รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 39นี่คือหลักฐานสำคัญ

บทที่ 39นี่คือหลักฐานสำคัญ
“โอ้ ”หวังส้วยอู่เริ่มสนใจ โรงเรียนสัญญาว่า ใครที่จับคนๆนั้นได้ จะมีรางวัลให้ 1แสนหยวน “ใครล่ะ”
“ฉินหลั่ง” เส้เหวินจี้งพูดสองคำนี้ออกมา
ขณะที่หวังส้วยอู่พูดเรื่องนี้ในห้องประชุม อยู่ๆในสมองของเส้เหวินจี้งก็มีความคิดอย่างนึงเกิดขึ้น หรือเงินนี้ฉินหลั่งจะเป็นคนเอาไป
เมื่อก่อนฉินหลั่งเป็นคนตระหนี่มาก แต่ช่วงนี้ ฉินหลั่งทำอะไรไปบ้าง
พาหลี่เสี้ยไปทานอาหารมื้อละ2หมื่นหยวนที่ Sofitel Galaxy Hotel จากนั้นก็บริจาคเงินอีก 1,130,000 หยวนแบบไม่ลังเลอีก
นี่เป็นเรื่องที่เด็กจนๆคนนึงจะทำได้เหรอ
ฉินหลั่งบอกว่าเงินพวกนี้ได้มาจากการถูกรางวัล แต่ตอนนี้ดูแล้วน่าจะไม่เป็นตามนี้
เขาเอาเงินเหล่านี้มาจากไหน เส้เหวินจี้งคิดไม่ออกจริงๆ
แต่ตอนนี้เธอเข้าใจทั้งหมดแล้ว
ฉินหลั่งต้องเป็นคนที่ขโมยเงิน2ล้านหยวนของอาจารย์ซูอย่างแน่นอน
หืม ไอ้ยาจกอย่างแกเนี่ย เอาเงินที่ไม่ถูกกฏแล้วมาเสแสร้งคนรวยต่อหน้ากู แกสะใจมากเลยหรอ ตอนนี้กูจะต้องทำให้ชื่อเสียงแกเหม็นฉาวโฉ่
“เธอรู้ได้ยังไงว่าเป็นเขา มีหลักฐานไหม” หวังส้วยอู่หน้าตาสงสัย
เส้เหวินจี้งหัวเราะเบาๆ นำเรื่องผิดปกติของฉินหลั่งเล่าให้หวังส้วยอู่ฟังอย่างละเอียด
“อาจารย์หวัง ฉินหลั่งไม่เพียงพาหลี่เสี้ยไปทานอาหารมื้อละ2หมื่นหยวนที่ Sofitel Galaxy Hotel เขายังซื้อชุด6-7ชุดจากยี่ห้อCHIU.SHUI ให้แฟนสาว ราคาทั้งหมดเกิน15,000หยวนด้วย และจากนั้นก็บริจาคเงินอีก 1,130,000 หยวนแบบไม่ลังเลอีก ทั้งหมดนี้มีคนเป็นพยานได้”
“จริงเหรอ!” หลังจากได้ยินคำพูดของเส้เหวินจี้ง หวังส้วยอู่ก็อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจจำนวนทั้งหมดเกิน 1.15 ล้านหยวนนี่ เป็นผลงานของนักเรียนที่น่าสงสารอย่างฉินหลั่งได้เหรอ
หวังส้วยอู่ไม่กล้าฟังคำพูดข้างเดียวของเส้เหวินจี้ง เขารีบโทรหา หลี่เสี้ยและ เกาหยวนเพื่อถามเรื่องที่เส้เหวินจี้งพูด
โทรเสร็จ เป็นจริงอย่างทีเส้เหวินจี้งพูด ช่วงนี้ฉินหลั่งใช้เงินไปแล้วถึง1ล้าน 1แสน5หมื่นหยวน หวังส้วยอู่มั่นใจ80เปอร์เซ็นแล้ว ว่าฉินหลั่งเป็นคนเอาเงินไป
“อาจารย์หวัง เรียกตำรวจมาเดี๋ยวนี้ และให้ตำรวจเอาฉินหลั่งเข้าคุก” ดวงตาของเส้เหวินจี้งกระพริบอย่างชั่วร้าย
“ไม่ต้องกังวล เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก” หวังส้วยอู่วางแผนและคิดในใจ “ไปโรงพยาบาลประชาชนก่อนแล้วสอบถามเพิ่มเติมเกี่ยวกับสถานการณ์จากอาจารย์ซู เมื่อหลักฐานชัดเจนผมจะโทรแจ้งตำรวจทันที!”
