รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 259 วันแต่งงาน

บทที่ 259 วันแต่งงาน
ในห้องห้องหนึ่งของวัดถานโท่ จงเส่นซานและฝู้คายนั่งที่โต๊ะน้ำชาสองฝั่ง บนโต๊ะมีน้ำชาวางอยู่หนึ่งถ้วย และเหล้าเหมาไถอีกหนึ่งจอก
“ผมอยากจะให้คุณไปฆ่าคนที่หลินอานให้ผมคนหนึ่ง คนนั้นมีชื่อว่าหลงเถิง เป็นเจ้าบ้านของตระกูลหลง เป็นพ่อค้าธรรมดาทั่วไป” จงเส่นซานกล่าว
“ที่หลินอานหรือ? พ่อค้าด้วยหรือ?” ฝู้คายยิ้มออกมา แล้วก็ดื่มเหล้าเหมาไถ พร้อมยิ้มพูดว่า “ประธานจง ผมคิดว่า เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ สามารถให้คนอื่นจัดการก็ได้นะ”
ตามที่ฝู้คายทราบนั้น ที่หลินอานไม่มียอดฝีมือในวงการการต่อสู้เลย สั่งให้เขาไปฆ่าพ่อค้าคนหนึ่ง เขาคิดว่า “เป็นการขี่ช้างจับตั๊กแตน”
“หลงเถิงคนนี้ ทำผิดกฎบ้านตระกูลจง พ่อของผมโกรธมาก แล้วอีกอย่าง ที่หลินอานอาจจะมีกำลังของยอดฝีมืออยู่ เพื่อป้องกันอะไรเปลี่ยนแปลง พ่อของผมก็เลยตัดสินใจให้มาเชิญคุณไป” จงเส่นซานกล่าว
“ยอดฝีมืออย่างนั้นหรือ? เก่งแค่ไหน?” ฝู้คายเริ่มสนใจ
“นักพรตเต๋าขู่เสวียน ของโรงเต๋าไทเก็กแห่งเขาบู๊ตึ๊ง ยังแพ้ให้กับเขาเลย！” จงเส่นซานเล่าเรื่อง นี่ก็เป็นข่าวที่เขาเพิ่งได้รับมาเมื่อคืนนี้
ฝู้คายอึ้งเล็กน้อย นักพรตเต๋าขู่เสวียนเป็นลูกศิษย์เอกของจ้าวไห่โย่วเจ้าโรงเต๋าไทเก็กแห่งเขาบู๊ตึ๊ง ในวงการการต่อสู้ก็พอมีผลงานไม่น้อย ในวงการนี้ มีแต่คนเคารพนักพรตเต๋าขู่เสวียน ที่หลินอานมีคนชนะเขาด้วยหรือนี่? ฝู้คายรู้สึกคิดไม่ถึง
“ที่หลินอานมียอดฝีมือจริงๆ หรือ ทำไมไม่มีข่าวคราวในวงการการต่อสู้เลย?” ฝู้คายพูดอย่างแปลกใจ ถึงแม้ตัวเขาจะอยู่ที่วัดถานโท่ แต่ก็ยังติดตามข่าวสารจากวงการการต่อสู้อยู่ ถ้ามีคนเอาชนะนักพรตเต๋าขู่เสวียนได้จริง ในวงการก็ต้องมีข่าวคราวบ้าง แต่เขาไม่ได้ข่าวอะไรเลย
“มีตระกูลใหญ่ตระกูลหนึ่ง ปกปิดข่าวนี้ไว้” จงเส่นซานบอก แล้วพูดต่อว่า “อาจารย์ฝู้คาย คุณกับนักพรตเต๋าขู่เสวียน ใครมีฝีมือมากกว่ากัน”
ฝู้คายหันมามอง แล้วก็อมยิ้มมองจงเส่นซาน พูดว่า “ถึงแม้ผมจะไม่เคยประมือกับนักพรตเต๋าขู่เสวียน แต่สองผัวเมียกัวเฟิงเมื่อครู่นี้ ปีที่แล้วไปปะลองฝีมือกับนักพรตเต๋าขู่เสวียน นักพรตเต๋าขู่เสวียนใช้เวลาครึ่งชั่วโมง ถึงจะเอาชนะได้ ส่วนผม คุณก็ได้เห็นแล้ว”
ฝู้คายยิ้มเล็กๆ แล้วก็กระดกเหล้า
