รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 265 เราสองคนออกไปด้วยกันเถอะ

บทที่ 265 เราสองคนออกไปด้วยกันเถอะ
ฉินหลั่งเปิดประตูเข้าไป เห็นชายวัย40กว่าๆนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน เขาผิวขาว ตัดผมทรงสกินเฮด หน้าตาดี รูปร่างผอมบาง ดูเหมือนคนที่เคยเป็นทหารมาก่อน เขามองสำรวจฉินหลั่ง ลักษณะท่าทางของเขาบ่งบอกว่าเขาเฉลียวฉลาด
เขาคือหัวหน้าศูนย์รักษาความปลอดภัยของมหาวิทยาลัยเย็นจีน เหยาจวี้นเจี๋ย
“นิสิตคนนี้ คุณมาที่นี่มีธุระอะไร？”เหยาจวี้นเจี๋ยพูด
เขาว่าฉินหลั่งน่าจะอายุซัก20ต้นๆ จึงคิดว่าเขาเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยเย็นจีน นักศึกษาที่เข้ามหาวิทยาลัยเย็นจีนได้ ส่วนใหญ่จะรวย เหยาจวี้นเจี๋ยไม่เคยกล้าวางอำนาจบาตรใหญ่ใส่นักศึกษา
“คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ใช่นิสิต วันนี้ผมมาสมัครเป็นรปภ. หน่ะ”ฉินหลั่งพูด
“สมัครเป็นรปภ. ”เหยาจวี้นเจี๋ยแปลกใจเล็กน้อย ในสังคมปัจจุบันคนที่เป็นรปภ.ล้วนอายุ40-50ปี ชายหนุ่มอายุ20มาสมัครเป็นรปภ. ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
เหยาจวี้นเจี๋ยครุ่นคิดในใจ มหาวิทยาลัยเย็นจีนขาดตำแหน่งรปภ.อยู่ มีเพื่อนเก่าของเขาทาบทามมาแล้ว ว่าจะซื้อตำแหน่งนี้ในราคา25,000บาท ตำแหน่งว่างนี้ไม่อาจให้ฉินหลั่งได้
รอยยิ้มบนใบหน้าของเหยาจวี้นเจี๋ยหายไป แค่คนมาสมัครเป็นรปภ. เขาต้องเคารพไปทำไมกัน？
“แนะนำตัวหน่อยสิ”เหยาจวี้นเจี๋ยยกชั้นขึ้นมา เขาพิงไปยังพนักเก้าอี้ พลางเหล่ตามองฉินหลั่ง
มหาวิทยาลัยเย็นจีนเป็นหน่วยงานที่มีมาตรฐาน ถ้าเขาจะขจัดฉินหลั่ง ก้ต้องทำให้เนียบๆหน่อย ให้เหตุผลที่เหมาะสม ไม่งั้นหากฉินหลั่งไปร้องเรียนเขาก็ซวยพอดี
“ผมชื่อฉินหลั่ง สูง181ซม. หนัก70กก.……”ฉินหลั่งบอกข้อมูลพื้นฐานของตนไป
“พอแล้ว ฉันรู้แล้ว”เหยาจวี้นเจี๋ยพยักหน้า เขาครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น：“ฉินหลั่ง คุณน่าจะไม่เหมาะกับงานของเรา คุณกลับไปเถอะ！”
ฉินหลั่งแปลกใจมาก ตนยังหนุ่มยังแน่น แข็งแรงกว่าพวกลุงๆที่นั่งอยู่ในห้องทำงานนั่นตั้งเยอะ？ทำไมตนแค่แนะนำตัวเองไป ก็โดนคัดออกซะแล้ว？