“เอาล่ะไปกันเถอะ” เส้เหวินจี้งเร่งให้หวังส้วยอู่ไปพบอาจารย์ซู ไปพบเร็ว ฉินหลั่งก็เข้าคุกเร็ว
หวังส้วยอู่รีบไปโรงพยาบาลพร้อมเส้เหวินจี้ง
ขณะนี้จงยู่นั่งอยู่ข้างๆเตียงในห้องพักผู้ป่วยกับอาจารย์ซู ดวงตาของเขามีน้ำตาเอ่อเบ้าด้วยความกังวล
“อาจารย์ซูคะ ทำไมถึงมีคนเลวขนาดนี้ พวกเขาทำร้ายอาจารย์เพราะมีประโยชน์อะไร”
จงยู่ด่าทอพวกนั้นแทนซูมั่นหยูน จมูกเธอมีรอยย่นด้วยความไม่พอใจ
อย่างไรก็ตามซูมั่นหยูนไม่รู้สึกกังวลอะไร เธออยู่ในชุดสีฟ้าขาวสลับกัน ดูเรียบร้อยมาก เหลือแค่สีหน้าที่ซีดเล็กน้อย
เขายื่นมือไปลูบแก้มของจงยู่ และยิ้มอย่างอ่อนโยน คล้ายกับพี่สาวกำลังปลอบใจน้องสาว “จงยู่น้อย เธอไม่ต้องเป็นห่วงอาจารย์หรอก ฉันเชื่อว่าสุดท้ายต้องหาคนร้ายเจอ อาจารย์หวังว่าเธอจะเรียนรู้ว่า โลกนี้ไม่ได้สวยงามอย่างที่เราคิด ต่อไปเธอต้องเฉลียวให้มาก อย่าให้คนอื่นมารังแกได้แบบอาจารย์”
มองดูจงยู่พยักหน้าอย่างไร้เดียงสา ซูมั่นหยูนเลยเลิกพูดเรื่องเศร้าๆแบบนี้ และสายตาของเธอไปสะดุดอยู่ที่ชุดของจงยู่
“จงยู่น้อย ฉันรู้จักเธอมานานขนาดนี้ ไม่เคยเจอเธอแต่งตัวเหมือนวันนี้มาก่อนเลย”
“มีคนซื้อให้ฉันค่ะ” จงยู่ก้มหน้าด้วยความเขินอาย
“คนอื่น หมายถึงผู้ชายใช่ไหม” ซูมั่นหยูนถามด้วยคำพูดกำกวม จึงให้จงยู่หน้าแดง เธอตอบกลับด้วยคำว่าอืมเบาๆ
“จงยู่น้อยโตขึ้นแล้วสิ เธอดูเหมือนคนกำลังมีความรัก ฉันรู้ว่าพวกเธอสองคนชอบพอกันด้วยความจริงใจ” ซูมั่นหยูนกุมมือน้อยๆของจงยู่ “ คนที่สามารถซื้อชุดของCHIU.SHUIให้เธอใส่ได้ ฉันว่าผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาเลย”
“จงยู่น้อย ถ้าหากพวกเธอรักกันจริง ก็จงช่วยกันดูแลความรักนี้ให้ดีๆ เข้าใจไหม”
“หนูทราบค่ะ ขอบคุณค่ะอาจารย์” แววตาจงยู่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
ตอนนี้เองประตูห้องถูกเปิดขึ้น เส้เหวินจี้งและหวังส้วยอู่เดินเข้ามา
“เธออยู่นี่ได้ยังไง” เส้เหวินจี้งมองเห็นจงยู่และหัวคิ้วก็ขมวดขึ้นทันที
“เขาเป็นใคร” หวังส้วยอู่ถาม
