รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 30 ผู้จัดการเสิ่นทำไมถึงเชื่อคนพูดจาเลอะเทอะนี้ได้

บทที่ 30 ผู้จัดการเสิ่นทำไมถึงเชื่อคนพูดจาเลอะเทอะนี้ได้
“คุณเสิ่น” ฉินหลั่งจำได้แล้ว ผู้ชายคนนี้เขาเคยเจอ ในงานเลี้ยงที่โข่งลิ่งเสียน จัดเลี้ยงตัวเองมาก่อนหน้านี้ คิดไม่ถึงว่าโรงแรมนี้ จะเป็นโรงแรมที่บ้านของเขาเปิด
“มิบังอาจครับ ท่านเรียกผมว่าวั่นเชียนก็ได้ครับ” เสิ่นวั่นเชียนเอ่ยออกมาอย่างปลื้มปีติ
ฉินหลั่งเป็นคนง่ายๆ สบายๆ สุดท้ายเขาก็ยังเรียกเสิ่นวั่นเชียนว่าคุณเสิ่น
“คุณชายใหญ่ทำไมถึงว่างมาที่นี่ได้ครับ” เสิ่นวั่นเชียนโค้งคำนับพลางเอ่ยถาม
“อ้อ ผมออกมาเที่ยวกับเพื่อนครับ ไม่อยากกลับไป ก็เลยพักอยู่ที่นี่เสียเลย” ฉินหลั่งเอ่ยยิ้มๆ
“ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เองเหรอครับ” เสิ่นวั่นเชียนพยักหน้า หันไปถามพนักงานสาวที่เคาน์เตอร์ “ห้องของคุณชายท่านนี้จองเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย”
“เรียบร้อยแล้วค่ะ” พนักงานสาวที่เคาน์เตอร์เอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ เธอจะไปคิดได้อย่างไรว่า หนุ่มน้อยที่แต่งตัวมอซอตรงหน้านี้ กลับทำให้เสิ่นวั่นเชียนเกรงอกเกรงใจได้ขนาดนี้ เมื่อครู่พนักงานทั้งหมดรวมทั้งเธอเอง ยังมีท่าทาไม่แยแสฉินหลั่งอยู่เลย ถ้าหากผู้จัดการเสิ่นจะเอาเรื่องขึ้นมา ตำแหน่งการงานของตนคงจะหลุดลอยไปแน่
“ห้องของคุณชายท่านนี้ก็คือห้องเตียงใหญ่ที่ใช้ห้องรวมบนชั้นสามค่ะ”
“อะไรนะ ห้องนั้นเป็นห้องที่แย่ที่สุดของโรงแรม พวกคุณกล้าดียังไงให้คุณชายพักที่นั่น” เสิ่นวั่นเชียนถามอย่างโมโหจัด จะว่าไปแล้ว โรงแรมนี้เป็นของคุณชายใหญ่ คุณชายใหญ่มาที่นี่ถือว่าให้เกียรติมาก แต่พวกเขากลับเปิดห้องที่แย่ที่สุดให้คุณชายใหญ่ นี่ไม่ใช่ว่ากำลังหาเรื่องเดือดร้อนให้เขาหรอกหรือ
“คุณเสิ่น คุณอย่าไปโทษพวกเขาเลย เป็นเพื่อนผมเองที่เป็นคนเปิดห้องให้ผม” ฉินหลั่งเห็นท่าทางโมโหโทโสของเสิ่นวั่นเชียน ก็เป็นห่วงกลัวว่าพนักงานจะพลอยเดือดร้อนไปด้วย ในเมื่อนี่ไม่ใช่ความผิดของพวกเขา
“อ้อคุณชายใหญ่เพื่อนของท่านนี้ก็ช่างแล้งน้ำใจจริงๆ” เสิ่นวั่นเชียนพูดอย่างไม่ค่อยพอใจนัก “เอาอย่างนี้ ตอนนี้ผมจะเปลี่ยนห้องที่หรูหราดีที่สุดให้ท่าน”
“ไม่เป็นไร คืนนี้ผมพักที่ห้องนั้นก็ได้ คุณวางใจเถอะ ความหวังดีของคุณผมเข้าใจ” ฉินหลั่งเอ่ยพลางตบที่ไหล่ของเสิ่นวั่นเชียน
“เช่นนั้นก็ต้องลำบากคุณชายแล้วนะครับ!”