แต่ฉินหลั่งต้องเป็นรปภ.ที่นี่ให้ได้
“หัวหน้า คุณพิจารณาใหม่อีกครั้งเถอะศูนย์ ผมอยากเป็นรปภ.ของที่นี่มากจริงๆ！”ฉินหลั่งพูด
“เอ้ะ คุณนี่น่าสนใจดีแฮะ？ดูสิคุณก็ออกจะมีความสามารถ อยากทำงานอะไรไม่ทำ รังแต่อยากเป็นรปภ.？คุณไม่เห็นเหรอ ว่าคนที่เป็นรปภ.ที่นี่ ล้วนเป็นลุงๆอายุ40-50กันทั้งนั้น คุณมีช่องว่างระหว่างวัยกับพวกเขา ดังนั้นผมจึงบอกว่าคุณไม่เหมาะสมกับงานของเราไง”
เหยาจวี้นเจี๋ยพูดกึ่งจริงกึ่งหลอก
หากให้ฉินหลั่งได้ตำแหน่งนี้ งั้นเงิน25,000เขาก็ไม่ได้หน่ะสิ หากได้เงิน25,000บาทนี้ เขาจะได้นัดเด็กมหาลัย2-3คนไปโรงแรมได้ สนุกอย่างเต็มที่บนเตียงใหญ่นุ่ม ๆ
“หากคุณกังวลเรื่องช่วงอายุของผมกับเพื่อนร่วมงาน ขอให้คุณวางใจ ผมไม่มีปัญหาอะไร”ฉินหลั่งพูด
“ไม่มีปัญหาอะไร？เหอะ แต่คนอื่นอาจไม่ชอบคุณนี่สิ ผมไม่อยากทำลายความสามัคคีของทั้งทีม เพียงเพราะรับคุณเข้ามา”
เหยาจวี้นเจี๋ยพูด สายตาที่เขามองฉินหลั่งนั้นไม่พอใจนัก เขาลุกขึ้นไปเปิดประตูแล้วออกไปด้านนอก แล้วพูดกับฉินหลั่ง：“คุณตามผมมา ถ้าพวกเขายอมรับคุณ ผมก็ไม่มีปัญหาอะไร”
เหยาจวี้นเจี๋ยเดินไปยังประตู รปภ.6-7ที่กำลังเล่นโทรศัพท์อยู่ก็เก็บโทรศัพท์ไปทันที จากนั้นทักทายเหยาจวี้นเจี๋ย ในดวงตาของพวกเขามีความกลัวซ่อนอยู่เล็กน้อย ก็ไม่แปลก คนผู้ใหญ่ข่มเหงคนผู้น้อย หากพวกเขากล้าไม่เคารพเหยาจวี้นเจี๋ เหยาจวี้นเจี๋ยก็สามารถหาเหตุผลมาไล่พวกเขาออกได้
“อืม สบายดี”เหยาจวี้นเจี๋ยพูดอย่างพึงพอใจ เขามองรปภ.เหล่านี้ไปรอบๆ ขยิบตาให้พวกเขาพลางถาม：“น้องชายคนนี้มาสมัครเป็นรปภ. พวกนายเต็มใจเป็นเพื่อนร่วมงานของเขาไหม？”
ก่อนหน้านี้เหยาจวี้นเจี๋ยเคยไล่ผู้เข้าสมัครไป2คน เมื่อรปภ.เหล่านี้ได้ยินที่เหยาจวี้นเจี๋ยพูด ก็เป็นอันเข้าใจกันทันทีเหยาจวี้นเจี๋ยหมายความว่ายังไง
คือเหยาจวี้นเจี๋ยอยากให้พวกเขาแสร้งแสดงละคร ไล่ชายหนุ่มคนนี้ไปซะ สองครั้งก่อนก็ทำเช่นนี้เหมือนกัน
รปภ.วัยกลางคนทั้งหลายก็เริ่มทำการแสดงละคร：
“ผมชอบทำงานกับคนรุ่นเดียวกันมากกว่า วัยรุ่นมันหุนหันพลันแล่นไปน่ารำคาญ”ชายวัยกลางคนใส่แว่นคนหนึ่งพูดขึ้น
“หัวหน้าเหยา เอาคนอื่นเถอะ ผมว่าพ่อหนุ่มนี่ไม่ได้เรื่อง！ทำได้ไม่เกิน2วันก็เผ่นแล้ว พวกเราจะไปเสียแรงตรงนั้นทำไมกัน”ชายวัยกลางคนคนหนึ่งเหล่มองฉินหลั่งแวบหนึ่ง พลางพูด ท่าทางกวนโอ๊ยมากๆ