“เขาก็คือแฟนใหม่ของฉินหลั่งผู้ต้องสงสัยไงคะ” เส้เหวินจี้งยืนกอดอก ยิ้มเยาะเย้ยจงยู่ “ฉันรู้ว่าเขามาทำอะไรแล้ว เธอมาช่วยฉินหลั่งหาข้อมูลจากอาจารย์ซู แล้วกลับไปรายงานฉินหลั่ง”
“ใช่ๆ นังหนูคนนี้จิตใจแย่มาก” หวังส้วยอู่พูดแบบไม่คิด
“พวกเธอกำลังพูดถึงอะไร ผู้ต้องหาอะไร จับเขาได้แล้วเหรอ” ซูมั่นหยูนที่นอนอยู่บนเตียงฟังแบบงงๆ
“อาจารย์ซูรู้ไหมว่าใครเป็นคนเอาเงิน2ล้านนั้นไป เขาก็คือฉินหลั่งนักเรียนในห้องเราไง ” เส้เหวินจี้งเอ่ยถึงชื่อของฉินหลั่งแล้วรู้สึกสะใจเป็นพิเศษ
“เป็นไปไม่ได้ เขาไม่ใช่คนแบบนั้น” อาจารย์ซูส่ายหน้า ในความรู้สึกของเขา ถึงฉินหลั่งจะจน แต่ไม่มีวันทำเรื่องแบบนี้
“อาจารย์ซูโดนเขาหลอกแล้ว คุณรู้ไหมว่าวันนี้ฉินหลั่งบริจาคเงินเท่าไหร่ไหม 1ล้านหยวน คุณคิดว่าเขาจะเอาเงินเยอะขนาดนี้มาจากไหนคะ”
“ใช่ ผมเช็คจากโรงเรียนแล้ว ฉินหลั่งบริจาคเงิน1ล้านจริงๆ” หวังส้วยอู่พูดหลังจากเส้เหวินจี้งพูดจบ
“อีกอย่าง”เส้เหวินจี้งใช้สายตาแหลมคมมองจงยู่ “เขาก็คือแฟนที่เพิ่งคบหาของฉินหลั่งคุณดูสิว่าบนตัวเธอสวมเสื้อผ้ายี่ห้อCHIU.SHUI แถมยังไม่ได้ซื้อแค่ชุดเดียว ใช้เงินไม่ต่ำกว่า1หมื่นห้าพัน คุณคิดว่าเขาเอาเงินมาจากไหน”
“ไม่จริง พวกคุณกำลังใส่ร้ายเขา เขาไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้” จงยู่พูดเสียงดังตอกกลับเส้เหวินจี้งและหวังส้วยอู่
“แฟนของเธอคือฉินหลั่งจริงเหรอจงยู่” ตอนนี้ ซูมั่นหยูนหันไปถามจงยู่ด้วยสายตาที่สับสน ถ้าหากเสื้อผ้าพวกนี้ฉินหลั่งเป็นคนซื้อ ก็น่าสงสัยอยู่
“พูดสิ เธอบอกว่าฉินหลั่งเป็นรักแท้ไม่ใช่เหรอ แน่จริงก็ปฏิเสธสิ”เส้เหวินจี้งหัวเราะเยาะอย่างพอใจ
“ค่ะ” จงยู่พยักหน้าให้ซูมั่นหยูน
ซูมั่นหยูนหลับตา หันไปพิงพนักหลังอย่างอ่อนแรง
“ฮา ฮา ในที่สุดซูมั่นหยูนก็เชื่อ” เส้เหวินจี้งหัวเราะชอบใจ สายตาที่มองจงยู่เต็มไปด้วยความดูถูก กดมือถือ “ฉันจะโทรหาโรงพัก ให้ตำรวจมาเอาสองขโมยชายหญิงคู่นี้ไปกินข้าวคุก”
ในใจของจงยู่รู้สึกโกรธมาก ทำไมเส้เหวินจี้งถึงชอบทำเหมือนสัมพเวสีคอยหาเรื่องพวกเขาอยู่เรื่อย และเธอก็ไม่สงสัยในตัวฉินหลั่ง
“ไม่ต้องแจ้งความ ”ซูมั่นหยูนพูดขึ้นมา ขณะที่เส้เหวินจี้งกำลังกดโทรออก
“อาจารย์ซู คุณ…..”
