รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 18 แผนการร้ายของเส้เหวินจี้ง

บทที่ 18 แผนการร้ายของเส้เหวินจี้ง
วันที่สองไม่มีเรียนตอนบ่าย ฉินหลั่งก็เหมือนแต่ก่อน ไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุด
ฉินหลั่งกำลังเดินขึ้นบันไดทีละขั้นๆไปที่ห้องสมุด ก็ได้ยินเสียงเรียกเขามาจากด้านหลัง
เสียงนี้ฉินหลั่งคุ้นเคยเป็นอย่างดี แค่ฉินหลั่งหันไป ก็เห็นเส้เหวินจี้งอยู่ที่บันไดชั้นล่าง
เส้เหวินจี้งสวมชุดสีขาวเรียบง่าย เป็นชุดที่ฉินหลั่งซื้อให้เธอเมื่อปีที่แล้ว
ในทันที ฉินหลั่งรู้สึกอย่างฉับพลันเล็กน้อย
เห็นสีหน้านี้ของฉินหลั่ง ในใจของเส้เหวินจี้งก็หัวเราะเยาะแล้ว นี่เหมือนกับสิ่งที่เธอคิดเอาไว้
เส้เหวินจี้งยิ้มหวานเดินไปข้างกายฉินหลั่ง: “ฉันใส่ชุดนี้สวยไหม?”
“เธอมีอะไรไหม?” ฉินหลั่งเหม่อลอยไปแค่ชั่วครู่ จากนั้นก็ตอบสนองกลับมาอย่างรวดเร็ว
น้ำเสียงที่เส้เหวินจี้งพูดกับฉินหลั่งค่อนข้างไม่พอใจ เบะปากเล็กๆ: “ทำไมล่ะ จะยังไง ระหว่างเราสองคนก็เคยมีความทรงจำดีๆด้วยกัน นายจะใจร้าย จะเย็นชากับฉันอย่างนี้เหรอ?”
เส้เหวินจี้งกำลังมองตาของฉินหลั่ง พูดอย่างน่าสงสาร พูดๆอยู่ ก็ยื่นมือไปดึงเสื้อของฉินหลั่ง
แต่ก่อนนี่เป็นไม้ตายที่เธอใช้กับฉินหลั่ง เพียงแค่เธอแสดงท่าทางอย่างนี้ออกมา จะยังไงฉินหลั่งก็ต้องยอมตนเอง
แต่ว่า มือของเส้เหวินจี้งกลับโดนฉินหลั่งปัดออก สีหน้าที่เย็นชาของฉินหลั่งกำลังมองเส้เหวินจี้ง: “ถ้าไม่มีอะไร ฉันไปก่อนนะ”
พูดจบ ฉินหลั่งก็เดินต่อไป
เส้เหวินจี้งโดนปล่อยทิ้งอยู่ที่เดิม แต่ก่อนฉินหลั่งยกให้เธอเป็นสิ่งล้ำค่า แต่ตอนนี้ กลับปฏิบัติกับเธออย่างเย็นชา ความแตกต่างที่มากมายนี้ทำให้เธออารมณ์เสีย!
ในใจโมโหเหลือเกิน ฉินหลั่ง ฉันไม่เชื่อหรอก ว่านายจะไม่มีความรู้สึกกับฉันอย่างรวดเร็วขนาดนี้!
“ฉินหลั่ง!”
เส้เหวินจี้งตะโกนไปทางฉินหลั่งอย่างโมโห
เสียงแหลมๆ ดึงดูดความสนใจจากคนรอบข้างล้วนแต่มองไปที่เส้เหวินจี้งเป็นตาเดียว
“ฉินหลั่งนายไม่ละอายใจต่อฉันเหรอ? ปีที่แล้วคนมากมายมาจีบฉัน ฉันทิ้งลูกข้าราชการ ลูกคนรวย ทิ้งทุกคนที่เงื่อนไขดีกว่านาย แล้วสุดท้ายก็เลือกนาย คบกับนายทำได้เพียงกินข้าวโรงอาหาร ร้านข้างทาง แม้กระทั่งเปิดห้อง ทุกครั้งที่เปิดห้องก็เป็นห้องเตียงใหญ่ที่ราคา 50 หยวน พวกนี้ฉันไม่เคยคิดเล็กคิดน้อยกับนายสักนิด มีสักครั้งไหมที่ทำให้นายไม่มีความสุข? ความเอาใจใส่ที่ฉันให้นายขนาดนี้ ต้องแลกกับการโดนทิ้งในตอนที่นายหมดรักแล้วใช่ไหม? นายไม่ละอายใจต่อฉันบ้างเหรอ?”
