รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 13 คนรวยกินข้าวก็อยากเอากลับบ้านด้วย

บทที่ 13 คนรวยกินข้าวก็อยากเอากลับบ้านด้วย
ในเวลาเดียวกัน ภายในห้องส่วนตัวหมายเลข 888 มีคนนั่งอยู่เต็มห้องแล้ว ชายวัยกลางคนที่รูปร่างได้สัดส่วนคนหนึ่ง ยืนอยู่ที่ทางเข้าห้องส่วนตัว กำลังคุยกับผู้จัดการของโรงแรมจินเหมา: “เตรียมไว้เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”
ผู้จัดการก้มตัวเล็กน้อย ยิ้มอย่างนอบน้อมพูดขึ้น: “จัดการตามที่คุณโข่งสั่งเอาไว้เรียบร้อยแล้วครับ วัตถุดิบที่คุณโข่งนำมาคราวนี้ทำให้โรงแรมของพวกเราได้เปิดหูเปิดตากว้างขึ้น สามารถรวบรวมวัตถุดิบล้ำค่ามากมายเช่นนี้ ในจีนหลิงเกรงว่าคงจะมีแค่คุณโข่งแล้วล่ะครับ”
โข่งลิ่งเสียนไม่ได้สนใจคำประจบสอพลอของผู้จัดการ: “แขกของฉันใกล้จะถึงแล้ว คุณไปจัดการเถอะ”
ผู้จัดการเพิ่งจะออกไป สาวสวยผมยาวคนนั้นเมื่อครู่ก็วิ่งเข้ามา เจอกับโข่งลิ่งเสียน จึงเดินเข้าไปใกล้ๆโข่งลิ่งเสียนด้วยท่าทางรู้สึกผิด: “คุณโข่งคะ ฉันมาสาย ขอโทษด้วยค่ะ”
“นั่งเถอะ” โข่งลิ่งเสียนมองสาวสวยผมยาวอย่างหมดคำพูด ทอดถอนใจ: “โชคดีที่คุณชายใหญ่ยังไม่มา ไม่อย่างนั้นคุณคงทำให้ฉันขายหน้าไปหมดแน่ๆ!”
สาวสวยผมยาวยิ้มสู้ นั่งลงไปในที่นั่งที่เต็มไปด้วยคนอย่างเงียบๆ
โข่งลิ่งเสียนยืนอยู่ที่ประตูทางเข้า กำลังรอคอยอย่างเป็นกังวล หลังจากนั้นครู่เดียว ฉินหลั่งก็ปรากฏตัวอยู่ที่ทางเดินอย่างช้าๆ โข่งลิ่งเสียนตกใจ รีบเข้าไปต้อนรับทันที
“คุณชายใหญ่ มาถึงแล้ว รีบเข้ามาครับ รีบเข้ามา!”
ฉินหลั่งโดนโข่งลิ่งเสียนเชื้อเชิญด้วยความนอบน้อม เดินเข้าไปในห้องส่วนตัวหมายเลข 888 คนในห้องทั้งหมดล้วนแต่ลุกขึ้นยืน พวกเขาแต่ละคนใส่สูทและรองเท้าหนัง ส่วนใหญ่อายุจะอยู่ในช่วง 4-50 ปี ล้วนแต่เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงของจีนหลิงและยังแพร่หลายในอีกหลายเมืองด้วย
“พวกเขาเหล่านี้ล้วนแต่เป็นคนที่ดูแลวงศ์ตระกูลในเขตจีนตะวันออกครับ” โข่งลิ่งเสียนแนะนำให้ฉินหลั่งได้รู้จัก แล้วก็พูดกับคนอื่นๆด้วยความปลื้มปีติ: “นี่คือคุณชายใหญ่!”
“คุณชายใหญ่สวัสดีครับ/ค่ะ!” ส่งเสียงออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน
“เขานี่นา!” สาวสวยผมยาวเห็นฉินหลั่ง ดวงตาเบิกโพลงกลมโต ในแววตาปรากฏสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อออกมา อย่างทันที ความไม่สบายใจและความกังวลก็เคลื่อนไหวไปทั่วทั้งร่าง เมื่อครู่ที่อยู่ในลิฟต์ เธอตบคุณชายใหญ่ของวงศ์ตระกูล!?
