รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 313 ความรู้สึกปลอมๆ

บทที่ 313 ความรู้สึกปลอมๆ
“คุณชายฉิน ผู้หญิงคนนั้นแย่จริงๆ เลย！คุณไปรู้จักเธอได้อย่างไรกัน？” ในหอพักของฉินหลั่ง หิมะมองฉินหลั่งที่นั่งกินข้าวอยู่ตรงหน้าต่าง พลางถามด้วยความสงสัย
“อ๋อ…” ฉินหลั่งชะงักไปนิดหน่อย ก่อนจะยิ้มพลางพูดว่า： “เธอเคยเป็นเพื่อนของฉันน่ะ……”
“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง คุณชายฉิน คุณต้องระวังผู้หญิงคนนี้เอาไว้ให้ดีๆ นะ ฉันรู้สึกว่าเธอมีอะไรในใจลึกมากเลย！” หิมะเตือน
ฉินหลั่งตอบรับพลาง ก่อนจะมองไปทางด้านหน้าต่าง ก็เห็นว่าเย้นนีหยิบไม้กวาดมา ก่อนจะเก็บกวาดกับข้าวที่อยู่บนพื้น
เย้นนีแสดงท่าทีที่เต็มไปด้วยความรับผิดชอบ ให้ฉินหลั่งได้รู้สึกดีๆ ต่อเธอสักหน่อย
ตอนสี่ทุ่ม ฝนตกลงมาอย่างหนัก ฉินหลั่งที่ยืนเฝ้าเวรอยู่ก็โทรไปหาจงยู่ ก่อนจะถามเธอที่กำลังอยู่กับลมและดอกไม้ที่ห้องสมุดในตอนนี้ ไม่ได้เอาร่มมาด้วย ฉินหลั่งเลยไม่ได้พูดอะไรมากเกินไป ก่อนจะหยิบร่มสามคันจากหอ และเดินไปที่ห้องสมุด
เย้นนีอยู่ตรงหน้าต่างของหอตลอดเวลา พลางมองท่าทีของฉินหลั่ง
เมื่อเห็นฉินหลั่งหยิบร่มออกไป ในใจของเธอก็เริ่มรู้สึกสงสัย แต่เพียงไม่นานมุมปากก็เริ่มเผยรอยยิ้มเล็กๆ ออกมา ก่อนจะกระซิบด้วยน้ำเสียงโศกเศร้า： “ฉินหลั่ง ฉันดีกับคุณขนาดนั้น ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วคุณก็ต้องซึ้งในตัวฉันบ้างแหละ……”
เย้นนีกอดกระติกเก็บความร้อนเอาไว้ ในนั้นมีน้ำซุปที่เพิ่งจะอุ้นเสร็จ ก่อนจะรีบเดินเข้าไปหา
ฉินหลั่งมาอยู่ที่หน้าห้องสมุด เขาเป็นผู้รักษาความปลอดภัย เลยไม่เข้าไป ก่อนจะโทรหาจงยู่ เพื่อให้พวกเธอรีลงมา ก่อนจะรับพวกเธอกลับไปที่หอ
“ฉินหลั่ง！คุณอยู่ที่นี่นี่เอง ฉันเพิ่งจะออกมาจากลานเจียสู่แต่ไม่เจอคุณ” เย้นนีถือร่มคันหนึ่ง ก่อนจะยิ้มเบาๆ ให้ฉินหลั่งพลางเดินเข้ามา
เมื่อเห็นว่าเย้นนีเดินเข้ามา ฉินหลั่งขมวดคิ้ว จงยู่ลงมาแล้ว พวกเธอสองคนแค่ได้เจอกันก็ไม่ดีแล้ว
“คุณมาหาฉันทำไม！ฉันไม่อยากเจอคุณ หลบไปหน่อย” ฉินหลั่งพูดด้วยความเกลียดชัง
“ฉันรู้ว่าคุณเกลียดฉันมาก แต่ฉันจะพยายาม เพื่อเปลี่ยนแปลงความผิดของฉัน” เย้นนีพูดไปพลางเอากระติกเก็บความร้อนที่ตัวเองกอดอยู่ออกมา และส่งให้ฉินหลั่ง ก่อนจะพูดด้วยความอ่อนโยน： “วันนี้ฝนตกแล้ว เดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้ง่ายๆ นะ นี่เป็นซุปชาขิงและพุทรา หลังจากที่คุณดื่มหมด มันจะสามารถป้องกันไม่ให้ป่วยได้”
“ไม่จำเป็นหรอก ขอให้คุณรีบๆ ไปเถอะ！” ฉินหลั่งดันกระติกเก็บน้ำร้อนออกไป
“ฉินหลั่ง！” ในตอนนั้นเอง จงยู่และพวกของเธอเดินออกมาจากห้องสมุด
เมื่อได้ยินเสียงของจงยู่ ฉินหลั่งและเย้นนีก็ตกใจ
เมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ฉินหลั่งคือเย้นนี จงยู่ก็เหม่อไปสักพัก ก่อนจะยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
หลังจากที่ความจำของเธอกลับมา ฉินหลั่งบอกทุกอย่างกับเธอ ตัวเองเลยถูกหลี่หรุ่ยส่งไปจากสนามบิน ทั้งหมดเป็นเพราะเย้นนีตกอยู่ในภวังค์ของมนต์ แต่ครั้งนั้นเธอก็เกือบจะเอาชีวิตไม่รอด
“จงยู่！คุณเป็นอย่างไรบ้าง？” ฉินหลั่งรีบเดินมาหาจงยู่ ก่อนจะโอบไหล่ของเธอพลางถามด้วยความสนิทสนม
จงยู่！
เย้นนีคิดไม่ถึงเลย จงยู่อยู่ที่มหาวิทยาลัยเย็นจีน เธอคิดมาตลอดเลยว่าจงยู่นั้นหายตัวไปแล้ว！
ตอนนี้เองก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าทำไมฉินหลั่งถึงยอมมาเป็นผู้รักษาความปลอดภัยตำแหน่งเล็กๆ ที่มหาวิทยาลัยเย็นจีน
จงยู่จะต้องเกลียดตัวเองมากแน่นอน！แบบนี้ฉินหลั่งเองก็คงจะเกลียดตัวเองเหมือนกัน ถ้าแบบนั้นสิ่งที่คุณชายซ่งบอกให้ตัวเองทำก็คงจะไม่มีทางสำเร็จได้
“จงยู่ เป็นคุณจริงๆ ด้วย！”
เย้นนีเดินมาที่ข้างหน้าของจงยู่ ก่อนจะพูด： “ขอโทษ จงยู่ ก่อนหน้านี้ฉันผิดเอง ฉันเองที่หลงผิดไป กลับไปเชื่อคำโกหกของหลี่หรุ่ย ดังนั้นเลยเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นมา ฉันควรตาย ไม่อย่างนั้นคุณก็ตีฉันได้เลย ถ้าเกิดว่ามันจะทำให้คุณสบายใจขึ้น จะทำร้ายอะไรฉันก็ได้……”
“ขอให้คุณออกไป ฉันไม่อยากจะเห็นคุณอีก” จงยู่พูด เธอเคยยกโทษให้เย้นนีไปแล้ว แต่เธอก็มาทรยศอีก จงยู่ผิดหวังในตัวเธอมาก
“จงยู่ ให้โอกาสฉันอีกสักครั้งเถอะ ฉันผิดไปแล้ว” เย้นนีจับมือของจงยู่พลางพูด
“จงยู่บอกให้คุณออกไปได้แล้ว คุณยังอยู่ที่นี่อีกทำไม……” ลมนั้นฉลาดหลักแหลม เธอมองออก เย้นนีทำร้ายจงยู่อย่างหนัก ก่อนจะผลักเย้นนี จนเย้นนีล้มลงที่พื้น ร่มเองก็หล่นลงบนพื้น
บนพื้นนั้นเต็มไปด้วยน้ำขัง เสื้อผ้าของเย้นนีเปียกหมดแล้ว เม็ดฝนเยือกเย็นก็กระทบลงบนหน้าเธอ
“จงยู่ ยกโทษให้ฉันเถอะ ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าทำผิด ตอนที่คัดเลือก《Hello，girls》นั้น ฉันไม่ควรให้ร้ายคุณ！ฉันไม่ควรปลอมเบอร์ของฉินหลั่ง ให้คุณถูกหลี่หรุ่ยพาไปแบบนั้น！ฉันสำนึกทั้งหมดแล้ว ตั้งแต่ตอนนั้นมา ในใจของฉันก็รู้สึกแย่เป็นอย่างมาก ขอให้คุณเห็นแก่การที่เราอยากจะไขว่คว้าการเป็นเกิร์ลกรุ๊ปเหมือนกัน ให้โอกาสฉันได้เปลี่ยนแปลงตัวเองเถอะ……”
เย้นนีลุกขึ้นมาจากน้ำขังนั้น มาอยู่ต่อหน้าจงยู่ ก่อนจะเอาหัวโขกไปทางจงยู่ ทุกๆ การโขกนั้นก็เพื่อการชดใช้อย่างจริงใจ เพราะหัวโขกไปกับพื้น เลยทำให้หน้าผากของเย้นนีแดงไปหมด
เมื่อเห็นเย้นนีทำแบบนี้ จงยู่ก็นึกถึงตอนที่เธอกับเย้นนีฝึกอยู่ที่บริษัทช่างเมิ่งมิวสิค จำกัด ถึงแม้ว่าในตอนนั้นเย้นนีจะแกล้งตัวเองทุกวัน แต่ถึงอย่างไรก็เคยเป็นเพื่อนในกรุ๊ปเดียวกัน แถมยังมีความทรงจำดีๆ มากมายให้จดจำ
หลังจากที่《Hello，girls》คัดเลือกเสร็จ ที่โรงพยาบาลนั้น เย้นนีก็ดูแลตัวเองเป็นอย่างดี
