รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 92 นี่แค่เริ่มต้น

บทที่ 92 นี่แค่เริ่มต้น
จงยู่บนเวทีได้ใช้แรงกายทั้งหมดของเธอร้องเพลงแล้ว แต่เสียงร้องของเธอภายใต้ความเจ็บปวดจะดีได้แค่ไหนเชียว？ในเวลานี้ จู่ๆเสียงเพลงก็กลายเป็นเพราะขึ้นมา เพราะว่าเสียงของคนหนึ่งปิดจงยู่
“ถ้าหากทะลุผ่านไปได้ฉันรู้ว่าจะต้องหาได้เจอ
พยายามที่จะสลัดออกไปเพื่อบินไปยังท้องฟ้าสีฟ้า
บินไปยังท้องฟ้าสีฟ้า
บินไปยังท้องฟ้าสีฟ้า”
เสียงสูง ฟังแล้วทำให้ผู้คนฮึกเหิม
เห็นแค่เย้นนีเดินเต้นรำไปที่ข้างกายจงยู่ จงยู่มองเธอ สายตาเต็มไปด้วยความขอบคุณ เธอทนความเจ็บไว้ ถอยไปที่ตำแหน่งของเย้นนี เพื่อเต้นกับเธอ
จงยู่คิดว่าเย้นนีกำลังช่วยตัวเอง
เดิมทีเย้นนีร้องเพลงเพราะมาก เวลานี้ ร้องออกมาตอนนี้ เพราะว่ามีการควบคุมของจงยู่ก่อนหน้านี้ ก็ยิ่งเผยให้เห็นว่าเธอร้องเพราะมากขึ้น ทำให้ผู้ชมและกรรมการตัดสินตาเป็นประกาย เห้อหยู่เฉินก็ร้อง“อ้อ”ออกมาเบาๆ สายตามีแต่ความชื่นชม
ร้องเสร็จแล้ว เด็กสาวห้าคนก็เบียดเสียดกันทำท่าที่ออกแบบขึ้นมา เวลาห้านาทีนี้ ในที่สุดก็ผ่านไป
ตอนที่เสียงดนตรีหยุดนั้น จงยู่ขาอ่อน ล้มไปที่พื้น ทำให้เกิดความปั่นป่วนที่ด้านล่างเวทีอีกครั้ง กัวย่าหนานรีบเอาจงยู่ประคองขึ้นมา ส่วนเย้นนีที่ยืนอยู่ข้างจงยู่ มุมปากก็มีรอยยิ้มเยือกเย็น
หลังเวทีมองสภาพจงยู่ที่อ่อนแอ เฉินจิ้งอี๋ปิดปากร้องไห้ออกมา รู้แบบนี้ก็จะยอมแพ้ ไม่ให้จงยู่ขึ้นแสดงแล้ว ตอนนี้เธอหวังว่า จงยู่จะปลอดภัย
“สมาชิกคนนี้ป่วยเหรอครับ？รีบพาเธอไปพักผ่อนเถอะ ส่วนคะแนนของพวกคุณ ขอโทษนะ ขอบคุณที่พวกคุณเข้าร่วมการแข่งขัน”Jay Chouเป็นห่วงจงยู่มาก เห็นสภาพเธอไม่ค่อยดี รีบให้จงยู่กลับไปพักผ่อน
“ใช่ รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ ร่างกายสำคัญ ……”กรรมการอีกสามคนพูด
กัวย่าหนานรู้สึกผิดหวังมาก ถ้าจงยู่อาการดี พวกเธอต้องผ่านแน่นอน แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่สนใจคะแนน เธออยากให้จงยู่ได้รับการรักษาอย่างเร็วที่สุด
ทั้งห้าคนโค้งคำนับ จะลงจากเวทีนั้น เฉินจิ้งอี๋ก็พุ่งขึ้นมาที่เวที ประคองจงยู่
