รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 647 ความน่าทึ่งของผงขาวหยุนเซียน

บทที่ 647 ความน่าทึ่งของผงขาวหยุนเซียน
หยางจ้างกั๋วเป็นผู้บริหารบริษัทของตระกูลหยาง รู้จักตัวยาเป็นอย่างดี เขาเห็นการเปลี่ยนแปลงบนฝ่ามือของตน จึงรับรู้ว่าเป็นยาผงขาวชนิดหนึ่ง
บ้านเขาผลิตตัวยาผงขาวตระกูลหยางโดดเด่นไปทั่วทุกมุมโลก กลายเป็นยาตัวหลักที่สร้างฐานะให้ตระกูลหยางมั่งคั่งได้อย่างรวดเร็ว ดังนั้นเขาจึงรู้จักยาผงขาวเป็นอย่างดี
“ยาอะไร อัศจรรย์ได้ถึงเพียงนี้？”หยางจ้างกั๋วรู้สึกพิศวง มองฝ่ามือของตัวเองอย่างเหลือเชื่อ
“ออ ให้คุณเข้าใจก็ได้ อันนี้คือยาห้ามเลือดชั้นเทพที่ฉินหลั่งอย่างผมคิดค้นสูตรขึ้นมาเอง ผมตั้งชื่อว่าผงขาวหยุนเซียน มีสรรพคุณรักษาบาดแผล และห้ามเลือดได้”
“เมื่อกี้คุณชายหยางใช้ยาหยุนเซียนของผมแล้วรู้สึกอย่างไรบ้าง？”ฉินหลั่งถามอย่างสบอารมณ์
ใบหน้าหยางจ้างกั๋วขมวด สีหน้าหนักอึ้ง พูดพึมพำว่า“ผงขาวหยุนเซียน？หยุนเซียน？”
“ทำไมห้ามเลือดเร็วอย่างนี้？บาดแผลผมก็เหมือนจะหายในชั่วพริบตา？อันนี้คือยาเหรอ？เป็นไปได้อย่างไร？”
เพราะหยางจ้างกั๋วตกตะลึงเกินไป จนลืมเรื่องกางเกงขาดไปอย่างสิ้นเชิง ยืนอยู่ท่ามกลางลมเย็น แล้วศึกษาสรรพคุณขวดยาผงขาวนี้ขึ้นมา
“สามวินาทีห้ามเลือด สิบวินาทีบรรเทาอาการปวด หนึ่งนาทีบาดแผลหดตัวอย่างไร้ร่องรอย”ฉินหลั่งกล่าวเสียงเรียบเฉย
หลู่เหม่ยเฉินปีติยินดีที่สุด และรู้สึกเหลือเชื่อด้วยเช่นกัน เธอเป็นนักธุรกิจสาวผู้มากฝีมือ จึงรู้มูลค่ายาสมานแผลที่ฉินหลั่งคิดค้นสูตรขึ้นมาว่ามหาศาลขนาดไหน
เพียงแต่เธอรู้สึกสงสัย เมื่อกี้ตนได้รับบาดเจ็บ ฉินหลั่งไม่ได้ใช้ยา แค่ถูไถที่ฝ่ามือของตนไม่กี่ครั้ง แต่ตอนนี้ฝ่ามือไม่มีร่องรอย เหมือนก่อนไม่ได้รับบาดเจ็บทุกอย่าง เป็นเพราะเหตุใด หลู่เหม่ยเฉินก็ไม่อาจล่วงรู้ได้ ความอัศจรรย์ของฉินหลั่ง บางครั้งคนธรรมดาไม่มีทางประมาณการณ์ได้เลย
“ไม่ ผมไม่เชื่อว่าโลกนี้จะมียาอย่างนี้ ไม่ไม่ถูกศาสตร์ร่างกายมนุษย์ ไม่ถูกหลักตำรายา……”หยางจ้างกั๋วยังไม่ยอมเชื่อ
“ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่ แต่ความจริงอยู่ตรงหน้า คุณน่าจะรู้ว่าผมเคยบอกว่าอะไรคือปีนขึ้นไปในที่สูงโดยไม่พึ่งผู้หญิง คุณเข้าใจหรือยัง？”ฉินหลั่งพูดราบเรียบ
หยางจ้างกั๋วตกใจเป็นอย่างมาก ใช่แล้ว ฝ่ามือของตนชี้ชัดทุกอย่าง ฉินหลั่งมีความสามารถพึ่งตัวเองได้ เงินสองพันห้าร้อยล้านเหรอ？หนึ่งหมื่นล้านยังไม่เป็นปัญหาเลย……
