แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 623 พบเพื่อจาก

“ตกลงค่ะ”  
 
 
คำสั้นๆแค่นี้แต่กลับเป็นคำสัญญาทั้งชีวิต  
 
 
“ลงมาสิผมรอคุณอยู่”  
 
 
“โอเค”  
 
 
…ผู้ฟังที่นั่งอยู่หน้าวิทยุพากันงงเป็นไก่ตาแตก  
 
 
รายการวันนี้นี่ฉีกทุกกฎตั้งแต่มีรายการมา!  
 
 
เวลานี้ไม่มีแล้วอาการหวาดกลัวการแต่งงาน อนาคตที่ไม่อาจล่วงรู้กลายเป็นเรื่องที่ทำให้คนรู้สึกรอคอย เสี่ยวเชี่ยนเปิดดนตรีที่ใช้ในงานแต่งงาน จากนั้นก็กล่าวปิดรายการโดยไม่สนผู้ฟังที่กำลังงง  
 
 
“คุณเป็นกังวลกับปัญหาเล็กๆน้อยๆที่จะตามมาหลังแต่งงานหรือเปล่าคะ? โรคหวาดกลัวการแต่งงานเป็นปัญหาทางด้านจิตใจที่ซับซ้อนและละเอียดอ่อน คำพูดง่ายๆอย่างฉันรักคุณบางทีอาจไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกได้ถึงความมั่นคงที่จะลงไปในเรือลำเดียวกัน คำสัญญาที่ไพเราะที่สุดที่บนโลกนี้ บางทีอาจเป็นแค่คำพูดง่ายๆอย่าง ฉันจะอยู่กับคุณ ขณะนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนครึ่งพอดี ดิฉันว่าที่เจ้าสาวเหม่ยเหวย ไว้พบกันใหม่ในพาสเวิร์ดหัวใจนะคะ สวัสดีค่ะ…”  
 
 
ผู้กำกับอินจนน้ำตาแทบไหลแล้ว  
 
 
ร่วมงานกับนักจัดรายการมาตั้งหลายคน นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนกล้าโทรเข้ามาขอแต่งงานกลางรายการสด!  
 
 
ราย การ สด!  
 
 
ถึงแม้จะไม่รู้ว่าทำแบบนี้แล้วจะส่งผลอะไรต่อรายการหรือไม่ แต่ผู้กำกับรู้สึกว่าอารมณ์พลุ่งพล่านในตัวบอกให้ทำแบบนี้น พรุ่งนี้ถ้าจะโดนหัวหน้าด่ามันก็คุ้ม!  
 
 
ชีวิตคนเราจะมีสักกี่ครั้งที่ได้เจออะไรแบบนี้ แล้วจะขวางโลกทำไม?!  
 
 
เวลานี้ที่ด้านหน้าตึกของสถานี เพื่อฉลองให้กับหัวหน้ากลางที่ขอแต่งงานได้สำเร็จ พลุที่รอจุดมาตลอดคืนในที่สุดก็ได้เวลาปล่อย เสี่ยวเชี่ยนดูพลุผ่านทางหน้าต่างและก็ได้เห็นพี่ๆทหารที่แสนน่ารักใช้ร่างกายทำเป็นรูปหัวใจ ตามแผนผู้ชายคนนั้นจะต้องมายืนอยู่ข้างในหัวใจ แต่เขากลับโรยตัวลงมาจากตึกฝั่งตรงข้ามอย่างรวดเร็ว  
 
 
เมื่อเสี่ยวเชี่ยนเดินออกมาจากตึกแล้วก็โผเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา วินาทีนั้นทุกอย่างได้กลายเป็นสิ่งสวยงาม  
 
 
การรอคอยอาจจะแสนนาน แต่เพราะระหว่างทางมีเรื่องราวแบบนี้เกิดขึ้น ยามที่ผลแห่งการรอคอยนั้นมาถึงก็จะทำให้รู้สึกว่าคุ้มค่าเกินคำบรรยาย  
 
 
“ขอบคุณที่คุณยอมแต่งงานกับผม”  
 
 
“ขอบคุณที่มาขอฉันแต่งงาน”  
 
 
วินาทีที่ความหวานถึงขั้นสุดนั้นเองอวี๋หมิงหลางก็ล้วงแหวนเพชรที่ซื้อไว้นานแล้วออกมา ใหญ่กว่าตอนหมั้นมาก เตรียมไว้เพื่อเวลานี้โดยเฉพาะ  
 
 
เพอร์เฟคกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว  
 
 
“เตรียมร้องเพลง ยืมมือพี่สะใภ้ฝังปีศาจ!”  
 