“เดี๋ยวก่อน……”ตอนนี้ เห้อหยู่เฉินพูดเสียงดัง พวกเธอต้องยืน
“ร้องแย่ขนาดนี้ ยังจะเลือกBlue Bird เพลงนี้ถูกพวกคุณทำลายแล้ว”เห้อหยู่เฉินโกรธมาก เขาไม่สนว่าป่วยหรือไม่ ร้องBlue Birdได้แย่ขนาดนี้ กำลังดูถูกนารูโตะชัดๆ และกับผู้หญิงพวกนี้ จากสถานะของเขาแล้ว ก็ไม่สามารถด่ารุนแรงได้ ทำให้เห้อหยู่เฉินก็เซ็ง ปากพึมพำเบาๆ：“ไก่ป่ายังร้อง Blue Birdได้เลย ไอ้ห่า”
“โอเค การแสดงของพวกคุณเป็นไง ในใจตัวเองรู้ดี”สายตาของเห้อหยู่เฉินละไปจากพวกจงยู่แปลกๆ แล้วสุดท้ายก็ล็อกไปที่ตัวเย้นนี ใช้มือชี้：“ผู้หญิงคนนี้ร้องไม่เลว เข้าหูที่สุด เพราะว่าเธอ ผมจึงให้พวกคุณผ่าน”
เห้อหยู่เฉินเป็นสปอนเซอร์ คำพูดของเขามีประโยชน์แน่นอน
“ฉัน……”เย้นนีชี้ไปที่ตัวเองอย่างประหลาดใจ เธอรีบก้มหัวขอบคุณเห้อหยู่เฉิน：“ขอบคุณค่ะคุณชายเห้อ ฉันจะพยายามต่อไป”
“พอแล้ว อย่าอยู่บนเวทีให้ปวดตาอีกเลย ลงไปเถอะ”เห้อหยู่เฉินโบกมือ พวกเฉินจิ้งอี๋จึงกล้าลงไป
“จงยู่ คุณทนก่อนนะ”พูดจนไปถึงหลังเวที เฉินจิ้งอี๋ก็โทรหา120 ให้พวกเขารีบมารับคนที่คฤหาสน์วันหยุดเซิ่งเจ๋ทันที เฉินจิ้งอี๋ให้จงยู่ที่อ่อนแอเอนในอ้อมแขนตัวเอง ปลอบเธอเบาๆ：“ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวรถพยาบาลจะมาแล้ว ……”
กัวย่าหนานก็ดูแลอยู่ข้างกายจงยู่ ดึงมือของเธอ มองเธออย่างเป็นห่วง
“พี่เฉิน ฉันเจ็บมากเลย……”เสื้อของจงยู่เปียกหมดแล้ว เธอหลับตาแน่น สองมือกำแน่นประสาทของเธอใกล้จะไม่ตอบสนองแล้ว
“คุณยังจะพูดอีกเหรอ？เพราะว่าคุณ พวกเราเกือบจะถูกเตะออก， ……”ก่องเจียวพูดด้วยความโกรธ
“ใช่ คุณบอกว่าตอนเช้าไม่เจ็บท้อง ตอนมืดก็ไม่เจ็บ แต่เวลาสำคัญแบบนี้ดันเจ็บ จงใจใช่ไหมเนี่ย……”จางเสี่ยวหย่าก็กอดอก มองจงยู่อย่างไร้คำพูด
ได้ยินเพื่อๆโทษจงยู่ เย้นนีก็แอบยิ้มอย่างเยือกเย็นอยู่ข้างๆ
“เธอคิดแบบนี้เหรอ？จงยู่กลายเป็นปบบนี้แล้ว พวกคุณยังพูดเยาะเย้ยอีก ไม่อายเหรอ”เวลานี้ กัวย่าหนานที่ใจเย็นมาตลอด ก็ยืนขึ้นอย่างทนไม่ไหว ด่าพวกก่องเจียวด้วยความโมโห
