รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 472 ชนะแล้วก็เผ่น

บทที่ 472 ชนะแล้วก็เผ่น
บรรยากาศครึ้มขึ้นมาทันที ตลกแล้ว ได้เงินแปดร้อยล้านก็จะไปงั้นเหรอ คิดว่าหอการค้าเทียนอิงเป็นกองทุนการกุศลหรือไงกัน?
ถ้าไม่ใช่เพราะแขกพนันมากมายดูอยู่แบบนี้ อีแร้งคงจะฆ่าฉินหลั่งทันที
อีแร้งจุดซิการ์ขึ้นมาอีกครั้ง ส่ายหัว สายตาเต็มไปด้วยความอาฆาต ตอนนี้เขารู้สึกมีที่ไหนไม่ถูกต้อง แต่ที่ไหนผิดปกติเขาไม่แน่ใจ
และชายชุดขาวก็คิดว่าฉินหลังโกงแน่ เขาต้องโกงแน่ๆ ไม่งั้นจะชนะเขาสามตาติดกันได้ยังไง
แต่ว่า มองไม่ออกเลยด้วย ป๋ายยิงก็มองไม่ออกว่าตรงไหนมีปัญหาเหมือนกัน
อีแร้งมองค้อนป๋ายยิงอย่างแรง ป๋ายยิงคนนี้ได้รับการฝึกวิชาพนันลับๆจากญี่ปุ่นมาโดยตรง ทำไมถึงจัดการผู้ชายที่ไร้ที่มาคนนี้ไม่ได้ ไร้ประโยชน์จริงเลย
“ทำไม? พวกนายเป็นใบ้กันเหรอ?” ฉินหลั่งพูดเสียงดังขึ้น: “ที่ฉันบอกว่าที่นี่มีคนโกง เรื่องนี้พวกนายรีบยอมรับตอนนี้เถอะนะ?”
“ทุกคนคงเข้าใจแล้วสินะ เมื่อกี้คาสิโนเรือสำราญหยูนติ่งใช้ลูกเต๋าเดิมพันกับฉัน ห้าล้านดอลลาห์แค่สิบตาก็แพ้ไปหมดแล้ว และยังไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ”
“แต่ หลังจากที่เปลี่ยนเป็นลูกเต๋าธรรมดาแล้ว ทันใดนั้นฉันก็ชนะสามตารวด ทุกอย่างนี้ พึ่งแค่โชคลาภคงอธิบายไม่ได้หรอก จริงไหม ทุกคนไม่คิดว่าแปลกไปหน่อยเหรอ? หรือว่าพวกนายคิดว่าลูกเต๋าบนเรือที่พวกเขาเตรียมมาเองจะไม่มีอะไรเลย?”
“ชายชุดดำถึงกับทำให้ลูกเต๋าแหลกละเอียดเป็นผุยผงได้ งั้นก็แสดงว่าเขาอยากจะเปลี่ยนตัวเลขในนั้นก็เป็นเรื่องที่ง่ายไปเลยไม่ใช่เหรอ? นี่ไม่ใช่การโกงแล้วแบบไหนกันละเป็นโกง?”
ฉินหลั่งพูดสรุปที่ตัวเองเข้าใจ ทุกคนฟังอยู่ด้านล่าง ต่างก็มีสีหน้าเข้าใจกันหมด ให้ตายสิ คนส่วนใหญ่ต่างก็มาพนันกันที่นี่ แพ้แล้วก็ต่างคิดว่าตัวเองโชคร้าย ที่แท้แล้วตัวเองก็เป็นคนโง่เองเหรอ ทุกวันวิ่งแจ้นมาส่งเงินให้หอการค้าเทียนอิงตาใส
“หน้าไม่อาย วิธีเล่นแบบนี้ แม้จะมีเงินเป็นร้อยล้านก็คงถูกพวกนายเล่นจนตายอยู่ดี!”
“ฉันแพ้ไปตั้งแปดสิบล้านแล้ว พวกนายคืนเงินฉันมาเลยนะ ที่แท้ก็สิบแปดมงกุฎเองเหรอ”
“พวกเราคนธรรมดาเล่นไม่ได้หรอกนะ ต่อไปฉันจะไม่มาเล่นบนเรือนี้อีกแล้ว”
“ใช่ๆๆ ต่อไปไม่มาแล้ว ใครจะกล้าเล่นเนี้ย นี่ไม่ตลกไปหน่อยเหรอ”
“กรรมต้องตามสนอง ฉันอยากจะรู้จริงๆว่าสิบแปดมงกุฎพวกนี้จะตายยังไง!”