ต่อมาเขาหน้าซีดเหมือนไก่ต้ม ในฐานะประธานบริษัทของตระกูลหยาง เขาเหมือนได้ยินสัญญาความตายอย่างไรอย่างนั้น
“คุณจะเป็นคู่แข่งทางการค้ากับผม？”หยางจ้างกั๋วพูดแรงๆ
“ใช่แล้ว ผมจะแข่งกับคุณ ตอนนี้ผมกำลังสรรหาที่ทดลองยา ตอนนี้ดูจากฝ่ามือคุณแล้ว ถือว่าไม่เลวเลย เชื่อว่าผมจะได้รับอนุญาตจดสิทธิบัตรในเร็ววันนี้ อีกทั้งจะผลิตตัวยาผ่านทางโรงงาน ทรัพย์สิน แรงงาน ตึกทำงานของหลู่เหม่ยเฉิน คุณว่าพ่อของหลู่เหม่ยเฉินได้ยินจะดีใจหรือไม่ดีใจกัน？”
น้ำเสียงฉินหลั่งไม่ได้สูง แต่หยางจ้างกั๋วฟังแล้วรู้สึกเกิดเสียงโครมครามในสมองของเขา
“คุณ……”หยางจ้างกั๋วไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไรดี เขารับรู้รสชาติความพ่ายแพ้อย่างย่อยยับ
อึ้งไปชั่วขณะ เขากัดฟันกรอดเอ่ยว่า“คุณอย่าได้ลำพองไปหน่อยเลย……”
“ผมลำพองใจ ผมมีคุณสมบัติลำพองใจกว่าคุณ คุณดูสิ ใครกันที่เป็นอันธพาล โรคจิต จรจัด？”ฉันหลั่งหัวเราะ
หยางจ้างกั๋วถึงรู้ตัวว่าช่วงล่างตนถูกเปิดเผย ถึงแม้จะไม่ใช่จุดสำคัญ แต่ยืนมานานขนาดนี้ คงขายหน้าไปถึงบ้านทวดแล้วล่ะ
ความรู้สึกตัวเองเป็นคนจรจัดที่ชวนให้อับอายได้ถาโถมเข้าใส่
“พอถึงเวลานั้น เงินที่ผมหามาได้ คาดว่าคงเผาคุณให้ละลายได้เลย ผมคิดดูแล้ว ผมจะกว้านซื้อบริษัทของตระกูลหยางของคุณ ให้ราคาต่ำๆกับคุณ แต่พอถึงตอนนั้นคุณต้องขอร้องผมก่อนถึงจะได้”ฉินหลั่งยกแขนขึ้น
หยางจ้างกั๋วปิดซ่อนช่วงล่างไว้ด้วยเหงื่อที่ไหลชุ่ม รับรู้ได้ถึงภัยที่คุกคามอย่างหนัก ไม่ใช่จะเป็นไปไม่ได้ ปลาใหญ่กินปลาเล็ก เมื่อก่อนผงขาวตระกูลหยางของเขาก็ใช้วิธีการเช่นนี้ทำลายคู่แข่งให้ย่อยยับมาแล้ว ตอนนี้กรรมหล่นมาถึงตระกูลเขาแล้ว
เดิมทีเขาคิดว่า ตัวเองคิดการณ์ไกล วางแผนได้อย่างรัดกุม ตอนนี้ถึงเจอบทเรียนที่ว่า คนประเภทไหนก็มักจะเจอประเภทนั้น แผนการของฉินหลั่งนั้นยิ่งใหญ่กว่าเขาเป็นไหนๆ เหมือนได้ขุดหลุมฝังศพของเขาเรียบร้อยแล้ว
น่ากลัว น่ากลัวเหลือเกิน หยางจ้างกั๋วมีเหงื่อซึมออกมาทั่วทั้งร่างกาย
เขาครุ่นคิดอย่างร้อนรน ควรจะเผชิญหน้ากับปัญหาอันหนักหน่วงได้อย่างไร
“ไสหัวไป！”ฉินหลั่งเริ่มขับไล่
หยางจ้างกั๋วระงับอารมณ์หวาดหวั่น ครั้งนี้ขึ้นรถโดยไม่ลังเลเลยสักนิด และสมองก็กำลังคิดหาวิธีอย่างรวดเร็วอยู่
เขาหลงว่าตัวเองเป็นจอมวางแผนการร้าย รีบโทรศัพท์ออกไปในขณะที่นั่งอยู่ในรถคาดิลแลค
“จางหลัง ฉินหลั่งมีเคล็ดผลิตยาผงขาว สรรพคุณเหนือกว่าของพวกเราเป็นพันเท่า คุณรีบหาวิธี ไม่ว่าจะใช้วิธีอะไร ใช้เงินจำนวนเท่าไหร่ก็ต้องหาเคล็ดนี้มาให้ผม ยาตัวนี้ชื่อว่าผงขาวหยุนเซียน จำไว้ ชื่อผงขาวหยุนเซียน”
