รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 143 ตอบอย่างซื่อตรง!

มู่อวี๋เฟยได้รับการเปลี่ยนแปลงราวฟ้ากับดินและมู่ซีซียังคงเข้าชั้นเรียนอย่างสงบตามปกติ
วันรุ่งขึ้นหลังจากที่มู่ซีซีเลิกเรียน ลั่วเสี่ยวชิงดูเหมือนมีข่าวใหญ่จะบอก เขาดึงมู่ซีซีออกไปและพูด “ซีซี เธอรู้อะไรไหม พี่ฉู่ย้ายไปศึกษาต่อต่างประเทศแล้ว!!!”
เมื่อมู่ซีซีได้ยินคนพูดถึงฉู่จือหยวน เธอก็อดไม่ได้ที่จะนึกเรื่องราวฉู่จือหยวนอยู่ในคลับในวันนั้นก็ปรากฏขึ้นในใจของเธอ เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองไปที่ลั่วเสี่ยวชิงพยักหน้าอย่างไม่มีความรู้สึก
ลั่วเสี่ยวชิงมองไปที่ใบหน้าที่สงบของมู่ซีซีด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยอย่างไม่สามารถช่วยได้แต่ดำเนินการต่อ “นอกจากนี้ฉันยังได้ยินจากเพื่อนของฉันที่เที่ยวกับฉู่จือหยวนพูดว่า ฉู่จือหยวนดูเหมือนจะสร้างความขุ่นเคืองแก่คนที่ไม่ควรขุ่นเคืองเขา จากนั้นเขาก็ถูกส่งตัวไปต่างประเทศโดยพ่อแม่ของเขาและพวกเขาก็ไม่ได้รับอนุญาตให้กลับมาในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาฉันไม่รู้ว่าใครที่ขุ่นเคืองฉู่จือหยวน ช่างโชคร้ายเหลือเกิน!”
ฟังสิ่งที่ลั่วเสี่ยวชิงเพิ่งพูด ทำให้ในที่สุดมู่ซีซีก็มีอาการบนใบหน้าที่สงบและดวงตาก็เปล่งประกายด้วยความประหลาดใจ บุคคลแรกในใจของมู่ซีซีคือจี้หลิงชวน!
ฉันกลัวว่านอกจากจี้หลิงชวนก็ไม่มีใครสามารถทำสิ่งที่ครอบงำได้
มู่ซีซีขดมุมริมฝีปากของเธอเล็กน้อยอย่างหมดหนทาง
ลั่วเสี่ยวชิงที่ด้านข้างมองไปที่มู่ซีซีที่มุมปากของเธอโดยไม่รู้ตัวและสะกิดมู่ซีซีด้วยความประหลาดใจและพูดอย่างเงียบๆ ว่า “ซีซี สีหน้าของเธอหมายความว่ายังไง ฉู่จือหยวนอยู่นอกประเทศแล้วและยังไม่ได้กลับมาในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ เธอไม่ชอบฉู่จือหยวนแล้วเหรอ? ทำไมเธอถึงยิ้มเมื่อได้ยินข่าวนี้…”
มู่ซีซีไม่รู้จะอธิบายอย่างไรกับลั่วเสี่ยวชิง เกี่ยวกับความสัมพันธ์ปัจจุบันของเธอกับจี้หลิงชวนและการได้เห็นนิสัยที่แท้จริงของฉู่จือหยวนก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับจี้หลิงชวน มู่ซีซีพูดกับลั่วเสี่ยวชิงว่า “แอบรักฉู่จือหยวนนั้นมันผ่านมาแล้วและฉันไม่ได้รู้สึกกับเขาอีกต่อไปแล้ว”
ลั่วเสี่ยวชิงมองมู่ซีซีไม่เหมือนกับพูดตลก เมื่อเขานึกถึงเรื่องที่ฉู่จือหยวนมาหามู่ซีซีก่อนหน้านี้ มู่ซีซีก็ดูสงบอย่างไม่มีความรู้สึก
มองย้อนไปตอนนี้ถ้าชอบใครสีกคนจริงๆ เธอจะไม่สามารถสงบได้เลย
ลั่วเสี่ยวชิงและมู่ซีซีต่างเป็นคนที่ไม่ชอบให้พัวพัน ลั่วเสี่ยวชิงพบว่ามู่ซีซี ไม่ชอบฉู่จือหยวน ดังนั้นเขาจึงหยุดพูดถึงเรื่องของฉู่จือหยวนและเปลี่ยนหัวข้อด้วยรอยยิ้ม เราไปที่ โรงอาหารสำหรับมื้อกลางวันด้วยกัน
ในตอนบ่าย เมื่อมู่ซีซีเดินออกจากห้องเรียนหลังเลิกเรียน โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของเขาก็ดังขึ้น มู่ซีซีหยิบโทรศัพท์ออกมามองมันและเห็นคำว่าจี้หลิงชวนแสดงบนหน้าจอโทรศัพท์
มู่ซีซีอดไม่ได้ที่จะตะลึง ลั่วเสี่ยวชิงที่ด้านข้างเห็นมู่ซีซีจ้องมองที่หน้าจอโทรศัพท์ด้วยความงุนงง เขาอดไม่ได้ที่จะเอนตัวไปที่มู่ซีซีแล้วพูดว่า “ซีซี ทำไมเธอถึงงุนงง? ทำไมไม่รับสาย?”
