รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 70 ทุกอย่างเป็นเพราะฉินหลั่ง

บทที่ 70 ทุกอย่างเป็นเพราะฉินหลั่ง
พวกเธอทานอาหารเสร็จ ก็เดินออกมาพร้อมกับช่ายหนง
ในเวลานี้เอง พอดีกับพนักงานในห้องอาหารมารับของ รถส่งของรู้สึกคุ้นตามาก เหมือนกับคันที่เจอหน้าร้านอาหารฝรั่งสะแดนโก กุ้งมังกรที่ลำเลียงลงมาจากรถ ปลิงทะเล เป๋าฮื้อวัตถุดิบล้ำค่าพวกนี้ ทำให้หลิวหงมองตามไปอย่างอดไม่ได้
“ของพวกนี้มาจากไหนกัน ดูไปแล้วคุณภาพไม่เลวเลยนะ”คนในห้องอาหารกำลังตรวจสอบของ แล้วพูดกับพนักงานส่งของ
“กุ้งมังกรเป็นของแคนาดา ปลิงทะเลเป็นของออสเตรเลีย เป๋าฮื้อเป็นของฝรั่งเศส……คุณวางใจเถอะ วัตถุดิบพวกนี้เป็นวัตถุดิบพรีเมี่ยมทั้งหมด”คนส่งของพูด
“ให้พวกฉันดูรายการวัตถุดิบล๊อตนี้หน่อยสิ ฉันจะดูว่าถึงฝั่งตั้งแต่เมื่อไหร่”คนส่งของรีบส่งรายการบันทึกให้คนของห้องอาหารทันที นี่เป็นรายการวัตถุดิบแบบเป็นทางการ การจดบันทึกอย่างละเอียดเกี่ยวกับรายละเอียดของวัตถุดิบล๊อตนี้
“นี่ คุณยังไม่เชื่อผมอีกหรอ ของที่ส่งให้พวกคุณน่ะเป็นของที่ดีที่สุดในจีนหลิ่งนะ ของพวกนี้เป็นของที่ได้เมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว ด่านศุลกากรตรวจสอบแล้ว เป็นของสดที่สุดอย่างแน่นอน”คนส่งของหัวเราะไปด้วยพูดไปด้วย
“อืม”หลังจากคนของห้องอาหารดูรายการวัตถุดิบแล้วก็พยักหน้าอย่างพอใจ ในเวลานี้เอง พนักงานในห้องอาหารคนอื่นๆก็ได้เลือกวัตถุดิบทุกอย่างเสร็จแล้ว“ที่เหลือพวกคุณจะไปส่งที่ไหนหรอ？”
“ส่งไปที่ร้านอาหารฝรั่งสะแดนโกก่อน ถึงจะเป็นของที่เหลือจากที่พวกคุณเลือก แต่วัตถุดิบพวกนี้ก็เป็นวัตถุดิบพรีเมี่ยม คาดว่าทั้งจีนหลิง คงจะเทียบกับโรงแรมของพวกคุณไม่ได้”คนส่งของพูด แล้วย้ายของขึ้นรถไป
เหตุการณ์นี้พวกหลิวหงงงเป็นไก่ตาแตก ร้านอาหารฝรั่งสะแดนโกกลับใช้วัตถุที่เหลือจากการที่คนอื่นเลือกแล้ว？นี่ไม่ได้หมายความว่า อาหารและเครื่องดื่มที่นี่ยังดีกว่าร้านสะแดนโกอีกเหรอเนี่ย!อีกทั้งยังขึ้นฝั่งภายในเวลาหนึ่งชั่วโมง ก็จะถูกส่งตรงมาที่นี่ นี่มันเป็นไปได้ยังไงเนี่ย？
ในเวลานี้เองหลิวหงกำลังนึกถึงรสสัมผัสของห้องอาหารที่ทานกันเมื่อสักครู่ รสชาติ ในเวลานี้ไม่ใช่“เหมือนมาก”แต่มัน“ใช่เลย”อร่อยกว่าร้านอาหารฝรั่งสะแดนโกมาก
ทันใดนั้นเอง ความเจ็บปวดประดังประเดเข้ามาหาหลิวหง กับในใจของเฝิงโหย่หลันกับหลี่น่า
