รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 123 ฉันต้องการลูกสาวของฉันเท่านั้น

บทที่ 123 ฉันต้องการลูกสาวของฉันเท่านั้น
เมื่อเห็นว่าฉินหลั่งและเจียเจียกลับมา ราวกับว่าเปลี่ยนศัตรูเป็นมิตร อู๋ยี่หยวนก็ประหลาดใจเป็นพิเศษ แม้ว่าเธอจะไม่รู้
เหตุผล แต่เธอก็มีความสุขมาก
หลังจากส่งเจียเจียกลับไปแล้ว ฉินหลั่งก็กลับไป
สามวันต่อมา ทุกอย่างก็ดำเนินไปตามปกติ โข่งลิ่งเสียนยังคงไม่ได้รับข่าวสารที่เป็นประโยชน์เกี่ยวกับจงยู่
ทุกวันฉินหลั่งจะไปที่ทะเลสาบยุ่นซี โดยนั่งบนก้อนหินที่ครั้งหนึ่งเขาและจงยู่เคยมานั่งกินอาหารทะเล กำลังเหม่อลอยและ
จ้องมองไปที่ทะเลสาบอันเงียบสงบ
นักศึกษาปีสี่ของมหาวิทยาลัยจีนหลิง ออกจากมหาลัยพร้อมกระเป๋าเดินทาง บรรยากาศเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์
การจากลาของเพื่อนๆ หัวใจของฉินหลั่งยิ่งทรมานมากขึ้นไปอีก
ในวันนี้ ขณะที่ฉินหลั่งกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ตรงทะเลสาบยุ่นซี อู๋ยี่หยวนได้โทรศัพท์มาหาฉินหลั่ง
“ฉินหลั่ง ตอนนี้คุณว่างอยู่หรือเปล่า?” ถ้าว่าง คุณช่วยฉันหน่อยได้ไหม?”
“ว่างสิ มีธุระอะไรคุณพูดมาเลย” ฉินหลั่งพูดเบาๆ เขาได้ยินเสียงทางด้านอู๋ยี่หยวน เจียเจียกำลังส่งเสียงดัง
“คือว่า วันนี้ฉันอยากให้คุณช่วยพาเจียเจียไปเล่นสักพัก แต่เดิมฉันจะพาเธอไปเล่นในวันนี้ แต่ว่า เมื่อเช้านี้เจ้านายที่ผับ
ได้โทรมาและจะคุยรายละเอียดอีกครั้ง ฉันอธิบายให้เจียเจียเป็นเวลานาน แต่เธอก็ไม่ยอมฟัง และตำหนิฉัน เธอพูดว่า
หลายครั้งแล้วที่ไม่ทำตามสัญญา… …” อู๋ยี่หยวนพูดด้วยความกลุ้มใจ
“ไม่มีปัญหา ฉันจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้ คุณทำธุระของตัวเองได้” ฉินหลั่งพูดจบ วางสายโทรศัพท์ แล้วเดินออกจากมหาลัย
เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของเจียเจียดังมาจากทางโทรศัพท์ ฉินหลั่งก็กังวลและทุกข์ใจ
ที่ทางเข้ามหาลัย ฉินหลั่งยืนอยู่ที่สี่แยกรอเรียกรถ แต่จู่ๆเขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติอยู่ข้างหลัง เขาหันหลังกลับไป
แต่ไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ
ฉินหลั่งส่ายหัวอย่างสงสัย แท็กซี่หยุด เขาขึ้นรถ แล้วรีบไปที่บ้านของอู๋ยี่หยวน
อู๋ยี่หยวนขอบคุณฉินหลั่งครั้งแล้วครั้งเล่า เธออธิบายกับฉินหลั่ง ว่าพาไปที่สวนสนุกก่อน แล้วจึงพาเธอไปที่(โรงเรียนมูลนิธิ
พิเศษ) เพื่อให้เจียเจียได้เล่นกับเด็กๆที่นั่น
“ทำไมถึงไปที่นั่น?” ฉินหลั่งสามารถเข้าใจการไปสวนสนุก แต่เมื่อเขาไป(โรงเรียนมูลนิธิพิเศษ) ฉินหลั่งไม่เข้าใจ ตรงนั้น
เหมือนมีแต่เด็กที่เป็นแบบเจียเจีย ซึ่งมีปัญหาเรื่องสติปัญญา ไปตรงนั้นเพื่ออะไร?