ใจของจงยู่นั้นอ่อนลงมาก พี่น้องทำถึงขนาดนี้แล้ว ทำไมเธอถึงยังไม่ให้โอกาสเย้นนีนะ？
“ขึ้นมา！พื้นมันเย็นนะ เสื้อผ้าของคุณเปียกหมดแล้ว รีบลุกขึ้นมา！” จงยู่นั่งยองลงไป ก่อนจะพยุงเย้นนีขึ้นมา
“จงยู่ คุณยกโทษให้ฉันแล้วเหรอ？” เย้นนีถามด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
“อือ” จงยู่พยักหน้า เต็มไปด้วยความจริงใจ เธอพูดต่อ： “รีบลุกขึ้นมา！”
“โอเค ขอบคุณนะคุณ พี่น้องของฉัน” เย้นนีมีรอยยิ้มเผยออกมา เมื่อถูกจงยู่พยุงขึ้นมา ก็มองไปทางฉินหลั่ง พลางถามด้วยความไม่แน่ใจ： “ฉินหลั่ง คุณยกโทษให้ฉันได้ไหม？”
ฉินหลั่งมองเย้นนี อย่างไม่กล้าปฏิเสธ เรื่องที่เธอทำไม่ดีกับจงยู่นั้น จะให้ฉินหลั่งยกโทษให้เธอได้อย่างไร？
“ฉินหลั่ง คุณอย่าใจแคบไปหน่อยเลย เรื่องทั้งหมดมันผ่านไปแล้ว พวกเราต้องมองไปด้านหน้านะ！” จงยู่เดินมาอยู่ด้านข้างฉินหลั่ง ก่อนจะจับแขนของเขา พลางพูดเสียงเบาว่า： “ครั้งนี้เชื่อฉันเถอะ ยกโทษให้เธอได้ไหม？ถือว่าฉันขอล่ะ！”
ฉินหลั่งมองจงยู่ด้วยความไร้ทางเลือก ผู้หญิงคนนี้ใจอ่อนมาก ตอนนี้เธอพูดขนาดนี้แล้ว ฉินหลั่งจะไม่ตอบตกลงได้เหรอ？
“อือ” ฉินหลั่งพยักหน้า
“เย้นนีได้ยินแล้วใช่ไหม ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป พวกเราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ ในใจคุณไม่ต้องรู้สึกผิดอีกแล้วนะ” จงยู่เดินมาที่ข้างกายของเย้นนีพลางพูด
“ขอบคุณนะ ที่พวกคุณยกโทษให้ฉัน！” เย้นนีพูดพลางแย้มรอยยิ้มออกมาเบาๆ เธอเอากระติกเก็บความร้อนส่งให้จงยู่ พลางพูด： “นี่เป็นซุปชาพุทราชิง พวกคุณดื่มเถอะ กันป่วยได้！”
“อือ ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวจะไม่สบายนะ！” จงยู่จับมือของเย้นนี ก่อนจะยิ้มพลางพูด
ฉินหลั่งกลับไปที่หอกับพวกจงยู่ ก่อนจะมองพวกเธอเดินขึ้นตึกไป เขาถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะคิดขึ้นในใจ： “ดูๆ ไปแล้วเย้นนีคงจะรู้สึกผิดจริงๆ ถ้าเกิดว่าเธอสามารถเป็นเพื่อนที่ดีของจงยู่ได้ ก็คงจะดี แต่เรื่องที่ฉันไปมีสัมพันธ์สวาทที่บ้านของเธอ คงจะต้องบอกเธอหน่อย เพื่อไม่ให้ถูกจงยู่รู้เข้า”
จงยู่กลับไปที่หอพักกับเย้นนี ก่อนจะช่วยเย้นนีเปลี่ยนเสื้อผ้า นั่งสักพัก ก็ออกไป ได้มีพี่ร้องเพิ่ม ลดคนที่เกลียดไปได้คนหนึ่ง ในใจของจงยู่ก็รู้สึกดีมาก
เมื่อมองประตูของหอพักค่อยๆ ปิดลง
รอยยิ้มของเย้นนีนั้นค่อยๆ เปลี่ยนไปเป็นความโหดร้าย เธอด่าออกไปว่า： “เพื่อทำตัวดีๆ ต่อพวกคุณทั้งสองคน คืนนี้ให้ฉันคุกเข่าอยู่ตรงนี้ทั้งๆ ที่ฝนกำลังตก ทำจนฉันไม่สบายเลยล่ะ！ถ้าไม่ใช่เพราะจะให้ฉันได้แต่งงานกับคุณชายซ่งเร็วขึ้น ให้ฉันมาขอโทษพวกคุณแบบนี้ มันเหมือนกับความคิดเพ้อฝันเลยล่ะ！หึ รอให้ฉันได้ใกล้ชิดกับพวกคุณมากกว่านี้หน่อยเถอะ คุณชายซ่งจะได้เริ่มแก้แค้น ถึงตอนนั้นพวกคุณจะต้องร้องไห้เลยล่ะ……”