“ฮ่าๆ ดูสิวัยรุ่นรูปร่างดีอย่างนาย ยังจะมาแย่งงานกับชายแก่ๆอย่างพวกเรา เห้อ จะให้พูดว่าไงดีล่ะ？”ชายวัยกลางคน ตัดผมทรงสกินเฮดหน้ากลมคนหนึ่งพูดขึ้น เขาตบไหล่ฉินหลั่ง พลางพูด：“น้องชาย นายออกไปหางานอื่นเถอะ อย่ามาอยู่ที่นี่ได้ไหม”
พอเขาพูดจบ รปภ.ทั้ง6-7คนก็พากันหัวเราะออกมา พวกเขาคิดว่าชายหนุ่มคนนี้อ่อนแอเกินไปแล้ว ขนาดรปภ.อย่างพวกเราเขายังเทียบไม่ติด ปกติพวกเขามักจะรับอารมณ์คนอื่น แต่วันนี้มีคนมารับอารมณ์ของพวกเขาแล้ว
“น้องชาย นายได้ยินรึยัง ไม่ใช่ฉันไม่ต้องการนาย แต่ทุกคนล้วนไม่ชอบนายไง หากมีใครสักคนยอมรับนาย ฉันก็จะพิจารณาอีกที”เหยาจวี้นเจี๋ยพูด：“ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ พวกเราจะทำงานกันแล้ว”
เหยาจวี้นเจี๋ยสบายอกสบายใจมาก ที่พวกลูกน้องช่วยเขาแสดงละคร เป็นการยอมศิโรราบให้กับอำนาจของเขา ในศูนย์รักษาความปลอดภัยนี้ เขาคือจักรพรรดิ อีกทั้งตอนนี้ไล่ฉินหลั่งออกไปได้แล้ว เงิน25,000บาทนั่นของเขาก็ไม่ไปไหนแล้วล่ะ
“หัวหน้า ผมอยากให้เขาอยู่！”ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงดังมาจากห้องโถง เหยาจวี้นเจี๋ยหุบยิ้มทันที เขาหันไปมองตามเสียง คนที่พูดคือชายหนุ่มวัย30 ที่เปิดประตูให้ฉินหลั่งคนนั้น
“ต้ายเฉียนโป๋ แกพูดอะไรหน่ะ！”เหยาจวี้นเจี๋ยมองต้ายเฉียนโป๋อย่างเยือกเย็น เขากำลังให้โอกาสแก้ตัวแก่ต้ายเฉียนโป๋
“ผมอยากให้น้องชายคนนี้อยู่ที่นี่ ถ้าพวกคุณไม่อยากทำงานร่วมกับผม งั้นผมจะไปอยู่กับเขา！”ต้ายเฉียนโป๋พูดอย่างใจสั่นเล็กน้อย
รปภ.คนอื่นๆมองต้ายเฉียนโป๋ด้วยสายตาหยอกล้อ：
“โถ่ ต้ายเฉียนโป๋เนี่ยชอบเห็นต่างกับพวกเรา”
“พูดตามตรง ผมไม่ชอบต้ายเฉียนโป๋แม้แต่น้อย มันทรมานทุกครั้งที่ทำงานกับเขา”
“ต้ายเฉียนโป๋ หัวหน้าเหยาก็พูดแล้ว แกคิดว่าแกเป็นใครห้ะ？นายอยากให้เขาเข้าทำงาน ก็เข้าได้งั้นเหรอ？คิดว่าตัวเองเป็นคนสำคัญงั้นเหรอ？”
เหยาจวี้นเจี๋ยยกมือขึ้น รปภ.คนอื่นๆจึงหยุดพูด เหยาจวี้นเจี๋ยมองต้ายเฉียนโป๋พลางพูด：“ดูเหมือนเพื่อนร่วมงานทั้งหลาย จะไม่ชอบนายเอามากๆเลยนะ ถ้าไม่ใช่เพราะวันนี้ฉันก็คงไม่รู้ เพื่อรักษาความสามัคคีกันในทีม ฉันจะประกาศอย่างเป็นทางการ ต้ายเฉียนโป๋ นายโดนไล่ออก ออกไปจากที่นี่ก่อนคืนนี้！”