 
แล้วเสียงร้องเพลงที่ไม่อาจบรรยายก็ดังขึ้น อวี๋หมิงหลางมือสั่นจนเกือบทำแหวนตก  
 
 
นี่มันกองหนุนที่ลิงขอร้องให้มาช่วยหรือไงวะ ร้องบ้าอะไรกัน…  
 
 
เสี่ยวเชี่ยนก็รู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่า สมกับเป็นทหารที่อวี๋หมิงหลางฝึกมาจริงๆ ดูเลือกเพลง…  
 
 
“เอ้าพี่สะใภ้ฮ่าไฮ่ ฮ่าไฮ่~” ประโยคนี้ต้องซ้ำอย่างน้อยสี่ครั้ง!  
 
 
เสี่ยวเชี่ยนรู้สึก เหอๆ นี่มันเพลงอะไรกัน?  
 
 
อวี๋หมิงหลางมุมปากกระตุกแบบไม่ไหวแล้ว ไอ้บ้าพวกนี้มาช่วยเขาหรือจะมาทำพัง?  
 
 
ยังดีที่เสี่ยวเชี่ยนสุขุมมากพอในช่วงเวลาสำคัญ เธอจับมืออวี๋หมิงหลางออกแรงเล็กน้อย นิ้วนางก็สวมเข้าไปในแหวนที่เป็นสัญลักษณ์แห่งความรักและความรับผิดชอบ  
 
 
“พี่สะใภ้มีความสุขตลอดไป ลูกพี่ไปดีนะ!”  
 
 
ในที่สุดบทเพลงแห่งพี่สะใภ้ก็จบลง สิ่งที่มาแทนก็คือเสียงกล่าวลา  
 
 
นี่เป็นช่วงเวลาที่อบอวลไปด้วยความรัก และก็เป็นช่วงเวลาแห่งการอำลาอย่างอบอุ่น  
 
 
ช่วงเวลาที่ได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมากลายเป็นความทรงจำ แต่ก็ไม่มีใครลืมความทรงจำเหล่านั้น ให้ผลึกแห่งความรักเยียวยาความเจ็บปวดที่ต้องจากลา นี่สิถึงจะเป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ถูกต้อง  
 
 
หัวหน้าใหญ่และศาสตราจารย์หลิวที่นั่งฟังวิทยุตั้งแต่ต้นจนจบมีสีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม  
 
 
ตอนที่ได้ยินเสี่ยวเชี่ยนในที่สุดก็รับปากแต่งงานกับอวี๋หมิงหลางนั้น ทั้งสองคนแทบจะตบมือในเวลาเดียวกัน  
 
 
เด็กที่ชอบทำให้เป็นห่วงทั้งสองคน ในที่สุดก็ลงเอยกันแล้ว!  
 
 
“นี่คุณร้องไห้ทำไมน่ะ?”  
 
 
หัวหน้าใหญ่เห็นภรรยาตัวเองถอดแว่นเช็ดน้ำตาจึงแกล้งแซว  
 
 
“ฉันไม่ได้ร้อง ฝุ่นมันเข้าตา ไปปิดหน้าต่างไป!” ศาสตราจารย์หลิวดันตัวหัวหน้าใหญ่ แล้วถือโอกาสตอนที่เขาเดินไปรีบหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดน้ำมูกน้ำตา  
 
 
ในเวลานี้ทั้งสองคนต่างคิดเหมือนกัน  
 
 
หนุ่มสาวนี่ดีจังนะ  
 
 
หัวหน้าใหญ่ไม่จับผิดคำโกหกเล็กๆน้อยๆของคู่ชีวิตต่อ เพราะในเวลานี้เขาก็รู้สึกประทับใจ  
 
 
“ผมไม่คิดว่าเจ้าเด็กพวกนั้นจะใช้วิธีนี้ส่งอวี๋หมิงหลาง”  
 
 
มิตรภาพของทหารในช่วงหลายปีมานี้กลายเป็นความทรงจำที่สวยงาม  
 
 
หัวหน้าใหญ่ลูบคาง อดไม่ได้ที่จะลองคิดดูว่าอีกไม่กี่เดือนหลังจากนี้ตอนเขาเกษียณจะมีการอำลาที่พิเศษๆหรือเปล่า  
 
 
อีกไม่นานหัวหน้าใหญ่จะเกษียณแล้ว เรื่องนี้แม้แต่อวี๋หมิงหลางก็ไม่รู้  
 
 
รอจนมอบหมายงาน011ของเสร็จ หัวหน้าใหญ่ก็จะสามารถปิดจ๊อบหน้าที่ทางการทหารของเขาได้แล้ว  
 
 
ช่วงชีวิตของการเป็นทหารมาหลายสิบปีนี้ มีทั้งความสุขและความเศร้า สิ่งที่มีมากกว่าก็คือสิ่งที่เหลืออยู่ในใจเขา เขาแอบเสียดายที่ต้องทิ้งเด็กหนุ่มพวกนี้ไป แต่พอได้เห็นเด็กพวกนี้ใช้วิธีแบบนี้อำลาอวี๋หมิงหลาง หัวหน้าใหญ่ก็รู้สึกว่าตัวเองเกษียณได้อย่างหมดห่วงแล้ว  
 
 
จากลูกนกได้เติบโตเป็นอินทรีใหญ่  
 
 
“ตาแก่คิดอะไรอยู่น่ะ?”  
 
