รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 263 เธอกับมู่ซีซีใครสำคัญกว่ากัน?

ในอีกด้านหนึ่งจี้หลิงชวนซึ่งกำลังขับรถพาชูเหยากลับบ้าน มองดูการเปลี่ยนแปลงของสภาพอากาศนอกหน้าต่างรถที่กะทันหันและฝนที่ตกลงมาในทันที คิ้วของเขาก็ย่นอย่างรุนแรงและภาพใบหน้าที่อ่อนเยาว์ของมู่ซีซีแวบเข้ามาในใจของเขา
จี้หลิงชวนรู้ดีว่าเป็นช่วงพีคในการเลิกงานและถนนของบริษัทที่อยู่ใจกลางเมือง ตอนนี้มู่ซีซีกำลังรอแท็กซี่ไปที่นั่นซึ่งการเรียกแท็กซี่ไม่ใช่เรื่องง่าย
ยิ่งไปกว่านั้นมู่ซีซีไม่ได้นำร่มออกไปในวันนี้!
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้จี้หลิงชวนก็รู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น การกระทำส่วนมือของเขาเร็วกว่าปฏิกิริยาของสมองในชั่วขณะ ต่อมาจี้หลิงชวนหมุนพวงมาลัยและตรงไปหยุดรถที่อยู่ข้างถนน
ชูเหยาที่กำลังฟังเพลงอยู่อย่างสบายอกสบายใจ รู้สึกแปลกใจกับการเคลื่อนไหวที่หยุดกะทันหันของจี้หลิงชวน จี้หลิงชวนถอดหูฟังออกและมองไปทางอื่นจนอดไม่ได้ที่จะถาม “ทำไมเหรอ? เกิดอะไรขึ้น?
จี้หลิงชวนพบกับการจ้องมองที่น่าประหลาดใจของชูเหยาและขมวดคิ้วพูดว่า “ชูเหยา ฉันจะส่งคุณที่นี่ก่อน คุณลงและขึ้นแท็กซี่แล้วกลับไปเถอะ”
เมื่อชูเหยาได้ยินคำพูดของจี้หลิงชวนแววตาของเธอก็ดูน่าประหลาดใจยิ่งขึ้นไปอีก นิ้วทั้งสิบข้างที่ห้อยอยู่ด้านข้างของเธอถือโทรศัพท์ไว้แน่นชูเหยาพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อให้ใบหน้าของเธอสงบโดยมองไปด้านข้างจี้หลิงชวนราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอยิ้มและพูด “หลิงชวน คุณ คุณอยากกลับไปรับมู่ซีซีไหม?”
จี้หลิงชวนขมวดคิ้วโดยไม่ลังเลและพูดต่อ “อืม มันไม่ง่ายเลย ที่จะเรียกแท็กซี่ที่นั่นภายใต้ฝนตกหนัก ฉันจะกลับไปดูเธอ”
ทันทีที่คำพูดของจี้หลิงชวนเงียบลง ชูเหยาแอบกัดริมฝีปากของเธออย่างลับๆและความหึงหวงของเธอก็กัดกร่อนหัวใจของเธออย่างบ้าคลั่ง
ทำไมเป็นแบบนี้ได้! จี้หลิงชวนเป็นแบบนี้ได้ยังไง!
เพราะเขาทนไม่ได้ที่มู่ซีซีถูกฝนหนัก จึงทิ้งให้เธอลงจากรถตอนนี้และเปียกโชกไปด้วยฝนที่ตกหนัก!
ดังนั้นในหัวใจของจี้หลิงชวน ความสัมพันธ์เธอกับเขาเป็นเวลาหลายปีไม่สามารถเทียบได้กับมู่ซีซีที่ใช้เวลารู้จักกันไม่กี่เดือนเหรอ!
เป็นแบบนี้ได้ยังไง!