จงเส่นซานดีใจ เมื่อครู่เขาเห็นแล้วตั้งแต่ฝู้คายเริ่มออกกระบวนท่า จนสองผัวเมียนั้นตกหน้าผาไป ใช้เวลาไม่ถึง3นาที
นักพรตเต๋าขู่เสวียนใช้เวลาทั้งหมด เป็น10เท่าของฝู้คาย
ถึงแม้จะบอกไม่ได้ชัด ฝู้คายก็ยังมีฝีมือสูงกว่านักพรตเต๋าขู่เสวียน10เท่า แต่ก็เป็นข้อสันนิษฐาน ฝีมือของฝู้คายน่าจะสูงกว่านักพรตเต๋าขู่เสวียนเยอะมาก
“ผมเสียมารยาทไปหน่อย” จงเส่นซานยกถ้วยชา แล้วเอาไปชนแก้วกับฝู้คาย แล้วก็ดื่มลงไป
“ประธานจง ผมจะไปหลินอานกับคุณ” ฝู้คายวางจอกเหล้า สายตาของเขาย้ายจากใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดีใจของจงเส่นซาน ไปมองแสงสว่างทางด้านนอกหน้าต่าง พูดอย่างล่องลอยว่า “ในเมื่อหลินอานมียอดฝีมืออยู่ ผมก็เริ่มสนใจแล้วสิ”
“เช่นนั้นต้องรบกวนอาจารย์ฝู้คายด้วยแล้ว ส่วนเรื่องตัวตนของยอดฝีมือนั้น ผมยังไม่รู้แน่ชัด และไม่รู้ว่ามันจะเป็นมิตรหรือศัตรู ถ้าเป็นมิตร ก็ดีเลย แต่ถ้าจะยืนฝั่งตรงข้ามกับเราละก็ ถึงเวลานั้น ก็ขอให้อาจารย์ฝู้คายช่วยเปิดทางให้บ้านตระกูลจงด้วย！” จงเส่นซานกล่าว
“ประธานจงวางใจเถอะ ถ้าใครกล้ามาขวางทางบ้านตระกูลจงละก็ ผมจะให้มันคนนั้นได้รับรู้ว่าทำไมดอกไม้ถึงแดงเช่นนี้ ผมไม่กลัวที่จะให้พวกมันไปพบสองผัวเมียกัวเฟิง” ฝู้คายพูดอย่างสบายใจ
จงเส่นซานก็พยักหน้าเบาๆ พร้อมถามว่า “อาจารย์ฝู้คาย วันนี้คุณก็เตรียมตัวแล้วกัน วันพรุ่งนี้ผมจะมารับที่นี่ แล้วพวกเราก็ไปหลินอานด้วยกัน”
จงเส่นซานคิดว่าอยากจะให้ฝู้คายอาบน้ำเสียหน่อย แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สะอาด
“ได้ ประธานจงคิดว่าอย่างไร ก็ตามนั้น เราเดินทางกันพรุ่งนี้” ฝู้คายพูดไปตามนั้น แล้วก็ดื่มเหล้าเหมาไถอีกจอก
วันรุ่งขึ้น 10โมงเช้า จงเส่นซานและฝู้คาย ก็นั่งรถไป จากวัดถานโท่ขับไปทางสนามบินนานาชาติเย็นจีน พวกเขานั่งเที่ยวบินG169 น่าจะถึงหลินอานเวลา 6โมงครึ่ง
ในขณะเดียวกัน บ้านส่วนตัวเนื้อที่2ไร่ ในเขตเซียวซาน เมืองหลินอาน ที่นี่คือบ้านเก่าของตระกูลหลง
ปกติแล้ว บ้านเก่าของตระกูลหลงจะมีคนมากมาย ก็ตอนช่วงปีใหม่ ถ้าวันปกติ คนตระกูลหลงก็จะไปอยู่บ้านของตนเอง
หลงเถิงให้คนตระกูลหลงที่พักอยู่ที่นี่ออกไปก่อน คืนนี้ เป็นวันแต่งงานของฉินหลั่งและจงยู่ จะจัดขึ้นที่นี่ เรื่องนี้ต้องให้คนรับรู้น้อยที่สุด