ฉินหลั่งพูดมาขนาดนี้แล้ว เสิ่นวั่นเชียนก็ไม่กล้าขัดใจเขา ได้แต่ทำตามใจเขา
“เอาละ คุณไปทำงานเถอะ ตอนนี้ผมขอกลับก่อน” ฉินหลั่งพูดจบ ก็เดินไปทางห้องของตน
เวลานี้เอง สายตาของพนักงานคนอื่นๆ ต่างก็มองฉินหลั่งด้วยความเคารพ พวกเขายังดึงเอารอยยิ้มที่สดใสที่สุดของตนเองออกมา ส่งให้ต่อหน้าฉินหลั่ง ทำให้ฉินหลั่งมองด้วยท่าทางที่ยังตั้งตัวไม่ติด ยิ้มบางๆ ให้พวกเขา เดินกลับไปห้องของตัวเอง
พอล้มตัวลงนอนบนเตียง ครู่เดียวก็มีคนเข็นอาหารว่าง และ ไวน์อย่างดีมาเต็มคันรถ ไม่นานก็มีพนักงานทำความสะอาดเข้ามา ทำความสะอาดห้องของฉินหลั่งอยากสะอาดสะอ้านทุกซอกทุกมุม สุดท้ายก็ยังส่งสาวสวยหุ่นดีเหมือนนางแบบมาอยู่เป็นเพื่อนฉินหลั่งอีกด้วย ฉินหลั่งไม่รู้จะขอบคุณอย่างไรเลย
“เสิ่นวั่นเชียนคนนี้นี่นะ” รอจนทุกอย่างสงบลงแล้ว ฉินหลั่งยิ้มอย่างขมขื่นเอ่ยพลางถอนหายใจ
แย่แล้ว ฉินหลั่งมองนาฬิกาอย่างตื่นตกใจ เวลาผ่านล่วงเลยมาหนึ่งชั่วโมงแล้ว นับตั้งแต่ที่พวกเขาเข้ามาที่โรงแรม
เดิมฉินหลั่งลังเลว่าจะบอกความจริงกับส้งเส่นเอ๋อดีหรือไม่ ตอนนี้ทุกอย่างสายไปแล้ว
หากว่าจางเชื๋อคิดจะจัดการส้งเส่นเอ๋อจริงๆ ตอนนี้ ทั้งสองคนกำลังเข้าได้เข้าเข็มกันอยู่แล้ว!
