รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 285 เป็นการประกาศศึกและการท้าทาย

บทที่ 285 เป็นการประกาศศึกและการท้าทาย
“อย่าลงมือหนัก” ฉินหลั่งพูด
“ครับ!”
“ลมดอกไม้หิมะดวงจันทร์” ผู้หญิงสี่คนตอบ
ลมคนเดียวถีบล้มไป2คน ดอกไม้ หิมะ และพระจันทร์เตะตรงอกของคนหนึ่ง แค่พริบตาเดียว ผู้ชายที่เมื่อกี้ยืนอยู่5คน ตอนนี้ก็นอนอยู่บนพื้น จับหน้าอกไว้ จุดที่ถูกเตะเจ็บมาก
พวกเขาตกใจเล็กน้อย ที่แท้แล้วสาวงามทั้ง4เป็นปรมาจารย์ด้านศิลปะการต่อสู้
ลมมองชายหนุ่มที่ล้มลงกับพื้น ที่ร้องเจ็บ
“พวกเราเนี่ยนะจะชอบผู้ชายแบบพวกนาย? หึ พวกนายนี้หน้าด้านจริงๆ เลย ผู้ชายสูง180ยังแต่งหน้าอีก ทาแป้งบนหน้าเหมือนผู้หญิง เห็นพวกนายก็กินข้าวไม่ลงแล้ว…..”
“ใช่แล้ว กินไม่ลง”
“ถึงแม้ว่าผู้ชายบนโลกนี้จะเหลือแค่พวกนาย พวกฉันก็ไม่เอาพวกนายหรอก”
“ไอพวกตุ๊ด!”
……
พวกม่ายหย่งถูกลมพูดจนอาย จะเถียงกลับก็กลัวโดนต่อย
“ลม ไปเถอะ ขึ้นรถพวกพวกเธอนั่งรถเล่น!” ฉินหลั่งเรียกพวกเธอ
“ค่ะ มาแล้ว!” ลมมองพวกเขาอย่างไม่พอใจ แล้วก็วิ่งขึ้นรถของฉินหลั่ง
“นั่งดีๆ นะ” ฉินหลั่งสตาร์ทรถ พาสาวสวยสี่คนไปนั่งรถเล่นรอบๆ มหาลัย
เห็นฉินหลั่งได้ครอบครองสาวๆ และได้ทั้งสี่คน ในใจของพวกเขาก็อิจฉา และโมโห พวกเขามองหน้ากัน ต่างก็รู้สึกว่าตัวเองไม่กล้าพอ ครั้งนี้คือแพ้ให้รปภอย่างราบคาบเลย
“คุณชายฉิน เราเหมือนคุณหนูจง เข้าคณะดนตรี อยู่ที่พักของบ้านพนักงาน แบบนี้เราก็สามารถดูแลคุณหนูจงได้ทุกวันเลย! ลมที่นั่งข้างคนขับพูด
พวกเธอให้มหาลัยจัดให้ เพราะว่าเสียเงิน4ล้านเข้ามา เรื่องแค่นี้เองทางมหาลัยตัดการให้ได้
“อืม แบบนี้ยิ่งดี มีพวกเธออยู่ ฉันก็ยิ่งวางใจ แต่ว่าพวกเธอต้องจำไว้ ห้ามให้ประวัติของจงยู่เผยออกไป ไม่อย่างนั้นจะไม่ดีต่อตัวเธอ ฉินหลั่งขับรถไปด้วย พูดไปด้วย
“คุณชายฉินวางใจได้ พวกเราจะทำอย่างระมัดระวัง!” ลมพูด
“ใช่สิ คุณชาย คุณพักที่ไหนหรอ? พวกเราจะได้ไปดูแลคุณ!”
