แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 586 ล่วงหน้ากับการรักษา

 
 
 
เสี่ยวเชี่ยนไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากที่เธอกับอวี๋หมิงหลางออกไปแล้ว แต่เธอรู้สึกว่าเจ้าของร้านคนนั้นดูพิลึกชอบกล วันนี้อวี๋หมิงหลางขับรถ เธอนั่งข้างๆ เสี่ยวเชี่ยนเปิดถุงหยิบกล่องเหล้าออกมาเปิด พอเห็นของที่อยู่ในนั้นเธอก็ออกอาการตกใจ  
 
 
“หยุดรถ”  
 
 
“มีอะไรเหรอลูกเชี่ยน?”  
 
 
อวี๋หมิงหลางขับเข้าไปจอดข้างทาง มองเสี่ยวเชี่ยนหยิบขวดเหล้าที่ดูดีผิดปกติออกมาจากกล่องกระดาษ  
 
 
เสี่ยวเชี่ยนเปิดขวดด้วยความระมัดระวัง เอานิ้วแตะเหล้าขึ้นมาจากนั้นคิ้วก็ขมวดแน่น  
 
 
เหล้าขวดนี้พอถูกเปิดขวดกลิ่นก็คลุ้งเต็มรถ อวี๋หมิงหลางเองก็ได้กลิ่น  
 
 
“เหล้านี่ผิดปกติเหรอ?”  
 
 
“กลิ่นหอมรสหวานกลมกล่อม เหล้านี่อายุอย่างน้อยๆก็สิบปี”  
 
 
อวี๋หมิงหลางพอมีความรู้เรื่องพวกนี้อยู่บ้าง “เหล้าลูกสาวไม่ใช่ยิ่งนานยิ่งแพงเหรอ? เหล้าที่พวกเรากินเมื่อกี้ไม่น่าถึงสามปีด้วยมั้ง ทำไมเจ้าของร้านคนนี้ถึงได้ใจกว้างนัก เหล้านี่น่าจะราคาเป็นร้อยเลยหรือเปล่า?”  
 
 
เหล้าลูกสาวไม่ถือว่าเป็นเหล้าราคาแพงอะไร อายุสิบปีราคาอยู่ที่80-100 แต่เมื่อกี้พวกเขากินอาหารก็จ่ายกันไปไม่เท่าไร ทำไมเจ้าของร้านถึงได้ใจดีแบบนี้?  
 
 
“ประเด็นสำคัญไม่ได้อยู่ที่เหล้า นายดูที่ขวดสิ”  
 
 
อวี๋หมิงหลางกวาดตามอง ฉีเยี่ยน้าชายของเขาทำธุรกิจอัญมณี พอรู้เรื่องเกี่ยวกับของโบราณบ้าง อวี๋หมิงหลางค่อนข้างสนิทกับเขา จึงพอจะดูของพวกนี้ออก  
 
 
“แจกันเครื่องเคลือบเลียนแบบของจริง?”  
 
 
อวี๋หมิงหลางจำได้ว่าเขาเคยเห็นของพวกนี้ที่บ้านผู้ใหญ่สักคน แจกันเครื่องเคลือบสมัยราชวงศ์ชิง อันเล็กๆแต่ราคาไม่เล็ก ลวดลายที่อยู่บนแจกันมีความประณีตมาก วาดเป็นดอกไม้และนก ราคาย่อมไม่ธรรมดา  
 
 
เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกเสียวสันหลัง ขวดเหล้านี้เหมือนกับเมื่อชาติที่แล้วไม่มีผิด  
 
 
จนถึงตอนนี้เธอยังไม่เข้าใจเลยว่าขวดใบนั้นมันเรื่องอะไรกัน หลังกลับชาติมาเกิดทำไมขวดใบนี้มาปรากฏอีกแล้ว?  
 
 
เธอยกขวดขึ้น แล้วก็เห็นก้นขวดเหมือนขวดเมื่อชาติที่แล้วตามคาด ผลิตในสมัยเฉียนหลงราชวงศ์ชิง อักษรสไตล์ลี่ซูหกตัวสามบรรทัด ไม่มีอะไรแตกต่างจากเมื่อชาติก่อนเลยสักนิด  
 
 
“กลับรถ กลับไปที่นั่น” ตอนนี้เสี่ยวเชี่ยนอยากเจอเจ้าของร้านนั้นเพื่อทำให้เรื่องชัดเจนว่ามันคืออะไร  
 
 
ถึงอวี๋หมิงหลางจะไม่เข้าใจว่าทำไมเสี่ยวเชี่ยนต้องตื่นตูมขนาดนี้ แต่ก็ขับรถกลับไปตามที่เธอบอก แต่ประตูกันขโมยของร้านได้ถูกปิดแล้ว  
 
 
เสี่ยวเชี่ยนเกิดความรู้สึกไม่ปลอดภัยขึ้นในใจ อวี๋หมิงหลางถามเธอ  
 
 
“ลูกเชี่ยนเป็นอะไรไป?”  
 
