไม่ยอมลงมาทานอาหารเช้าเลยไปเคาะประตูห้องดู แต่หลังจากเคาะเป็นเวลานาน ฉันก็ไม่ได้ยินคุณชูเหยาที่อยู่ในห้องตอบกลับมา ฉันรู้สึกว่ามันผิดสังเกต ดังนั้นจึงได้ไปเอากุญแจมาและเปิดเข้าไปในห้อง ปรากฏว่าเห็นคุณชูเหยานอนหมดสติไปแล้ว…และบนเตียงยังมีกล่องเปล่าของยานอนหลับหลายกล่อง…”
เมื่อจี้หลิงชวนได้ยินคำพูดเหล่านั้นของป้าหลี่ ในสมองของเขาคิดได้แต่เพียงว่า”ซูเหยาฆ่าตัวตาย!!!”
ตลอดระยะทางจี้หลิงชวนขับรถด้วยความเร็ว และป้าหลี่ได้ให้คนขับรถพาชูเหยา ซึ่งหมดสติไปส่งที่โรงพยาบาล
เพื่อเป็นการประหยัดเวลา จี้หลิงชวนจึงขับรถตรงไปยังโรงพยาบาลที่ชูเหยากำลังถูกส่งตัวไป
อันดับแรกชูเหยาซึ่งหมดสติเพิ่งจะถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาล และตอนนี้จี้หลิงชวนก็มาถึงห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลแล้ว
ขณะที่จี้หลิงชวนมองไปที่ไฟสีแดงหน้าห้องฉุกเฉิน เขาก็ขมวดคิ้วแน่นขึ้น จากนั้นไม่นานจี้หลิงชวนก็มองไปทางป้าหลี่ซึ่งกำลังหวาดกลัวเหงื่อไหลทั่วตัวและพูดขึ้นว่า “ป้าหลี่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่？ทำไมอยู่ดีดี ชูเหยาถึงได้กินยานอนหลับ?”
หลังจากได้ยินคำถามของจี้หลิงชวน ป้าหลี่ก็ตอบกลับอย่างรวดเร็ว”คุณชายจี้ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน… ฉันรู้เพียงแค่ว่าเมื่อคืนหลังจากที่คุณออกไป คุณชูเหยาก็ดูอารมณ์ไม่ดี เอามากๆ เธอขังตัวเองไว้ในห้อง ไม่ยอมทานข้าว ไม่ว่าจะเรียกยังไงเธอก็ไม่ยอมเปิดประตู ไม่แม้แต่จะกินข้าวเย็น คุณชูเหยาพูดแต่เพียงว่าเธออยากจะอยู่เงียบๆคนเดียว ฉันก็เลยไม่ได้คิดอะไรมาก… จนกระทั่งเช้านี้ เมื่อถึงเวลาอาหารเช้า ตอนฉันขึ้นไปชั้นบนเพื่อเรียกคุณชูเหยา ฉันกลับไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวใด ๆ ในห้องเลย ฉันกังวลว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นจึงรีบไปหากุญแจแล้วเปิดห้องเข้าไป ใครจะไปรู้ว่า ทันทีที่ฉันเข้าไป ฉันก็เห็นคุณชูเหยานอนหมดสติอยู่บนเตียง… สิ่งแรกที่ฉันคิดได้ในตอนนั้นก็คือการโทรหาคุณ… ”
เมื่อจี้หลิงชวนได้ฟังคำอธิบายของป้าหลี่ จี้หลิงชวนก็ยกมือขึ้นและนวดที่ตรงบริเวณระหว่างคิ้ว เขามองไปที่ป้าหลี่และถามขึ้นอีกครั้งว่า ”
เธอกินยานอนหลับ ไปเท่าไหร่？”
“ดูเหมือนว่าจะประมาณสองถึงสามร้อยเม็ด…”
ทันทีที่จี้หลิงชวนฟังคำตอบของป้าหลี่ เขาก็ขมวดคิ้วแน่นขึ้น
เขารู้สึกผิดต่อชูเหยาเป็นอย่างมาก เมื่อคืนนี้หลังจากที่เขาจากไป ชูเหยาก็อารมณ์ไม่ดีและขังตัวเองไว้อยู่ในห้อง จากนั้นเธอก็พยายามกินยาฆ่าตัวตาย