ชูเหยาอดไม่ได้ที่จะตาแดงขึ้นมา เธอมองจี้หลิงชวนและพูดอย่างน่าสงสาร “หลิงชวน แต่ตอนนี้ข้างนอกฝนตกหนักมาก ช่วงเวลานี้ฉันก็หาแท็กซี่ลำบาก…”
เมื่อได้ยินสิ่งที่ชูเหยาพูดจี้หลิงชวนก็ยกมือขึ้นและขมวดคิ้ว สิ่งที่ชูเหยาพูดในตอนนี้ถูกต้อง มีรถแท็กซี่น้อยมากบนถนนสายนี้และไม่มีร่มในรถ
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้จี้หลิงชวนก็ระงับความกังวลเกี่ยวกับมู่ซีซีในใจและรีบมองที่ชูเหยาเพื่อพูดว่า “เมื่อกี้ฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้”
ขณะจี้หลิงชวนพูดก็หยิบโทรศัพท์และกดหมายเลขของฟางเซิ่งทันที
ภายในไม่กี่นาทีฟางเซิ่งก็รับสาย ก่อนที่ฟางเซิ่งจะพูด จี้หลิงชวนก็พูดว่า “ฟางเซิ่ง ตอนนี้คุณยังอยู่ในบริษัทไหม?”
ฟางเซิ่งมักจะเลิกงานสายกว่าครึ่งชั่วโมงเพราะบางครั้งงานบางอย่างต้องจัดการ
ทันทีที่เสียงของจี้หลิงชวนเงียบลง เสียงของฟางเซิ่งก็มาจากโทรศัพท์ “คุณชายจี้ ตอนนี้ฉันกำลังจะออกจากบริษัท คุณมีอะไรให้จัดการไหม?”
“ตอนนี้ไปที่ริมถนนด้านนอกอาคารบริษัทเพื่อดูว่ามู่ซีซียังอยู่หรือไม่! ถ้าคุณเห็นมู่ซีซีคุณขับรถพามู่ซีซีกลับไป!”
เมื่อได้ยินเสียงกังวลของจี้หลิงชวนฟางเซิ่งก็ตอบกลับทันที “ครับคุณชายจี้ ไม่ต้องกังวล ผมจะไปหาคุณมู่เดี๋ยวนี้”
หลังจากที่วางสายจี้หลิงชวนยังคงมองดูโทรศัพท์อย่างกังวลเล็กน้อยราวกับว่าเขากำลังรอฟางเซิ่งโทรกลับ
ชูเหยาที่ด้านข้างมองไปที่คิ้วที่ขมวดของจี้หลิงชวนและใบหน้าที่กังวลอย่างไม่สามารถปกปิดได้และเธอก็อดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปาก
คิดในใจดูเหมือนว่าตำแหน่งของมู่ซีซีในหัวใจของจี้หลิงชวนมีความสำคัญมากกว่าที่เธอคิด!
แต่ถึงอย่างนั้นชูเหยาก็ไม่มีวันปล่อยมันไป!
หลังจากรอเกือบสิบนาที โทรศัพท์มือถือของจี้หลิงชวนก็ดังขึ้นและเป็นสายของฟางเซิ่ง จี้หลิงชวนรับสายโทรศัพท์ทันทีและเสียงที่เคารพของฟางเซิ่งก็ดังขึ้น “ประธาน ผมเพิ่งเดินไปตามริมถนนที่ชั้นล่างของบริษัท มองไปรอบๆสักพักก็ไม่เห็นคุณมู่ หลังจากที่ปรับวิดีโอวงจรปิดก็เห็นว่าคุณมู่นั่งรถเมล์ออกไปเมื่อ15นาทีที่แล้ว”
เสียงของฟางเซิ่งหยุดชั่วคราวและหลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็พูดต่อ “ดูเหมือนว่าคุณมู่จะเปียกไปทั้งตัว…”
ทันทีที่เสียงซุบซิบที่ระมัดระวังของฟางเซิ่งเงียบลง จี้หลิงชวนยกมือขึ้นบีบคิ้วที่ขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดถือโทรศัพท์แล้วพูดว่า “เข้าใจแล้ว! คุณกลับไปเถอะ”
หลังจากวางสาย จี้หลิงชวนนิ่งชั่วขณะสีหน้าขรึมเงียบสงบ จากนั้นจึงสตาร์ทรถอย่างรวดเร็วและขับไปทางคฤหาสน์เซอร์ซิส
ชูเหยาที่อยู่ด้านข้างมองไปที่จี้หลิงชวนอย่างสงบเห็นเพียงความเสียใจบนใบหน้าหล่อเหลาที่มืดมนของจี้หลิงชวน
จู่ๆ อารมณ์แห่งความสุขเดิมๆ ของชูเหยาก็หายไป
ไม่มีคำพูดใดๆ บรรยากาศก็น่าเบื่อจนมาถึงคฤหาสน์เซอร์ซิสที่ชูเหยาอาศัยอยู่
หลังจากส่งชูเหยาไปที่ประตู ชูเหยาเพิ่งลงจากรถและเปิดปากขอบคุณจี้หลิงชวน แต่จี้หลิงชวนสตาร์ทรถอย่างเร่งรีบและจากไป
สิ่งที่เหลืออยู่สำหรับชูเหยาคือควันไอเสียจากเครื่องยนต์!