ฉินหลั่งเห็นสาวสวยผมยาวแล้ว เขาเองก็คาดไม่ถึงเช่นกัน สาวสวยผมยาวที่น่าดึงดูดใจเป็นคนที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของวงศ์ตระกูลนั่นเอง
สายตาของฉินหลั่งหยุดอยู่บนใบหน้าของสาวสวยผมยาวเพียงหนึ่งนาที และกลับมาเป็นปกติอย่างทันที: “ทุกคนนั่งเถอะ!”
“คุณชายใหญ่ เชิญคุณนั่งก่อนครับ!” โข่งลิ่งเสียนทำท่าทาง ชี้ไปทางที่นั่งที่หนึ่งข้างๆสาวสวยผมยาว
“อ้อ” ทันทีทันใดฉินหลั่ง ก็เดินไปทางที่นั่งอย่างเป็นกันเอง สายตาเรียบเฉยมองสาวสวยผมยาว แล้วก็มองโข่งลิ่งเสียน
เห็นคำถามที่อยู่ในสายตาของฉินหลั่ง โข่งลิ่งเสียนจึงพูดกับฉินหลั่ง: “เธอเป็นหัวหน้าแผนกข่าวกรองของเขตจีนตะวันออกครับ หลัวเชี่ยน”
หลัวเชี่ยนยิ้มให้ฉินหลั่งเล็กน้อย รอยยิ้มนั้นไม่กล้าสรรเสริญเยินยอจริงๆ ยิ้มได้ขมขื่นมาก ไร้เรี่ยวแรง เซื่องซึมเหลือเกิน
ก็ไม่แปลกหรอก ตบคุณชายของวงศ์ตระกูลไปแล้วนี่ ถ้าเธอยังมีความมั่นใจ ยังยิ้มออกมาได้สิถึงจะแปลก!
“คุณชายใหญ่ เชิญชิมดูครับ ผมตั้งใจเตรียมมาเพื่อคุณโดยเฉพาะเลยครับ” โข่งลิ่งเสียนแนะนำให้ฉินหลั่ง
“อื้ม” ฉินหลั่งคีบอาหาร แล้วเอาเข้าปาก รู้สึกว่าอร่อยเหลือเกิน อร่อยมากๆ
เจ็ดปีกว่าแล้วที่ไม่ได้มากินอาหารที่โรงแรมระดับสูงอย่างนี้ เป็นครั้งแรกที่ได้กิน จึงรู้สึกว่าอร่อยอย่างนี้หรือเปล่านะ? ฉินหลั่งแอบคิดเงียบๆอยู่ในใจ
แต่ฉินหลั่งกลับไม่รู้ว่า คนอื่นๆบนโต๊ะอาหาร ตอนที่ได้ชิมอาหารทั้งหมดบนโต๊ะนี้ ก็รู้สึกน้ำลายสอเช่นกัน อร่อยแม้กระทั่งลมหายใจ
งานเลี้ยงจบลงอย่างรวดเร็ว
“คุณชายใหญ่ ทานเสร็จหรือยังครับ? ทานเสร็จแล้วผมว่าจะพาคุณไปพักผ่อนที่ไบเล่คลับสักหน่อยครับ” โข่งลิ่งเสียนถามอยู่ข้างๆอย่างนอบน้อมอีกครั้ง ไม่บ่อยนักที่คุณชายจะให้เกียรติมาร่วมทานอาหารด้วยกัน จึงจำเป็นต้องคอยปรนนิบัติคุณชายใหญ่ให้ดี
คลับ?
