รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 241 เขาไม่ต้องการเธออีกต่อไป!

ทันทีที่จี้หลิงชวนจากไป นายหญิงจี้ก็ดึงมู่ซีซีขึ้นมาพูดคุยกันอีกครั้ง ดูเหมือนว่าจะมีการสนทนาที่ไม่สิ้นสุดระหว่างนายหญิงจี้และมู่ซีซี
แม้ว่านายหญิงจี้ยอมรับมู่ซีซีไม่ใช่หลานสาวของเธอ แต่ในใจนายหญิงจี้ยังคงปฏิบัติต่อ มู่ซีซีเป็นหลานสาวของเธอและไม่นานมานี้ทั้งจี้หลิงชวนและมู่ซีซีก็พบโอกาสที่เหมาะสมที่จะสารภาพรักตรงไปตรงมากับนายหญิงจี้ที่ได้แต่งงานและได้รับทะเบียนสมรสแล้ว
นายหญิงจี้ไม่เพียงไม่โกรธหลังจากที่รู้ว่าจี้หลิงชวนและมู่ซีซีได้จดทะเบียนสมรสแต่กลับมีความสุขอย่างยิ่ง
นายหญิงจี้หวังเสมอว่าจี้หลิงชวนจะแต่งงานไวๆและนายหญิงจี้ชอบมู่ซีซีมาก ตอนนี้ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ดังนั้นการอยู่ด้วยกันจึงเหมาะสมที่สุด
เมื่อนึกถึงนายหญิงจี้ที่จับมือมู่ซีซีพูดอย่างคร่าวๆว่า “ซีซี คุณกับหลิงชวนได้ทะเบียนสมรสแล้ว แล้วเมื่อไหร่คุณจะวางแผนจะมีลูก?”
นายหญิงจี้อดใจรอไม่ไหวให้มู่ซีซีคลอดลูกจี้หลิงชวนแล้ว
มู่ซีซีตกใจเล็กน้อยเมื่อฟังคำพูดของนายหญิงจี้และอดไม่ได้ที่จะจำว่าทุกครั้งที่จี้หลิงชวนมีอะไรกับเธอ เขาป้องกันอย่างดี แม้ว่าจี้หลิงชวนจะใจร้อนแต่เขาจะไม่มีวันลืมที่จะป้องกัน
จี้หลิงชวนระวังตัวมากหรือไม่ต้องการให้เธอท้อง?
เมื่อนึกถึงหัวใจของมู่ซีซีก็อดไม่ได้ที่จะทำให้เกิดอารมณ์ที่ซับซ้อน เมื่อเห็นนายหญิงจี้ยังคงจ้องมองมาที่เธอ มู่ซีซีก็ต้องยิ้มให้นายหญิงจี้ยิ้มและพูดว่า “คุณย่า ตอนนี้หลิงชวนอายุยังน้อย เขาอาจจะยังไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้”
“เฮ้…ซีซี คุณสวยมากและหลิงชวนก็หล่อด้วย ถ้าคุณสองคนมีลูก เขาจะน่ารักมาก” นายหญิงจี้อุทานด้วยน้ำเสียงเสียดาย
เมื่อได้ฟังนายหญิงจี้ในตอนนี้ มู่ซีซีก็อดไม่ได้ที่จะจินตนาการว่าหากมีเด็กระหว่างเธอกับจี้หลิงชวนไม่ว่าจะเป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงคิ้วและริมฝีปากของลูกจะดูดีเหมือนจี้หลิงชวน ดูเหมือนมู่ซีซีอดไม่ได้ที่จะตั้งตารอ
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เป็นเวลาบ่ายในชั่วพริบตา ขณะนี้เป็นเวลาห้าโมงกว่านายหญิงจี้ตรงต่อเวลามากสำหรับอาหารสามมื้อและทานอาหารเย็นเป็นเวลาตอนห้าโมงครึ่ง
ตอนจี้หลิงชวนออกไปเขาบอกว่าเขาจะกลับมาทานอาหารเย็นด้วยกันในตอนเย็น ตอนนี้แม่บ้านจางได้เตรียมอาหารแล้วจี้หลิงชวนก็ยังไม่เห็นเงา
นายหญิงจี้รอครู่หนึ่ง ขมวดคิ้วเล็กน้อยและเงยหน้าขึ้นมองแม่บ้านจางที่อยู่ข้างๆ”แม่บ้านจาง โทรหาหลิงชวนแล้วถามว่าเขาจะมากินข้าวด้วยกันไหม?”
แม่บ้านจางตอบรับและรีบหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอและกดหมายเลขของจี้หลิงชวนเพื่อโทรออกไป
หลังจากโทรศัพท์ดังขึ้นครู่หนึ่ง แม่บ้านจางก็พูดอย่างสุภาพว่า “คุณชายจี้ ฉันแม่บ้านจางและนายหญิงจี้ถามคุณว่าเย็นนี้คุณต้องการมาทานอาหารเย็นด้วยกันไหม?”
ได้ฟังแม่บ้านจางพูด จี้หลิงชวนถือโทรศัพท์มือถือเหลือบมองชูเหยา ซึ่งหน้าซีดและยกมือขึ้นและขมวดคิ้ว “แม่บ้านจาง คุณพูดขอโทษคุณย่าสำหรับฉัน ฉันยังมีสิ่งที่ต้องทำ ทำ ไม่สามารถไปกินข้าวด้วยกัน ให้คุณย่ากับพวกเขากินข้าวก่อน”
เมื่อหยุดนึกถึงมู่ซีซี จี้หลิงชวนกังวลและได้เพิ่มประโยคที่ไม่สบายใจ “ฉันจะให้คนขับรถไปรับมู่ซีซีที่บ้านพักคนชรา”
“ค่ะ คุณชายจี้” แม่ของจางรีบตอบ
หลังจากคุยเสร็จ แม่บ้านจางก็พูดว่ากับนายหญิงจี้ด้วยความเคารพของ “นายหญิง คุณซีซี คุณชายจี้บอกว่ามีบางอย่างต้องจัดการมาทานอาหารเย็นไม่ได้ ให้พวกคุณทานไปก่อน”
นายหญิงจี้ขมวดคิ้วเมื่อได้ยิน ไม่พอใจเล็กน้อย “วันนี้บริษัทหยุดไม่ใช่เหรอ ทำไมหลิงชวนยุ่งจัง ฉันไม่สนว่าที่ไม่มาทานข้าว แต่เขาจะปล่อยให้ซีซีกลับไปคนเดียวเหรอ”
บ้านพักคนชรามีสภาพแวดล้อมที่ดีมาก ล้อมรอบด้วยภูเขาและแม่น้ำแต่อยู่ในย่านชานเมืองยังคงอยู่ห่างจากคฤหาสน์ที่มู่ซีซีอาศัยอยู่บ้างและไม่สะดวกที่จะใช้บริการแท็กซี่ที่นี่
ทันทีที่เสียงของนายหญิงจี้ดังขึ้น แม่บ้านจางที่อยู่ข้างๆก็อธิบายทันทีว่า “คุณชายจี้เพิ่งบอกว่าเขาจะให้คนขับรถมารับคุณซีซีกลับมาทีหลัง”
เมื่อนายหญิงจี้ได้ยินสิ่งนี้ คิ้วขมวดก็ขมวดเล็กน้อยและนายหญิงจี้ก็ดึงมู่ซีซีที่ไม่ค่อยสนใจและพูดว่า “มาๆๆ ซีซี อย่ารอเขาเลย มากินของเรากันเถอะ”
ในอีกด้านหนึ่ง ทันทีที่จี้หลิงชวนเสร็จสิ้นการโทร เขาก็พบดวงตาของชูเหยาที่อยู่ข้างๆเขา
บ่ายวันนี้จี้หลิงชวนพาชูเหยาไปที่สุสานในเขตชานเมืองเพื่อสักการะพ่อแม่ของชูเหยาหลังจากกลับมาอารมณ์ของชูเหยาไม่ค่อยดีนัก
“หลิงชวน…ฉันขอโทษ ฉันคิดว่าคุณไม่มีธุระอะไร ดังนั้นฉันหวังว่าคุณสามารถทานอาหารเย็นกับฉัน ถ้าคุณมีธุระต่อ คุณก็ไปก่อน” ชูเหยาหน้าซีดและมองจี้หลิงชวนอย่างน่าสงสาร
ตอนที่จี้หลิงชวนรับโทรศัพท์ต่อหน้าชูเหยาและไม่หลบเลี่ยง ดังนั้นชูเหยาจึงได้ยินเสียงของจี้หลิงชวนอย่างชัดเจน
