รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 242 ความบ้าคลั่งของชูเหยา

เมื่อนึกถึงใบหน้าที่ซีดเซียวและสั่นคลอนของชูเหยา จี้หลิงชวนก็กังวลใจ ลุกขึ้นและก้าวขึ้นบันไดหยุดที่ประตูห้องนอนที่ปิดสนิทข จี้หลิงชวนขมวดคิ้วและเคาะประตู “ชูเหยา?
หลังประตู ชูเหยาเอนหลังพิงประตูมือของเธอปิดแก้มอย่างช่วยไม่ได้น้ำตาไหลจากนิ้วของเธอ ชูเหยากำที่มุมเสื้อผ้าของเธอแน่น หูของเธอได้ยินเสียงที่กังวลของจี้หลิงชวนก็ดังขึ้นนอกประตู “ชูเหยา เธอเป็นยังไงบ้าง?”
เมื่อฟังเสียงของจี้หลิงชวนชูเหยาก็กัดริมฝีปากแน่น บีบมือของเธอแน่นบนโดยไม่รู้ว่ามันเจ็บ “จี้หลิงชวน ตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวสักพัก”
เมื่อฟังเสียงสะอื้นของชูเหยา จี้หลิงชวนก็ไม่สามารถรั้นมันได้ ดังนั้นเขาจึงพูดว่า “เอาล่ะ พักผ่อนให้เต็มที่ ถ้าคุณมีอะไรก็โทรหาฉัน”
หลังจากพูด จี้หลิงชวนก็หันหลังกลับและก้าวลงบันไดไป
รอจนกระทั่งชูเหยาได้ยินเสียงของเครื่องยนต์รถสปอร์ตออกไปในที่สุด ชูเหยาก็ทนไม่ไหว เธอทรุดตัวลงกับพื้นมือของเธอกอดเข่าแน่นร้องไห้เงียบๆ
ฉันไม่ใช่คนโปรดของจี้หลิงชวนแล้วแหรอ? เธอคิดว่าผ่านไปห้าปี ในที่สุดเธอก็กลับมาและจี้หลิงชวนจะเริ่มต้นใหม่กับเธอ แต่ในที่สุดจี้หลิงชวนก็แต่งงานกับผู้หญิงอีกคนแล้ว!
จี้หลิงชวนไม่รักเธอแล้วเหรอ? เป็นไปได้ยังไง แต่เธอก็ยังชอบจี้หลิงชวน! ฉันต้องการเริ่มต้นใหม่กับจี้หลิงชวน!
ยิ่งชูเหยาคิดมากเท่าไหร่ ในอกของเธอก็ยิ่งรู้สึกเหมือนมีไฟลุกโชนอยู่มันยิ่งไหม้มากขึ้นเท่านั้น!
ใบหน้าที่น่าสมเพชของเธอซีดมืดมนราวกับปีศาจชั่วครู่ จากนั้นก็เป็นสีฟ้าและขาวในครู่ต่อมา ชูเหยากำมือและยืนขึ้นอย่างดุเดือดระบายความโกรธของเธอและขวางปาของในห้องทุบลงกับพื้น
ป้าหลี่ที่อยู่ชั้นล่างได้ยินเสียง เธอตกใจมากว่าจะเกิดอุบัติเหตุกับชูเหยา เธอรีบขึ้นไปชั้นบนแล้วเคาะประตูและไม่ได้ยินเสียงของเธอ ป้าหลี่จึงใช้ความกล้ารีบไปหากุญแจมาเปิดประตูห้องนอนที่ล็อก
เมื่อมองไปที่ประตูห้อง ป้าหลี่มองดูเศษซากกระเบื้องและสิ่งสกปรกบนพื้นห้องนอน หัวใจของเธอก็เต้นแรง เมื่อเธอเห็นดวงตาของชูเหยาที่โศกเศร้า เธอหยุดด้วยความตกใจฝ่ามือของเธอมีเหงื่อเย็นไหลออกมา เขาตะกุกตะกักและมองไปที่ชูเหยาอย่างรวดเร็วและกระซิบว่า “คุณหนูชู คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม ฉันได้ยินเสียงดังจึงเป็นห่วงคุณ ดังนั้นฉันจึงเปิดประตูตามอำเภอใจตัวเอง…”
ในเวลาต่อมา ก่อนที่คำพูดของป้าหลี่จะจบ ชูเหยาที่แววตามืดมนหยิบแจกันที่วางอยู่ข้างๆเธอกระแทกใส่ป้าหลี่และตะโกนว่า “ออกไปให้พ้น!!!”