สีหน้าหยางจ้างกั๋วจริงจังเป็นอย่างมาก เขารู้ดีว่าหากปล่อยให้ฉินหลั่งมีชื่อเสียงผงขาวตระกูลหยางของตนก็จะกลายเป็นประวัติศาสตร์ ถูกกวาดไปอยู่ในกองขยะ
เหลือฉินหลั่งกับหลู่เหม่ยเฉิน ทั้งสองร่วมกันกินข้าวเช้าอย่างเอร็ดอร่อย หลู่เหม่ยเฉินเบิกบานใจยิ่งนัก มีใบหน้านกน้อยมีที่พึ่ง แต่ฉินหลั่งไม่ได้ให้สีหน้าดีๆกับหลู่เหม่ยเฉินเลย
หลังกินข้าวเสร็จ ฉินหลั่งปฏิเสธหลู่เหม่ยเฉินในการเชิญไปเที่ยวเล่นต่อ จากนั้นก็รีบกลับไปตรวจรักษาโรคที่ร้านหุยชุนของตนต่อ
ตอนกลางวันฉินหลั่งขับรถออกไปผ่อนคลายรอบหนึ่ง เวลานี้ผ่านหน้าตึกบริษัทอุตสาหกรรมเหม่ยเฉินพอดี
เห็นชั้นล่างถูกผู้คนล้อมไว้อย่างมิดชิด เห็นในมือผู้คนถือป้ายประท้วง โดยมีลายมือหลากหลายรูปแบบ เขียนว่า บริษัทอุตสาหกรรมเหม่ยเฉินเป็นพวกต้มตุ๋น ปลอมแปลงผลิตภัณฑ์ หลอกลวงผู้บริโภค คืนเงินที่เป็นน้ำพักน้ำแรงของพวกเรามา
แกนนำเอ่ยขาน กลุ่มคนก็ประสานเสียงตอบ ทำให้คนเดินผ่านมามุงดูกันมากมาย
เหตุการณ์เช่นนี้ ฉินหลั่งคุ้นชินมาก ครั้งก่อนบริษัทอุตสาหกรรมไวน์เหม่ยเฉินก็เป็นเช่นนี้？ภายหลังพิสูจน์ได้ว่าตระกูลเมิ่งบงการอยู่เบื้องหลัง
แล้วครั้งนี้ล่ะ ฉินหลั่งวิเคราะห์ได้ว่า ด้วยจรรยาบรรณของหลู่เหม่ยเฉิน ขั้นตอนบริหารของบริหารอาจขาดตกบกพร่องบ้าง แต่เรื่องคุณธรรมแล้ว ไม่มีทางทำอย่างเช่นนี้อย่างแน่นอน ถ้าเช่นนั้นก็แสดงว่ามีความเล่นไม่ซื่ออีกแล้ว
เห้อ เป็นผู้หญิงลำบากแท้ เป็นหญิงแกร่งยิ่งลำบากกว่า
ฉินหลั่งไม่ได้เป็นพี่เลี้ยงของหลู่เหม่ยเฉิน เมื่อคิดใคร่ครวญดูแล้ว กลับรถเตรียมจะจากไป แต่เวลานี้มือถือก็ดังขึ้น
“ประธานฉิน คุณอย่าเพิ่งไปสิค่ะ มาแล้วก็ลองมาดูหน่อยเถอะ เพราะยังไงเสียตอนนี้บริษัทครึ่งหนึ่งเป็นของคุณ คุณอย่าได้เกรงใจขนาดนั้นสิ”น้ำเสียงไพเราะดั่งนกบรรเลงเพลงของหลู่เหม่ยเฉินส่งมา เห็นได้ชัดว่าเห็นเขาตั้งนานแล้ว
ฉินหลั่งหยุดชะงัก มองไปยังนอกกระจกรถ พบว่าหลู่เหม่ยเฉินกำลังโบกมือเรียกตนในมุมที่ไม่มีคนสังเกตเห็น
ยิ้มฝืดๆหนึ่งครั้ง ฉินหลั่งพลันลงจากรถ เดินเข้าไปด้านในผ่านทางประตูหลังของบริษัท การรักษาความปลอดภัยของบริษัทนั้นแน่นหนัก เห็นได้ชัดว่าเตรียมการรับมือกับผู้ประท้วงด้านนอกราวกับรับศึกศัตรูใหญ่อย่างมืออาชีพ
งงจริงๆ ตัวเองขับรถเล่นอยู่ดีๆก็มาเจอเหตุการณ์เช่นนี้ได้ เหมือนชาติก่อนฉินหลั่งติดหนี้ผู้หญิงคนนี้ไว้เยอะ ชาตินี้จึงต้องคอยสะสางปัญหาให้เธอตลอด