 
“กำลังคิดว่าต่อไปจะมีเวลาอยู่กับลูกแล้ว พอผมเกษียณจนกว่าผมจะตาย ผมก็จะมีเวลาอยู่กับพวกคุณสองแม่ลูกแล้ว”  
 
 
อาชีพทหารอุทิศเวลาทั้งชีวิตให้กับหน้าที่การงาน มีแค่ตอนเกษียณแล้วเท่านั้นถึงจะให้เวลากับครอบครัวได้  
 
 
คำพูดที่ว่าจะอยู่เคียงข้างที่อวี๋หมิงหลางพูกับเสี่ยวเชี่ยนนั้นได้ทำให้หัวหน้าใหญ่ที่ปกติไม่ถนัดแสดงออกได้พูดความในใจของตัวเองออกมา  
 
 
เขาติดค้างครอบครัวมากเหลือเกิน  
 
 
“ดูทำเข้า ทำเป็นเลียนแบบพวกเด็กๆ!”ศาสตราจารย์หลิวทะเลาะกับสามีจนชินแล้ว อยู่ๆได้ยินเขาพูดแบบนี้ก็แอบรู้สึกเขิน  
 
 
“หมิงหลางจุดประกายให้ผม แต่ในใจผมก็คิดแบบนั้นนะ ต่อไปผมอยู่บ้านคุณไม่ต้องซักผ้าทำกับข้าวแล้ว ผมเหมาเอง!”  
 
 
ติดค้างเธอมาตลอดชีวิต ต่อไปจะค่อยๆชดใช้คืน  
 
 
“หยุดทำหน้าซื่อบื้อแล้วนอนลง! ฉันจะนวดยาให้ คุณนี่นะแก่ปูนนี้ยังไม่ยอมรับว่าตัวเองแก่อีก ไปแข่งกับพวกหนุ่มๆทำไม เอวก็ยอกมาตั้งนานแล้วยังไม่เห็นหาย..”  
 
 
ศาสตราจารย์หลิวบ่นพลางเอายานวดให้หัวหน้าใหญ่  
 
 
“เมียจ๋า ผมแอบรู้สึกขัดใจหน่อยๆ” หัวหน้าใหญ่ถอนหายใจ ศาสตราจารย์หลิวหยุดมือ  
 
 
“มีอะไร?”  
 
 
“คุณจะให้เสี่ยวเชี่ยนไปหาคนๆนั้นจริงๆเหรอ? คุณก็ดูแลเขาได้ไม่ใช่เหรอ คนๆนั้นอยู่ทางใต้ ถ้าเสี่ยวเชี่ยนจะไปต่อปริญญาเอกที่นั่นปีหน้าก็ต้องไปแล้ว หมิงหลางเพิ่งจะย้ายมา หลังจากทั้งสองคนแต่งงานกัน อยู่ด้วยกันได้แค่ปีเดียวก็ต้องแยกกันอีกหลายปี มันไม่เท่ากับ…”  
 
 
“เสี่ยวเชี่ยนจะต่อเอกอยู่กับฉันก็ได้ แต่เหล่าชีมีชื่อเสียงมากกว่าฉันในแวดวงวิชาการระดับนานาชาติ ถ้าเสี่ยวเชี่ยนได้ไปอยู่กับเขามันก็ดีต่ออนาคต หมิงหลางเองก็คงเข้าใจ ยังไงพวกเขาก็ยังได้อยู่ด้วยกันปีกว่าเลยไม่ใช่เหรอ?”  
 
 
หัวหน้าใหญ่มองเอกสารที่ศาสตราจารย์หลิววางไว้บนโต๊ะ เขาไม่เห็นด้วยแต่ก็ไม่คัดค้าน  
 
 
“ตาแก่ ที่พูดว่าจะซักผ้าทำกับข้าวน่ะเอาจริงใช่มะ?” ศาสตราจารย์หลิวถาม  
 
 
“พูดแล้วไม่คืนคำ!”  
 
 
“งั้นต่อไปก็ต้องดูแลตัวเองให้ดีๆนะ จะไปแข่งกับเด็กหนุ่มจนเอวยอกแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว อีกหลายสิบปีจากนี้คุณต้องรับใช้ฉัน ฉันไม่อยากมานั่งรับใช้คุณหรอกนะ อยู่ข้างนอกก็ดูแลตัวเองหน่อยเข้าใจไหม?”  
 
 
“รับทราบ!” หัวหน้าใหญ่พยักหน้า ในใจรู้สึกอบอุ่น อันที่จริงมียเราก็เป็นห่วงเราอยู่นะ