“ฉันก็อยู่ที่ข้างๆ บ้านพักพนักงานแหละ แต่ว่าพวกเธอดูจงยู่ให้ดีก็พอ ไม่ต้องสนใจฉัน เพราะว่าตอนนี้ฉันก็เป็นแค่รปภ พวกเธอมาหาฉัน จะทำให้คนอื่นจับตามอง
“พวกเราเองก็เคยคิด อยู่ในนี้ก็จะดูแลคุณเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้ แต่ว่าเหมือนทุบหลัง แช่เท้า นวดไหล่แบบนี้ก็ได้ พวกเราเด็กมหาลัย ก็ชอบรปภแล้วจะทำไม? คนอื่นจะพูดอะไรก็ช่าง” ลมพูด
“ใช่แล้ว ตอนนี้เด็กมหาลัยเป็นแฟนกับรปภมีเยอะแยะไป ไม่เป็นที่จับตามองของคนอื่นหรอ”
“รปภดูแลความปลอดภัยของพวกเรา พวกเราดูแลรปภหน่อยก็เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว”
อีก3คนก็เห็นด้วย
“ก็ได้ แล้วแต่พวกเธอเลย” ฉินหลั่งรู้สึกถึงความจริงใจที่สาวๆ มีต่อเธอ ในใจก็รู้สึกอบอุ่น แต่ต้องระวังหน่อย คงไม่มีปัญหาอะไร
“โอเค วันนี้ฉันจะไปที่บ้านตระกูลจง พวกเธอมาพอดีเลย งั้นพวกเธออยู่ดูแลจงยู่!” ฉินหลั่งพูด
“ค่ะ!” สี่สาวตอบพร้อมกัน แค่เป็นเรื่องที่ฉินหลั่งสั่งไว้ พวกเธอก็จะทำงานให้สำเร็จ
“มีพวกเธออยู่ฉันก็สบายใจขึ้น ตอนนี้พวกเธอจะไปที่พักไหม? ฉันจะส่งไป!” ฉินหลั่งยิ้ม
“คุณชายฉิน พวกเราจะไปซื้อของใช้ด้านนอก”
“โอเค งั้นฉันจะส่งพวกเธอไปนอกมหาลัย นั่งดีๆ ล่ะ!” พูดเสร็จ ฉินหลั่งก็รีบเร่งขึ้น สี่สาว “ยังไม่ทันได้ตั้งตัว” ก็ออกมาอย่างตกใจ จากนั้นในรถก็มีเสียงหัวเราะ ตลอดทางในมหาลัยมหาวิทยาลัยเย็นจีน
กลางคืนเวลา7โมง ฉินหลั่งเห็นลมและดอกไม้ออกจากที่พักไปกับจงยู่ “ลมดอกไม่หิมะพระจันทร์” สาวสี่คนก็อยู่ในห้องเดียวกับจงยู่ ฉินหลั่งกับว่าสาวสวยห้าคนอยู่ด้วยกันจะเป็นที่น่าสนใจเกินไป เลยให้ลมดอกไม้หิมะดวงจันทร์แบ่งเป็นสองกลุ่มสลับกันดูแลจงยู่
จากการสังเกตมหาวิทยาลัยเย็นจีนของฉินหลั่ง “ลมดอกไม้หิมะพระจันทร์” ไม่ว่าจะเป็นสองคนไหน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็จัดการได้อยู่แล้ว
ตอนเย็นฉินหลั่งก็ลากับเหยาจวี้นเจี๋ยเสร็จแล้ว เขากลับไปที่หอของตน เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วออกไปทางตะวันออกเฉียงเหนือของมหาลัยมหาวิทยาลัยเย็นจีน
อยู่ห่างจากประตูมหาลัย100เมตร ก็มีรถคันหนึ่งจอดรอเขาไว้ นี่เป็นรถที่ตระกูลจงสั่งมารับเขา
นั่งอยู่บนรถบีเอ็ม จากการนั่ง20นาที บีเอ็มก็ขับมาถึงบ้านตระกูลจง คนขับรถวนไปมา แล้วจอดลงที่ประตูด้านหนึ่ง ให้ฉินหลั่งลง
ฉินหลั่งลงจากรถ
เห็นว่าจงเสว่ซางมารับเขาที่หน้าประตูโดยเฉพาะ
“คุณจง” ฉินหลั่งกล่าวทักทาย
“คุณฉิน คุณมาแล้วก็ดีแล้ว พ่อของผมรอคุณอยู่ในห้อง เชิญเข้าไปคุยด้านใน” จงเส่นซานทำท่าเชิญ แล้วเดินนำทางฉินหลั่ง
เขาและพ่อของเขาเชิญฉินหลั่งมาช่วย ข่าวนี้ มีแค่เขาสองพ่อลูกที่รู้เท่านั้น แม้แต่หลานคนอื่นของตระกูลจง จงจิ่วเจินก็ไม่ให้รู้
เพราะว่าฉินหลั่งมีความเกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของจงยู่ และมีผลต่ออันตรายกับจงยู่ ความลับของหลายปีนี้ คนรู้น้อยมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี
“เชิญ”
จงเส่นซานผลักประตูห้องของจงจิ่วเจินออก ให้ฉินหลั่งเข้าไป
ในห้องวางอาหารไว้อย่างยิ่งใหญ่ จงจิ่วเจินนั่งที่โต๊ะไว้ เห็นฉินหลั่งมาก็ลุกขึ้น: “คุณฉิน มาแล้วหรอ!”