ไปตรงนั้น เพราะพรสวรรค์ของเจียเจียก็จะเท่าเทียมกัน จะไม่มีใครเหยียดหยาม เห็นใจสงสาร มองเธอด้วยสายตาเยาะ
เย้ย ตรงนั้นสำหรับเธอ มันเป็นสังคมที่ปกติ อู๋ยี่หยวนพูดอย่างเศร้าๆ
ก่อนหน้านี้ อู๋ยี่หยวนเคยพาเจียเจียไปยังสถานที่ต่างๆมากมาย สถานที่ทุกที่ เมื่อมีคนเห็นความพิการทางสมองของเจียเจีย
สายตาของทุกคนก็เปลี่ยนไป แม้ว่าจะไม่เข้าใจ แต่เธอก็รู้สึกได้ว่าเธอไม่เหมือนคนอื่น มีแต่อยู่ในโรงเรียนเด็กพิเศษเท่านั้น
เจียเจียจะรู้สึกผ่อนคลายที่สุด ดังนั้น ทุกครั้งที่อู๋ยี่หยวนพาเจียเจียออกไปเล่น เธอจะไปโรงเรียนเด็กพิเศษ
“ฉันเข้าใจแล้ว” ฉินหลั่งคิด เมื่อเขาเห็นเจียเจีย เขาจะทำสีหน้าสงสาร
อู๋ยี่หยวนพูดอีกสองสามคำ ฉินหลั่งก็พาเจียเจียออกไป
“ไปกับพี่ฉินหลั่งเล่นให้สนุกนะ” อยู่ที่ประตูชุมชน อู๋ยี่หยวนได้พูดกับเจียเจีย เธอขับรถออกไปเอง ฉินหลั่งพาเจียเจียขึ้นรถ
แท็กซี่ และตรงไปที่สวนสนุกในเมืองจีนหลิง
ในสวนสนุก มีเรือโจรสลัด ลูกตุ้มขนาดใหญ่ ล่องซุง ม้าหมุน… …เครื่องเล่นสนุกสนานทุกประเภท ฉินหลั่งเล่นกับเจียเจีย
หลายรอบ เวลาทั้งหมดของเจียเจียมีแต่เสียงหัวเราะ เมื่อเห็นท่าทางมีความสุขของเจียเจีย หัวใจของฉินหลั่งก็มีความสุข
มากเช่นกัน
ไปทานอาหารเที่ยงกับเจียเจีย และพักผ่อนที่ใต้ร่มไม้กว่าหนึ่งชั่วโมง ฉินหลั่งพาเจียเจียไปที่(โรงเรียนมูลนิธิพิเศษ)
ที่นี่เป็นโรงเรียนเอกชน ทั้งหอพักและอาคารเรียนเทียบไม่ได้กับโรงเรียนประถมของรัฐ ไม่ได้มีไว้เพื่อแสวงหาผลกำไร
แต่ผู้ก่อตั้งสร้างขึ้นเพื่อช่วยเหลือเด็กๆที่มีปัญหาทางสติปัญญาอย่างแท้จริง
ฉินหลั่งทักทายกับคนรับผิดชอบในโรงเรียน และพาเจียเจียไปที่สนามเด็กเล่นของโรงเรียน
เด็กๆทุกคนที่นี่มีความบกพร่องทางสติปัญญา ไม่ว่าพวกเขาจะอายุ 6 หรือ 16 ปี พฤติกรรมของพวกเขาก็ดูไร้เดียงสามาก
ทันทีที่เจียเจียมาถึงสนามเด็กเล่น ก็ผละออกจากมือฉินหลั่ง และวิ่งไปหาเพื่อนๆกลุ่มนั้น เห็นได้ชัดว่าเธอมาบ่อย เจียเจียมี
