รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 102 ใครถูกใครผิด

พอมู่อวี๋เฟยได้ยินที่มู่ซีซีพูด ในใจจึงคันยิบๆกว่าเดิม แล้วตะคอกใส่มู่ซีซีเหมือนคนบ้า “มู่ซีซี แกไม่ต้องมาปากเก่งที่นี่ ทั้งๆที่แกหน้าด้านแล้วแย่งผู้ชายของฉันไป ตอนนี้แกยังมาตอแหลทำตัวน่าสงสารอีก อีมู่ซีซีแกมันน่าขยะแขยง!”
มู่ซีซีฟังที่มู่อวี๋เฟยพูดจึงหลุดขำ สันดานมู่อวี๋เฟยก็ยังไม่เปลี่ยน!
บอกว่าเธอแย่งผู้ชายของมู่อวี๋เฟย ถ้าจะพูดจริงๆ เธอควรจะเป็นคนที่แต่งงานกับจี้หลิงชวนไม่ใช่เหรอ? ต้องพูดว่ามู่อวี๋เฟยแย่งผู้ชายของเธอมู่ซีซีสิถึงจะถูก!
มู่อวี๋เฟยที่อยู่ข้างๆเห็นบนหน้ามู่ซีซีมีรอยยิ้มที่เยาะเย้ย จึงขมวดคิ้วแน่น นังสารเลวมู่ซีซียังกล้ายิ้มอีก!
มู่อวี๋เฟยที่ทนไม่ไหวแล้ว จึงลุกขึ้นยืน แล้วพุ่งมาหามู่ซีซีเหมือนคนบ้า
มู่ซีซีคิดไม่ถึงเลยว่าอยู่ๆมู่อวี๋เฟยจะทำแบบนี้ จึงอึ้งเล็กน้อย เลยตั้งสติไม่ได้แล้วยืนนิ่งอยู่กับที่
เห็นเล็บของมู่อวี๋เฟยจะข่วนหน้ามู่ซีซีแล้ว จี้หลิงชวที่อยู่ข้างๆจึงหรี่ตาลงแล้วยื่นมือไปจับมือของมู่อวี๋เฟยไว้
มืออีกข้างก็จับมู่ซีซีไว้ แล้วดึงเธอมาไว้ที่ข้างหลังตัวเอง
ห้องที่สงบเงียบมีแต่เสียงกรีดร้องของมู่อวี๋เฟย “โอ๊ย! เจ็บเจ็บ……เจ็บ……”
มู่อวี๋เฟยโดนจี้หลิงชวนหักข้อมือไว้ อยากดิ้นก็ดิ้นไม่หลุด เจ็บจนน้ำตาไหลออกมา
พ่อมู่กับแม่มู่เห็นว่าสถานการณ์เปลี่ยนไป ตกใจที่จี้หลิงชวนจับข้อมือมู่อวี๋เฟยไว้ด้วยสีหน้าเข้มขรึม แล้วเหงื่อก็ไหลออกมาเต็มหน้าผาก
พ่อมู่รีบลุกขึ้น แล้วพูดกับจี้หลิงชวนด้วยน้ำเสียงประจบประแจง “คุณชายจี้ครับ ขอโทษครับ ขอโทษจริงๆนะครับ ผมขอโทษแทนอวี๋เฟยด้วยครับ……”
ยังไงก็ลูกสาวตัวเอง พ่อมู่เห็นจี้หลิงชวนทำกับมู่อวี๋เฟยแบบนี้ ในใจจึงรู้สึกไม่ดี
ปฏิกิริยาของแม่มู่เว่อร์กว่าพ่อมู่อีก แม่มู่รักมู่อวี๋เฟยมากอยู่แล้ว ตอนนี้เห็นสีหน้ามู่อวี๋เฟยซีดขาวแล้วร้องไห้ จึงร้องไห้ตามไปด้วย
จากนั้นจึงไม่สนใจภาพลักษณ์แล้วคุกเข่าลงต่อหน้าจี้หลิงชวน แล้วขอร้องอ้อนวอนเขา “คุณชายจี้คะ คุณปล่อยอวี๋เฟยของเราเถอะค่ะ เธอ……เธอไม่ได้ตั้งใจ ขอร้องคุณปล่อยเธอเถอะค่ะ กลับไปเราจะอบรมสั่งสอนเธอดีๆ”
สายตาที่เยือกเย็นของจี้หลิงชวนมองกวาดมู่อวี๋เฟย แววตามีความรังเกียจ วินาทีต่อมา จี้หลิงชวนจึงสะบัดมือเธอออกอย่างไม่ไว้หน้า มู่อวี๋เฟยที่ไม่ทันตั้งตัวจึงเซล้มลงไปที่พื้นอย่างทุลักทุเล
แต่สายตาจี้หลิงชวนกลับไม่เหลือบมองมู่อวี๋เฟยเลย
ถ้าจี้หลิงชวนอยากจัดการใครสักคนมีวิธีเป็นร้อยเป็นพัน จัดการคนอย่างมู่อวี๋เฟย จี้หลิงชวนไม่แยแสที่จะลงมือเองด้วยซ้ำ เดี๋ยวมือเขาจะสกปรกเปล่าๆ
แล้วจุดประสงค์หลักของวันนี้คืออยากให้มู่ซีซีเห็นธาตุแท้ที่น่ารังเกียจของทั้งครอบครัว ตอนนี้จี้หลิงชวนบรรลุจุดประสงค์แล้ว จึงใช้สายตาที่เยือกเย็นมองกวาดพ่อมู่ แม่มู่กับมู่อวี๋เฟยเป็นคำเตือน แล้วค่อยเก็บสายตากลับมา เขาจึงจับมือมู่ซีซีแล้วเดินออกจากห้องไปข้างนอกทันที
มู่ซีซีรีบเดินตามฝีเท้าจี้หลิงชวนออกจากร้านอาหารแล้วเดินขึ้นรถ เธอค่อยดึงสติตัวเองกลับมาได้
ขอบตาเธอก็เริ่มแดง มู่ซีซีกลัวว่าจี้หลิงชวนจะสังเกตเห็น จึงก้มหน้าไว้ ใช้ขนตายาวๆปิดบังความรู้สึกในแววตา
จี้หลิงชวนที่ขึ้นไปนั่งที่คนขับ หันมองไปแล้วเห็นมู่ซีซีก้มหน้าอย่างน่าสงสารจึงขมวดคิ้วเล็กน้อย
วินาทีต่อมา ฝ่ามือของจี้หลิงชวนจึงจับคางมู่ซีซีไว้ แล้วบังคับให้เธอเงยหน้า
พอสบตากัน จี้หลิงชวนเห็นขอบตาเธอแดงจึงเอ่ยถามว่า “ร้องไห้เหรอ?”