ถ้าจะพักผ่อนพักผ่อนที่โรงแรมก็พอแล้ว จงใจไปที่คลับ กลัวว่าจะมีรายการพิเศษอื่นๆอีกไม่น้อยน่ะสิ
“ไม่ต้องหรอก” ฉินหลั่งกล่าวออกมา ด้วยหน้าแดงระเรื่อ
หลัวเชี่ยนที่อยู่ข้างๆ เมื่อผ่านงานเลี้ยงไป ความกังวลใจก็ผ่อนคลายลงตั้งนานแล้ว เห็นท่าทางที่เขินอายของฉินหลั่ง ก็เอามือปิดปากหัวเราะเบาๆอย่างไม่รู้ตัว คุณชายใหญ่น่ารักจังเลย
โข่งลิ่งเสียนพยักหน้า คนอื่นๆกำลังนั่งมองฉินหลั่งอยู่ ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น
ฉินหลั่งมองอาหารที่อยู่เต็มโต๊ะราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ จึงหยิบมือถือออกมาดูเวลา บ่ายโมงครึ่ง
“คุณชายใหญ่? มีปัญหาอะไรไหมครับ?” โข่งลิ่งเสียนถามอย่างไม่สบายใจ ไม่ง่ายเลยที่จะได้ต้อนรับคุณชายใหญ่สักมื้อ ถ้าเขาต้อนรับอย่างขาดตกบกพร่อง นี่ก็ไม่ต้องทำอะไรแล้ว หากว่าเปลี่ยนเป็นนายท่าน งานผู้รับผิดชอบที่เขตใหญ่นี้เขายังอยากจะทำอยู่ไหม?
ในใจคนอื่นๆต่างก็กำลังมองฉินหลั่งด้วยความกังวลใจ เรียนเชิญคุณชายใหญ่มาทานข้าวเรื่องเล็กแค่นี้ยังจัดการให้ดีไม่ได้อีก ผลงานอันยอดเยี่ยมที่เขตจีนตะวันออกกลุ่มหนึ่งของวงศ์ตระกูลก็คือความสามารถแค่นี้เหรอ?
“ไม่ใช่” ฉินหลั่งค่อยๆส่ายหัวช้าๆ
“งั้นคุณชายเป็น……” ในใจของโข่งลิ่งเสียนสงสัยมาก
ฉินหลั่งดูดปากเล็กน้อย แล้วหันไปพูดกับโข่งลิ่งเสียน: “อาหารพวกนี้อร่อยใช้ได้เลย ฉันก็เลยอยากจะเอากลับไปให้รูมเมทชิมบ้าง”
“……”
ได้ยินคำพูดของฉินหลั่งแล้ว โข่งลิ่งเสียนกับคนอื่นๆก็สบตากัน ตอนนี้ในหัวยังไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ!
แต่เดิมคุณชายใหญ่กำลังคิดที่จะเอาอาหารกลับไปให้รูมเมทนั่นเอง! นี่เกินความคาดหมายเกินไปหรือเปล่า?
ลูกคนรวยที่สูงส่งคนหนึ่ง ไม่นึกว่าจะเอาใจใส่ครุ่นคิดเพื่อรูมเมทขนาดนี้!
ภายใต้ความประหลาดใจของคนอื่นๆ สำหรับความน่าเลื่อมใสที่ไม่มีอะไรมาเทียบได้ของฉินหลั่ง ครอบครัวมีเงินขนาดนั้น แต่กลับไม่วางอำนาจใหญ่โต ต่อไปคุณชายใหญ่ต้องกลายเป็นคนที่มีประสิทธิภาพแน่ๆ!
ฉินหลั่งก็ไม่เข้าใจ ที่คนอื่นกำลังมองตนเองอย่างตะลึงงัน เขาชี้ๆไปที่อาหารบนโต๊ะที่ตนเองรู้สึกว่าอร่อยสักกี่อย่าง: “คุณโข่ง คุณช่วยฉันเอาอันนี้ อันนี้ แล้วก็อันนี้ห่อกลับก็พอแล้ว”
“ครับๆ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้” โข่งลิ่งเสียนได้สติกลับมา รีบพยักหน้า พูดแล้ว ก็ไปที่ด้านข้าง โทรบอกให้ผู้จัดการไปดำเนินการแล้ว
ผู้จัดการไม่กล้าเพิกเฉยอยู่แล้ว รีบสั่งหลังครัว ให้ใช้วัตถุดิบที่โข่งลิ่งเสียนนำมา ทำอาหารขึ้นมาใหม่อีกครั้ง รอจนเตรียมอาหารครบครันแล้ว ผู้จัดการยังมีความคิดที่จะวางไวน์ขวดหนึ่งเอาไว้ในนั้นด้วย
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ผู้จัดการพาบริกรสองคนมาที่ห้องส่วนตัว 888 ในมือของบริกรแต่ละคนถือกล่องอาหารที่มีสีฟ้าขาวสลับกัน: “คุณโข่ง จัดเตรียมเรียบร้อยแล้วครับ!”