ชูเหยาซึ่งยืนตัวแข็งทื่อมองไปที่รถสปอร์ตที่ค่อยๆจากไปจากสายตาของเธอ ใบหน้าของชูเหยามืดมนในทันที ใบหน้าของเธอปนเปื้อนไปด้วยสีเขียวและสีเทา เล็บที่ประณีตสวยงามของเธอก็ถูกแทงที่ฝ่ามือของเธอ
เธอกัดฟันและหันกลับเข้าไปในคฤหาสน์
ในอีกด้านหนึ่งจี้หลิงชวนก็ขับรถกลับไปที่คฤหาสน์
เดิมทีระยะทางต้องใช้เวลามากกว่าหนึ่งชั่วโมง แต่จี้หลิงชวนขับรถไปที่นั่นในเวลาเพียงครึ่งชั่วโมง
เขาเหยียบขายาวของเขาและรีบเดินเข้าไปในคฤหาสน์ เขามองไปที่ป้าหลิงที่กำลังเข้ามาและถามอย่างไม่รู้ตัวว่า “ป้าหลิง มู่ซีซีกลับมาหรือยัง?”
จี้หลิงชวนขับรถมาส่งชูเหยาแล้วกลับไปที่คฤหาสน์เซอร์ซิส ใช้เวลามากกว่าหนึ่งชั่วโมง เกือบสองชั่วโมง แต่แม้ว่ามู่ซีซีจะนั่งรถเมลก็ควรจะกลับมาถึงบ้านแล้วในตอนนี้
ป้าหลิงมองไปที่จี้หลิงชวนด้วยท่าทางกังวลใจ สับสนตั้งสติมองจี้หลิงชวนและพูดว่า “คุณชายจี้ วันนี้คุณมู่ซีซียังไม่กลับมา”
ป้าหลิงพูดอย่างอดไม่ได้ที่จะเสริมอีกประโยคหนึ่งว่า “คุณชายจี้ เมื่อก่อนคุณซีซีจะกลับมากับพร้อมกับคุณไม่ใช่เหรอ?”
เมื่อฟังคำพูดของป้าหลิง จี้หลิงชวนก็บ่นในใจขมวดคิ้วของเขามากขึ้นเล็กน้อยและดวงตาที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้หันไปมองสายฝนที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่องซึ่งยังคงตกอยู่ข้างนอกอย่างหนัก
สีหน้าวิตกกังวลของเขาก็ลึกขึ้นทันใดและเขาก็อดคิดไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่มู่ซีซีถูกมู่อวี๋เฟยลักพาตัวไปและเกือบตาย ซึ่งตอนนี้มู่อวี๋เฟยก็ยังไม่รู้ว่าเธอจะเป็นหรือตายชีวิตบางทีคนก็ยังคงมีชีวิตอยู่! ถ้ามู่อวี๋เฟยยังมีชีวิตอยู่ มันจะเป็นอันตรายต่อมู่ซีซีอย่างแน่นอน!
ขณะที่คิด นิ้วเรียวยาวของจี้หลิงชวนที่ห้อยอยู่ข้างๆตัวเขาก็ถูกกำหมัดแน่น