รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 246 ถูกย่ำยีมาห้าปี

ขณะที่ชูเหยาพูด น้ำตาก็ไหลลงมาที่หลังเสื้อสูทของจี้หลิงชวน แล้วชูเหยาก็พึมพำต่อว่า “หลิงชวน นายอย่าทิ้งฉันได้ไหม?”
ได้ยินสิ่งที่ชูเหยาพูด ตัวจี้หลิงชวนจึงแข็งทื่ออยู่กับที่ กี่วินาทีหลังจากนั้น จี้หลิงชวนค่อยหันไปจับไหล่ชูเหยาไว้ เห็นชูเหยาที่น้ำตาไหลเต็มหน้า จึงจับไหล่เธอแน่นกว่าเดิม “ชูเหยา ขอโทษนะ ตอนนี้ฉันแต่งงานแล้ว”
จี้หลิงชวนรู้ว่าตอนนี้ เขาต้องเผชิญหน้ากับความรู้สึกกับความคิดในใจตัวเอง
ก่อนหน้านั้นจี้หลิงชวนอาจจะยังไม่แน่ใจเกี่ยวกับความรู้สึกที่มีต่อมู่ซีซี แต่ว่าตั้งแต่ที่ชูเหยาโผล่มา จี้หลิงชวนค่อยรู้ใจตัวเองว่ารู้สึกยังไงกับมู่ซีซี
เพราะอารมณ์ตอนนี้ของชูเหยา จี้หลิงชวนกลัวว่าถ้าบอกตรงๆจะกระทบอารมณ์ชูเหยาเกินไป แต่ตอนนี้จี้หลิงชวนเข้าใจแล้วว่า เรื่องของความรู้สึกจะยืดเยื้อต่อไม่ได้ ยิ่งยืดเยื้อต่อไป ก็จะยิ่งทำร้ายชูเหยา แล้วไม่ยุติธรรมกับมู่ซีซีด้วย
จี้หลิงชวนเข้าใจตัวเองแล้วว่าทำไมตอนนั้นต้องบังคับให้มู่ซีซีไปจดทะเบียนสมรสกับเขา เพราะความจริงในใจลึกๆเขากลัวว่าจะเสียเธอไป เพราะฉะนั้นเลยอยากใช้ทะเบียนสมรสมัดตัวมู่ซีซีไว้ข้างๆ
ใช่ จี้หลิงชวนตกหลุมรักมู่ซีซีแล้ว รักมู่ซีซีหัวปักหัวปำเลยแหละ
จี้หลิงชวนเข้าใจความรู้สึกที่มีต่อชูเหยาแล้ว จี้หลิงชวนกับชูเหยาโตมาด้วยกัน พูดได้เลยว่าเหมาะสมกันมาก หลังจากนั้นพอทั้งสองเข้าใจความรักจึงคบหากัน
แต่พอมานึกย้อนตอนนี้ จี้หลิงชวนค่อยรู้ว่า เมื่อก่อนความรู้สึกที่ตัวเองมีต่อชูเหยาไม่ใช่ความรัก เขาแค่อยากปกป้องเธอ ดีกับเธอ ดูแลเธอ พอชูเหยาหายตัวไป เขาก็เป็นห่วงมาก สั่งให้คนเยอะแยะไปตามหาเธอ พยายามมาห้าปีไม่เคยยอมแพ้เลย จี้หลิงชวนคิดว่าเขารักชูเหยา จนเกือบจะโกหกตัวเองได้แล้ว
จนกระทั่งเจอมู่ซีซี จี้หลิงชวนค่อยเข้าใจว่าคำว่ารักคืออะไร
เขาไม่ได้มีความรู้สึกต้องการกับชูเหยาเหมือนที่มีกับมู่ซีซี แล้วก็อยากครอบครองเธอ อยากเห็นมู่ซีซีตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง
ถ้ามู่ซีซีคุยกับผู้ชายคนอื่น หรือมองผู้ชายคนอื่น เขาก็จะรู้สึกไม่สบอารมณ์
เขาไม่อยากเห็นมู่ซีซีถูกรังแก ถ้ามู่ซีซีบาดเจ็บเขาใจร้อนกว่ามู่ซีซีอีก แล้ววินาทีที่มู่อวี๋เฟยอยากฆ่ามู่ซีซี ในหัวจี้หลิงชวนไม่คิดอะไรเลยแล้ววิ่งไปบังมู่ซีซีไว้ด้วยร่างกายตัวเอง
วินาทีนั้นในหัวจี้หลิงชวนมีแค่ความคิดเดียวคือ เขาไม่อยากให้มู่ซีซีตาย ถ้าใครสักคนต้องตาย เขายอมให้เป็นตัวเองดีกว่าที่ต้องตาย
เขาถามใจตัวเอง ทุกอย่างที่ทำให้มู่ซีซี แต่ทำให้ชูเหยาไม่ได้
จี้หลิงชวนค่อยเข้าใจว่า ความรู้สึกเมื่อห้าปีก่อนที่มีต่อชูเหยาเป็นแค่พี่ชายที่อยากดูแลน้องสาว แต่เขากลับเข้าใจผิดว่าเป็นความรัก
แล้วตอนนี้ ความรู้สึกที่จี้หลิงชวนมีต่อชูเหยาเป็นความรู้สึกผิดกับเป็นห่วงมากกว่า
ที่เป็นห่วงคือ ความเจ็บปวดของชูเหยาถูกคนขังมาห้าปี
ที่รู้สึกผิดคือ ห้าปีก่อนถ้าไม่ใช่เขาที่ทะเลาะกับชูเหยา ชูเหยาก็คงไม่โกรธแล้วไปที่อเมริกา ไม่ว่ายังไง ตอนนี้ชูเหยาเป็นแบบนี้ ส่วนหนึ่งก็เป็นความผิดของเขาเหมือนกัน
ชูเหยาได้ยินจี้หลิงชวนพูดว่าแต่งงานแล้ว จึงเงยหน้ามองจี้หลิงชวนแล้วพูดกัดริมฝีปากแน่นว่า “หลิงชวน! ฉันไม่แคร์ ฉันไม่แคร์ว่านายแต่งงานหรือเปล่า ฉันแค่ต้องการนาย! นายอย่าไปจากฉันได้ไหม?”
จี้หลิงชวนจับไหล่ชูเหยาไว้ แล้วอดถอนหายใจไม่ได้ “ชูเหยา เธออย่าทำแบบนี้ เธอต้องใจเย็นๆก่อนโอเคไหม?”
“หลิงชวน ฉันใจเย็นไม่ได้ ฉันใจเย็นไม่ได้ นายไม่อยากเอาฉันแล้วใช่ไหม? ใช่ไหม?” ชูเหยามองจี้หลิงชวนด้วยดวงตาที่บวมแดง
ทันใดนั้น ไม่รอให้จี้หลิงชวนตอบ ชูเหยาก็ยื่นมือไปกอดเอวจี้หลิงชวน เขย่งเท้าขึ้นมา แล้วไปจุมพิตริมฝีปากบางๆของจี้หลิงชวน
เห็นชูเหยาที่ใกล้ตัวเองเข้ามาเรื่อยๆ จี้หลิงชวนจึงขมวดคิ้วแน่น ทันใดนั้น ไม่รอให้ชูเหยาแตะตัวเอง จี้หลิงชวนจึงหันหน้าหนีจูบของชูเหยาก่อน
“ชูเหยา เธออย่าทำแบบนี้” จี้หลิงชวนเพิ่งพูดจบ ชูเหยาเห็นว่าจี้หลิงชวนหลบจูบของตัวเอง เธอรู้สึกเหมือนโดนสูบแรงออกไปทั้งตัว แล้วล้มลงไปที่พื้น เธอกัดริมฝีปากตัวเองแน่น จี้หลิงชวนกำลังรังเกียจเธอเหรอ? เธอจะจูบเขา แต่จี้หลิงชวนกลับหลบ!!!