ต้ายเฉียนโป๋คิดไม่ถึง ว่าเหยาจวี้นเจี๋ยจะไล่เขาออก เขาจับแขนเหยาจวี้นเจี๋ย พลางพูดด้วยสีหน้าร้อนรน：“หัวหน้าเหยา อย่าไล่ผมออกเลยนะ ผมยังต้องส่งน้องเรียน ผมจะตกงานไม่ได้……”
“เหอะ…”เหยาจวี้นเจี๋ยรู้สึกสะใจ เขาพูดขึ้น：“ไม่ใช่ฉันไม่ได้ให้โอกาสนาย แต่นายไม่เหมาะกับงานนี้จริงๆ ไปซะ！”
“ลากมันออกไปซิ！”เหยาจวี้นเจี๋ยแกะมือต้ายเฉียนโป๋ไม่ออก จึงพูดกับรปภ.คนอื่นๆ
รปภ.คนอื่นๆช่วยกันลากต้ายเฉียนโป๋ออก แล้วไล่เขากับฉินหลั่งออกจากห้องทำงานไปพร้อมกัน
“คุณไม่เป็นไรนะ？”ฉินหลั่งพยุงต้ายเฉียนโป๋ หน้าเขาซีดมาก เหงื่อออกเล็กน้อยสภาพจิตใจแย่มาก：“ผมช่วยพยุงคุณไปพักด้านนู้น”
ฉินหลั่งพยุงต้ายเฉียนโป๋ เดินออกจากอาคารปกครอง แล้วไปนั่งพักริมบ่อน้ำ
“ผมเป็นโรคโลหิตจางตั้งแต่เด็ก เมื่อกี้ตระหนกเกินไป จึงทำให้อาการกำเริบ ผมนั่งสักแป๊บก็ดีขึ้นแล้ว”ต้ายเฉียนโป๋พูด
เมื่อเห็นสีหน้าต้ายเฉียนโป๋ดีขึ้นบ้าง ฉินหลั่งจึงคลายกังวล เขาพูดขึ้น：“เมื่อกี้ขอบใจนะที่สนับสนุนผม”
ที่ต้ายเฉียนโป๋พูดให้เขาเมื่อครู่นี้ ฉินหลั่งรู้สึกขอบคุณมาก
“ไม่เป็นไร ที่จริงผมอยากให้คุณได้ทำงานที่นี่มาก ได้เป็นเพื่อนร่วมงานกัน คุณก็เห็นแล้วว่าผมอายุน้อยที่สุดในบรรดารปภ. อีกทั้งเพิ่งมาทำงานได้ไม่ถึง2เดือน รปภ.คนอื่นๆเหมือนจะอยู่เหนือผมไปขั้นหนึ่ง รังแกที่ผมไร้เดียงสา ผมไม่มีอะไรจะพูดกับพวกเขา ถ้าคุณมา เราสามารถพูดคุยกันได้ แต่ตอนนี้ ฮ่า เราโดนไล่ออกมาทั้งคู่”ต้ายเฉียนโป๋พูดยิ้มเจื่อนๆ
“คุณไม่ได้ทำงานอย่างอื่น เพราะเป็นโรคโลหิตจางงั้นเหรอ？”ฉินหลั่งถาม
“ใช่ ผมเคยเป็นพนักงานเสิร์ฟร้านอาหาร พนักงานต้อนรับของโรงแรม เคยขับรถบรรทุก มีครั้งหนึ่งเคยเกือบขับรถตกเหว เพราะเป็นโลหิตจาง ผมคิดว่าเป็นรปภ.ไม่ค่อยเครียด และไม่ส่งผลกระทบอะไรมากต่อโรคของผม เลยมาทำงานที่นี่”ต้ายเฉียนโป๋ตอบ
“คุณล่ะ？วางแผนไว้ยังไง？คุณดูแข็งแรง หางานได้ง่ายแน่นอน หากมีโอกาสที่เหมาะสม ขอให้คุณช่วยสหายคนนี้ด้วย”ต้ายเฉียนโป๋พูดตอบ
“ผมอยากเป็นรปภ.ที่นี่”ฉินหลั่งส่ายหน้าพลางพูด