โอ้ย ช่างมันแล้ว ต่อให้ตนเองไปบอก ส้งเส่นเอ๋อก็คงไม่เชื่อ ถึงเวลา ส้งเส่นเอ๋อก็มิวายจะดูถูกเยาะเย้ย คิดว่าจะเอาเปรียบเธอ
คิดถึงท่าทีของส้งเส่นเอ๋อที่มีต่อตนเอง ในใจฉินหลั่งก็ไม่รู้สึกเสียดายอย่างเมื่อครู่แล้ว
เขานอนบนเตียง หลับตาเตรียมตัวนอน ขณะเดียวกันนั้นเองที่ระเบียงทางเดินด้านนอกก็มีเสียงดังขึ้น เป็นเสียงกระแทกประตูก่อน จากนั้นก็มีเสียงเร่งฝีเท้าตามมา
“คุณไปให้พ้นจากฉันนะ!” ที่ระเบียงทางเดิน ส้งเส่นเอ๋อที่อยู่ภายใต้ผ้าขนหนูสีขาวผืนนั้นสั่นเทา ไหล่ขาวนวลและสองขาเรียวโผล่ออกมาด้านนอกให้เห็น เท้าก็ไม่ได้สวมรองเท้า จ้องมองจางเชื๋อที่ไล่ตามออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว
“เส่นเอ๋อ รีบตามผมเข้าไป คุณดูสิคุณแต่งตัวแบบนี้ ถ้าผู้ชายคนอื่นมาเห็นเข้า ไม่ใช้ให้เขาล่วงเกินเอาได้เหรอ” จางเชื๋อเองก็ไม่ต่างอะไรกับส้งเส่นเอ๋อ ทั้งตัวมีแต่กางเกงในสีแดงตัวเดียว ชั้นเนื้อที่รอบเอวค่อยๆ สั่นกระเพื่อม
“ฮึ ไอ้คนหลอกลวงอย่างจางเชื๋อ ครั้งก่อนที่บ้านฉันเกิดเรื่องก็ไม่ใช่แกที่เป็นคนช่วยใช่มั้ย” ส้งเส่นเอ๋อยิ้มเยาะมองจางเชื๋อ
“อะไรกัน เส่นเอ๋อ คุณเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า ถ้าไม่ใช้บ้านผมช่วยคุณแล้วจะยังเป็นใครได้อีก คุณบอกสิว่าใช่มั้ย” จางเชื๋อยิ้มอย่างเขินๆ ครั้งนี้รู้สึกผิดขึ้นมาแล้ว
“ตอนนี้คุณยังจะเสแสร้งกับฉันอีกเหรอ” โทรศัพท์ในมือส้งเส่นเอ๋อแกว่งไปมา “เมื่อครู่พ่อของฉันโทรมา เมื่อเย็นนี้พ่อฉันไปเยี่ยมคารวะพ่อของคุณ และก็ถามเรื่องนี้แล้ว พ่อของคุณเป็นคนพูดเอง ว่าไม่ใช่ความช่วยเหลือของคุณ! หลายวันมานี้ คุณหลอกฉันมาตลอด!”
เมื่อครู่พอเข้าไปในห้อง จางเชื๋อก็เริ่มทำปฏิบัติการ พูดจาหว่านล้อมสารพัด จุดประสงค์ก็คือจะให้เธอขึ้นเตียง
สุดท้ายส้งเส่นเอ๋อก็ตัดสินใจที่จะทำให้เขาพอใจ ในเมื่อเรื่องนี้วันหนึ่งก็ต้องเกิดขึ้นอยู่แล้ว อาบน้ำเสร็จก็นอนบนเตียง จางเชื๋อถอดเสื้อผ้าแล้ว ปีนขึ้นมาบนเตียง แต่ว่าในตอนนั้นเอง พ่อของเส่นเอ๋อโทรมาพอดี ส้งเส่นเอ๋อลุกขึ้นมารับโทรศัพท์ คิดไม่ถึงว่าจะมาได้ยินข่าวแบบนี้
มองจางเชื๋อที่มองเธออย่างเจ้าชู้กรุ้มกริ่ม ส้งเส่นเอ๋อก็รู้สึกขยะแขยงอย่างที่สุด ดังนั้นรีบวิ่งออกมาอย่างไม่คิดชีวิต!