ภายนอก จะให้บ้านเก่าของตระกูลหลงเป็นเหมือนปกติมากที่สุด อาคารก่อสร้างเลียนแบบโบราณ ต้นไม้โบราณ มีสระน้ำสีเขียวมรกต ข้างสระก็มีต้นกกที่แห้งเป็นสีเหลืองในฤดูร้อน
แต่ในความเป็นจริงนั้น ในห้องโถงของบ้าน กลับเป็นบรรยากาศที่หรูหรา
พื้นบ้าน ปูด้วยพรมสีแดง บนผนังก็แขวนลูกโป่งและพวกธงสีต่างๆ มีพวกดอกไม้ สองข้างยังแขวนโคมไฟสีแดง เป็นบรรยากาศมงคลไม่น้อย
เพื่อที่จะเก็บความลับ ของพวกนี้ ล้วนเป็นการตกแต่งของ “ลมดอกไม้หิมะ พระจันทร์” 4คน
เพื่อที่จะให้มั่นใจว่า งานวันนี้จะไม่มีใครรู้ หลงเถิงยังให้บอดี้การ์ดและยาม10คนของเขา มาช่วยดูแลทางเข้าประตูด้วย
หลังจากฉินหลั่งและจงยู่มาถึงในห้องโถง พวกเขาก็เข้าไปยังห้องที่เชื่อมกับห้องโถง เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า
ในห้องโถงมีเพียง “ลมดอกไม้หิมะ พระจันทร์” 4สาว พร้อมด้วย หลงเถิง หลงเย้น 6คน
ในเวลานั้น เสียงประตูห้องโถงดังขึ้น หยูจื้อพา หยูหมิงมาถึงแล้ว ก่อนหน้านี้ ฉินหลั่งบอกกับหลงเถิงไว้ ว่าสองพ่อลูกตระกูลหยูจะมาด้วย คนอื่นๆ ก็ไม่ได้แปลกใจอะไร
หยูจื้อและหลงเถิงก็ทักทายกันและกัน นอกจากหลงเย้นแล้ว สีหน้าของคนอื่นๆ ก็ดูดีใจกันหมด
ไม่นาน ฉินหลั่งและจงยู่ก็ใส่ชุดแต่งงานเรียบร้อยแล้ว แล้วก็เดินออกมาจากห้องแต่ละฝั่ง
ทั้งสองคนมองตาฝั่งตรงข้าม
จงยู่เห็นฉินหลั่งใส่สูทสีดำ ตัวตรง ใบหน้าหล่อเหลา สายตาก็จ้องมองตนเองไม่ขยับ
ฉินหลั่งก็เห็นจงยู่ที่ใส่ชุดแต่งงานสีขาว แววตาสว่างไสวดั่งสายน้ำ หน้ารูปไข่อมชมพู เส้นผมดำสนิท ปากสีชมพูเม้มปากอยู่ ในสายตาเผนให้เห็นถึงความเขินอายออกมา
ตอนนี้ฉินหลั่งคิดว่าจงยู่นั้น สวยกว่านางฟ้าเป็นร้อยเท่า
4สาว “ลมดอกไม้หิมะ พระจันทร์” ก็มองฉินหลั่ง ก็เผยสีหน้าดีใจออกมา
หลงเย้นก็กำลังเก็บอารมณ์ของตนเอง แต่นางก็ยังรู้สึกปวดใจ แต่วันนี้เป็นวันดีของฉินหลั่งและจงยู่ นางพยายามบังให้ใบหน้าของตนเองยิ้มออกมา
ในใจหยูหมิงก็เจ็บใจไม่น้อย ภรรยาตนเองต้องไปแต่งกับชายอื่น หยูหมิงรู้สึกว่าขายหน้า สายตาก็เผยความอิจฉาริษยาออกมา
“คุณชายฉิน ยินดีด้วยๆ ขอให้คุณและจงยู่ ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร”
หยูจื้อเดินเข้าไปอวยพร แล้วพูดกับหลงเถิงว่า “ประธานหลงตระกูลหลงมีลูกเขยดีๆ อย่างคุณชายฉิน ถือว่าเป็นวาสนาของท่านและตระกูลหลง”
“ใช่ ใช่…..” หลงเถิงถ่อมตัว แล้วก็มองนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้เวลา1ทุ่ม45นาทีแล้ว แล้วก็หันไปพูดกับฉินหลั่งว่าจงยู่ “พวกเราจะเริ่มพิธีกันตอน2ทุ่ม เอาฤกษ์เอาชัยเสียหน่อย！”