ในตอนแรกจี้หลิงชวนรู้สึกผิดต่อชูเหยา แต่สำหรับชูเหยาตอนนี้จี้หลิงชวนมีใจที่จะทิ้งชูเหยาไว้ที่นี่ตามลำพัง
“ฉันไม่มีธุระแล้ว” จี้หลิงชวนพูดเหลือบมองนาฬิกาแล้วสงบ ชูเหยา “ป้าหลี่น่าจะทำอาหารเย็นเสร็จแล้วตอนนี้ คุณยังไม่ได้กินอะไรเลยทั้งวัน พวกเราลงไปข้างล่างและกินอะไรสักหน่อย”
จี้หลิงชวนและชูเหยาลงไปที่ห้องอาหารทีละคน แน่นอนว่าป้าหลี่ ได้เตรียมอาหารจานอร่อยไว้เต็มโต๊ะแล้ว
ทานอาหารได้ครึ่งหนึ่ง ชูเหยาก็ทนได้อีกต่อไปเงยหน้าขึ้นมองไปยังฝั่งตรงข้ามของจี้หลิงชวนและถามว่า “หลิงชวน ใครคือซีซีที่คุณพูดถึงทางโทรศัพท์เมื่อกี้นี้?”
ทันทีที่เสียงของชูเหยาลดลง เมื่อเธอเผชิญหน้ากับดวงตาที่ไม่อาจหยั่งรู้ของหลิงชวน หัวใจในอกของเธอก็ลอยขึ้นมาในลำคอของเธอในทันที
“เธอคือมู่ซีซีผู้หญิงที่แต่งงานกับฉันตอนนี้”จี้หลิงชวนไม่ได้ตั้งใจจะซ่อนเธอจากชูเหยา จ้องมองชูเหยาแล้วบอกความจริงโดยตรง
เมื่อชูเหยาได้ยินคำว่า “หญิงสาวที่จดทะเบียนสมรส” เมื่อเธอได้ยินคำแปดคำนี้ก็ดูเหมือนจะเย็นชาทันที ใบหน้าของเธอเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ ดวงตาของเธอเบิกกว้างและเธอมองไปที่จี้หลิงชวนที่อยู่ข้างหน้าเธอและตะเกียบในมือของเธอก็ตกลงไป บนพื้นดินอย่างรวดเร็ว
จี้หลิงชวนแต่งงาน? จี้หลิงชวนแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นจริงหรือ? ทำไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้น? จี้หลิงชวนไม่ต้องการเธอจริงๆเหรอ?
ไม่รู้ว่าบรรยากาศนี้หยุดนิ่งมานานแค่ไหนแล้ว ชูเหยาขยับริมฝีปากและได้ยินเสียงของเธอเอง “หลิงชวน คุณแต่งงานแล้วหรือ? คือ คือมันเกิดขึ้นเมื่อไหร่?”
“ฉันได้ทะเบียนสมรสเมื่อครึ่งเดือนที่แล้ว” จี้หลิงชวนตอบตามความจริง
ชูเหยาฝืนยิ้มบนใบหน้าที่น่าเกลียดที่ยิ่งกว่าการร้องไห้และมองจี้หลิงชวนยิ้ม ยิ้มอย่างน่าหัวเราะ ชูเหยาเริ่มร้องไห้และชูเหยาซึ่งทนไม่ไหวก็กระแทกเก้าอี้ลุกขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าด้วยความเขินอาย ก้มหน้าลงแล้วพูดกับจี้หลิงชวน “ฉันขอโทษ ฉันอิ่มแล้ว ฉันจะกลับไปที่ห้องและพักผ่อนก่อน”
หลังจากพูดชูเหยาก็หันหลังและวิ่งขึ้นไปชั้นบนราวกับกำลังวิ่งหนี
จี้หลิงชวนกินอาหารไม่ลง วางตะเกียบในมือลงทันทียกมือขึ้นจับคิ้วที่ขมวด ในใจรู้สึกยุ่งเหยิง วุ่นวาย