เส้เหวินจี้งยืนอยู่ที่บันไดด้านล่าง กำลังตะโกนไปทางฉินหลั่ง พูดเสร็จ ตาก็เริ่มแดง ราวกับเป็นหญิงสาวที่จงรักภักดีต่อความรักอย่างไม่มีวันเสื่อมคลาย แต่กลับโดนทิ้งอย่างไร้เยื่อใย
พวกนักศึกษาที่หน้าห้องสมุด ต่างก็โดนเสียงตะโกนของเส้เหวินจี้งดึงดูดเข้ามา และโจมตีไปที่ฉินหลั่งกันทั้งนั้น
“สารเลว!”
“เธอดีกับนายขนาดนี้ นายยังจะทิ้งเธอลงอีก เลวจริงๆ!”
……
ผู้ชายหลายๆคนเดินไปที่ข้างกายของเส้เหวินจี้ง เพื่อปลอบเธอ:
“คนสวย เธอยังจะคบกับผู้ชายอย่างนี้ทำไม! เธอดูสิเธอควรจะทิ้งเขาไปได้แล้วนะ!”
“เงื่อนไขเธอดีขนาดนี้ คบกับเขาไม่เหมาะสมกันเลย! เสียใจเพราะเขา ไม่คุ้มค่าหรอก!”
……
ตอนนี้ฉินหลั่งไม่เข้าใจ ว่าเส้เหวินจี้งจะทำอะไร
เมื่อกี้ที่เส้เหวินจี้งพูดไม่ใช่ความจริงทั้งนั้น แต่ไหนแต่ไรก่อนหน้านี้ก็ไม่มีลูกข้าราชการ ลูกคนรวยที่ไหนมาจีบเธอเลย
ตนเองเป็นคนจน แต่ไปเช่าห้อง ก็เป็นห้องร้อยหยวนมาโดยตลอด ตอนที่อยู่ในห้อง ก็ไม่เหมือนอย่างที่เส้เหวินจี้งพูด ทุกครั้งเธอก็ทำให้ตนเอง “มีความสุข” ตนเองไม่เคยแตะต้องเธอมาก่อนด้วยซ้ำ
ฉินหลั่งโดนผู้หญิงสักกี่คนจับเอาไว้แล้ว
“แฟนดีขนาดนี้ นายยังไม่พอใจอีกเหรอ?”
“ต่อไปนายจะเสียใจ! ต้องคว้าผู้หญิงคนนี้เอาไว้ให้ดีสิ ไม่อย่างนั้น พวกเราจะทำให้นายกลายเป็นคนดังบนบอร์ดของมหาวิทยาลัยแน่ๆ!”