“ท่านจงเกรงใจเกินไปแล้ว” ฉินหลั่งพูดอย่างเคารพ
หลังจากทักทายเสร็จ ทั้งสามคนก็นั่งลง อาหารบนโต๊ะยังอุ่นๆ อยู่ และมีกลิ่นหอมๆ แต่ฉินหลั่งเห็นท่าทางที่ไม่อยากอาหารของสองพ่อลูก ทำให้เห็นว่ามีเรื่องหนักใจ
“ท่านจง ท่านกำลังเป็นห่วงเรื่องของจงยู่หรอ? ตอนนี้เธอดีมาก….” ฉินหลั่งยิ้มแล้วพูด
“คุณฉินมีเรื่องในใจหรอ”
จงจิ่วเจินค่อยยิ้มออกมา แต่ว่าในรอยยิ้มมีความทุกข์ใจ เขานิ่งไปสักพัก แล้วก็พูดขึ้น: “จริงๆ ครั้งนี้ที่เชิญคุณมา ไม่ใช่จะถามเรื่องของจงยู่ แต่ว่ามีเรื่องนึงให้คุณช่วย….”
“อ๋อ?” ฉินหลั่งคิดไม่ถึง เขาก็เลยถาม: “ไม่ทราบว่าคือเรื่องอะไร? ถ้าผมทำได้ ผมไม่ปัดแน่นอน!”
ตระกูลจงคือบ้านของจงยู่ ฉินหลั่งที่เป็นหลานเขย ก็ต้องช่วยอยู่แล้ว
ได้ยินฉินหลั่งพูดแบบนี้ จงเสว่ซางก็ดีใจ ก็ยิ่งชอบฉินหลั่ง แล้วก็พยักหน้า
“มีคำนี้ของนาย ฉันก็อุ่นใจแล้ว คุณฉิน ผมขอชนกับคุณ1แก้ว!”
ยกแก้วขึ้น แล้วดื่มกับฉินหลั่ง
“เชิญท่านพูดเลยว่ารื่องอะไร” ฉินหลั่งถาม ตระกูลจงจัดการไม่ได้ ทำให้ฉินหลั่งแปลกใจมาก ตกลงตระกูลจงเจอเรื่องอะไรกันแน่
“คืออย่างนี้…..” จงจิ่วเจินกำลังอธิบายให้ฉินหลั่ง
ในตอนนี้ มือถือของจงเสว่ซางสั่น เขาดูหมายเลขที่โทรมา แล้วก็ดูจงจิ่วเจิน สายตาดูมีเรื่องราวมากมาย แล้วจงเสว่ซางก็กดรับสาย:
“อืม…ฉันรู้แล้ว…ให้เขาเข้ามาเลย…” พูดจบ จงเส่นซานก็วางสาย มองจงจิ่วเจินแล้วพูด: “เขามาแล้ว!”
“มาแล้ว….” จงจิ่วเจินมองออกไปไกลอีก เขาจับแก้วในมือไว้แน่น จนมือขาวซีด
“คุณฉิน เชิญมาที่ห้องหนังสือ” จงเสว่ซางลุกขึ้น พูดกับฉินหลั่งอย่างมีมารยาท
ดูท่าแล้วคนที่มาต่อจากนี้ ก็คือคนที่ทำให้ตระกูลจงลำบาก ฉินหลั่งยืนขึ้น อยู่ด้านหลังของจงเส่นซาน เดินเข้าไปในห้องหนังสือ
“คุณอยู่ไว้ที่นี่ก่อน ห้ามออกเสียงอะไร!” พอบอกกับฉินหลั่งเสร็จ จงเสว่ซางก็เดินออกไป ฉินหลั่งอยู่ตรงหลังประตู ฟังเสียงในห้องรับแขกเงียบๆ
บ้านใหญ่ของตระกูลจง คนใช้ของตระกูลพาคนสามคน เดินมาทางห้องของจงเสว่ซาง
ในสามคนคนที่เดินด้านสุดคือซ่งอวี่ อีสองคนด้านหลังคือบอดี้การ์ดของเขา
ในตอนนี้ ในใจของซ่งอวี่เองก็ยังคงกลัว แต่ว่าในอนาคตต้องดูแลงานในเย็นจีน เขาต้องบังคับให้ตัวเองโตขึ้น
“คุณท่าน คุณชายซ่งขอเข้าพบ” คนใช้เคาะประตูห้องจงจิ่วเจิน แล้วพูดให้ด้านใน
ซ่งอวี่ปรับเสียงหายใจ แล้วค่อยๆ เดินเข้ามา
“ให้เขาเข้ามาเถอะ!” เป็นเสียงของจงเส่นซานจากด้านใน
“ครับ” คนใช้ตอบ เขาเปิดประตู แล้วทำมือเชิญซ่งอวี่: “เชิญ”
ซ่งอวี่ คือเขา!