“พ่อคุณ…ไปพบพ่อผมแล้วเหรอ” จางเชื๋อมึนงง ในใจก็รู้สึกเจ็บปวด เมื่อครู่ในห้อง อีกเพียงนิดเดียวเขากับส้งเส่นเอ๋อก็จะได้ขึ้นสวรรค์กันแล้ว ทำไมทางพ่อของเขานั้นต้องมาเปิดเผยอะไรตอนนี้ด้วย นี่ไม่ใช่กำลังหยอกล้อเขาเล่นอยู่เหรอ
“เส่นเอ๋อ คุณฟังผมก่อน แม้ว่า……” ตอนนี้จางเชื๋อคิดแค่เพียงจะโน้มน้าวให้ส้งเส่นเอ๋อสงบอารมณ์ลง ไปถึงเตียง เขาเดินไปข้างหน้าจับแขนส้งเส่นเอ๋อ
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน คนน่าขยะแขยงอย่างแก!” ตอนนี้ส้งเส่นเอ๋อมองจางเชื๋อด้วยความรังเกียจเป็นพิเศษเห็นเขาแล้วเธออยากจะอ้วก ไม่ต้องพูดถึงเข้ามาแตะต้องตัวเธอเลย
ส้งเส่นเอ๋อสะบัดแขนหลุดจากมือจางเชื๋อ คงเพราะออกแรงมากเกินไป ไม่ทันระวัง ไปโดนรูปปั้นนกอินทรีสยายปีกบินที่อยู่ข้าง เสียงดัง “ปึง” รูปปั้นนกอินทรีตกกระแทกพื้นแตก
ส้งเส่นเอ๋อไม่ได้สนใจ ยังคงทะเลาะอยู่กับจางเชื๋อที่อยู่ตรงหน้า
“รูปปั้นนกอินทรีนี่คุณเป็นคนทำแตกใช่มั้ย” ตอนนี้เอง ผู้ชายกลางคนคนหนึ่งร่างกายสูงใหญ่ เดินเข้ามา มองไปที่รูปปั้นบนพื้นด้วยความเสียใจและโกรธ
“ผู้จัดการเสิ่น…” พนักงานที่อยู่โดยรอบโรงแรมต่างพากันก้มหน้าก้มตา เอ่ยอย่างนอบน้อม
“ใช่ ฉันทำแล้วจะทำไม” ส้งเส่นเอ๋อที่ตอนนี้กำลังโกรธจนหน้ามืด เอ่ยออกมา
“ดี คุณผู้หญิงท่านนี้ ในเมื่อคุณยอมรับแล้ว เช่นนั้นก็ขอเชิญให้คุณไปจ่ายค่าเสียหายแก่ทางโรงแรมของพวกเราด้วยครับ” ส้งเส่นเอ๋อเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ชดใช้ก็ชดใช้สิ ดูสภาพคุณสิ ไม่ใช่แค่รูปปั้นอันหนึ่งเหรอ แค่ของชิ้นเล็กๆ แค่นี้ ยังจะเปิดโรงแรมอะไรอีก จริงๆ เลย” ส้งเส่นเอ๋อที่กำลังโกรธไม่ว่าใครก็เข้าหน้าไม่ติด
“คุณผู้หญิงพูดถูก พวกเราคงไม่ร่ำรวยล้นฟ้าเหมือนอย่างคุณ” สีหน้าของเสิ่นวั่นเชียนมีความดูถูกเยาะเย้ย “อย่างนั้นตอนนี้ขอให้คุณผู้หญิงช่วยไปจ่ายค่าเสียหายเถอะครับ รูปปั้นนี้เป็นผลงานที่สร้างโดย มิเชลศิษย์หลานของแกสตัน ในปี 1986 ปีก่อนผมไปประมูลมาจากบริษัทประมูลคริสตี้ของแอตแลนตาสหรัฐอเมริกา เป็นเงินทั้งหมดเจ็ดล้านเจ็ดแสนหกหมื่นหยวน!”