“อืม”
ฉินหลั่งและจงยู่ก็พยักหน้า อีก10นาที ทั้งสองคนก็จะเป็นสามีภรรยากันแล้ว ในใจของพวกเขาก็ตื่นเต้น ฉินหลั่งและจงยู่นั่งคนละฝั่ง หลงเย้นนั่งกับจงยู่ สีสาว “ลมดอกไม้หิมะ พระจันทร์” นั่งกับฉินหลั่ง
ส่วนที่มาที่ไปของ4สาว “ลมดอกไม้หิมะ พระจันทร์” นั้น เมื่อวานฉินหลั่งได้บอกกับจงยู่แล้ว จงยู่ก็ไม่สงสัยในตัวฉินหลั่ง
4สาว “ลมดอกไม้หิมะ พระจันทร์” นั่งข้างๆ ฉินหลั่ง ถึงแม้พวกเธอจะไร้เดียงสา แต่ก็รู้เรื่องอะไรดี ต่อจากนี้จงยู่ก็จะเป็นนายหญิงของพวกเธอ มาปรนนิบัติดูแลฉินหลั่งต่อหน้านายหญิง ก็ต้องรู้จักระยะห่าง จุดนี้พวกนางก็รู้ดี
พวกเธออยู่ยาวเย่วกงตั้งแต่เด็ก ไม่เคยเห็นใครแต่งงาน 4สาว “ลมดอกไม้หิมะ พระจันทร์” ตื่นเต้นดีใจกับงานแต่งมาก แล้วก็ซุบซิบคุยกันข้างๆ ฉินหลั่ง
“คุณชายฉิน วันนี้ท่าแต่งตัวหล่อกว่าวันอื่นๆ นะ”
“คุณจงก็สวยมาก เหมือนนางฟ้าเลย”
“ต่อไปมีคุณจงแล้ว พวกเราก็จะได้ปรนนิบัติคุณชายฉินน้อยลงแล้ว！”
“เมื่อเทียบกับคุณจงแล้ว พวกเรา4คนเป็นยัยขี้เหร่ไปเลย！”
ได้ยินคำของ4สาว ฉินหลั่งก็ยิ้มแหยๆ แล้วพูดกับพวกเธอว่า “ใครบอกว่าพวกเธอว่าขี้เหร่ พวกเธอก็เป็นนางฟ้าเหมือนกัน ต่อไปก็จะมีคนมาขอพวกเธอแต่งงานเช่นเดียวกัน”
4สาวส่ายหัวพร้อมกัน ลมพูดกับฉินหลั่งว่า “คุณชายฉิน พวกเราไม่ต้องการให้ใครมาสู่ขอ ขอเพียงพวกเรา4คนได้อยู่คอยรับใช้ท่านและคุณจง ก็เป็นความหวังของพวกเราทั้งหมดแล้ว”
ฉินหลั่งก็ซึ้งในใจ ในใจก็คิดว่า4สาวนี่ช่างโง่จริงๆ เลย แต่เขาก็รู้ดี ว่าในใจของพวกเธอคิดเช่นนี้จริงๆ ในใจเขาก็คิดว่า ในอนาคตจะทำอย่างไรกับ4สาวพวกนี้ จะให้อยู่กับไปตลอดชีวิตเลยหรือ?
ในตอนที่พวกฉินหลั่งกำลังเฮฮามีความสุขอยู่นั้น
จงเส่นซานพาฝู้คายนั่งรถเบ๊นซ์มา ขับมาทางบ้านเก่าตระกูลหลง！
รถหยุดที่หน้าบ้านของตระกูลหลง จงเส่นซานและฝู้คายลงมาจากรถ ด้านหลังก็มีคนชุดดำตามมาด้วย
บอดี้การ์ดหน้าประตูบ้านของตระกูลหลงเห็นดังนั้น ก็ทำหน้าที่ปกป้องตระกูลหลง เซอเว๋ยบอดี้การ์ดของหลงหลิงด้านหน้า เห็นชาย4คนเดินมาทางตระกูลหลง เซอเว๋ยก็เกิดลางสังหรณ์ไม่ดี แล้วก็พาลูกน้อง2คนเดินไปทางพวกจงเส่นซาน
“ช้าก่อนนายท่าน”
เซอเว๋ยเดินมารงหน้าจงเส่นซาน แล้วพูดอย่างมีมารยาท