“สหาย อย่าเพ้อฝันไปเลย หัวหน้าเหยาเตรียมขายตำแหน่งนี้ให้เพื่อนเขาแล้ว ทั้งคุณและผมล้วนไม่มีโอกาส”ต้ายเฉียนโป๋คิดว่าความเพ้อฝันของฉินหลั่งนั่นน่าขันนัก
“ไม่แน่หรอก มันขึ้นอยู่กับเรา！”ฉินหลั่งพูด：“คุณนั่งตรงนี่ก่อนนะ ผมไปห้องน้ำแป๊บ”
พูดจบฉินหลั่งก็เดินออกไป เขาเดินไปยังป่าเล็กๆ เปิดโทรศัพท์ขึ้น เมื่อวานจงเส่นซานให้เบอร์เขาไว้แล้ว หากการสมัครไม่สำเร็จ ก็ให้โทรหาเขา ฉินหลั่งกดหมายเลขนั้น……
ในขณะเดียวกัน เหยาจวี้นเจี๋ยก็กลับมายังห้องทำงาน เขาพาดขาไว้บนโต๊ะอย่างสบายใจ นั่งหลับตาบนเก้าอี้ พลางผิวปาก
เหยาจวี้นเจี๋ยรู้สึกสบายใจสุดๆ ไม่เพียงไล่ฉินหลั่งออกไปได้ ยังไล่ต้ายเฉียนโป๋ไปได้อีก แค่พริบตาเดียวก็มีตำแหน่งว่างถึง2ตำแหน่งหนึ่งตำแหน่งเขาจะได้เงิน25,000บาท 2ตำแหน่งก็เป็น5หมื่น เงินพวกนี้มาไวมาก ง่ายจริงๆ
เหยาจวี้นเจี๋ยหยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดเข้าไปในกลุ่มqqที่ชื่อว่า“กลุ่มหมาป่าเฒ่าปักกิ่ง” เหยาจวี้นเจี๋ยเปิดอัลบัมรูปในกลุ่ม ในกลุ่มนี้มีสาวสวยตั้ง400กว่าคน มีหมดทุกแบบ เหยาจวี้นเจี๋ยเปิดรูป“นักศึกษาหญิงบริสุทธิ์”ขึ้น
เลื่อนดูรูปแล้วรูปเล่า สาวสวยวัยรุ่นในรูปนั้นหุ่นดีทั้งนั้น ทำเอาเหยาจวี้นเจี๋ยร้อนรุ่มไปหมด คืนนี้อยากไปโรงแรม แล้วลงโทษสาว ๆ ในรูปถ่ายทีละคนบนเตียงใหญ่ๆซะจริง
ในขณะที่เหยาจวี้นเจี๋ยดีใจ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นทำเอาเหยาจวี้นเจี๋ยตกใจหมด เขาด่าทอ：“แม่งเอ้ย ใครมันโทรมาหาฉันตอนนี้วะ！”
เหยาจวี้นเจี๋ยปรับอารมณ์ครู่หนึ่ง แล้วรับสายเบอร์ไม่รู้จักนี้：“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าใครครับ？”
“จงเส่นซาน บ้านตระกูลจง”เสียงปลายสายเรียบสงบ แต่ทำเอาเหยาจวี้นเจี๋ยสั่นไปทั้งตัว จนโทรศัพท์เกือบตก
เหยาจวี้นเจี๋ยอยู่ที่เย็นจีนมา10กว่าปีแล้ว รู้จักชื่อเสียงของบ้านตระกูลจงแห่งเย็นจีนเป็นอย่างดี บ้านตระกูลจงมีอิทธิพลมาก อำนาจหยั่งรากลึกลงไปในเย็นจีน ว่ากันว่าเป็นหัวหน้าในเย็นจีนและภาคเหนือจีน ภายใต้อำนาจใหญ่คับฟ้าแบบนี้ เหยาจวี้นเจี๋ยที่เป็นแค่หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยในมหาวิทยาลัยเย็นจีนกระจอกๆ ไม่ได้ต่างไปจากตัวเห็บเลย