เสียงของลั่วเสี่ยวชิงดึงสติของมู่ซีซีกลับมา มู่ซีซีเห็นว่าลั่วเสี่ยวชิงเข้ามาหาเธอก็แอบๆโทรศัพท์หลีกเลี่ยงและแก้มสีขาวของเธอก็กลายเป็นสีแดงโดยไม่รู้ตัว มู่ซีซีพูดกับลั่วเสี่ยวชิงด้วยความตื่นตระหนก “เสี่ยวชิง ฉันจะไปรับสายก่อน…”
มู่ซีซีเดินไปด้านข้างแล้วรับสายด้วยใบหน้าแดงก่ำ
เมื่อมีการเชื่อมต่อสายมู่ซีซีก็วางโทรศัพท์ไว้ข้างหู เสียงดีที่ลึกและกระชับของจี้หลิงชวนก็ดังขึ้นทันที “เลิกเรียนแล้วหรือ?”
ทันทีที่เขาได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของจี้หลิงชวน หัวใจที่เต้นอยู่ในอกของมู่ซีซีก็เร่งจังหวะขึ้นเล็กน้อย
หลังจากหายใจเข้าลึกๆติดต่อกันหลายครั้ง มู่ซีซีก็พูดอย่างใจเย็นที่สุดเท่าที่จะทำได้ “หลังเลิกเรียน…มีอะไรเหรอ?
ทันทีที่เสียงของมู่ซีซีเงียบลง เสียงของจี้หลิงชวนก็พูดต่อ “ฉันจะไปรับคุณและฉันจะไปถึงที่นั่นในอีกประมาณสิบห้านาที! ไปรอข้างนอกโรงเรียนเถอะ”
มู่ซีซีรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินดังนั้นและรีบพูดโดยไม่รู้ตัวว่า “ไม่ต้องมารับฉัน… มันลำบากเกินไป ฉันนั่งรถกลับไปเองก็ได้…”
“ฉันกำลังไป ฉันเกือบจะถึงแล้ว!” หลังจากที่จี้หลิงชวนพูดจบอย่างก้าวร้าวเขาก็วางสายโดยไม่ให้โอกาสมู่ซีซีพูด
มู่ซีซีถือโทรศัพท์ที่วางสายและกระซิบที่มุมปากของเธออย่างพูดไม่ออก เธอไม่รู้ว่าจี้หลิงชวนคลั่งไคล้อะไรในนี้ เขาติดนิสัยการมารับไปส่งมู่ซีซีที่โรงเรียนในทุกวันนี้และเขาจะไปส่งเธอในทุกๆตอนเช้าก่อนสิ่งอื่นแล้วค่อยมารับมู่ซีซีตรงเวลาในตอนบ่าย
มู่ซีซีไม่เคยสามารถหักล้างสิ่งที่จี้หลิงชวนได้ตัดสินใจ
ลั่วเสี่ยวชิงเฝ้าดูขณะที่มู่ซีซีวางสายโทรศัพท์แล้วเดินไปที่ด้านข้างของมู่ซีซี มองไปที่มู่ซีซีที่ยังคงตกใจเล็กน้อยเหยียดมือออกและเปิดนิ้วทั้งห้าของเเธอแล้วส่ายหน้า “มู่ซีซี เธอตกใจอะไร?”
หลังจากฟังเสียงของลั่วเสี่ยวชิง มู่ซีซีก็ได้สติและได้พบกับดวงตาที่คลุมเครือของลั่วเสี่ยวชิง
“ซีซี ดูท่าทางที่อ่อนไหว หัวใจ แกว่งไปแกว่งมา และพลุ่งพล่านของเธอสิ! บอกมาตรงๆ เลย ไม่ใช่ว่าเธอจะมีแฟนโดยที่ฉันไม่รู้นะ!”
ลั่วเสี่ยวชิงโบกมือให้มู่ซีซีอย่างมีความสุข”ได้! ถ้าอย่างนั้นเธอไปก่อนแล้วเราจะส่งข้อความคุยกับในตอนเย็นและเธอจะบอกฉันอย่างตรงไปตรงมา!”
มู่ซีซีทำท่าทางโอเคและรีบเดินไปนอกโรงเรียนพร้อมกับกระเป๋าของเขา
จากอาคารเรียนไปจนถึงด้านนอกโรงเรียน มู่ซีซีเดินเร็วกว่าปกติเล็กน้อยใช้เวลาเพียงสิบนาทีเพื่อไปด้านนอกโรงเรียน
จี้หลิงชวนเป็นนักลงทุน เธอไม่กล้าที่จะปล่อยให้จี้หลิงชวนรอเธอ
ทันทีที่มู่ซีซีเดินออกจากโรงเรียน โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้นอีกครั้ง
มู่ซีซีหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดู มันเป็นสายจากจี้หลิงชวนอีกครั้ง มู่ซีซีรีบกดปุ่มรับสายและทันใดนั้นเสียงที่คุ้นเคยและน่ารื่นรมย์ของจี้หลิงชวนก็ดังขึ้นในหู”เลี้ยวขวาแล้วเดินตรงมาห้าสิบเมตร รถจอดรออยู่ริมถนน”
มู่ซีซีทำตามสิ่งที่จี้หลิงชวนเพิ่งพูดมาจนเห็นรถสุดหรูของจี้หลิงชวนจอดอยู่ริมถนน
โชคดีที่มีเพื่อนร่วมโรงเรียนไม่กี่คนที่นี่ มู่ซีซีเดินไปอย่างรวดเร็ว เปิดที่นั่งผู้โดยสารด้านหน้านั่งอย่างมั่นคงและสบตาที่ไม่อาจหยั่งรู้ของจี้หลิงชวน