“ฉันยังเสนอหน้าไปแนะนำให้เพื่อนมาเล่นที่นี่อีก ตอนนี้ดูแล้วเป็นเรื่องที่โง่จริงๆ ที่นี่ไม่มีความน่าเชื่อถือเลย ไม่มีความยุติธรรม เลวร้ายเกินไปแล้ว ต่อไปหอการค้าเทียนอิง ในสายตาพวกเราก็นับว่าเป็นแค่ที่เหม็นเน่า”
“จริง ก็พูดเรื่องไพ่วันนี้ของฉันแล้วกัน ไพ่เรียงเป็นดอกเรียง ก็ถูกกำจัดในครั้งเดียว ยังคิดว่าโชคไม่ดี ตอนนี้คนอื่นให้ใหญ่แล้ว เจ้ามือก็คงจะต้องออกให้แน่”
“ทำไมบังเอิญแบบนี้? ไพ่ของฉันก็ดีมาก พอถึงสี่ทุ่ม คนอื่นไพ่สองใบก็คือสี่ทุ่มครึ่งแล้ว เห็นได้ชัดว่าเจ้ามือขี้โกง ให้ไพ่ดีกับคนอื่นก่อน จากนั้นในตอนที่วางเดิมพันมากขึ้น ในตอนนั้นก็ถึงตาพวกเขาเก็บเงินแล้วล่ะ”
“น่ากลัวจริงๆ ฉันจะบอกเพื่อนฉันว่าเรือสำราญหยูนติ่งขี้โกง ต่อไปทุกคนอย่ามาแล้ว คิดว่าพวกเราโง่มากหรือไงกัน”
“……”
ทุกคนพูดบ่นกันไม่หยุด ยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห คนเยอะก็กล้ามากขึ้น แขกนับร้อยพันต่างพากันเดินมาหาอีแร้ง: “คืนเงิน คืนเงิน!”
อีแร้งตั้งแต่เปิดกิจการมาไม่เคยถูกล้อมแบบนี้มาก่อน ตอนแรกยังมองค้อนเรียกยาม แต่ต่อมาก็เห็นว่ายามพวกนั้นก็ควบคุมสถานการณ์ตรงหน้าไม่ไหว ถ้าทุกคนคิดจะสู้เต็มที่ละก็ ใครก็ห้ามไม่อยู่แน่ สุดท้ายอีแร้งรีบหนีขึ้นไปชั้นสอง หยิบปืนขึ้นมายิงขึ้นฟ้าเจ็ดแปดนัด ถึงควบคุมความโกรธของทุกคนเอาไว้ได้บ้าง
แต่สงบไปแปบเดียวเท่านั้น ทุกคนก็ต่างตื่นตระหนกกัน เพราะในนี้ครอบครัวที่แตกแยกกันก็มีมาก เป็นฝีมือของเรือสำราญหยูนติ่งทั้งนั้น ทุกคนตอนนี้แม้จะเจอเสือก็กล้าจะฉีกเนื้อมันออกมา เพราะเกลียดมาก ความรู้สึกโดนหลอกไม่ดีเลย คนถ้าอยู่คนเดียวจะอ่อนแอ ไม่กล้า แต่ถ้ารวมกันเป็นหนึ่งหลายๆคน พวกเขาก็จะรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรก็จะไม่ถูกทำโทษ ในตอนนี้ใจกล้าเทียบฟ้า อาจจะทำเรื่องที่ปกติไม่เคยกล้าทำออกมา
และฉินหลั่งในตอนนี้ หนีออกไปตอนที่ชุลมุนเรียบร้อยแล้ว เขามีความสามารถในการวิ่งหนีดี
พอมาถึงเมืองเทียนก่าง ฉินหลั่งดูเงินเจ็ดร้อยล้านอย่างละเอียด รู้สึกดีใจอย่างมาก พอสำหรับซื้อเสื้อผ้าให้ยู่เอ๋อแล้วล่ะ?