คนรู้จักที่นี่แล้ว
เจียเจียยืนอยู่กับเด็กหญิงสองคนและเด็กชายหนึ่งคน พวกเขาคุยกันเหมือนเพื่อนเก่า ดูผิวเผินพวกเขาเหมือนคนปกติ แต่
เนื้อหาการพูดคุยนั้นไร้เดียงสามาก
“แม่ของฉันงานยุ่งมาก เธอกำลังคุยธุรกิจขนาดใหญ่วงเงินหลายพันหยวน มิเช่นนั้นฉันคงจะนั่งเครื่องบินลำใหญ่มาหา
พวกเธอ”
“เครื่องบินลำใหญ่ เธอขี้โม้เรื่องอะไร? ครั้งที่แล้วฉันขับเรือสำราญมา บ้านเธอฐานะด้อยกว่าฉัน อย่างมากก็ขับรถโรลส์
รอยซ์… …”
“เจียเจีย ครอบครัวของฉันเพิ่งย้ายไปอยู่ที่เทือกเขาหิมาลัย หากมีเวลาฉันจะพาเธอไปเที่ยว ย่างเนื้อเสือให้เธอกิน”
… …
เจียเจียนั้นผ่อนคลายมาก นี่เป็นครั้งแรกที่ฉินหลั่งเห็นเจียเจียสบายใจ
ฉินหลั่งรู้สึกหดหู่แทนเจียเจีย
“อย่าวิ่ง อีเจียเจีย ฉันจะตีเธอให้ตาย!”ยี่สิบนาทีต่อมา ฉินหลั่งได้ยินเสียงกรีดร้อง พอมองไป เห็นเจียเจียวิ่งมาหาตัวเอง
อย่างรวดเร็ว เธอซ่อนตัวอยู่ข้างหลัง เธอหอบและดูเด็กผู้ชายที่ไล่เธอเมื่อกี้ เด็กผู้ชายเห็นเจียเจียซ่อนตัวอยู่หลังฉินหลั่ง
และหยุดไล่
“เป็นอะไรไป? ให้ฉันดูสิ” ฉินหลั่งกลัวว่าเจียเจียจะได้รับบาดเจ็บ จึงรีบดึงเจียเจียมาด้านหน้า รีบตรวจดูว่าเจียเจียได้รับ
บาดเจ็บหรือไม่
“อ๊ะ…” ฉินหลั่งใช้สองมือบีบเอวของเจียเจียเบาๆ เจียเจียส่งเสียงครางเบาๆ ฉินหลั่งสะดุ้ง และดึงเสื้อของเจียเจียขึ้นนิด
หนึ่ง มีรอยสีแดงอมม่วงที่เอวของเจียเจีย
เมื่อฉินหลั่งเห็นก็โมโหทันที เขากำลังจะหันกลับไปสั่งสอนเด็กที่เพิ่งไล่ล่าเจียเจีย
“พี่ฉินหลั่ง คุณจะทำอะไร?” เจียเจียถูร่องรอยที่เอวของเธอ และถามฉินหลั่งอย่างแปลกใจ
“ร่องรอยในร่างกายของเธอเขาเป็นคนทำใช่ไหม ฉันจะให้เขามาขอโทษเธอ!” ฉินหลั่งพูดจบ ก็จะไปทันที
“อ๊ะ…” เจียเจียถึงกับผงะไปครู่หนึ่ง แล้วหัวเราะและพูดว่า “นี่ไม่ใช่เขาตี”
ฉินหลั่งหยุด และเดินกลับมาที่เจียเจียอีกครั้ง “แล้วใครตีเธอล่ะ?”