ต้องรู้ว่า การทานอาหารมื้อหนึ่งในร้านสะแดนโกต้องใช้เงินเป็นหมื่น เที่ยงวันนี้พวกเธอยังอับอายขายขี้หน้าไปฉาดใหญ่อีกด้วย
คิดไม่ถึงว่า ในจื่อซวนเกสท์เฮ้าส์ พวกเธอกลับได้ลิ้มรสอาหารฟรีๆที่ต้องใช้เงินหลายหมื่นในร้านสะแดนโก อีกทั้งวัตถุดิบทุกอย่างทุกอย่างยังสดใหม่กว่าร้านสะแดนโก
พวกเธอพักที่จื่อซวนเกสท์เฮ้าส์เปล่าๆไปหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ กลับไม่เคยทานอาหารที่นี่สักมื้อ
ถึงพวกเธอจะทานอาหารที่จื่อซวนเกสท์เฮ้าส์ มันเทียบเท่ากับการทานอาหารที่สะแดนโกหนึ่งมื้อ นี่มันเท่ากับการสิ้นเปลืองไปเจ็ดมื้อ ถ้าดูตามการเก็บเงินจากร้านสะแดนโกแล้ว นี่มันเท่ากับห้าหกแสนเลยนะ！
พอคิดมาถึงตรงนี้ที่ว่าเสียเงินไปมากมายขนาดนี้ หัวใจของหลิวหงก็เหมือนกับถูกคนค่อยๆกรีดเฉือนแล่ไปเรื่อยๆ
“พวกเธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”ช่ายหนงถามด้วยความเป็นห่วง เหตุใดสีหน้าของทั้งสามคนถึงได้ซีดเผือดลงเร็วขนาดนี้？
“สนใจตัวเธอเองเถอะ”หลิวหงถลึงตาใส่ช่ายหนง พอนึกถึงตลอดทั้งอาทิตย์นี้ ช่ายหนงทานแต่อาหารอยู่ที่ตึกเจิ้งทง เธอก็ยิ่งไม่ชอบใจช่ายหนงมากยิ่งขึ้น มันเหมือนกับช่ายหนงได้เอาเปรียบเธอไปมาก
เดินรอบๆสวนหย่อมไปหนึ่งรอบ พวกหลิวหงรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย แต่ว่าพวกเธอคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ เพราะอะไรอาหารของจื่อซวนเกสท์เฮ้าส์ถึงได้ดีกว่าร้านอาหารฝรั่งสะแดนโก？ทั้งๆที่ที่นี่เป็นแค่โรงแรมเก่าๆที่ใกล้จะเจ๊งแล้ว
ในเวลานี้เอง พวกเธอได้เดินไปจนถึงบริเวณที่ใกล้กับประตูใหญ่ของโรงแรม
“ขออภัยนะครับ รบกวนพวกคุณอย่าเดินผ่านตรงนี้นะครับ พวกคุณสามารถอ้อมไปได้ครับ”ชายคนหนึ่งสวมชุดสูทเต็มยศยื่นมือขวางพวกเธอไว้ ดูไปแล้วเหมือนกับพนักงาน
“อ่อ ได้”หลิวหงมองไปที่ชายหนุ่มที่หล่อเหลามาก จึงพูดตอบรับอย่างลุ่มหลง พวกเฝิงโหย่หลันยืนอยู่ข้างๆ ถือเสียว่าดูผู้ชายหล่อๆแล้วกัน
ที่นี่พนักงานหลายคน ทุกคนรูปร่างดีมาก ยังสวมหูฟัง ท่าทางสุขุม ยังพูดกับหูฟังเป็นพักๆอีกด้วย
ผ่านไปไม่กี่นาที พนักงานหลายคนรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาในทันที มองไปยังทางเข้า
รถHongqiคันหรูคันหนึ่งอยู่ด้านบนค่อยๆขับเข้ามาจอดที่ประตู มีฝรั่งคนหนึ่งเดินลงมาจากรถ หัวหน้าแต่ละฝ่ายที่อยู่บริเวณโดยรอบท่าทางเหมือนชายจีนกำลังยืนต้อนรับจับมือทักทายฝรั่ง ผ่านการแปลจากล่ามที่อยู่ด้านข้าง หัวหน้าที่เป็นคนจีนเชิญฝรั่งเข้าไปในจื่อซวนเกสท์เฮ้าส์