จากรถที่จงเส่นซานขับมา และท่าทางของจงเส่นซาน เซอเว๋ยก็รู้ได้ว่า คนนี้ไม่ธรรมดา เซอเว๋ยก็ถามอีกว่า
“ไม่ทราบว่าท่านได้นัดกับประธานหลงไว้หรือเปล่า? ประธานหลงบอกไว้ว่า วันนี้ไม่พบแขก ถ้าท่านมีเรื่องด่วนละก็ ท่านสามารถโทรศัพท์สอบถามประธานหลงได้เลย”
เซอเว๋ยพูดอย่างมีมารยาท จุดสนใจของเขาก็เปลี่ยนไปสนใจฝู้คายที่อยู่ข้างๆ จงเส่นซาน เซอเว๋ยก็เป็นคนฝีกวิชา เขารู้สึกได้ถึงรัศมีการฆ่าฟันบนตัวฝู้คาย
“ผมไม่ได้นัดไว้ แต่ผมจะเข้าไปพบหลงเถิงตอนนี้เลย พวกคุณหลบไป！”
จงเส่นซานกล่าว เขาไม่ชอบขี้หน้าหลงเถิง ที่ทำให้น้องสาวตนเองต้องมาจบชีวิต ในสายตาเขา หลงเถิงก็เหมือนหนอนตัวหนึ่ง จะขยี้ให้ตายตอนไหนก็ได้！
“ต้องขอโทษด้วย วันนี้ประธานหลงไม่รับแขก เชิญพวกคุณกลับไปเถอะ！”
เซอเว๋ยพูดดังนั้น ฝ่ายตรงข้ามดูถูกหลงเถิงเช่นนี้ ในฐานะที่เป็นบอดี้การ์ดของตระกูลหลง เซอเว๋ยก็ควรจะโกรธ จนถึงขั้นจะสั่งสอนพวกนั้น แต่ว่า เซอเว๋ยเป็นก็พูดด้วยความอดทนสูง
ในใจของเขามีเสียงหนึ่งว่า อย่าก่อเรื่องกับฝั่งตรงข้าม ไม่เช่นนั้นผลลัพธ์ อาจจะเป็นภัยได้
แต่ท่าทางของเขาทำให้จงเส่นซานไม่พอใจแล้ว ถึงแม้ปกจงเส่นซานไม่ใช่คนที่ใจกว้างอะไร แต่อย่างน้อยก็ไม่โมโหง่าย แต่วันนี้เป็นเพราะว่าเซอเว๋ยเป็นคนตระกูลหลง จงเส่นซานอดไม่ได้ ที่ให้คนตระกูลหลง มาขัดคำสั่งของตนเอง
“อาชิง อาเฟิง！ให้เวลา3นาที กูเจ้าเข้าประตูนี้！” จงเส่นซานจ้องมองเซอเว๋ย แล้วพูดเสียงต่ำ
“รับทราบ ประธานจง！” วัยรุ่นชุดดำสองคนด้านหลังจงเส่นซาน ออกมาด้านข้าง บุกเข้าไปตีเซอเว๋ย
เซอเว๋ยก็ตกใจหน้าเปลี่ยนสี แล้วรีบถอยหลังไป1ก้าว ใจเต้นไม่เบา
วัยรุ่นชุดดำสองคนนี้ฝีมือไม่ธรรมดา แต่เมื่อครู่ ฝู้คายสะบัดแขนเสื้อแผ่กระจายรัศมีการฆ่าออกกลบไว้หมด
ท่าทางของวัยรุ่นชุดดำสองคน ทำให้เขาตั้งสติได้ไม่ทัน
บอดี้การ์ดที่เหลือของตระกูลหลงเห็นฝั่งตรงข้ามลงมือ 10กว่าคนก็บุกเข้ามา！
วัยรุ่นชุดดำสองคนเอามือล้วงที่เอว ควักมีดพกออกมา ทั้งสองบุกเข้าไปเหมือนหมาป่าบุกเข้าเล้าไก่ ฟันไปทีละคนโดยไม่ลังเล
ตอนที่อยู่บนรถ จงเส่นซานบอกแล้วว่าวันนี้เป็นวันที่ตระกูลหลงต้องนองเลือด แต่ไม่เป็นไร เขาจะจัดการเอง！
บอดี้การ์ด10กว่าคน นอนเกลื่อนลงที่พื้น ภายใน2นาที บ้างก็ถูกมีดปาดคอ บ้างก็ถูกแทงที่หัวใจ บ้างก็ถูกแทงที่หัว
คนเป็นๆ เมื่อครู่นี้ 10กว่าคน ในชั่วพริบตาเหลือเพียงเซอเว๋ยคนเดียวที่ยังมีลมหายใจ