“อะไรนะ!” ส้งเส่นเอ๋อคิดว่าตัวเองหูฝาดไป มองเสิ่นวั่นเชียนอย่างไม่อยากจะเชื่อ
เสิ่นวั่นเชียนก็ไม่คิดจะอธิบายอะไรกับส้งเส่นเอ๋ออีก ให้คนนำเอกสารการประมูลส่งให้ส้งเส่นเอ๋อดูโดยตรง
เวลานี้เองส้งเส่นเอ๋อพูดอะไรไม่ออก
เจ็ดล้านเจ็ดแสนหกหมื่นหยวน นี่มันเท่ากับรายได้ทั้งปีของครอบครัวเธอเลยทีเดียวนะ ！
“คุณพี่ ฉันไม่ได้ตั้งใจ……” ส้งเส่นเอ๋อกังวลใจ ร่างกายอ่อนปวกเปียกไปทั้งตัว มือที่ใบเสร็จทั้งสองข้างสั่นเทาอย่างไม่รู้ตัว
“เมื่อครู่คุณยังพูดอย่างไม่แยแสอยู่เลยนะครับ” เสิ่นวั่นเชียนพูดเยาะเย้ยขึ้นว่า “คุณอย่าคิดว่าผมจะไม่ให้คุณชดใช้เจ็ดล้านเจ็ดแสนหกหมื่นหยวน คุณต้องชดใช้ผมทั้งหมดไม่ให้ขาดแม้แต่เหรียญเดียว ตอนนี้รีบโทรไปหาที่บ้านเถอะครับ!”
ในใจของส้งเส่นเอ๋อกระตุกวูบ ใบเสร็จในมือร่วงหล่นลง ขาทั้งสองข้างก็ยิ่งสั่นขึ้น ราวกับว่าแค่ลมพัดก็ทำให้เธอล้มพับลงกับพื้นแล้ว
เรื่องนี้หากให้พ่อรู้เข้า คงต้องตีเธอตายแน่ นึกถึงใบหน้าโหดเหี้ยมของผู้เป็นพ่อ ส้งเส่นเอ๋อก็รู้สึกหวาดผวาเป็นพิเศษ
“เส่นเอ๋อ เกิดอะไรนี่มัน” เวลานี้โจวซินและหวงเกอก็วิ่งมาที่ข้างกายส้งเส่นเอ๋อแล้ว เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
ส้งเส่นเอ๋อเล่าเรื่องทั้งหมดให้พวกเขาฟัง ตอนนี้น้ำตาไหลออกมาแล้ว “ทำอย่างไรดีล่ะ ถ้าพ่อฉันรู้ เขาต้องตีฉันตายแน่”
“คุณพี่คะ คุณอย่าให้ฉันต้องชดใช้เลยนะคะได้มั้ย ฉันทำงานใช้หนี้ให้พวกคุณได้ ต้องคืนให้คุณครบทุกบาททุกสตางค์ อีกอย่างบ้านคุณต้องการพี่เลี้ยงเด็กมั้ย ฉันไปได้นะคะ แม้ว่าฉันจะทำไมเป็น แต่ฉันสามารถเรียนรู้ได้……” ส้งเส่นเอ๋อเอ่ยพลางมองเสิ่นวั่นเชียนด้วยน้ำตานองหน้า
ครั้งนี้เพื่อปิดบังเรื่องนี้ไม่ให้พ่อแม่รู้ ส้งเส่นเอ๋อยอมทำได้ทุกอย่าง หากไปในที่ลับตาคน แล้วเสิ่นวั่นเชียนให้เธอปรนนิบัติเขา ส้งเส่นเอ๋อก็คงตกลง
“คุณผู้หญิง คุณอย่าพยายามคิดหาวิธีที่มันเป็นไปไม่ได้เลย รีบโทรหาพ่อแม่ของคุณเถอะ!” เสิ่นวั่นเชียนเป็นนักธุรกิจ แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าส้งเส่นเอ๋อน่าสงสาร แต่เงินก้อนนี้ก็ต้องเอากลับคืนมาให้ได้
ส้งเส่นเอ๋อสิ้นหวังแล้วจริงๆ ความรู้สึกโทษตัวเอง สำนึกผิด กังวล หวาดกลัวสับสนวุ่นวายอยู่ภายในใจ