มู่ซีซีกัดริมฝีปากเบาๆ แล้วส่ายหน้าให้จี้หลิงชวน ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นจึงได้ยินเขาพูดอีกว่า “อยากร้องก็ร้องเถอะ! เดี๋ยวฉันให้เธอยืมไหล่ไปซบ”
ไม่รู้ว่ามู่ซีซีคิดไปเองหรือเปล่า ตอนที่จี้หลิงชวนพูดประโยคนี้ น้ำเสียงที่เย็นชาของเขาเหมือนแฝงไปด้วยการปลอบโยนอย่างนั้น
บางครั้งคนเราก็อ่อนแอมากจริงๆ
มู่ซีซีที่ได้ยินจี้หลิงชวนพูดประโยคเมื่อกี้ เธอจึงฝืนใจตัวเองไม่ไหว แล้วน้ำตาก็เอ่อล้นออกมาจากขอบตา ยิ่งไหลยิ่งเยอะ เหมือนมู่ซีซีจะร้องไห้ระบายความน้อยใจที่ได้รับมาเป็นสิบปีออกมาอย่างนั้น
เธอจึงทนไม่ได้จนพุ่งเข้าอ้อมกอดจี้หลิงชวน แล้วซบหน้าร้องไห้ที่หน้าอกเขา
จี้หลิงชวนมองมู่ซีซีที่ร้องไห้เสียงดังในอ้อมกอดตัวเอง แววตาจึงมีความเป็นห่วง แล้วยื่นไปตบหลังเธอเบาๆเหมือนปลอบใจ
มู่ซีซีก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองร้องไห้ไปนานแค่ไหน จนสุดท้ายร้องไห้จนเสียงหาย ตาบวมแดงจนไม่มีน้ำตา เธอค่อยหยุด
จากนั้นก็เงยหน้าตัวเองขึ้นจากอ้อมกอดจี้หลิงชวน มู่ซีซีค่อยเห็นว่าน้ำตาตัวเองทำให้เสื้อที่หน้าอกของจี้หลิงชวนเปียก
มู่ซีซีเงยหน้าอย่างทำตัวไม่ถูก ดวงตาที่บวมแดงมองจี้หลิงชวนอย่างรู้สึกผิด พร้อมพูดว่า “คุณชายจี้……ขอโทษ……ฉันทำให้เสื้อนายสกปรก……”
มู่ซีซีจำได้ว่าจี้หลิงชวนรักสะอาดมาก……เมื่อกี้เธอยังทำให้เสื้อเขาเป็นแบบนี้อีก……
จี้หลิงชวนเห็นมู่ซีซีร้องไห้จนตาบวมแดง จึงขมวดคิ้ว ไม่รู้สึกรังเกียจที่เสื้อตัวเองเปียกเลย ในใจกลับรู้สึกซับซ้อนผิดปกติ มือก็เอาแต่เช็ดคราบน้ำตาบนหน้ามู่ซีซี เสียงก็ดูอ่อนโยนกว่าปกติ “หิวหรือยัง? เราจะไปกินข้าว หรือว่ากลับไปก่อน?”
มู่ซีซีฟังเสียงจี้หลิงชวน แล้วสูดจมูก “ไม่หิว อยากกลับไป”
ตอนนี้มู่ซีซีแค่อยากมุดเข้าผ้าห่มแล้วนอน
จี้หลิงชวนได้ยินคำตอบของมู่ซีซี จึงสตาร์ทรถแล้วแล่นไปทางคฤหาสน์
พอไปถึงคฤหาสน์ มู่ซีซีจึงไปอาบน้ำแล้วมุดตัวเองเข้าผ้าห่ม
จี้หลิงชวนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเห็นมู่ซีซีทำแบบนี้จึงไม่รู้จะทำยังไงดี เลยก้าวเดินมาที่เตียง ยื่นมือไปดึงผ้าห่มเธอออก แล้วเอาตัวมู่ซีซีเข้ามากอดไว้ จากนั้นจึงพูดว่า “โตขนาดนี้แล้ว ยังนอนคลุมโปงอีก ไม่กลัวว่าจะขาดอากาศหายใจเหรอ?”