คนที่ตามมากลับยังมีนักข่าวหลายคนเดินตามเข้ามา ถือกล้องรัวแฟลชกันอย่างบ้าคลั่ง พนักงานที่สวมชุดสูทก็ช่วยกันปกป้องอยู่ด้านหลังของเขา
พวกเขาเดินไปด้วย หัวหน้าที่เป็นคนจีนก็แนะนำจื่อซวนเกสท์เฮ้าส์ผ่านล่ามไปด้วย ฝรั่งมองวิวทิวทัศน์บริเวณโดยรอบ ยังพยักหน้าเป็นครั้งคราว
ตอนที่เดินผ่านพวกหลิวหง ยังได้ยินหัวหน้าที่เป็นคนจีนพูดว่า
“จื่อซวนเกสท์เฮ้าส์นี้เป็นโรงแรมที่ไว้สำหรับต้อนรับแขกผู้สูงศักดิ์ เมื่อก่อนที่นี่เคยเป็นที่ต้อนรับรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลังของประเทศสหรัฐอเมริกาคุณศิเวียร์ ศาสตราจารย์ปรินซ์ของมหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ต คุณไซมอนผู้อำนวยการของยูเนสโกแห่งสหประชาชาติ……”
ฝรั่งคนนั้นฝังแล้วพยักหน้าไปด้วย พูดภาษาต่างชาติมายาวเหยียด ล่ามรีบแปลทันที
“รัฐมนตรียาย่าตูเร่บอกว่า เขาโชคดีมากที่มีแขกวีไอพีมาพักที่นี่เยอะมาก แล้วยังหวังว่าการเดินทางมาจีนหลิงในครั้งนี้ จะสามารถดึงดูดให้สาธารณรัฐเอลซัลวาดอร์เข้ามาลงทุนในจีนหลิงได้……”
คนกลุ่มหนึ่งพูดไปด้วย เดินไปยังภายในห้องประชุมที่อยู่ภายในอาคารไปด้วย
พอได้ยินคำพูดทำนองนี้จึงทำให้พวกหลิวหงตะลึงไปในทันที
ตกลงจื่อซวนเกสท์เฮ้าส์ที่พวกเธอพักเป็นโรงแรมอะไรกันแน่เนี่ย?แม้แต่รัฐมนตรีของต่างประเทศ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลังของสหรัฐอเมริกา ศาสตราจารย์ปรินซ์ของมหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ตที่ยอดเยี่ยมที่สุดยังเคยต้อนรับมาแล้ว
พอนึกถึงเรื่องแปลกๆที่รีเซฟชั่นสาวไม่ให้พวกเธอพักต่อ วัตถุดิบชั้นเลิศในห้องอาหาร หลิวหงยิ่งอยู่ก็ยิ่งรู้สึกว่าจื่อซวนเกสท์เฮ้าส์อาจจะไม่ได้ง่ายเหมือนที่พวกเธอคิด
หลิวหงรีบเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาดู หาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตเกี่ยวกับจื่อซวนเกสท์เฮ้าส์
พอหลิวหงเห็นข้อมูลที่เธอหามาได้เธอถึงกับงุนงงในทันที
“โรงแรมรับรองบุคคลสำคัญระดับประเทศ”สามคำนี้แทบจะทำให้ตาต่ำอย่างพวกเธอตาบอด
พวกเธอกลับพักอยู่ในโรงแรมระดับประเทศที่นับจำนวนสถานที่ได้ในเขตหัวตง ของเมืองจีนหลิง ถึงว่าล่ะไม่ให้พักต่อ อาหารก็ดีกว่าร้านสะแดนโก ทุกอย่างอธิบายได้อย่างชัดเจนแล้ว