“จี้หลิงชวน นายรังเกียจฉันใช่ไหม? ฉันโดนคนขังมาห้าปีย่ำยีมาห้าปี ตอนนี้นายก็เลยรังเกียจฉันใช่ไหม?” ชูเหยาจ้องจี้หลิงชวนแล้วพูดออกมาทีละคำ
“ชูเหยา เธออย่าเข้าใจผิด ฉันไม่ได้รังเกียจเธอ”
“แล้วเมื่อกี้นายหลบทำไม? ทำไมไม่รับไว้ล่ะ ทำไมไม่ยอมเอาฉันล่ะ?” ชูเหยาตะโกนใส่จี้หลิงชวน
“ฉันแค่ไม่รักเธอ ชูเหยา ฉันรักคนอื่นแล้ว” จี้หลิงชวนรู้ว่าถ้าพูดความจริงตอนนี้จะทำร้ายชูเหยา แต่ถ้าไม่พูดตอนนี้ แล้วทำให้ชูเหยาเข้าใจผิดมากกว่าเดิม ถึงเวลาความจริงกระจ่างจะยิ่งทำให้ชูเหยาทุกข์ทรมานมากกว่าตอนนี้
งั้นก็พูดตอนนี้ตรงๆเลยดีกว่า เขายอมใช้วิธีอื่นมาชดใช้ให้ชูเหยา
“ไม่! ไม่ใช่อย่างนั้น! ฉันไม่อยากฟังคำโกหกของนาย! จี้หลิงชวนนายกำลังโกหก นายกำลังจงใจโกหกฉันใช่ไหม!” ชูเหยารีบยกมือตัวเองขึ้นมาปิดหูอย่างไม่อยากเชื่อ แล้วส่ายหน้าให้จี้หลิงชวน “นายรักฉัน! นายไม่มีทางรักคนอื่นแน่นอน! ฉันรู้ว่ามู่ซีซีคือใคร! นายไม่ได้รักเขา นายแค่คิดว่าหน้าตาเขาเหมือนฉัน นายก็เลยเก็บเขาไว้ข้างตัว! นายคิดว่าเขาคือตัวแทนของฉันต่างหาก! คนที่นายรักคือฉัน!”
จี้หลิงชวนส่ายหน้าอย่างไม่อยากเชื่อให้ชูเหยา “ชูเหยา ตอนแรกที่ฉันอยู่กับมู่ซีซีเหตุผลบางอย่างเพราะเขาหน้าตาเหมือนเธอก็จริง แต่ฉันรักเขา ไม่ใช่เพราะว่าหน้าตาเขาเหมือนเธอ ชูเหยา เธอเข้าใจหรือยัง? ห้าปีก่อนเป็นความผิดของฉัน เธอเลยกลายเป็นแบบนี้ เธออยากได้อะไร เธอบอกฉันได้เลย ฉันจะคิดทุกวิถีทางเพื่อชดใช้ให้เธอเอง”
“ฉันไม่เอาอะไรทั้งนั้น! จี้หลิงชวนฉันจะเอาแค่นาย จี้หลิงชวน นายหย่าสิ แล้วเราสองคนมาเริ่มต้นใหม่ดีไหม?” ชูเหยาจับแขนเสื้อจี้หลิงชวนไว้แล้วพูดอ้อนวอน
จี้หลิงชวนที่ขมวดคิ้วแน่นมองชูเหยาที่ร้องไห้จนตาบวมแล้วพูดออกมาทีละคำว่า “ชูเหยา นอกจากเรื่องนี้ เรื่องอื่นจะเป็นอะไรก็ได้”
“ฉันไม่เอา ฉันไม่เอา……” ชูเหยาจับแขนเสื้อจี้หลิงชวนไว้แน่น
จี้หลิงชวนมองท่าทางชูเหยาตอนนี้ รู้ว่าถ้าเขายังอยู่ที่นี่ต่ออารมณ์ของชูเหยาจะไม่ใจเย็นลงแน่นอน อย่างงั้นก็ให้ชูเหยาสงบสติอารมณ์คนเดียวดีกว่า