รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 227 ความสัมพันธ์ยิ่งแนบชิดเข้าไปใหญ่?

จากนั้นแม่บ้านจางก็หันกลับมาและกล่าวอย่างคร่าวๆ ว่า “อันที่จริงจะว่าไปแล้วคุณชายจี้กับคุณหนูมู่ซีซีไม่ใช่ว่าจะไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้… ครอบครัวของคนสมัยก่อนมีจำนวนไม่น้อยที่ให้ความสำคัญกับเรื่องการแต่งงานระหว่างญาติมิตรไม่ใช่เหรอคะ ? แม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ แต่กรณีลูกพี่ลูกน้องแต่งงานกันก็มีให้เห็นอยู่มากมาย…”
ทันทีที่คำพูดของแม่บ้านจางแผ่วเบาลง นายหญิงจี้ก็มีสีหน้าที่เคร่งขรึมขึ้นและกระแทกไม้เท้าลงพื้นสองถึงสามครั้ง ก่อนที่จะจ้องไปที่แม่บ้านจาง และพูดว่า “ไม่ได้！คนอื่นทำได้แต่สิ่งนี้ในบ้านตระกูลจี้ของพวกเราจะทำแบบนั้นไม่ได้อย่างแน่นอน！ หลิงชวน และซีซีเป็นญาติกัน! พวกเขาจะแต่งงานกันได้อย่างไร! และแม้ว่าฉันจะอนุญาต แต่กฎหมายก็ไม่สามารถอนุญาตพวกเขาได้! ดังนั้นพวกเขาทั้งสองไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้!”
นายหญิงจี้พูดขึ้นพลางสูดหายใจเข้าลึกๆหลายครั้งติดต่อกัน ทำแบบนี้เธอจึงจะสามารถสงบสติอารมณ์ลงได้ จากนั้นเธอก็มองมาที่แม่บ้านจางอีกครั้งและพูดขึ้นว่า “แม่บ้านจาง สักพักเธอไปสั่งให้คนจัดการเรื่องนี้หน่อย ให้ไปคัดเลือกหาเด็กผู้ชายทั่วเมืองหรงที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับมู่ซีซีมา พร้อมเตรียมเอกสารและรูปภาพมาด้วย ฉันจะเป็นคนเลือกด้วยตัวฉันเอง ”
แม่บ้านจางรับใช้กับนายหญิงจี้มาเกือบทั้งชีวิต ทันทีที่นายหญิงจี้พูดออกมา แม่บ้านจางก็เดาเจตนาของนายหญิงจี้ออก แม่บ้านจางไม่กล้าที่จะปฏิเสธ เธอจึงก้มศีรษะลงเล็กน้อยและตอบรับทันทีว่า “ได้ค่ะนายหญิง ฉันจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”
เวลาผ่านไปเร็วราวกับโกหก เมื่อถึงเวลาช่วงหัวค่ำ นายหญิงจี้เห็นว่ามู่ซีซีอยู่ในโรงพยาบาลและยังไม่กลับมาอีก หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จ นายหญิงจี้ก็ขมวดคิ้วและมองไปยังแม่บ้านจางพร้อมกับพูดขึ้นว่า “แม่บ้านจาง เธอบอกให้คนขับรถไปส่งเธอที่โรงพยาบาลหน่อย จากนั้นเธอก็อยู่ดูแลหลิงชวนที่โรงพยาบาล และให้ซีซีกลับมาที่บ้าน ”
แม่บ้านจาง ไม่กล้าขัดใจนายหญิง ดังนั้นเธอจึงรีบขึ้นรถและออกจากบ้านไป
หนึ่งชั่วโมงต่อมา แม่บ้านจางมาเคาะประตูห้องVIP ของห้องพักโรงพยาบาล
ทันทีที่เธอเข้ามาในห้องผู้ป่วย เมื่อจี้หลิงชวนเห็นแม่บ้านจางเขาก็ขมวดคิ้วและพูดขึ้นว่า “แม่บ้านจางดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมคุณถึงมาที่นี่ล่ะ?”