ว่าที่นี่เคยรับรองแขกคนสำคัญที่แทบจะนับไม่ได้ คนธรรมดาทั่วไปถึงจะมีเงิน ก็ไม่สามารถจองห้องพักที่นี่ได้ แต่พวกเธอเป็นแค่ป้ามาจากอำเภอเล็กๆของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ กลับได้พักอยู่ที่นี่หนึ่งอาทิตย์เต็มๆ
ถ้ารู้เร็วกว่านี้ พวกเธอจะอยู่ที่นี่ให้อิ่มหนำสำราญไปเลย
เสียดายแค่ว่าพรุ่งนี้พวกเธอจะต้องไปแล้ว
เดี๋ยวนะ สายตาของหลิวหงจับจ้องไปที่ช่ายหนง ดูเหมือนสุนัขเห็นกระดูกยังไงยังงั้นเลย ดวงตาเปล่งเป็นประกาย
“เอ่อ……ฉันกลับก่อนนะ”ช่ายหนงถูกพวกเธอมองจนรู้สึกกลัว
“เดี๋ยวก่อนสิ ช่ายหนง พรุ่งนี้เธอก็จะไปจากที่นี่ใช่ไหม？”หลิวหงประชิดตัวถามช่ายหนง
“ฉินหลั่งช่วยฉันจัดการพักต่อแล้ว ฉันยังอยู่ที่นี่ได้อีกหลายวัน”ช่ายหนงพูดเสียงเบา เธอรู้สึกว่าตอนนี้พวกหลิวหง เหมือนกับหมาป่าผู้หิวกระหายยังไงอย่างงั้น ดวงตาแดงก่ำ เหมือนจะงาบเธอตลอดเวลา
“ช่ายหนง……ไม่ใช่สิ พี่ช่าย พี่ให้ลูกเขยพี่ช่วยทำเรื่องพักต่อให้พวกฉันสองสามวันสิ พวกเราอยากจะอยู่เป็นเพื่อนพี่น่ะ”แม้แต่สรรพนามที่หลิวหงใช้เรียกยังเปลี่ยนไป เธอเรียกใช้ฉินหลั่งไม่ได้แน่ ตอนนี้ความหวังเดียวนั่นก็คือช่ายหนงแล้วล่ะ
“นั่นน่ะสิ พี่ช่าย พี่ช่วยพวกเราคุยกับลูกเขยพี่หน่อยสิ พี่ลืมไปแล้วเหรอ ว่าตั๋วขามาพวกเราเป็นคนให้พี่นะ”
“ตั๋วเครื่องบินอะไรกัน ตั๋วเครื่องน่ะเป็นสิ่งที่พวกเราควรออกเงินให้พี่ช่ายอยู่แล้ว เชื่อว่าพี่ช่ายจะเห็นแก่ที่เราเป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน ต้องช่วยพวกเราจัดการเรื่องพักต่อแน่”
พวกเธอสามคนอยากพักต่อที่นี่จริงๆ ที่นี่เคยมีคนมีชื่อเสียงใหญ่โตพักที่นี่ตั้งเยอะแยะขนาดนี้ ได้เกาะรัศมีของพวกเขาหน่อย ในขณะเดียวกัน ในเวลาคุยโม้โอ้อวดกับเพื่อนกับญาติ ว่าตนเองเคยพักโรงแรมที่รับรองแขกระดับประเทศ ต้องเป็นจุดสนใจอย่างแน่นอน
“ก็ได้”ช่ายหนงก็ไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยอะไร จึงตอบตกลง
ช่ายหนงโทรศัพท์ไปหาฉินหลั่ง ให้ฉินหลั่งจัดการเรื่องที่พักของพวกหลิวหง
ก่อนหน้านี้จงยู่เคยบอกกับเธอว่า ความจริงฐานะครอบครัวของฉินหลั่งก็ไม่เลวเลย ตอนนั้นยังไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ เธอเชื่อแล้ว แต่ตระกูลของฉินหลั่งใหญ่โตขนาดไหน ช่ายหนงไม่รู้เลย เดี๋ยวรอมีเวลา จะถามกับจงยู่ดีๆ