เส้เหวินจี้งเดินไปถึงข้างกายของฉินหลั่ง กอดแขนของฉินหลั่งเอาไว้ ออกแรงไม่น้อยเลย ราวกับกลัวว่าฉินหลั่งจะวิ่งหนีไปอีก
“ขอบคุณพวกเธอมากนะ ต่อไปพวกเราจะทำให้ดี” เส้เหวินจี้งขอบคุณนักศึกษาคนอื่นๆ เพียงครู่เดียวนักศึกษาพวกนั้นก็แยกย้ายกันไปหมดแล้ว
“เธอคิดจะทำอะไรกันแน่?” ฉินหลั่งโดนเส้เหวินจี้งกอดเอาไว้ เดินอยู่ในมหาวิทยาลัยระยะหนึ่ง
“นายถูกรางวัลแสนห้าจริงๆเหรอ?” เส้เหวินจี้งเพ่งมองฉินหลั่ง
“ใช่สิ ฉันได้รางวัลมาแสนห้า แต่เหมือนว่าจะไม่เกี่ยวกับเธอนะ?” ฉินหลั่งกำลังมองเส้เหวินจี้งอย่างใจเย็นพูดขึ้น
เส้เหวินจี้งมาหาฉัน เป็นเพราะเรื่องนี้นี่เอง ในใจของฉินหลั่งฝืนหัวเราะเล็กน้อย
เส้เหวินจี้งตกตะลึง ตอนนี้ฉินหลั่งราวกับเปลี่ยนไปไม่เป็นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
“นายไม่ต้องพูดอย่างนี้ก็ได้นะ อันที่จริงระหว่างพวกเราก็มีความทรงจำดีๆมากมาย” เส้เหวินจี้งยิ้มอย่างทำตัวไม่ถูก
“เธอรู้จักนิสัยของฉันดี ถ้าเป็นเมื่อก่อน แสนห้านี้ แม้ว่าฉันจะให้เธอเอาไปใช้จ่ายทั้งหมด ก็ไม่เจ็บปวดสักนิด แต่ตอนนี้ฉันคงไม่โง่ขนาดนั้นเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว ก็ขอบคุณเธอนะที่ทำให้ฉันเข้าใจ ไม่ว่าฉันจะให้เธอไปเท่าไหร่ ก็คงไม่สำคัญเท่าจูจี้เหวินที่เป็นลูกคนรวย!”
ฉินหลั่งเห็นสีหน้าของเส้เหวินจี้ง หลังจากที่เขาพูดคำนี้จบ ก็เปลี่ยนไปแย่ขึ้นเรื่อยๆ สายตาก็ซับซ้อนเซื่องซึม อ้าปากอยากจะพูดตั้งกี่ครั้ง แต่ก็ไม่พูดออกมา
ในใจของฉินหลั่งกลับสบายใจ
ฉินหลั่งเห็นเส้เหวินจี้งตกตะลึงอยู่ จึงเอามือของเธอที่กอดแขนตนเองออกไป แล้วเดินไปข้างหน้า
เวลานี้ ในใจของเส้เหวินจี้ง รู้สึกเสียใจมากเป็นพิเศษ หากว่าตนเองเลิกกับฉินหลั่งให้ช้ากว่านี้สักกี่วัน ตอนนี้ แสนห้านั้นก็คงเป็นของตนเองทั้งหมดแล้ว
เห็นฉินหลั่งที่ใกล้จะออกไปไกลแล้ว ในใจของเส้เหวินจี้งก็รีบร้อนอย่างมาก ถ้าพลาดวันนี้ ต่อไปก็คงไม่มีโอกาสแล้ว! นี่ก็แฝงไว้ด้วยความหมายที่ว่า แสนห้าของฉินหลั่ง ไม่มีโอกาสเป็นของตนเองอย่างสิ้นเชิงแล้ว!
“ฉินหลั่ง!” เส้เหวินจี้งเรียกเสียงดัง ไม่ว่ายังไง ก็ควรทำเพื่อแสนห้านั้นอย่างเต็มที่สิ!
เห็นฉินหลั่งหยุดลงแล้ว เส้เหวินจี้งจึงรีบเดินตามเข้าไป กอดด้านหลังของฉินหลั่งเอาไว้ เอาใบหน้าแนบไปบนหลังของฉินหลั่ง
“ฉินหลั่ง นายเปลี่ยนไป แต่ก่อนนายไม่เย็นชากับฉันอย่างนี้” เส้เหวินจี้งพูดอย่างแผ่วเบา: “ฉันไม่สบายใจมาก ตอนนี้ทำได้เพียงสารภาพตรงๆเลยแล้วกัน จริงๆ ฉันเลือกที่จะเลิกกับนาย ก็เพื่อนาย!”