“พวกเราพูดผิดเหรอ ถ้าไม่ใช่การช่วยของเย้นนีในตอนท้าย พวกเราก็ถูกคัดออกแล้ว เธอคนเดียวเกือบตัดอนาคตที่ดีของทั้งห้าคน ฉันจะว่าเขาแล้วยังไง？”ก่องเจียวพูดอย่างไม่ยอมแพ้
“พอแล้ว เจียวเจียว หย่าหย่า ฉันบอกก่อนหน้านี้แล้วไง พวกคุณคือทีมเดียวกัน ต้องให้เกียรติกัน พวกคุณจำไม่ได้เหรอ……”เฉินจิ้งอี๋ขมวดคิ้วพูด
“พี่เฉิน อย่าโกรธเลย เจียวเจียวกับหย่าหย่าก็โกรธมาก ควรให้อภัยกัน พวกเราทุกคนใจเย็นกันเถอะ……”เย้นนีเดินเข้ามา ดึงก่องเจียวกับจางเสี่ยวหย่าออกไป เธอจะให้เฉินจิ้งอี๋เห็นความมีเหตุผลของเธอ แบบนี้ ต่อไปเธอจะต้องเห็นค่าตัวเองมากขึ้น
“พี่เฉิน ฉันเอง…ที่ผิด พี่อย่าว่าพวกเธอ เป็นความผิด…ของฉัน……”จงยู่พูดอย่างลำบาก น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธออีกครั้ง ทำให้เห็นแล้วน่าสงสารมาก
“ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่ความผิดคุณ คุณอย่าพูดเลย เด็กดีนะ……”เฉินจิ้งอี๋ลูบหัวปลอบจงยู่
การคัดเลือกยังดำเนินการต่อไป
เยอรมันเชพเพิร์ดข้างๆหลิวอันฉี แลบลิ้นออกมา หายใจหอบแรง หลิวอันฉีรู้ว่านี่คือปฏิกิริยาที่แอนดี้หิวน้ำ
“แอนดี้ กิวน้ำใช่ไหม？”หลิวอันฉีลูบหัวเยอรมันเชพเพิร์ด ตอนนี้เธอไม่อยากไปไหน เลยหาเรียกคนพาหมาไปดื่มน้ำแทน เพราะว่าความสัมพันธ์ของหมาตัวนี้ ลูกเศรษฐีที่อยู่รอบๆต่างอยู่ห่างจากเธอไป 2เมตรกว่า พวกลูกเศรษฐีรู้จักความชั่วร้ายของหมาตัวนี้เป็นอย่างดี ใครจะไปกล้านั่งข้างมัน？
“คุณ มานี่……”หลิวอันฉีชี้ไปที่ใครสักคน
“อ่า ผม……”คนที่ถูกชี้คือถังปอ เขามองไปรอบๆ คนอื่นๆกำลังมองการแสดงอย่างตั้งใจ ในใจถังปอแอบร้องว่าซวย ยิ้มฝืนๆเดินไปที่หลิวอันฉี เขากลัวจริงๆว่าเจ้านี่จะกัดตัวเอง
“แอนดี้ อย่าร้อง”รอถังปอเดินไปตรงหน้า เธอก็เอามือชี้ถังปอ มองเยอรมันเชพเพิร์ดแล้วพูด：“ให้อาคนนี้พาแกไปดื่มน้ำไง เด็กดีนะ อย่ากัดอาล่ะ”
ถังปอทั้งกลัวและอาย เขากลายเป็นอาหมาไปแล้วจริงๆ
ถังปอไม่กล้าจูงเยอรมันเชพเพิร์ดตัวนี้จริงๆ แต่ก็ไม่กล้าไม่จูงด้วย หลิวอันฉีคือแฟนสาวของเห้อหยู่เฉิน ไม่ใช่คนที่เขาควรทำให้ไม่พอใจได้