ป้าหลี่มองดูแจกันที่ขว้างไปทางเธอ เธอตกใจมากจนเธอถอยกลับไปหลายก้าวด้วยเสียงกระแทกดังและแจกันก็ตกลงไปที่เท้าของป้าหลี่เป็นชิ้นๆ
ป้าหลี่มีสีหน้าหวาดผวา ถ้าเธอไม่ถอยหลังสักก้าวแจกันก็คงจะโดนหัวเธอแน่
เธอไม่กล้าสนใจเรื่องของชูเหยาอีกต่อไป
ชูเหยามองดูป้าหลี่ที่ออกจากห้องไปด้วยความตื่นตระหนกและอ้าปากพูดคำเย็นชาสองสามคำ “ป้าหลี่ ฉันไม่ต้องการให้จี้หลิงชวนรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดที่คุณเพิ่งเห็น! เข้าใจหรือยัง?”
เห็นได้ชัดว่าชูเหยาไม่ได้ขู่อะไรแต่คำพูดไม่กี่คำที่ค่อยๆคายออกมาทำให้ป้าหลี่ที่เดินไปที่ประตูห้องของเธอกลัวและมีเหงื่อออกและเธอก็พูดที่สั่นคลอน “คุณหนูชู ฉันรู้… ฉันรู้ ฉะ……ฉัน ไม่เห็นอะไรเลย…”
ความบ้าคลั่งของชูเหยาได้ระบายออกเพียงพอแล้วและเธอก็ค่อยๆ สงบลง เธอเหลือบมองบนพื้นแล้วจ้องมองไปที่ป้าหลี่ที่ยืนหวาดกลัวอยู่ที่ประตูและพูดอย่างเย็นชา “ป้าหลี่ทำความสะอาดห้อง นำทุกสิ่งที่จำเป็นมาตกแต่ง!”
“ค่ะๆ คุณซู ฉันจะทำความสะอาดเดี๋ยวนี้” ป้าหลี่พูดปาดเหงื่อเย็นๆ จากหน้าผากของเธอและเข้ามาในห้องอย่างตัวสั่นและเริ่มทำความสะอาดสิ่งสกปรก
ชูเหยานั่งอยู่หน้าหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานโดยไม่พูดอะไร มองทิวทัศน์ภายนอกที่จมดิ่งลงไปในความมืดมิดนิ้วของเธอห้อยอยู่ข้างเธอกำหมัดแน่น
มีการเยาะเย้ยที่ริมฝีปากของเธอ หึ จี้หลิงชวนจะแต่งงานแล้วไง ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นใคร เธอก็จะเอาของที่เคยเป็นของเธอกลับคืนมา
รอก่อนเถอะ ตอนนี้เธอชูเหยากลับมาแล้ว! ไม่มีใครสามารถพรากจี้หลิงชวนของเธอไปได้!