แม่บ้านจางเดินเข้าไปหาจี้หลิงชวนและมู่ซีซี จากนั้นก็ตอบกลับด้วยความเคารพว่า “คุณชายจี้ นายหญิงขอให้ฉันมาดูแลคุณตอนกลางคืน”
แม่บ้านจางพูดขึ้นพลางมองไปที่มู่ซีซีที่อยู่ทางด้านข้าง “คุณซีซีคะ นายหญิงยังบอกอีกด้วยว่า สักพักให้คุณกลับไปพร้อมกับคนขับรถ เรื่องของที่นี่ ฉันดูแลคุณชายจี้ต่อเองค่ะ”
เมื่อได้ฟังสิ่งที่แม่บ้านจางพูด มู่ซีซีก็รู้สึกใจหายเล็กน้อย วันนี้เป็นเพราะเธอกังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของจี้หลิงชวน เธอจึงได้ลืมเรื่องของเวลาไป!
เธอใช้เวลาทั้งวันเพื่ออยู่เป็นเพื่อนจี้หลิงชวนในโรงพยาบาล! เธอรู้ว่าตอนนี้ในสายตาของนายหญิงจี้นั้น เธอกับ จี้หลิงชวน เป็นลูกพี่ลูกน้องที่สนิทสนมกันเท่านั้น!
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้มู่ซีซีก็พยักหน้าอย่างรวดเร็ว จี้หลิงชวนมองไปที่แม่บ้านจางด้วยความรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร หลังจากนั้นไม่กี่วินาที จี้หลิงชวนก็มองไปที่มู่ซีซีและกล่าวขึ้นว่า “กลับตอนกลางคืนบอกให้คนขับรถค่อยๆขับนะ ระวังความปลอดภัยด้วย แล้วเมื่อเธอกลับถึงบ้านโทรมาบอกฉันด้วย ”
แม่บ้านจางรู้เรื่องของจี้หลิงชวนและมู่ซีซีแล้ว ดังนั้นต่อหน้าแม่บ้านจางจี้หลิงชวนจึงไม่มีอะไรต้องปิดบังเธอ
มู่ซีซีพยักหน้าตอบรับ จากนั้นก็เหลือบมองจี้หลิงชวนและกล่าวขึ้นว่า “งั้นฉันกลับก่อนนะ คุณดูแลตัวเองด้วย…”
หลังจากพูดจบ เธอก็ไม่กล้าแม้แต่จะมองจี้หลิงชวน มู่ซีซีรีบเปิดประตูออกจากห้องผู้ป่วยพิเศษไปในทันที
ทันทีที่มู่ซีซีออกไป เหลือเพียงแม่บ้านจางและจี้หลิงชวนเท่านั้นที่ถูกทิ้งไว้ในห้องผู้ป่วยพิเศษ
จี้หลิงชวนหันไปมองแม่บ้านจางพร้อมกับขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นไม่นานจี้หลิงชวนก็พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “แม่บ้านจาง คุณย่ารู้เรื่องอะไรแล้วใช่ไหม？”
หลังจากได้ฟังคำพูดของจี้หลิงชวนแล้ว แม่บ้านจางก็ยกมือขึ้นมาเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเธอ เธอรู้ว่าการกระทำของเธอไม่สามารถปกปิดจี้หลิงชวนได้ ดังนั้นเธอจึงต้องบอกจี้หลิงชวนอย่างตรงไปตรงมา “คุณชายจี้คะ… วันนี้ตอนที่ฉันจะพานายหญิงมาที่โรงพยาบาล ตอนนั้นคุณและคุณซีซียังไม่ตื่น นายหญิงรู้สึกกังวลเรื่องอาการบาดเจ็บของคุณมาก ทันทีที่เธอมาถึงหน้าประตู เธอก็ผลักประตูเข้ามาและเมื่อเห็นคุณ และคุณซีซีนอนอยู่บนเตียงด้วยกัน นายหญิงก็ปิดประตูและรีบออกไปทันที… ตอนนี้คาดว่านายหญิงคงจะเดาความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับคุณซีซีได้แล้ว…”
เมื่อจี้หลิงชวนได้ยินสิ่งที่แม่บ้านจางพูด เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นมา !
แน่นอนว่าสิ่งที่เขาคาดเดาเอาไว้มันได้เป็นเรื่องจริงแล้ว !
