รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 512 เดินทางไกลมีความกระตือรือร้นที่จะกลับไปเป็นฝุ่นที่บ้าน

บทที่ 512 เดินทางไกลมีความกระตือรือร้นที่จะกลับไปเป็นฝุ่นที่บ้าน
ได้ยินหลัวต้ารุ่ยพูดว่าคืนนี้มีงานเลี้ยงศิลปะหารต่อสู้ หวงเกอดวงตาเปล่งประกายทันที อารมณ์ซึมเศร้าค่อยๆจางหายไป
หลังจากที่หวงฮ่านโจวเสียชีวิตแล้ว ทำให้หวงเกอมีอนาคตที่สดใสขึ้น
สำหรับงานเลี้ยงน้ำชาที่ตัดสัมพันธ์ตรงหน้า ถึงแม้เขาจะเสียใจบ้างเล็กน้อย แต่ก็คิดว่าการจัดเตรียมของแม่ก็มีความจำเป็น
แต่ก็ไม่น่าจะใช้ไม้แข็งขนาดนั้น ยังไปเทียบกับเกาฉิว　เกาฉิวไม่น่าจะมาเป็นคำที่มีความหมายเชิงบวกมั่ง
ณ เวลานี้ฉินหลั่งก็ยืนขึ้น ในดวงตาผิดหวังอย่างมาก “น้าเถียน สามแสนเมื่อวานนี้ที่คุณให้ฉันเป็นค่าตัดความสัมพันธ์ใช่หรือไม่”
“ฮึ คนหนุ่ม ความสัมพันธ์ของพวกคุณเหล่านั้น พูดตามตรง ไม่คุ้มค่ากับสามแสนนั้นเลย ฉันถือว่าเมตตามากแล้ว”
“ฉันเป็นคนใจดี ยังพูดกับพวกคุณตรงๆ ในอนาคตอย่าเกลียดหวงเกอ เกลียดฉันแทนแล้วกัน” เถียนเสี่ยวเอ๋อใบหน้าดูหยิ่ง ไม่แม้แต่จะมองฉินหลั่ง
ฉินหลั่งมองเถียนเสี่ยวเอ๋ออย่างเคร่งขรึม “ดี ฉันขอบอกพวกคุณ วันนี้เป็นงานเลี้ยงน้ำชาที่ไม่เป็นที่พอใจ ฉันยอมรับการตัดสินใจที่แปลกประหลาดนี้ ต่อจากนี้ไป ฉันกับหวงเกอ และตระกูลหวง ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกันอีกต่อไป”
“หลายปีที่ผ่านมาความสัมพันธ์ที่คุณอาฮ่านโจวกับหวงเกอมีต่อพวกเรา แบบพี่น้อง เพื่อนร่วมชั้นก็สลายไปตั้งแต่นี้”
ทำไมวันนี้ฉินหลั่งถึงได้มาตามคำเชิญของเถียนเสี่ยวเอ๋อ เพราะคิดว่าถึงเถียนเสี่ยวเอ๋อจะขาดไมตรี ไร้น้ำใจแค่ไหน จะหยาบคายต่อเขาและจงยู่อย่างไร แต่ก็ยังอุส่าให้เงินกับพวกเขาสามแสน
ดังนั้น ดูความสัมพันธ์เก่า ๆ ฉินหลั่งก็อยากจะช่วยหวงเกอสักครั้ง ตอบบุญคุณข้าวแดงแกงร้อนในตอนนั้น คาดไม่ถึง เถียนเสี่ยวเอ๋อจะขับไล่พวกเขาอดีตพี่น้องที่น่าสงสารเหมือนแมลงวัน
คำเดียว ก็คือกลัวว่าพวกฉินหลั่งจะขัดขวางเส้นทางความเป็นคนมีชื่อเสียงของหวงเกอ
“ฉันหมายความเช่นนี้ ต่อไปนี้พวกเราไม่ต้องเกี่ยวข้องกันอีก เพราะพวกเราจะมีทางเดินที่ไม่เกี่ยวข้องกันอีก” เถียนเสี่ยวเอ๋อพูดอย่างเบื่อหน่าย
ฉินหลั่งได้แต่ถอนหายใจหลังจากได้ยินเรื่องนี้
“ก็เหมือนงานเลี้ยงศิลปะการต่อสู้เย็นจีนที่พวกเราจะไปร่วมในคืนนี้ แต่พวกคุณ ทำได้แค่กลับไปที่บ้านเช่าเพื่อกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแบบถุง”
“ก็แตกต่างกันเช่นนี้ เป็นเส้นคู่ขนานตลอดไป ไม่มีทางที่จะมาเดินร่วมกันอีก”