“เพื่อฉัน?” ฉินหลั่งพูดไม่ออกจนอยากจะหัวเราะ พระเจ้าทำเพื่อฉัน!
“แน่นอนว่าทำเพื่อนาย” เส้เหวินจี้งเปลี่ยนมายืนด้านหน้าของฉินหลั่งแทน แววตาปรากฏท่าทางแน่วแน่: “ก่อนหน้านี้ที่พวกเราคบกัน นายซื้อเครื่องสำอางให้ฉัน พาไปกินข้าว ทุกวันหลังเลิกเรียน ยังต้องไปทำงานพาร์ทไทม์ ต้องเหนื่อยมากแน่ๆ! เรื่องพวกนี้อยู่ในสายตาของฉันทั้งหมด! ฉันสงสารนายมาก! หลังจากครุ่นคิดผ่านความยุ่งเหยิงภายในใจ ฉันจึงตัดสินใจเลิกกับนาย!”
“จริงเหรอ?” ใจของฉินหลั่งคิดว่า เหตุผลที่เลิกกันนี้เลิศล้ำจริงๆ
“นายยังไม่เชื่อฉันใช่ไหม?” เส้เหวินจี้งจริงจังอย่างแน่ชัด เห็นฉินหลั่งไม่พูดไม่จา แววตาของเธอเป็นประกายเล็กน้อย: “แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว ตอนนี้นายมีเงินแล้ว แม้ว่าจะไม่ทำงาน พวกเราก็ไม่ขาดเงินแล้ว”
“ฉินหลั่ง ตอนนี้นายเข้าใจหัวใจของฉันแล้วใช่ไหม นายคงไม่ได้แค่มีเงินก็ไม่ต้องการฉันแล้วใช่ไหม?” เส้เหวินจี้งกำลังมองฉินหลั่งอย่างน่าสงสาร
“เธอยังคงเป็นเพราะเงินของฉันจริงๆ ถึงจะคืนดีกับฉัน?” ฉินหลั่งจ้องตาเส้เหวินจี้ง
“เงินสำคัญอะไรล่ะ ฉันสนใจแค่นายคนเดียวเท่านั้น!” ในสายตาของเส้เหวินจี้งปรากฏความจริงใจออกมา: “ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว การเลิกกับนายเพียงทำให้ใจของฉันทนไม่ไหวกว่าเดิม ตั้งแต่วันนี้ ต่อให้นายจะไม่เหลืออะไรเลย จนเหมือนกับแต่ก่อน ฉันก็จะไม่แยกจากนาย!”
“ฉินหลั่ง ต่อไปให้ฉันอยู่ข้างๆนายนะ!” เส้เหวินจี้งมุดเข้าไปในอ้อมอกของฉินหลั่ง
เวลานี้ฉินหลั่งค่อนข้างเคลิบเคลิ้ม ทั้งสองคนในตอนนี้ ก็เหมือนกับกลับไปในตอนแรกเริ่ม ฉินหลั่งค่อยๆใช้มือโอบกอดเส้เหวินจี้งเอาไว้
รู้สึกได้ถึงฉินหลั่งที่กำลังกอดตนเอง ใบหน้าของเส้เหวินจี้งก็ปรากฏรอยยิ้มที่ยากจะสังเกตเห็นออกมาเล็กน้อย
“ฉันคิดว่านายไม่ต้องการฉันจริงๆแล้วซะอีก!” เส้เหวินจี้งออกจากอ้อมกอดของฉินหลั่ง ใช้กำปั้นทุบลงไปบนหน้าอกเขาเบาๆ
เห็นใบหน้าแสนสวยของเส้เหวินจี้ง ฉินหลั่งก็มีความฮึกเหิมที่จะได้อยู่กับเธอตลอดไป! เพียงแค่เส้เหวินจี้งกลับตัวเป็นคนใหม่อย่างจริงใจเท่านั้น ฉินหลั่งก็ยังคงทำเพื่อเธอเหมือนกับแต่ก่อน!