“คือ…” พูดถึงตรงนี้ จู่ๆเจียเจียก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อย เธอก้มหัวลง ไม่กี่วินาทีต่อมา เธอยักไหล่เล็กน้อย และน้ำตาสองหยดก็
ร่วงหล่น
“อย่าร้องไห้เจียเจีย ไม่เป็นไร… …” ฉินหลั่งกอดเจียเจีย เมื่อเห็นเจียเจียเป็นอย่างนี้ เขาก็ทุกข์ใจทันที เขาจับไหล่เจียเจีย
และพูดปลอบใจ “เจียเจีย บอกพี่ฉินหลั่ง ใครเป็นคนตีเธอ พี่ฉินหลั่งจะไปล้างแค้นแทน!”
ดวงตาและจมูกของเจียเจียแดง ดูน่าสงสารมาก เธอมองไปที่ดวงตาของฉินหลั่ง และรู้สึกอบอุ่นในหัวใจของเธอ
“ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร จะมีผู้ชายวิ่งเข้ามาในบ้านเราตอนกลางคืน เขาทั้งกอดทั้งอุ้มแม่ ฉันกับแม่กลัวมาก ฉันทุบตี
เขา เขาก็ตีฉัน เขาก็ตีแม่ และลากแม่เข้าไปที่ห้อง ไม่ให้ฉันเข้าไป ฉันได้ยินแม่ร้องเสียงดัง ฉันกลัวมาก… …” เจียเจียนึกถึง
เหตุการณ์ตอนนั้น กลัวจนน้ำตาไหลลงมา
เจียเจียโกรธมากจนหายใจหอบ เธอดึงแขนเสื้อและดึงกางเกงขาสั้นขึ้นมา “แล้วนี่ ตรงนี้ พวกเขาทุบตีฉัน… …”
ใบหน้าขาวราวหิมะของเจียเจีย เป็นร่องรอยบาดแผลที่ฝังใจ กระตุ้นความรู้สึกของฉินหลั่งอย่างมาก
“บนร่างกายของแม่ก็มีเหมือนกันเหรอ? ฉินหลั่งช่วยเจียเจียดึงเสื้อผ้าลง
“อืม ของแม่มีมากกว่าฉัน แม่จะร้องไห้ทุกคืน… …”
“เธอจำได้ไหมว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร?” ฉันจำไม่ได้ เพราะฉะนั้นครั้งก่อนที่คุณมาที่บ้านฉัน ฉันนึกว่าคุณจะมาตีแม่ฉัน
และจะลากแม่ไปที่ห้องนอน ดังนั้นฉันจึงตีคุณ… …”
“เอาล่ะ ฉันรู้แล้ว มีฉันอยู่ ไม่มีใครกล้ามารังแกพวกเธออีก” ฉินหลั่งลูบหัวเจียเจีย ในสมองกำลังครุ่นคิด จะปกป้องสองแม่
ลูกที่อาภัพนี้ยังไง
“พี่ฉินหลั่ง ปล่อยฉัน ฉันจะไปขอโทษเสี่ยวคาง เมื่อกี้ฉันเพิ่งดีดจู๋ของเขา ก็แค่ให้เขาดีดฉันคืน แต่ฉันไม่มีจู๋… …”อารมณ์
ของเจียเจียดีขึ้น และยิ้มเล็กน้อย เขาวิ่งไปหาเด็กผู้ชายคนนั้น
เมื่อเห็นเจียเจียจับมือเด็กผู้ชายเพื่อขอโทษ ฉินหลั่งรู้สึกหดหู่เล็กน้อย เขานึกถึงร่างของอู๋ยี่หยวน เขาไม่คาดคิดเลยว่า
รูปลักษณ์ภายนอกที่สวยงามของอู๋ยี่หยวน จะมีประสบการณ์ที่น่าเศร้าเช่นนี้
“ฉินหลั่ง” ขณะที่เขากำลังใจลอย ได้ยินเสียงร้องที่น่ายินดี ฉินหลั่งเงยหน้าขึ้นมอง และอู๋ยี่หยวนก็มองเขาด้วยรอยยิ้ม