“คุณชาย คุณลองดู พอใจไหมครับ?” โข่งลิ่งเสียนเปิดกล่องอาหารกล่องหนึ่ง ด้านในวางอาหารมากมายหลากหลายเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ แน่นอนว่าใช้กล่องอาหารห่อกลับทั้งหมด
“เยอะเกินไปแล้ว รูมเมทฉันแค่สามคนเองนะ ฉันเอาแค่กล่องเดียวก็พอ กล่องนี้จะได้ไม่ต้องสิ้นเปลือง โรงแรมของพวกคุณอยากขายก็ขาย ไม่ขายพวกคุณก็เก็บไว้กินเอง!” ฉินหลั่งฝืนยิ้มพูดออกมาอย่างจำใจ เขาแค่อยากให้ทำอาหารสามอย่างเท่านั้น แต่โข่งลิ่งเสียนกลับให้ทำอาหารทั้งโต๊ะ ขึ้นมาใหม่อีกครั้ง
“ผมช่วยคุณถือครับ!” โข่งลิ่งเสียนถือกล่องอาหารขึ้นมาด้วยตนเอง ตามด้านหลังของฉินหลั่ง พวกเขาเดินออกจากโรงแรมจินเหมา
“พอแล้วแหละ พวกคุณกลับไปเถอะ ฉันเรียกรถกลับได้!” ฉินหลั่งมองทุกคนแล้วพูดขึ้น
“คุณชายใหญ่คะ ให้ฉันไปส่งคุณเถอะค่ะ รถฉันอยู่ตรงนั้น” หลัวเชี่ยนยืนออกมาพูดขึ้นอย่างนุ่มนวล
“เอ่อ…ก็ได้” ฉินหลั่งตอบตกลง
มีหลัวเชี่ยนไปส่งฉินหลั่งแล้ว โข่งลิ่งเสียนที่รออยู่ก็สบายใจ หลังจากบอกลากับฉินหลั่ง ก็แยกย้ายกันไป
“คุณชายใหญ่ ขอบคุณคุณมากๆเลยนะคะ! ในลิฟต์เป็นฉันที่สมควรตาย ฉันยังตบ…” รอให้โข่งลิ่งเสียนออกไป หลัวเชี่ยนก็เริ่มขอโทษฉินหลั่งทันที แล้วยังจับมือของฉินหลั่งขึ้นมา ไปตบหน้าของตนเอง: “ไม่งั้น คุณชายก็ตบฉันสักสองทีเถอะค่ะ”
“ไม่ต้องๆ อธิบดีหลัวคุณทำอะไรน่ะ?” ฉินหลั่งดึงมือของตนเองกลับมา:
“ในลิฟต์ฉันก็ไม่ควรแอบมองคุณ คุณตบฉันสักที ก็ไม่เป็นอะไรหรอก”
“โดนคุณแอบมองถือเป็นโชคดีของหลัวเชี่ยน คุณชายใหญ่ไม่โกรธฉัน ฉันก็ขอบคุณมากๆแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะคุณชาย!” หลัวเชี่ยนโค้งคำนับให้ฉินหลั่ง ไม่หยุดพูด
“พอแล้วล่ะ คุณไปขับรถมาเถอะ” ฉินหลั่งเอ่ยมาพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ
“ค่ะ” หลัวเชี่ยนตอบรับ แล้วก็ไปขับรถ
ฉินหลั่งหยิบมือถือออกมา โทรหาหวงเกอ: “อยู่ไหนกัน?”