ขณะชูเหยาคิดก็หยิบโทรศัพท์มือถือที่เพิ่งซื้อมาใหม่และพยายามกดหมายเลขที่เธอจำได้
โทรศัพท์ดังขึ้นครู่หนึ่ง เมื่อชูเหยาคิดว่าเธอจะวางสายโดยอัตโนมัติมันก็เชื่อมต่อแล้ว
ทันทีที่มีการเชื่อมต่อสายชูเหยาเป็นผู้พูดก่อนในการถือโทรศัพท์และพูด “ลู่เฉิงจิน ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ฉันคือชูเหยา”
ลู่เฉิงจินเป็นลูกพี่ลูกน้องของลู่เฉิงฮ่าว แม้ว่าลู่เฉิงฮ่าวเป็นทายาทเศรษฐีที่น่าเหยียดหยามดูถูกเหยียดหยามแต่อย่างน้อยลู่เฉิงฮ่าวก็มีขีดจำกัดลู่เฉิงจินนี้สำส่อนมากกว่าลู่เฉิงฮ่าวและไม่มีบรรทัดล่างเลย อะไรที่ไม่ควรเขาก็ไม่เว้นโดยอาศัยการเป็นหลานชายสุดที่รักของพ่อตระกูลลู่ เขาจึงอาละวาดในหรงเฉิงและก่อเรื่องมากมาย
ลู่เฉิงฮ่าวไม่คุ้นเคยกับการเห็นลู่เฉิงจินและลู่เฉิงจินก็ไม่สนใจลู่เฉิงฮ่าวดังนั้นลู่เฉิงจินดังนั้นลู่เฉิงจินก็ไม่คุ้นเคยกับจี้หลิงชวนเช่นกัน
ทันทีที่คำพูดของชูเหยาหายไปเสียงหายใจอย่างรวดเร็วก็ดังขึ้นจากโทรศัพท์ที่เงียบและลู่เฉิงจินก็อุทานด้วยความไม่เชื่อ “ชูเหยา? คุณคือเหยาเหยา! เหยาเหยา คุณกลับมาแล้วหรือ!”
ชูเหยาได้ยินเสียงประหลาดใจของลู่เฉิงฮ่าวและรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเธอ “ฉันกลับมาแล้ว ฉันหายไปห้าปีและในที่สุดฉันก็กลับมาที่เมืองหรงอีกครั้ง”
ทันทีที่เสียงของชูเหยาลดลง ทางด้านลู่เฉิงจินอยู่ที่นั่นทันทีอย่างมีความสุขแทบรอไม่ไหวที่จะพูดว่า “เหยาเหยา ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ฉันจะไปหาคุณ! ฉันจะไปหาคุณตอนนี้”
ชูเหยาขดริมฝีปากของเธอเมื่อเธอได้ยินเสียงที่ไร้ความอดทนของลู่เฉิงจินไล่ตามชูเหยาด้วยความเพียรมาห้าปีแล้วและตอนนี้ดูเหมือนว่าอย่างน้อยลู่เฉิงจินก็ยังไม่ลืมเธอ
ในที่สุดอารมณ์ของชูเหยาก็ดีขึ้นเล็กน้อยและพูดอย่างมีความสุข “ฉันอยู่ในคฤหาสน์คุณมารับฉัน นานแล้วนะที่ฉันไม่ได้เจอคุณ เราควรจะฉลองด้วยกัน”
“ดีๆๆ ! เหยาเหยา รอเดี๋ยว ฉันจะไปรับทันที”
หลังจากสิ้นสุดการโทรภายในหนึ่งชั่วโมง รถสปอร์ตเฟอร์รารีสีแดงผู้เย่อหยิ่งก็ล่องลอยไปอย่างสง่าและหยุดนิ่งที่ประตูคฤหาสน์ของชูเหยา
ชูเหยาที่เปลี่ยนเป็นชุดสีแดงสดสวมรองเท้าส้นเข็มแล้วเดินไปที่เฟอร์รารีสีแดงพร้อมกระเป๋าอย่างสง่างาม
ก่อนมาถึงรถลู่เฉิงจินที่นั่งคนขับลงจากรถอย่างมีความสุขและเปิดประตูที่นั่งผู้โดยสารให้ชูเหยาเป็นการส่วนตัว เขาอดไม่ได้ที่จะจ้องไปที่ชูเหยาอย่างตะกละตะกลามและชมเชย “เหยาเหยา ฉันไม่ได้พบเธอมาห้าปีแล้ว เธอยังคงสวยสง่าและแพรวพราว”
ชูเหยาขึ้นรถอย่างใจเย็นและเลิกคิ้วขึ้นที่ลู่เฉิงจินด้วยรอยยิ้ม “คุณละเลงน้ำผึ้งที่ปากของคุณก่อนที่คุณออกจากบ้านเหรอ? อย่าพูดจาเลอะเทอะ รีบขึ้นรถเถอะ”