ฉินหลั่งที่อยู่ในห้องหนังสือ ได้ยินคนใช้เรียกชื่อซ่งอวี่ ก็ตกใจเล็กน้อย หรือว่าครั้งนี้มีปัญหากับตระกูลซ่ง
ซ่งอวี่เดินเข้ามา จงจิ่วเจินนั่งบนโต๊ะอาหาร ไม่มองเขาเลย ถึงกับจับตะเกียบขึ้นกินข้าว
10ปีมานี้จงจิ่วเจินเป็นใหญ่ในเมืองเย็นจีนมาโดยตลอด ถึงแม้ว่าจะเป็นซ่งจงผิงพ่อของซ่งอวี่อยู่ต่อหน้าเขาก็ต้องนับแบบรุ่น จงจิ่วเจินไม่จำเป็นต้องไว้หน้าเขา
ดูท่าทางที่หยิ่งของจงจิ่วเจิน ในใจของซ่งอวี่ก็โมโหเล็กน้อย
“สวัสดีท่านประธานจง ท่านจง!” ซ่งอวี่กล่าวทักทายจงเส่นซานและจงจิ่วเจิน เพราะว่าตอนนี้อยู่ในบ้านของตระกูลจง ก็ต้องไว้หน้ากันบ้าง!
“สวัสดี! คุณชายซ่ง!” จงเส่นซานมองซ่งอวี่แล้วพูด แสดงสีหน้าที่ตั้งใจกับซ่งอวี่
ส่วนจงจิ่วเจินก็ยังไม่สนใจซ่งอวี่
ซ่งอวี่คิดในใจ ไอ่แก่นี้หยิ่งมากนัก ตอนนี้ตระกูลซ่งมาประกาศศึกกับตระกูลจงของแก แกยังไม่คิดจะมองฉันสักครั้ง ช่างไม่ไว้หน้าตระกูลซ่งจริงๆ เลย!
“ท่านจงและคุณจงกินดีจังเลย อาหารหนึ่งมื้อกินเยอะขนาดนี้! ผมเองก็ยังไม่ได้กินข้าวเลย ไม่ทราบว่าตระกูลจะยอมให้ผมกินด้วยได้ไหม?” ซ่งอวี่พูดแล้วยิ้ม เขาพูดไปด้วย ไม่ได้รับคำตอบรับจากจงจิ่วเจิน ก็นั่งลงเลย
ยังหยิบตะเกียบขึ้น คีบผักกิน เคี้ยวเบาๆ จากนั้นก็วางตะเกียบลงแล้วขมวดคิ้ว: “ใส่เกลือเยอะไป ผมไม่ชอบเลย ให้ท่านจงกินเองดีกว่า”
ซ่งอวี่นั่งลงโดยไม่ได้รับเชิญ แล้วก็กินข้าว การกระทำแบบนี้ที่เสียมารยาทแล้ว และยังไร้มารยาทอีก และตอนนี้เขายังพูดวิเคราะห์อาหารของตระกูลจง ให้จงจิ่วเจินกินอาหารที่ไม่อร่อย นี้เป็นเรื่องที่ไม่มีมารยาทมาก ก็แสดงว่ามาหาเรื่องหนิ
จงจิ่วเจินวางตะเกียบลง มองชายหนุ่มที่มีอายุ20กว่าๆ ในแววตาของเขามีแววพลังของเสือ แต่ซ่งอวี่ที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา กลับยิ้มแล้วมองเขา
จงจิ่วเจินยิ่งโมโห ซ่งอวี่ก็ยิ่งดีใจ
“คุณซ่ง คุณจะอธิบายหน่อยไหมว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?” จงเส่นซานถามด้วยท่าทางเคร่งเครียด วันนี้ซ่งอวี่มาก็เพื่อมาท้าทาย มาประกาศศึก ชักช้ากับเขา ก็จะยิ่งทำให้ตัวเองโมโห คุยเรื่องหลักเลยทีเดียวดีกว่า!