“ยังอยู่ที่โรงพยาบาล ในห้องคนไข้ของส้งเส่นเอ๋อ”
ยังอยู่ที่ห้องคนไข้ของส้งเส่นเอ๋อ ฉินหลั่งคิดว่าพวกเขาคงจะกลับกันแล้ว อาหารในกล่องเพิ่งจะทำออกมา หากว่าวางเอาไว้จนถึงตอนเย็นก็คงไม่อร่อยแล้ว
ฉินหลั่งขมวดคิ้วเล็กน้อย: “ห้องคนไข้ของส้งเส่นเอ๋อห้องไหน ฉันจะไปหาเดี๋ยวนี้”
คุยกับหวงเกอเสร็จ หลัวเชี่ยนก็ขับรถมา เป็นรถเบนซ์ G500!
“คุณชายใหญ่ ขึ้นรถค่ะ!” หลัวเชี่ยนพูดหวานๆกับฉินหลั่ง
ฉินหลั่งวางกล่องอาหารเอาไว้ที่เบาะด้านหลังก่อน แล้วจึงเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับ เข้าไปนั่ง
“ไปมหาวิทยาลัยจีนหลิงใช่ไหมคะ? คุณชาย?” หลัวเชี่ยนหันไปถามฉินหลั่ง
นี่ก็กลายเป็นสถานการณ์ที่อยู่ด้วยกันตามลำพังสองคนแล้ว กำลังมองใบหน้ารูปไข่ของหลัวเชี่ยนที่ยิ้มอย่างงดงาม ในใจของฉินหลั่งก็มีความรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาลางๆ
“ไปโรงพยาบาลประชาชน เพื่อนฉันอยู่ที่นั่น” สีหน้าของฉินหลั่งค่อนข้างไม่เป็นธรรมชาติ
“ค่ะ” หลัวเชี่ยนยิ้มบางๆ ออกรถไป
ในรถเต็มไปด้วยกลิ่นน้ำหอมบนร่างของหลัวเชี่ยน ฉินหลั่งชำเลืองมองไปที่ร่างของหลัวเชี่ยนอย่างไม่รู้ตัวอีกครั้ง แต่เมื่อสบเข้ากับสายตาของหลัวเชี่ยน ฉินหลั่งก็รีบหันกลับมา ใบหน้าร้อนผ่าว กระวนกระวายใจ รู้สึกขายหน้ามากทีเดียว
“คุณชาย คุณกล้าๆมองหน่อยสิคะ! ฉันไม่ว่าคุณหรอก” หลัวเชี่ยนยืดๆอก น้ำเสียงที่นุ่มนวลลอยมา
“ฮะ?” ฉินหลั่งตกตะลึงเล็กน้อย
หลัวเชี่ยนมองฉินหลั่งอย่างวางเฉย: “ฉันไม่ได้บอกไปแล้วเหรอคะ ว่าโดนคุณชายมอง ถือเป็นความโชคดีอย่างหนึ่ง”
“เอ่อ…” ฉินหลั่งยิ้มเขินอาย
ในเมื่อหลัวเชี่ยนพูดขนาดนี้แล้ว งั้นเขาก็ไม่ต้องลับๆล่อๆแล้ว นั่งอยู่บนที่นั่งข้างคนขับ กำลังมองหลัวเชี่ยนอย่างตรงไปตรงมา
ต้องบอกว่า รูปร่างของหลัวเชี่ยนดีมากจริงๆ ติ่งหูใสวาวภายใต้เส้นผมสวยๆ ยอดเขาที่อิ่มเอิบ ข้อมือขาวละเอียด ราวกับว่าบนร่างกายของเธอนั้นดึงดูดให้คนจินตนาการไปไกล
ฉินหลั่งมองจนรู้สึกว่าปากคอแห้ง หากว่าตอนนี้ตอกไข่บนหน้าของเขา ก็สามารถทอดไข่ให้สุกได้เลย
อย่างไม่รู้ตัว ก็ถึงโรงพยาบาลประชาชนแล้ว หลัวเชี่ยนแค่มองก็เห็นสายตาของฉินหลั่งยังคงจู่โจมอยู่บนร่างของตนเอง อดไม่ได้ที่จะยิ้มเขินอายจนหน้าแดง
“คุณชาย ถึงแล้วค่ะ!”
“อื้ม ถึงแล้วเหรอ?” ฉินหลั่งเพิ่งจะมีสติกลับมา: “ขอบคุณนะ งั้นฉันไปก่อนนะ!”