ฉันเสร็จธุระแล้ว ก็เลยมาที่นี่ วันนี้ขอบคุณมาก”
“พี่อู๋ไม่ต้องเกรงใจ” ตอนนี้ในใจของฉินหลั่งที่มีต่ออู๋ยี่หยวนเต็มไปด้วยความนับถือ
“เจียเจียล่ะ? อู๋ยี่หยวนมองไปรอบๆ และถามฉินหลั่ง
“เล่นกับเพื่อนที่นั่น… …” ฉินหลั่งพูดและมองไปที่สถานที่ที่เจียเจียอยู่ เมื่อพูดจบ เจียเจียไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว เขารีบ
เหลือบมองไปยังทิศทางอื่นๆในสนามเด็กเล่น แต่ก็ไม่เห็นเจียเจีย ฉินหลั่งรีบลุกขึ้นยืน และวิ่งไปหาเด็กผู้ชายที่เพิ่งเล่น
กับเจียเจีย “เจียเจียล่ะ? ฉินหลั่งจับไหล่ของเด็กผู้ชาย และถามอย่างกังวล
“เจียเจียถูกพ่อของเธออุ้มไป อยู่ที่หน้าประตู” เด็กผู้ชายพูดด้วยรอยยิ้ม
ฉินหลั่งมองไปที่อู๋ยี่หยวนซึ่งเป็นกังวลอยู่ข้างๆ และเห็นอู๋ยี่หยวนกังวลมากจนเธอกำลังจะร้องไห้ เธอบ่นพึมพำ “เจียเจียจะ
มีพ่อได้อย่างไร……”
“เธอถูกอุ้มไปเมื่อไหร่?” ฉินหลั่งถามเด็กผู้ชายอีกครั้ง แต่เด็กผู้ชายมีปัญหาเรื่องสติปัญญา และไม่สามารถบอกได้ชัดเจน
“ไม่ต้องกลัว มากับฉัน!” ฉินหลั่งปลอบโยนอู๋ยี่หยวน พาเธอไปถามครูในโรงเรียน มาที่ห้องตรวจสอบกล้องวงจรปิดของ
โรงเรียน และในไม่ช้าก็เห็นภาพของเจียเจียที่ถูกลักพาตัวไป
ในภาพ ที่ทางเข้าด้านข้างของโรงเรียน ชายวัยกลางคนสองคนกวักมือเรียกเจียเจีย และเขย่านมหวานAD ในมือ เจียเจียวิ่ง
ไปอย่างมีความสุข เมื่อเจียเจียมาถึงหน้าประตู ชายคนหนึ่งก็รีบเข้ามาอุ้มเจียเจีย และปิดปากของเจียเจีย ทั้งสองวิ่งหนีไป
ทันทีหลังจากที่ทำสำเร็จ และอีกหน้าจอหนึ่งแสดงให้เห็นว่า ฉินหลั่งกำลังนั่งใจลอยอยู่ในสนามเด็กเล่น ถ้าเขาเงยหน้าขึ้น
เล็กน้อย เขาก็เห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น แต่ทุกสิ่งในโลกนี้มันไม่อาจย้อนเวลาได้
“ขอโทษ” ฉินหลั่งขอโทษอู๋ยี่หยวน และเขาก็ตำหนิตัวเองอยู่ในใจ
“หยุดพูดถึงสิ่งที่ไร้ประโยชน์เหล่านี้ ตอนนี้ฉันต้องการเพียงลูกสาวของฉัน” อู๋ยี่หยวนพูดด้วยความเศร้าโศก น้ำตาร่วงหล่น
“พวกคุณโทรหาตำรวจก่อน และฉันจะคืนเจียเจียให้กับคุณเหมือนเดิม… …” ดวงตาของเขานิ่ง และวิ่งออกไป อู๋ยี่หยวน
หยิบโทรศัพท์ออกมาแจ้งตำรวจ และวิ่งตามฉินหลั่งออกไป