 
“เจ้าของร้านคนนี้แปลกๆ ขวดนี่เป็นของแท้ ไม่ใช่ของเลียนแบบ”  
 
 
“เอาวัตถุโบราณแจกคนเล่นงั้นเหรอ?”  
 
 
อวี๋หมิงหลางเองก็รู้สึกแปลก ตอนกินข้าวเมื่อครู่เจ้าของร้านคนนั้นก็มีท่าทางไม่เหมือนคนปกติ  
 
 
“ไม่รู้สิ…พวกเรารับไว้ไม่ได้ พรุ่งนี้เช้าค่อยเอากลับมาคืนเขา”  
 
 
ไม่ใช่แค่เสี่ยวเชี่ยนที่รู้สึกสงสัย แม้แต่อวี๋หมิงหลางก็รู้สึกไม่ชอบมาพากลแล้ว  
 
 
ว่ากันตามเหตุผล การให้เหล้าราคาแพงแบบนี้กับลูกค้าที่ใช้จ่ายในร้านไม่ถึงร้อยก็นับว่าผิดปกติแล้ว นี่ยังใช้วัตถุโบราณบรรจุเหล้าอีก  
 
 
นี่ไม่รู้ว่าเป็นของโบราณเลยให้ผิดหรือมีความหมายอื่นแอบแฝง?  
 
 
ระหว่างทางกลับ เสี่ยวเชี่ยนจับขวดเหล้าเล่น แต่ในใจกลับคิดเรื่องเมื่อชาติก่อน  
 
 
ชาติที่แล้วตอนที่เธอได้รับขวดแบบนี้ดูเหมือนจะเป็นหนึ่งสัปดาห์ก่อนเสี่ยวเหวยเกิดเรื่อง อยู่ๆก็มีพัสดุส่งมาที่บ้าน ในนั้นมีกระดาษโน้ตอยู่หนึ่งแผ่น  
 
 
รออยู่ที่อีกโลกหนึ่ง  
 
 
ตอนนั้นเสี่ยวเชี่ยนคิดว่าใครเล่นพิเรนทร์จึงเอาขวดใบนั้นส่งไปพิสูจน์แล้วก็พบว่าเป็นวัตถุโบราณสมัยราชวงศ์ชิง  
 
 
เธอยังไม่ทันจะได้รู้เรื่องว่าใครเป็นคนส่งมาลูกสาวก็เกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน  
 
 
พอขวดใบนั้นมาปรากฏในชาตินี้ล่วงหน้าก่อนหลายปี ในใจของเสี่ยวเชี่ยนก็เกิดความรู้สึกที่ไม่ปลอดภัย ถึงจะไม่มีกระดาษโน้ตติดมา แต่เธอก็ยังใจคอไม่ดี  
 
 
เมื่อชาติก่อนเธอเอาแต่จมอยู่กับความทุกข์ที่ต้องสูญเสียลูกสาว เลยไม่ได้รู้สึกสงสัยในขวดใบนี้ ตอนนี้มาคิดดู ข้อความในกระดาษใบนั้นไม่เป็นสิริมงคล  
 
 
งั้นทำไมขวดใบนี้ถึงได้มาปรากฏล่วงหน้าก่อนตั้งหลายปี?  
 
 
เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกตัวเองหายใจแรง แน่นหน้าอก รู้สึกเหมือนโรคย้ำคิดย้ำทำจะกำเริบ  
 
 
อวี๋หมิงหลางไม่รู้ว่าเสี่ยวเชี่ยนกำลังนึกถึงเรื่องเมื่อชาติก่อน แต่เขาดูออกว่าเธอกำลังรู้สึกแย่  
 
 
วันนี้เกิดเรื่องมากมายเหลือเกิน  
 
 
ตอนแรกก็โรคจิตโทรเข้ารายการ ต่อมาก็เรื่องคนร้ายในเมืองนี้ที่ต้ากว่างพูดถึง กินมื้อดึกยังไปเจอเจ้าของร้านพิลึกให้ขวดราคาแพง  
 
 
“เสี่ยวเฉียง ขับรถไวหน่อย” เสี่ยวเชี่ยนหลับตา เธอพยายามควบคุมลมหายใจเพื่อระงับอาการที่กำลังจะกำเริบ  
 
 
“อยากล้างมือเหรอ?”  
 