สุดท้าย เขาจูงเยอรมันเชพเพิร์ดออกมาจากกลุ่มผู้ชม เตรียมให้เยอรมันเชพเพิร์ดดื่มน้ำที่ทะเลสาบเทียม และก็แปลกใจจริงๆ ได้ยินที่หลิวอันฉีพูด เยอรมันเชพเพิร์ดก็ไม่กัดเขาจริงๆ น่าจะเห็นเขาเป็นอาแล้ว？
“ที่รัก ทำไมคุณจูงมัน？”เย้นนีที่กำลังยืนอยู่กับพวกก่องเจียวที่แดนหลัง เห็นถังปอจูงหมามาหนึ่งตัวก็ร้องเสียงดัง
ถังปอจูงเยอรมันเชพเพิร์ดไปทางเย้นนี จนกลุ่มนักแสดงแดนหลังตกใจร้องออกมา สุดท้ายถังปอให้เย้นนีออกมาหาตัวเอง มองท่าทางเย้นนีที่หวาดกลัว ถังปอเอามือเกาหัวเยอรมันเชพเพิร์ด：“นี่คือน้าของแก อย่ากัดเธอ”
ถังปอเอาตัวเองเป็นอาของหมาไปแล้วจริงๆ เย้นนียังไม่กล้าเข้าใกล้ มองมันอย่างระวังตัว ถามถังปอจะไปทำอะไร ถังปอก็เอาเรื่องที่หลิวอันฉีให้เขาไปป้อนน้ำหมาเล่าให้ฟัง
“ป้อนน้ำ？”ได้ยินตรงนี้ ตาของเย้นนีก็กะพริบ เธอมองไปที่ถังปออย่างชั่วร้าย：“คุณรอที่นี่…”
เย้นนีไปข้างๆจงยู่ หยิบน้ำขวดข้างๆของเธอขึ้นมา：“จงยู่ ฉันจะไปป้อนหมา ใช้น้ำขวดนี้ของคุณได้ไหม？”
จงยู่มองเย้นนีอย่างอ่อนล้า พยักหน้า มุมปากของเย้นนีมีรอยยิ้มปรากฎ ถือน้ำเดินไปที่ข้างๆถังปอ
“ให้มันดื่มนี่……”เย้นนีเอาน้ำไว้ในมือของถังปอ：“นี่เพิ่งให้จงยู่ดื่ม”
“ที่รัก หมาตัวนี้เป็นของหลิวอันฉี นี่คุณจะเล่นกับไฟเหรอ？”เมื่อครู่ถังปอเห็นจงยู่เจ็บปวดทรมานมากแค่ไหน เย้นนีอยากให้หมารู้รสชาตินี้ด้วย แต่อีกเดี๋ยวหมาเป็นอะไรไป เห้อหยู่เฉินสืบหาความจริง นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาจะยอมรับ
“หึหึ ก็กำลังเล่นอยู่กับไฟจริงๆไง แต่คนที่เล่นกับไฟไม่ใช่พวกเรา เพราะว่าน้ำขวดนี้ไม่ใช่ของพวกเรา”แววตาของเย้นนีมีความเยือกเย็นออกมา：“ตอนนี้รีบป้อนมันเถอะ”
มองเยอรมันเชพเพิร์ดแลบล้นออกมาเลียน้ำเข้าไป อารมณ์ของเย้นนีก็มีความสุขมากๆ เธอพาหมาดื่มจนเหลือแค่ครึ่งขวด กลับไปที่แดนหลัง แล้วก็แอบเอาขวดวางไว้ข้างๆจงยู่
มองจงยู่ที่หลบัตาอยู่ในอ้อมแขนเฉินจิ้งอี๋ ดวงตาของเย้นนีค่อยๆคมกริบยิ่งขึ้น ยัยโง่ คุณอาจจะยังไม่รู้ นี่มันแค่เริ่มต้น
ถังปอจูงเยอรมันเชพเพิร์ดกลับไปข้างๆหลิวอันฉี