ฉินหลั่งกลายเป็นคนรวยร้อยล้านในพริบตา ส่วนเรื่องที่ทำให้ถึงเป็นเจ็ดร้อยล้าน นั่นก็เป็นเพราะตอนที่ออกจากเรือสำราญหยูนติ่ง ฉินหลั่งแอบยัดเงินหนึ่งร้อยล้านให้ชายอ้วนคนนั้นไป เพราะในมือฉินหลั่งธนบัตรเงินที่น้อยสุดก็คือหนึ่งร้อยล้าน ที่จริงไม่ต้องให้เขาเยอะขนาดนั้นก็ได้ ตอนนี้เขาเริ่มกังวลแล้วล่ะ ชายอ้วนที่ไม่รู้ตัวและยังออกไปร่วมประท้วง พอเห็นเงินหนึ่งร้อยล้านจะตกใจจนสลบไปเลยไหมนะ? หรืออาจจะสติแรก? ยังไงก็ดูชะตาของชายอ้วนแล้วกัน……
ส่วนยาวเย่วกง หญิงสี่คนคนละสองร้อยล้าน และส่งเงินสองร้อยล้านไปให้ยาวเย่วกงในบัญชีที่มีเงินสี่พ้นล้าน เงินที่เยอะออกมาหนึ่งร้อยล้านก็นับว่าเป็นดอกเบี้ยที่ยืมเงินแล้วกัน
และภายในเวลาสิบนาที ฉินหลั่งก็เสียเงินไปสามร้อยแปดสิบล้าน ในมือเหลือแค่สี่ร้อยล้านแล้ว ก็นับว่าเป็นเงินซื้อเสื้อผ้าให้กับจงยู่ก็แล้วกัน และยังซื้อคฤหาสน์ได้สักหนึ่งหลัง
คิดแล้วฉินหลั่งก็ยิ้มออกมา ตอนนี้เขาเหมือนคนรวยที่กำลังคิดเงินอยู่ ฮิๆ
ในกลางคืนวันนั้น ฉินหลั่งกลับไปอพาร์ตเมนต์โรงเรียนมัธยมหัวเจี๋ยที่เขาอยู่ เขาวิ่งด้วยความเร็วที่สามารถแข่งกับรถไฟฟ้าได้เลย กลับเห็นว่า
ห้องที่ตัวเองพักอยู่นั้นมีไฟเปิดอยู่
ฉินหลั่งรู้สึกเหมือนได้กลับบ้านตัวเอง ความรู้สึกอบอุ่นเหมือนชาวบ้านคนอื่น ก็เริ่มผุดขึ้นมา
ปิดประตูลง ต่อมาก็ไปอาบน้ำในห้องน้ำ พอออกมาก็ใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมตัวเอง ทันใดนั้นฉินหลั่งเห็นว่า ห้องที่ไม่ค่อยใหญ่เท่าไหร่ ไม่มีฝุ่นเกาะอยู่เลย เหมือนมีคนมาทำความสะอาดแล้ว
และบนโซฟายังมีชุดนอนวางไว้อีก น้ำเหมือนยังอุ่นๆอยู่ ความอุ่นพอดี
ฉินหลั่งหยุดลง ความรู้สึกที่มีความมาคอยห่วงและปกป้องไม่มีมานานแล้ว ไม่ว่าเขาจะทำเรื่องใหญ่แค่ไหน มีแค่ตอนนี้ที่มีความสุขมากที่สุด
ชีวิตก็แบบนี้ ไม่ต้องตื่นตามาก ขอแค่อบอุ่น ก็ไม่เสียดายที่เกิดมาในชาตินี้
พอเขาเดินไปในห้องนอนตัวเอง ก็เห็นจงยู่ฟุบหลับอยู่บนโต๊ะในห้องนอน ใบหน้ายังมีรอยยิ้มเปื้อนอยู่ เหมือนกำลังฝันหวานอยู่เลย
ฉินหลั่งเดินเบาๆไม่กล้ารบกวนจงยู่กลับ แต่จงยู่ก็ยังตื่นอยู่ดี
“ยังไม่ได้กินข้าวสินะ เสี่ยวหลั่ง?” เป็นเหมือนภรรยาสาวที่กำลังรอสามีกลับมาบ้าน ใบหน้าจงยู่มีความยิ้มลอยขึ้นมา แต่สายตากลับดูเหนื่อยล้ามาก จงยู่ที่ยังอยากจะหลับตา มีความสวยงามที่ไร้คนเทียบได้ สวยงามเหมือนภาพวาดเลย