 
อวี๋หมิงหลางมองท่าทางผิดปกติของเธอออก โรคย้ำคิดย้ำทำกำลังจะกำเริบแล้ว  
 
 
“อืม…”  
 
 
อีกสักพักกว่าจะถึงบ้าน เดิมสถานีโทรทัศน์อยู่ไม่ไกลจากบ้านของพวกเขา แต่ทั้งสองคนจะไปกินมื้อดึกไกลๆให้ได้ ดังนั้นกว่าจะถึงบ้านก็อีกระยะหนึ่ง  
 
 
ตีหนึ่งกว่าแล้ว ถนนเงียบเหงา เบื้องหน้าห่างไปไม่ไกลมีสวนสาธารณะ ค่ำคืนในฤดูร้อนช่างเงียบสงัด  
 
 
อวี๋หมิงหลางหมุนพวงมาลัยรถเกิดเป็นวงโค้งที่ถนนเลนกว้าง เขาขับไปยังมุมหนึ่งที่อยู่ด้านหลังสวนสาธารณะ  
 
 
มีเพียงความมืดที่ไร้แสงไฟข้างถนน เสียงจักจั่นยามค่ำคืนในฤดูร้อนดังลอดเข้ามาในรถ  
 
 
มาถึงที่นี่เหมือนอยู่อีกโลกใบหนึ่ง ไร้ผู้คน ไร้รถ ไม่มีอะไรเลย  
 
 
เสี่ยวเชี่ยนไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงขับมาที่นี่?  
 
 
“เสี่ยวเฉียง นายไม่พาฉันกลับบ้าน พามาที่นี่ทำไม?”  
 
 
เสี่ยวเชี่ยนไม่เข้าใจการกระทำของอวี๋หมิงหลาง ภายใต้แสงไฟจากหน้ารถที่ส่องสะท้อนเข้ามา ใบหน้าของอวี๋หมิงหลางมีแสงเรืองเล็กน้อย  
 
 
“ลูกเชี่ยน ผมเชื่อมั่นในคำพูดหนึ่ง”  
 
 
“อะไร?” คนเขาโรคย้ำคิดย้ำทำกำลังจะกำเริบ นายไม่รีบหาก๊อกน้ำ มาแสดงคติประจำใจอะไรเนี่ย?  
 
 
“พวกเราเป็นเจ้านายตัวเอง พวกเราจะปล่อยให้โรคภัยควบคุมตัวเราไม่ได้”  
 
 
“ไร้สาระ เหตุผลก็ส่วนเหตุผล แต่ฉันควบคุมตัวเองได้เหรอ?”  
 
 
เนื่องจากอารมณ์ไม่ดี เสี่ยวเชี่ยนจึงเริ่มหงุดหงิด  
 
 
หลายคนเข้าใจเรื่องโรคจิตเวชผิด คิดว่าคนที่มีความสามารถในการควบคุมตนเองต่ำถึงจะเป็นโรคจิตเวช  
 
 
ทั้งที่จริงเพ้อเจ้อกันทั้งนั้น  
 
 
มันไม่ได้เกี่ยวกับการควบคุมตัวเองหรือบุคลิกนิสัยเลยด้วยซ้ำ  
 
 
“คุณควบคุมไม่ได้ ผมควบคุมได้”  
 
 
“นาย?” เสี่ยวเชี่ยนเดาความหมายของอวี๋หมิงหลางไม่ออก  
 
 
เธอเห็นอวี๋หมิงหลางจอดรถให้ดี ดับไฟ รอบตัวมีแต่ความมืด เสี่ยวเชี่ยนยังไม่ทันตั้งตัวก็รู้สึกว่ามีร่างกายอุ่นเข้าใกล้ ที่ปรับเบาะถูกเลื่อน แล้วเบาะเธอก็เอนลงระนาบ ร่างกายของเขารุกเข้ามา  
 
 
“อวี๋เสี่ยวเฉียง นายจะทำลามกอะไร” เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกได้ถึงวัตถุประสงค์ของเขาจากสัมผัสช่วงขาที่ผิดปกติ เธอผลักเขาออกด้วยความรู้สึกทั้งอายทั้งโมโห  
 
 
แต่เขาก็เหมือนภูเขาย่อมๆที่กดตัวเธอไว้  
 
 
“ฉีกนะ” เสียงเสื้อผ้าถูกฉีกขาดดังขึ้นภายในรถที่พื้นที่เล็กนิดเดียว  
 
 
ตอนนี้โรคย้ำคิดย้ำทำบินหนีไปทั้งที่ไร้ปีกแล้ว สิ่งที่มาแทนคือการขัดขืนด้วยความโกรธของผู้หญิง  
 
 
“แมลงบินเข้าสมองบ้าไปแล้วเหรอ นี่มันข้างนอกนะ ข้างนอก”  
 
 
เดี๋ยวก็มีคนมาเห็นหรอก  
 
 
อีกอย่างนี่ก็Pradaคอลเลคชั่นล่าสุดนะ ทำไมฉีกเหมือนเป็นเสื้อผ้าตลาดนัด  
 
 
เสี่ยวเชี่ยนโกรธจนโรคย้ำคิดย้ำทำลืมกำเริบแล้ว