20นาทีถัดมา ตอนหลิวอันฉีกำลังคุยเบาๆกับเห้อหยู่เฉิน เยอรมันเชพเพิร์ดก็เริ่มร้องเสียงต่ำ“อื้ออื้อ”ผ่านไปอีก 5 นาที เยอรมันเชพเพิร์ดฟุบไปที่พื้น ร้องออกมา“เอ๋งเอ๋ง”ลิ้นแลบออกมา หลิวอันฉีปลอบยังไง ก็ไม่มีประโยชน์ต่อเยอรมันเชพเพิร์ด ดวงตาของเยอรมันเชพเพิร์ดมีน้ำตาไหล ดูท่าทางแล้วทรมาน
“แอนดี้ เป็นอะไรไป？”หลิวอันฉีลูบหัวเยอรมันเชพเพิร์ดอย่างสงสาร เธอมองไปที่ถังปออย่างโกรธๆ：“คุณมานี่ คุณเพิ่งให้แอนดี้กินอะไรไป？”
“ปะ……เปล่านี่ครับ？”ถังปอมีท่าทางกลัวมาก
“เหลวไหล แอนดี้ดีมาตลอด จนคุณพามันไปดื่มน้ำ มันกลับมาก็กลายเป็นแบบนี้แล้ว รีบพูด”หลิวอันฉีโกรธจนพูดอย่างดุร้าย เห้อหยู่เฉินก็มองไทปี่ถังปอ ลูกเศรษฐีที่อยู่รอบๆก็มองไปที่ถังปอ ผู้กำกับให้นักแสดงด้านบนหยุดลง ที่นี่กลายเป็นจุดสนใจ
“ผม…ผมพามันไปดื่มน้ำน่ะครับ น้ำนั่นนักแสดงที่อยู่แดนหลังเอามาให้ ไม่ได้กินอย่างอื่นจริงๆ”ถังปอพูดอย่างสั่นๆ
“ไร้สาระ น้ำของคนแดนหลังพวกนั้นดื่มได้มั่วๆเหรอ？”เห้อหยู่เฉินยืนขึ้น ก้าวไปจนถังปอถอยหลัง：“ตอนนี้พาผมเอาน้ำขวดนั้นกลับมา ถ้าหมาผมเป็นอะไรไป คุณรอดูได้เลย”
“คือ…”ถังปอพูดด้วยความกลัว พูดไป เขาก้มลงเดินไปด้านหน้า เห้อหยู่เฉินกับหลิวอันฉีเดินไปด้านหลัง ลูกเศรษฐีคนอื่นๆ ผู้ชมคนอื่นๆตามไป เจ้าหน้าที่ใช้รถเล็กๆ เข็นเยอรมันเชพเพิร์ดตามไปด้วย
นักแสดงที่อยู่แดนหลังเห็นเห้อหยู่เฉินมาแล้ว ก็ตกตะลึง ต่างยืนขึ้นมา
เฉินจิ้งอี๋กับกัวย่าหนานประคองจงยู่ เหมือนกับคนอื่นๆ ต่างไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“ผมถามน้ำที่แฟนผมเอามาให้ครับ”ถังปอชี้ไปที่เย้นนี ทำเป็นพูดกับเย้นนี：“หมาของคุณชายเห้อดื่มน้ำของคุณ ตอนนี้ป่วยหนักเลย”
“อ๋า？”เย้นนีตกใจจนร้องออกมา เธอรีบพูดไปที่เห้อหยู่เฉินด้วยความกลัว：“คุณชายเห้อ น้ำขวดนั้นคนอื่นให้ฉันมาค่ะ ไม่เกี่ยวกับฉัน ……”
“อ้อ？”สายตาเห้อหยู่เฉินเย็นชาเล็กน้อย：“คุณคุยกับเขาว่าต้องป้อนหมาผมเหรอ？”
“ใช่ ฉันบอกแล้วว่าต้องป้อนหมาให้ดื่ม ทั้งงานก็มีแค่คุณที่พาหมามา เธอต้องรู้แน่ๆ”เย้นนีพูด
“เขาคือใคร？”เห้อหยู่เฉินถามอย่างหม่นหมอง
สายตาของเย้นนีขอบคุณไปที่จงยู่ เธอใช้นิ้วชี้：“เธอคนนั้น น้ำนั่นเป็นเธอที่ให้ฉันมาค่ะ”