“คุณเสิ่น” เวลานี้เอง ฉินหลั่งค่อยๆ เดินเข้ามา เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เขาได้ยินทั้งหมด
“คุณชายใหญ่……” เสิ่นวั่นเชียนเตรียมจะเอ่ยปากเรียกชื่อฉินหลั่ง แต่ถูกสายตาของฉินหลั่งห้ามเอาไว้
“คุณเสิ่น ผมคิดว่า รูปปั้นนี้แตกก็ดี” ฉินหลั่งยิ้มพลางเอ่ยกับเสิ่นวั่นเชียน
ประโยคนี้ของฉินหลั่ง ทำให้ผู้คนที่ห้อมล้อมอยู่นี้ต่างพากันประหลาดใจไม่น้อย
รูปปั้นราคาเจ็ดล้านเจ็ดแสนหกหมื่นนะ คุณกลับบอกว่าแตกก็ดี นี่คุณพูดพล่ามอะไรอยู่ นี้ไม่ใช่ปากหาเรื่องหรือ
“นี่หมายความว่าอย่างไรครับ ช่วยอธิบายให้ผมเข้าใจหน่อย” เสิ่นวั่นเชียนเอ่ยอย่างนอบน้อม ในใจเขาเต็มไปด้วยความสงสัย คุณชายใหญ่หมายความว่าอย่างไรกันแน่
“ผมถามคุณ โรงแรมของคุณมีลูกค้าต่างชาติหรือลูกค้าในประเทศมากกว่ากัน” ฉินหลั่งถาม
“แน่นอนว่าเป็นคนในประเทศมากกว่าครับ” เสิ่นวั่นเชียนคิดแล้วตอบ
“อย่างนั้นก็ถูกแล้ว ลูกค้าหลักรายได้ส่วนใหญ่มาจากคนในประเทศ แต่คุณกลับไปซื้อรูปปั้นนี้มาจากอเมริกาด้วยราคาสูงลิบ คุณรู้หรือไม่ ตอนนี้ประเทศของเรากำลังทำสงครามการค้ากับอเมริกา
สงคราม หากประชาชนรู้ว่าในโรงแรมของคุณมีรูปปั้นนี้อยู่ เป็นไปได้ว่าพวกเขาอาจจะต่อต้านโรงแรมพวกคุณ หากเป็นข่าวขึ้นมา มูลค่าความเสียหายที่จะเกิดกับโรงแรมของพวกคุณอาจจะไม่ใช่แค่เจ็ดล้านเจ็ดแสนหกหมื่นนะ! ดังนั้นผมจึงบอกว่า รูปปั้นนี้แตกไปก็ดีแล้ว!”
คนอื่นได้ยินความคิดของฉินหลั่ง ต่างก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม โยงไปถึงสงครามการค้าโน่นได้ คำพูดแบบนี้แม้แต่เด็กสามขวบยังหลอกไม่ได้เลย นายยังกล้าเอามาหลอกผู้จัดการเสิ่น
ตอนที่ส้งเส่นเอ๋อเห็นฉินหลังนั้น ในใจก็เกิดความรู้สึกซาบซึ้งเล็กน้อย แต่ตอนนี้ ในใจเธอกลับรู้สึกขมขื่น ตัวเองยังคิดหวังว่าคนอย่างฉินหลั่งจะมาช่วยอะไรได้อีกเหรอ ช่างโง่เหลือเกิน เขาก็เป็นแค่คนโง่ที่ไม่มีความรู้ไม่มีสมองอะไร พอพูดอย่างนี้แล้ว ก็ยิ่งทำให้ตนเองรู้สึกอับอาย!
“โอ้ พ่อหนุ่มคนนี้พูดถูก ผมสะเพร่าเอง” ตอนที่ทุกคนต่างมองหัวเราะเยาะฉินหลั่ง เสิ่นวั่นเชียนยิ้มพลางเอ่ยอย่างอ่อนน้อม