“ขอบคุณนะคะพี่ช่าย พี่ช่ายพักผ่อนดีๆนะคะ”หลังจากที่พวกหลิวหงพากันส่งช่ายหนงกลับไปถึงห้อง พวกเธอก็เริ่มออกไปเดินเล่นในสวนทันที หลังจากที่รู้ว่าที่นี่คือโรงแรมที่รับรองแขกสำคัญระดับประเทศ แม้แต่ห้องน้ำในโรงแรม พวกเธอยังรู้สึกว่าหอมกว่าข้างนอก
ทั้งสามคนถ่ายรูปกันอย่างเมามัน พวกนี้จะเป็นหลักฐานที่พวกเธอเคยพักโรงแรมรับรองแขกสำคัญระดับประเทศ
ใช้เวลาถ่ายไปสองชั่วโมงเต็มๆ สุดท้ายก็กลับเข้าห้องไปหลังจากที่ถ่ายกันจนพอใจแล้ว
“คิดไม่ถึงเลย ว่าฉินหลั่งหมอนี่จะจองโรงแรมรับรองแขกสำคัญระดับประเทศ ตอนนี้พอมาลองคิดๆดู เขาก็รูปร่างหน้าตาดีเหมือนกันนะเนี่ย”เฝิงโหย่หลันนั่งอยู่บนเตียง มองดูรูปถ่ายในโทรศัพท์มือถือแล้วพูดขึ้นมา
“ตอนแรกดูเขาสวมเสื้อผ้าก็ไม่มีอะไร นาฬิกาไม่มีสักเรือน ยังหาผู้หญิงจนๆอย่างจงยู่อย่างนี้อีก ยังคิดอยู่เลยว่าเขาจะเป็นคนจน แต่ตอนนี้ดูท่าแล้ว เขาเหมือนจะไม่ได้ง่ายอย่างนั้นนะ ”
“มีเงินอันนี้มันแน่นอนอยู่แล้ว เมื่อกี้ไปถามมาแล้วนะ ที่นี่น่ะคืนหนึ่งตั้งแปดพันแน่ะ คนธรรมดาทั่วไปใครจะไปมีปัญญาควักเงินเยอะขนาดนี้ล่ะ？”หลิวหงคิดวิเคราะห์แล้วพูดขึ้นมาว่า“อย่าลืมนะ ว่านี่คือโรงแรมรับรองแขกสำคัญระดับประเทศ ไม่มีฐานะหรือตำแหน่งใหญ่โตหน่อย ไม่มีทางจองห้องพักได้หรอก”
“จริงด้วย ตอนนี้ฉันรู้สึกแปลกใจมากเลยนะ พวกเธอคิดดูสิ ตอนที่พวกเราไปกินข้าวมื้อแรกที่ร้านอาหารฝรั่งสะแดนโกน่ะ ทำไมผู้จัดการโจวต้องเกรงใจกับพวกเราขนาดนี้ด้วย ต้องเป็นเพราะเห็นแก่หน้าของใครคนใดคนหนึ่งแน่ๆ ตั้งแต่เริ่ม พวกเราต่างคิดว่าเป็นเพราะเกาหยวน แต่ดูจากเมื่อกลางวันนี้แล้ว มันไม่ใช่อย่างนั้นเลยนะ คนที่เหลือจากหนึ่งในพวกเรา ยังจะเป็นใครได้อีกล่ะ？”หลี่น่าพูดวิเคราะห์อย่างใจเย็น
“มีแค่ฉินหลั่งเท่านั้น”หลิวหงพูดต่อ“คิดไม่ถึงว่าฉินหลั่ง อายุยังน้อย กลับซ่อนอะไรไว้ลึกลับขนาดนี้”
“ใช่น่ะสิ คนรวยมีฐานะทั่วไป ถ้าไม่ใช่โอ้อวดจองหอง ยังจะมีอีกสักกี่คนที่ถ่อมตัวขนาดนี้ได้？ดูท่าฉินหลั่งคนนี้ จะไม่ใช่คนรวยทั่วไปสินะ คนแบบนี้น่ะสุดยอดไปเลยนะ อนาคตจะต้องเติบโตยิ่งใหญ่แน่”
เฝิงโหย่หลันพูดจบ ทั้งสองก็ต่างพากันพยักหน้าเห็นด้วย
“ถ้าหรุ่ยรุยจับได้คนแบบฉินหลั่งก็ดีสินะ ตอนนี้เหมือนกับแม่ลูกช่ายหนงไม่รู้ว่าฉินหลั่งเป็นมหาเศรษฐี”
“ใช่แล้ว ต่อหน้าฉินหลั่ง เกาหยวนเป็นได้แค่เศษซาก”
“อืม ฉันจะไปคุยกับหรุ่ยรุย ถึงความเป็นไปได้จะมีไม่มาก แต่โอกาสมันอยู่ตรงหน้าเราแล้ว ถ้าไม่ลองดู ก็ต้องเสียดายไปทั้งชาติแน่”หลิวหงพูดด้วยสายตาลึกลับสลับซับซ้อน