“ฉันเชื่อในตัวจงยู่และฉินหลั่ง อีกอย่างก็ยังไม่มีหลักฐานที่แน่ชัดว่าเงินของฉินหลั่งมาจากในบัญชีของฉัน” ในสายตาของซูมั่นหยูน ฉินหลั่งและจงยู่เป็นเด็กที่บริสุทธิ์มาก ถึงอย่างไรเธอก็ไม่เชื่อว่าพวกเขาจะทำเรื่องแบบนี้
“อาจารย์ซู คุณอย่าใช้ความรู้สึกตัดสิน” หวังส้วยอู่เตือน “คืนนี้ที่ผมกับเส้เหวินจี้งมาเพื่อจะมาทำความเข้าใจกับคุณว่าเงินมันหายไปได้ยังไงกันแน่”
“คงต้องโทษที่ฉันประมาท ฉันเก็บบัตรเอทีเอ็มไว้ในเคสมือถือ และรหัสก็อยู่บนโน๊ตในเครื่อง เมื่อวานฉันพบว่ามือถือหายไป เลยรีบโทรแจ้งให้ธนาคารอายัด แต่ก็พบว่าเงินถูกถอนไปแล้ว…”ซูมั่นหยูนเล่าให้ทุกคนฟัง
เมื่อจงยู่ได้ยินซูมั่นหยูนพูดว่ามือถือหาย เธอก็นึกถึงมือถือเครื่องที่เธอเจอเมื่อวานในพงหญ้า
เธอล้วงไปในกระเป๋า
การกระทำนี้ถูกสายตาที่แหลมคมของเส้เหวินจี้งเห็น
“ในกระเป๋าเธอมีอะไร” พูดจบเธอก็ยื่นมือไปล้วงกระเป๋าไม่สนใจการขัดขืนของจงยู่ เส้เหวินจี้งหยิบมือถือนั้นออกมา
“นี่คือ…”เมื่อเห็นมือถือในมือเส้เหวินจี้ง ซูมั่นหยูนถึงกับตาค้าง “มือถือฉันไปอยู่ในกระเป๋าเธอได้ยังไง”
“ฉัน….”จงยู่ตกใจจนพูดไม่ถูก “อาจารย์ซูฟังฉันพูดก่อน มือถือนี้ฉันเจอมันในพงหญ้าค่ะ”
“เธอยังจะตอแหลอีก ถ้าเธอเก็บมันมาจริงเมื่อกี้ทำไมต้องกลัวฉันจะหยิบออกมาด้วย”เส้เหวินจี้งเค้นถาม
“ตอนนี้เธอยังมีอะไรจะพูดอีก มือถือก็อยู่บนตัวเธอ นี่คือหลักฐานสำคัญ เธอกับฉินหลั่งสมคบคิดกันใช่ไหม”
“ไม่จริง ฉันไม่ได้ทำ พวกเธอเพ้อเจ้อ” จงยู่พูดอย่างโดดเดี่ยว มาถึงตอนนี้เธอก็งงเหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น
“ฉันเพ้อเจ้อ น่าขำนะ”เส้เหวินจี้งเยาะเย้ย “งั้นเธอก็บอกมาสิว่าฉินหลั่งเอาเงินพวกนี้มาจากไหน มือถือนี้มาได้ยังไง เธออธิบายมาสิ”
“ครอบครัวของฉินหลั่งมีฐานะ เงินก็มาจากครอบครัว” จงยู่พยายามอธิบาย แต่เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเส้เหวินจี้ง โดนเส้เหวินจี้งถามจนหน้าแดงหูแดง
“พอแล้วเหวินจิ้ง เลิกบังคับเขาเถอะ” ซูมั่นหยูนกอดจงยู่ไว้
“ได้ค่ะ ฉันไม่บังคับเขาแล้ว” เส้เหวินจี้งเหลือบมองไปทางจงยู่ “ตอนนี้ผู้ต้องหาอยู่ในแหแล้วคนนึงแล้ว ถ้าได้อีกคนก็สมบูรณ์แล้ว ตอนนี้เรารีบกลับไปจับฉินหลั่งที่โรงเรียนกันเถอะ”
“ตกลง” หวังส้วยอู่รีบตอบรับ ก่อนออกไป เขาโทรหาหัวหน้าห้องให้พวกเขาเรียกผู้ชายสองสามคนมาเฝ้าจงยู่ไว้ที่โรงพยาบาล
หวังส้วยอู่รีบซิ่งรถพาเส้เหวินจี้งกลับไปที่โรงเรียน
เวลานี้ ฉินหลั่งแอบเข้าไปในห้องทำงานของอาจารย์ซูขณะไม่มีคน เขาเดินย่องไปโต๊ะทำงานของอาจารย์ซู กำลังจะเอากระดาษโน๊ตที่เขียนเสร็จแล้วใส่ไปที่หน้าแรกของหนังสือเล่มหนึ่ง
ในขณะที่กำลังจะเดินออกไป ประตูก็เปิดขึ้น เส้เหวินจี้งเดินมากับหวังส้วยอู่ ฉินหลังตกใจ ไม่คิดว่าจะมีคนมาเจอ
“ดีนะที่พวกเราดูกล้องวงจรปิด ไม่งั้นคงหาเขาไม่เจอแล้ว”
“ให้ฉันดูสิไอ้เจ้านี้กำลังทำอะไร” หวังส้วยอู่เปิดโต๊ะทำงานของอาจารย์ซู
แย่แล้ว ฉินหลั่งตกใจมาก กระดาษโน๊ตที่ใส่ไปเมื่อตะกี้ถูกหวังส้วยอู่เปิดเจอแล้ว
“นี่มันอะไร”หวังส้วยอู่เปิดออกมาอ่าน “อาจารย์ซูขอโทษนะครับ ผมคือคนชั่วที่เอาเงินพวกนั้นไป….”