คิดไปพลางจี้หลิงชวนก็ขมวดคิ้วแน่นและมองไปที่แม่บ้านจางพร้อมกับถามขึ้นว่า “ตอนนี้คุณย่ารู้ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับมู่ซีซีแล้ว คุณย่าคิดจะทำอะไรต่อไป？”
จี้หลิงชวนรู้จักคุณย่าของเขาเป็นอย่างดี ที่คุณย่าไม่ได้เข้ามาหาเรื่องพวกเขาโดยตรงนั้น แปลว่าท่าน ต้องเตรียมวิธีการอื่นๆ อยู่อย่างแน่นอน
เมื่อเผชิญกับการจ้องมองที่ดุร้ายของจี้หลิงชวน แม่บ้านจางจึงไม่กล้าปิดบัง เธอกระซิบบอกจี้หลิงชวนว่า “คุณชายจี้…หลังจากที่นายหญิงกลับไปถึงบ้าน เธอสั่งให้ไปหาผู้ชายที่อยู่ในเมืองหรงที่มีอายุราวๆคราวเดียวกันกับคุณซีซี พร้อมเตรียมข้อมูลและรูปถ่ายไว้ให้ท่านด้วย…”
ยังไม่ทันรอให้แม่บ้านจางพูดจบ จี้หลิงชวนก็สามารถเดาได้แล้วว่าคุณย่าของเขากำลังคิดอะไรอยู่ ก่อนที่แม่บ้านจาง จะกระซิบคำพูดของเธอ
คุณย่าวางแผนที่จะหาแฟนให้มู่ซีซีด้วยตัวเองจริงหรือ?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ดวงตาของจี้หลิงชวนก็เย็นชาและเคร่งขรึมขึ้น
อีกด้านหนึ่ง คนขับรถส่งมู่ซีซีกลับไปถึงที่บ้านของตระกูลจี้แล้ว ทันทีที่มู่ซีซีเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น เธอก็เห็นนายหญิงจี้นั่งอยู่บนโซฟา ราวกับกำลังรอเธออยู่
เพียงแค่เธอเผลอสบตากับดวงตาคู่ที่ดูมีพลังของนายหญิงจี้ เธอก็รู้สึกใจหายและหัวใจเต้นแรงขึ้น
มือที่อยู่ข้างๆของลำตัวค่อยๆจับเข้ากับชายเสื้อผ้าของตัวเองโดยไม่รู้ตัว มู่ซีซีพยายามสงบสติอารมณ์ของเธอและบังคับให้ตัวเองยิ้ม “คุณย่า ดึกมากแล้ว ทำไมยังไม่นอนค่ะ?”
นายหญิงจี้มองดูรอยยิ้มบนใบหน้าของมู่ซีซีและยิ้มให้กับมู่ซีซีทันที “กำลังรอเธออยู่”
นายหญิงจี้พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มและกวักมือเรียกมู่ซีซี:”ซีซี มาช่วยพาย่ากลับไปพักผ่อนที่ห้องหน่อย”
นายหญิงจี้ไม่ใช่คนที่ไร้เหตุผลและหยิ่งผยอง แม้ว่าตอนนี้มู่ซีซีจะอยู่กับจี้หลิงชวนจริงๆ แต่ก็ไม่ใช่ความผิดของมู่ซีซีเพียงอย่างเดียว นายหญิงจี้ไม่ได้คิดที่จะตำหนิมู่ซีซีเลยแม้แต่น้อย
“ได้ค่ะ คุณย่า” มู่ซีซีตอบกลับอย่างรวดเร็วพร้อมกับเดินเข้าไปและเอื้อมมือไปพยุงนายหญิงจี้อย่างระมัดระวัง
เธอช่วยพยุงนายหญิงจี้ตลอดทางเดินจากห้องนั่งเล่นจนนายหญิงจี้ขึ้นเตียงนอน จากนั้นนายหญิงจี้จึงยกมือขึ้นและพูดกับมู่ซีซีว่า “เอาล่ะๆ ซีซี กลับไปพักผ่อนที่ห้องเถอะนะ”
มู่ซีซีมองไปที่คุณนายจี้ด้วยความกังวล “คุณย่า ไม่อย่างนั้นคืนนี้หนูจะนอนห้องของแม่บ้านจางที่อยู่ทางด้านข้างก็ได้ค่ะ”
ปกติแม่บ้านจางเป็นคนคอยดูแลนายหญิงจี้ในตอนกลางคืน มู่ซีซีจึงรู้สึกกังวลว่านายหญิงจี้ต้องนอนอยู่ชั้นล่างเพียงลำพัง
ความกังวลของมู่ซีซีไม่มีการเสแสร้ง และนายหญิงจี้ก็ไม่ใช่คนโง่ แน่นอนว่าเธอสามารถสัมผัสถึงความกังวลของ มู่ซีซีที่มีต่อเธอได้ เธอจึงยิ้มขึ้นและมองไปที่มู่ซีซี “ไม่ต้องหรอกซีซีหนูขึ้นไปพักผ่อนที่ชั้นบนเถอะ ย่าไม่เป็นไร”