“เหวินจี้ง งั้นตอนนี้ให้ฉันโอนเงินให้เธอสักกี่หยวนไหม?” ฉินหลั่งหยิบมือถือออกมา ราวกับว่าเพียงแค่เส้เหวินจี้งเอ่ยปาก เขาก็จะไม่รีรอ โอนเงินไปให้เธอทันที
“ไม่ต้อง” เส้เหวินจี้งยิ้ม: “เมื่อกี้ฉันก็บอกไปแล้วไง ไม่ได้คืนดีกับนายเพื่อเงินของนาย เงินพวกนี้นายเก็บไว้ก่อนเถอะ ถ้าฉันมีความจำเป็นเมื่อไหร่ ฉันจะบอกนายเอง!”
ดูแล้ว ฉินหลั่งคงเชื่อตนเองโดยสิ้นเชิงสินะ เอาเงินของเขาจะรีบร้อนในเวลานี้ทำไมกัน ต่อไปก็ยังมีโอกาส!
เส้เหวินจี้งกอดแขนของฉินหลั่งอยู่ เดินเล่นอยู่ในมหาวิทยาลัย ทั้งสองคนเดินมาจนถึงลานเล็กๆที่อยู่ด้านหน้าโรงอาหาร ตรงนั้นกางเต็นท์สีแดงเอาไว้ กำลังจัดกิจกรรมอะไรกันอยู่
“นักศึกษา พวกเราเป็นกลุ่มสมาคมของมหาวิทยาลัย สองวันนี้ได้จัดกิจกรรมเพื่อรับบริจาคเงินให้เด็กกำพร้าในหมู่บ้านบนภูเขาค่ะ เด็กๆในหมู่บ้านบนภูเขาไม่ง่ายเลย ไปโรงเรียนยังต้องเดินเท้าบนภูเขากว่าห้ากิโล…… มอบความรักของตนเองกันเถอะนะคะ”
สาวหางม้าเดินมาที่ข้างกายของฉินหลั่ง พูดกับเขา
“ได้ ฉันจะบริจาค ใช้อาลีเพย์ได้ไหม?” ฉินหลั่งพยักหน้าตกลง
“ได้ค่ะ คุณสแกนคิวอาร์โค้ดก็ได้ คุณวางใจได้เลยค่ะ เงินพวกนี้มีมหาวิทยาลัยเป็นผู้ร่วมกันจัดการ สุดท้ายก็จะโอนเงินไปให้นักเรียนในหมู่บ้านบนภูเขาค่ะ……” สาวหางม้าส่งคิวอาร์โค้ดไปด้านหน้าฉินหลั่ง
ฉินหลั่งสแกนคิวอาร์โค้ด ใส่จำนวนเงินบนมือถือ ตอนที่เส้เหวินจี้งอยากจะดูว่าฉินหลั่งบริจาคเท่าไหร่ ฉินหลั่งก็ใส่รหัสเสียแล้ว
“อาลีเพย์เข้าบัญชีแสนสามหมื่นหยวน”
เสียงดังขึ้นภายใต้เต็นท์สีแดง เสียงผู้หญิงที่น่าฟังเปล่งออกมา
ได้ยินจำนวนเงินนี้ คนรอบด้านเงียบกันหมดทันที
จำนวนเงินบริจาคนี้มากมายเกินไปจริงๆ นักศึกษาคนอื่นๆล้วนแต่บริจาค 20 50 100 กันทั้งนั้น
แสนสามหมื่นเยอะกว่าเงินบริจาคก่อนหน้าตั้งไม่รู้กี่เท่า!
ในใจของทุกคนอยากรู้จะแย่แล้ว สรุปว่าใครกันที่บริจาคเงินเยอะขนาดนี้! แสนสามหมื่นก็เพียงพอที่จะให้พวกเขาเรียนมหาวิทยาลัยได้ถึงสามครั้งเลยนะ!