เถียนเสี่ยวเอ๋อยักไหล่ ใบหน้าดูหยิ่งผยองและชำเลืองมองเพื่อนร่วมชั้นที่นั่งอยู่
“หวงเกอ เถียนเสี่ยวเอ๋อ ฉันละอายใจที่จะอยู่กับคุณ คุณอาฮ่านโจวร่างกายเพิ่งลงสู่พื้น แต่พวกคุณกลับทำเรื่องเช่นนี้ ขอโทษ ลาก่อน ไม่สิ ขอไม่เจอกันอีก”
ชายหนุ่มที่ไม่เห็นด้วยกับเถียนเสี่ยวเอ๋อเมื่อครู่นี้ ลุกขึ้นยืนทันที หันหน้าหนีและเดินจากไป
“ฮึ”
เถียนเสี่ยวเอ๋อมองตามหลังของชายหนุ่มคนนั้นอย่างไม่พอใจ “คนเราแตกต่างกันมากขนาดนี้ ยังอุส่ามาพูดคุยเกี่ยวกับความรู้สึกที่นี่ หน้าไม่อายไหม ราวกับว่าพวกคุณมีเงินมากกว่าพวกเรา เหมือนจะสามารถช่วยเหลือพวกเราได้”
รังเกียจคนจนและรักคนรวย สายตาของสุนัขสามารถมองเห็นท่าทางของคนได้อย่างรวดเร็ว
ดูถูกเหยียดหยามและดูถูก เหมือนขว้างรองเท้าขาดสองสามคู่ เพื่อความสนุก ก็เลยพูดคุยกับรองเท้าสองสามประโยค
ฉินหลั่งยิ้มอย่างเย็นชา ไม่มีอะไรจะพูดอีก ฟังเสียงเรียกร้องจากใจของตัวเอง มาที่หน้าสุสานของคุณอาฮ่านโจว
ถ้าไม่ใช่เพราะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งที่ไม่สามารถตัดขาดกับคุณอาฮ่านโจวแล้ว แต่เพราะการเปลี่ยนแปลงของชีวิต ความไม่เที่ยงและความเย็นของโลก
เมื่อถึงสุสานถึงได้เห็นว่า เถียนเสี่ยวเอ๋อไม่เพียงแต่รีบเผาคุณอาฮ่านโจว และยังส่งพ่อของลูกชายอย่างตามอำเภอใจ
สุสานเล็กมาก และอยู่ห่างไกล และหลุมฝังศพทำจากหินที่ด้อยที่ด้อยที่สุด แม้แต่ตัวอักษรสามตัว ของคุณอาฮ่านโจว ก็ยังเขียนอย่างไม่ชัดเจน
แม้แต่ช่อดอกไม้ไม่กี่ช่อ ที่วางอยู่หน้าหลุมฝังศพก็ยังไม่จัดวางให้เรียบร้อย
ฉินหลั่งรู้สึกเศร้าใจมาก นั่งอยู่ข้างหลุมฝังศพคิดถึงความหมายของชีวิต ควรใช้ชีวิตอย่างไรจะได้ไม่เสียใจ
ผู้หญิงอย่างเถียนเสี่ยวเอ๋อ ไม่สมควรเป็นคนด้วยซ้ำ ประจบสอพลอ ฟุ้งเฟ้อ ไม่มีความเห็นอกเห็นใจผู้อื่น……
ฉินหลั่งรู้สึกโกรธลึก ๆ ทุกข์ใจมาก
เขาซื้อเหล้าดีมาเอง ซื้อดอกไม้สดมามากมาย มาไหว้คนตายที่ช่วยเหลือเขาตอนที่เขาแย่ที่สุดในชีวิต และให้ความอบอุ่นกับเขา
เขารู้ สุสานเช่นนี้อาจจะมีอยู่หลายแห่งในโลกนี้ อ้างว้าง สุสานของคุณอาฮ่านโจว ไม่ช้าก็เร็วมันจะร้าง เพราะคนในบ้านไม่มีใครสนใจเขาเลย
สิ่งเหล่านี้ที่ฉินหลั่งทำ รู้สึกว่าได้ทำมันแล้ว ปัดฝ่ามือ ดูผ่อนคลาย เดินไปยังดินแดนอันกว้างใหญ่ที่ห่างไกล
ตอนกลางวันจงยู่ได้กลับไปที่มหาวิทยาลัยแล้ว ฉินหลั่งทานอะไรเล็กๆน้อยๆที่ร้านอาหารเล็ก ๆร้านหนึ่ง ทานไปได้สักพัก โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
ปรากฏว่าเรื่องหยกเมื่อวานนี้ ไม่รู้ว่าจงเส่นซานรู้เรื่องได้อย่างไร แย่แล้ว กล้าหลอกหลานชายและหลานเขยของตัวเอง คงเป็นใครไปไม่ได้ ที่ทำเช่นนี้ “เรื่องเล็ก” จงเส่นซานคงจะโกรธมาก