“สุดหล่อ คุณบริจาคแสนสามหมื่น!” สาวหางม้าเพิ่งจะรู้สึกตัวว่า ฉินหลั่งที่อยู่ด้านหน้าเป็นคนบริจาคแสนสามหมื่นนี่เอง จึงพูดจาตะกุกตะกักขึ้นเล็กน้อย
“ใช่ ฉันก็อยากจะเสียสละเพื่อเด็กในหมู่บ้านบนภูเขาบ้าง” ฉินหลั่งพูดสบายๆ
คนที่อยู่รอบๆด้านทั้งหมดก็ล้อมเข้ามาแล้ว เหมือนกำลังมองฉินหลั่งที่เป็นดาราอย่างนั้น
“สุดหล่อ คุณชื่ออะไรคะ ฉันจะนำเรื่องของคุณไปแจ้งหัวหน้า เพื่อยื่นหนังสือเป็นเกียรติต่างๆ…” สาวหางม้ากำลังถือกระดาษกับปากกา เตรียมจดชื่อของฉินหลั่ง
“ช่างเถอะ ฉันแค่อยากจะช่วยเหลือเด็กๆอย่างเดียว นี่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมากมาย!” ฉินหลั่งพูดจบ นักศึกษารอบๆข้างก็ถอดทอนใจออกมาเบาๆ
ผู้ชายคนนี้สง่างามดีจัง!
เขาเป็นคนรวยที่ปิดบังตัวตนใช่ไหมนะ? แสนสามหมื่นไม่ใช่เรื่องใหญ่ของเขา ถ้าตนเองบริจาคเงินเยอะขนาดนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะให้ทุกคนได้รับรู้!
นี่ก็เป็นความแตกต่างของคนทั่วไปที่เหมือนตนเองกับคนมีเงินสินะ!
“เหวินจี้ง พวกเราไปกัน” ฉินหลั่งมองไปที่เส้เหวินจี้งพูดขึ้น
“นายบริจาคแสนสามหมื่นไปหมดแล้ว?” สีหน้าของเส้เหวินจี้งแย่มาก
เมื่อกี้ที่ได้ยินเสียงที่ออกมานั้น ใจของเส้เหวินจี้งก็หล่นหายไป ตัวแข็งชะงักงันทันที
“ใช่” ฉินหลั่งเดินเข้าไปใกล้ๆเส้เหวินจี้ง ดึงมือของเธอ ยิ้มเล็กน้อยพูด: “เมื่อกี้เธอไม่ได้บอกเหรอ ไม่ว่าฉันจะมีเงินหรือไม่มี ก็จะอยู่กับฉัน ฉันก็เลยอยากจะใช้เงินพวกนี้ไปทำเรื่องที่มีความหมายบ้าง ฉันคิดว่าเธอก็คงจะมีความสุขกับฉันใช่ไหม เหวินจี้ง เธออย่ากังวล ตอนนี้ทั้งตัวฉันยังมีอีกพันกว่าหยวน ฉันจะพาเธอไปกินแฮมเบอร์เกอร์ที่โรงอาหารนะ!”
“ไสหัวไป” เส้เหวินจี้งสะบัดมือของฉินหลั่งออกไป พูดอย่างโมโหมาก
“เหวินจี้ง เป็นอะไรไป!” ฉินหลั่งมองเส้เหวินจี้งอย่างแปลกใจ
“ฉินหลั่ง แม่นายสิสมน้ำหน้าจริงๆที่จะเป็นคนโง่จนๆไปตลอดชีวิต!” เส้เหวินจี้งเบิกตาโพลงจ้องฉินหลั่งอย่างโหดร้าย ถอยหลังไปทีละก้าวๆ แล้วก็หมุนตัวจากไป
แววตาของฉินหลั่งค่อยๆสงบลง เขาหวังว่าเส้เหวินจี้งจะไม่แสดงท่าทางอย่างเมื่อครู่แต่เส้เหวินจี้งยังคงทำให้เขาผิดหวังอย่างที่คิดเอาไว้
เส้เหวินจี้ง เธอไม่รู้หรอก ถึงแม้ฉันจะบริจาคไปแสนสามหมื่นแล้ว แต่ว่า ในมือของฉันยังมีแสนสามหมื่นอีกนับไม่ถ้วนเลย