ไม่นาน จงเส่นซานนำคนมาเป็นสิบ มีผู้ชายและผู้หญิงสี่ห้าคนในมือ
ฉินหลังเห็นทันที หนึ่งในนั้นมีหญิงวัยกลางคนเมื่อวานของจงยู่ด้วย
ห้าคนนั้นดูหวาดกลัว ทุกคนถูกทุบตีจนหน้าบวม เห็นได้ชัดว่าได้รับบทเรียนที่รุนแรง
หญิงวัยกลางคนเห็นฉินหลั่งเห็นเธอ ทันใดนั้นก็กลัวตายทันที ตัวสั่น
“ท่าน เมื่อวานฉันตรวจสอบแถวๆร้านหยกเฟยหลง ในที่สุดก็จับหัวขโมยน้อยเหล่านี้ได้ ผู้หญิงคนนี้ชื่อหลิวเย่นหง เป็นStaged crashมืออาชีพ”
ในขณะที่พูดจงเส่นซานโบกมือ ชายคนหนึ่งก้าวไปข้างหน้าและเตะหลิวเย่นหง ล้มลงกับพื้น
“ฉันไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดบริเวณนั้นแล้ว ผู้หญิงคนนี้ใช้เวลาภายในหนึ่งชั่วโมงไปที่ร้านหยกเฟยหลงแล้วสี่ครั้ง ทุกครั้งก็จะซื้อหยก หลังจากนั้นก็จะถูกคนทำแตก”
“ใบแจ้งหนี้อยู่นี่” ขณะพูดจงเส่นซานก็สั่งหมี่มาหนึ่งถ้วย ทานไปด้วยแล้วก็ยื่นบิลให้ฉินหลั่งไปด้วย
ฉินหลั่งชำเลืองมอง ห้าหมื่น หนึ่งแสน สามแสน ไม่เพียงเท่านี้ ยูนิคอร์นหยกที่แบล็กเมล์จงยู่ เป็นสิ่งที่แพงที่สุดในนี้
“คนพวกนี้ทำเช่นนี้ ต้องจ่ายค่าชดเชยในการซื้อหยก บ้างแสร้งทำเป็นคนสัญจรไปมา บางคนแกล้งทำเป็นเพื่อน แบ่งงานกันไป”
จงยู่คีบหมี่ขึ้นมาหนึ่งเส้น ใช้ตะเกียบชี้ไปที่ชายหญิงพวกนั้นแล้วพูด
เขาหัวเราะ “แม่เจ้า Staged crashมืออาชีพเหรอเนี่ย”
ฉินหลั่งไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย แล้วหันไปมองหลิวเย่นหง “ร้านหยกเฟยหลงก็เป็นพวกเดียวกับพวกคุณ”
หลิวเย่นหงไม่ได้ตอบตรงๆ แต่นั่งกุมหัวแล้วพูดว่า “น้องชาย พวกคุณกำลังทำผิดกฎหมาย ทุบตีคนจะต้องเข้าคุก……..”
เสียงยังไม่ทันหยุด “ผั๊วะ” ชายคนหนึ่งที่อยู่ข้างจงเส่นซานก็ตบลงมา “อย่าพูดมาก ถามแกอยู่”
หลิวเย่นหงกรีดร้อง มีเลือดไหลออกจากปาก ดิ้นรนสักพักก็ถูกใครบางคนเหยียบ
ฉินหลั่งวางถ้วยลงข้างๆ โน้มตัวลงแล้วพูดกับหลิวเย่นหง
“คุณก็เห็นแล้ว พี่น้องของฉันกลุ่มนี้นิสัยไม่ค่อยดี ถ้าลงมือขึ้นมาเป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะทำให้คนแขนขาหัก”
“พวกคุณพูดจาไม่ดี ไม่พูดความจริง เมื่อถึงเวลานั้นพวกคุณเดินอยู่บนถนน แล้วถูกรถชนขึ้นมา ก็คงจะไม่ดีเท่าไหร่นะ”
เมื่อวานจงยู่กับฉินหลั่งอยู่ด้วยกันอย่างดี เมื่อโดนแบล็กเมล์ ทำให้จงยู่รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย ณ เวลานั้นเพื่อดูแลอารมณ์ของยู่เอ๋อ ฉินหลั่งก็ไม่ได้ห้ามเถียนเสี่ยวเอ๋อจ่ายเงิน
ถ้าหากเรื่องนี้ไม่มีคำอธิบายให้ยู่เอ๋อ แล้วฉินหลั่งพูดอย่างไรต่อล่ะ