เธอในสายตาของตระกูลลู่ ก็แค่เครื่องจักรที่ใช้คลอดลูกเท่านั้น ถึงแม้เธอจะตายไปก็ไม่มีใครใส่ใจอยู่แล้ว
“ลู่จิ้นยวน นายใจดำมาก……”
เวินหนิงพยายามออกแรงทั้งหมดที่มี แล้วสายตาของเธอก็มืดมัวไป มือที่เอาแต่จับขอบเตียงไว้แน่นก็มีเลือดไหลออกมา เธอเหวี่ยงมือที่เต็มไปด้วยเลือดนั้น อยากจะจับอะไรบางอย่าง แต่ก็จับไม่โดนอะไรเลย
ผ่านความเจ็บปวดไปอีกรอบ เวินหนิงรู้สึกว่าโลกเริ่มหมุน
“เจ็บมาก เจ็บ……อ้า!” เวินหนิงตะโกนร้องโอดครวญ
“ในเมื่อคลอดไม่ออก งั้นก็รีบ……”
คุณหมอที่ดูแลเวินหนิงมาโดยตลอดก็เอ่ยปากพูด คนก็ต้องมีความรู้สึกอยู่แล้ว กับเวินหนิง เขาก็รู้สึกสงสาร ตอนนี้เห็นเธอทุกข์ทรมานขนาดนี้ ก็ทนดูไม่ไหว
เพราะฉะนั้น ก็เลยเปิดปากพูดให้คุณหมอทำคลอดอย่ารอช้าอีก
“ไม่ได้ นี่เป็นคำสั่ง!”
“ร่างกายเธอยังสามารถทนได้อีกไม่กี่ชั่วโมง ถ้าไม่ได้จริงๆ ค่อยผ่าคลอด!”
ทุกอย่างดูไร้ศีลธรรมมาก ผู้เชี่ยวชาญที่ถูกชื่นชมว่าเป็นหมอที่ดี แต่ทั้งที่รู้ว่าสถานการณ์ของเวินหนิงลำบากมาก แต่ว่าวินาทีนี้ก็ยังดื้อดึง แล้วไม่อยากให้การคลอดเกิดอะไรผิดพลาด
เวินหนิงได้ยินเสียงนั้น ก็รู้สึกสิ้นหวังมาก
นี่สินะตระกูลลู่ที่ไม่เห็นว่าเธอเป็นมนุษย์เลย
เวินหนิงพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ เธอไม่ขอร้องให้คนพวกนั้นให้ผ่าคลอดอีก แล้วทำตามคำพูดที่คุณหมอพูดเมื่อกี้ พยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วอดทนกับความเจ็บปวดนั้นไว้
……
งานหมั้นจบลงแล้ว
หลังจากที่แขกเริ่มแยกย้ายกลับไป ลู่จิ้นยวนก็ดึงเน็คไทลง ไม่ได้มองไปทางมู่เยียนหรานด้วยซ้ำ
“เธอล่ะ? สรุปอยู่ที่ไหน?”
ลู่จิ้นยวนเดินตรงไปหาเย่หวานจิ้ง ตอนนี้เขาอดทนรอไม่ไหวแล้ว พอนึกถึงเวินหนิงอาจจะคลอดลูกของพวกเขาอยู่ที่ไหนสักที่ เขาก็เริ่มร้อนรนใจ
แล้วอีกอย่าง ตั้งแต่เมื่อกี้ ในใจเขาก็เหมือนถูกอะไรบางอย่างทับไว้ จนเขามีลางสังหรณ์บางอย่างว่าอาจจะเกิดเรื่องกับเวินหนิง
“วันนี้เป็นวันหมั้นของแก ก็อย่าถามคำถามที่ทำให้คนอื่นอารมณ์เสียเลย”
เย่หวานจิ้งส่ายหน้า “เยียนหรานกำลังรอแกอยู่ ตอนนี้เธอเป็นว่าที่เจ้าสาวของแกแล้ว แกต้องใส่ใจอารมณ์เธอให้ดี”
“ใส่ใจอารมณ์เธอ……”
ลู่จิ้นยวนกำมือแน่น มู่เยียนหรานยังยืนอยู่ตรงนั้น สมปรารถนาตามที่หวังไว้แล้ว ทำไมเขาต้องไปใส่ใจด้วย แต่เวินหนิง ไม่รู้ว่ากำลังลำบากอยู่หรือเปล่า แต่เธอ แม้แต่เอ่ยพูดก็ยังไม่ได้
“ผมว่าอารมณ์เธอดีจะตาย ไม่จำเป็นต้องให้ผมไปดูแล เวินหนิง……อยู่ที่ไหนกันแน่ครับ?”
“จิ้นยวน แกทำแบบนี้ ฉันยิ่งไม่มีทางบอกแกเด็ดขาดว่าเธออยู่ที่ไหน ช่างเถอะ ฉันพูดตามตรงก็ได้ ฉันให้เธอคลอดเด็กแล้วก็จะเอาเด็กกลับมา จากนั้นก็ส่งตัวเธอไปที่อื่น”
“แต่จะมีชีวิตรอดจากที่นั่นหรือเปล่า ก็ขึ้นอยู่กับแก จิ้นยวน อย่าให้ฉันพูดเป็นรอบที่สอง แกควรทำอะไร แกเข้าใจดี”
เมื่อได้ยินแบบนี้ ความโมโหของลู่จิ้นยวนหายไปทันที วินาทีนี้เขารู้สึกเศร้าหมอง
ในสายตาคุณแม่อะไรก็สำคัญหมด ภาพลักษณ์ของตระกูลลู่ สายตาของผู้คน แล้วก็อารมณ์ของมู่เยียนหราน
มีแต่อารมณ์ของเขาที่เป็นลูก ท่านไม่ใส่ใจเลย
เด็กที่เป็นหลานของท่าน ท่านก็ไม่ใส่ใจ เพื่อที่จะให้เธอคลอดเด็กที่เป็นลูกเขา ก็ไปทรมานผู้หญิงคนนั้น
คุณแม่ของเขา ให้ความสำคัญกับเขาที่เป็นลูกชาย หรือว่าความหน้าตาที่เขานำพามาให้?
“คุณแม่ ผมรู้สึกว่าผมไม่เคยรู้จักคุณแม่เลย หรือว่า ทั้งหมดเป็นเพราะความผิดผม สิ่งที่คุณแม่รัก ก็แค่ทายาทที่เพอร์เฟคแล้วจะมารับช่วงตระกูลต่อ แต่ไม่ใช่ตัวผม”
พูดจบ ลู่จิ้นยวนก็หันหลังเดินออกไปจากที่นี่ เย่หวานจิ้งรู้สึกว่าตัวเองเริ่มห่างไกลจากลูกชายตัวเอง
มองเห็นแผ่นหลังที่โดดเดี่ยวของลู่จิ้นยวน ท่านก็อธิบายไม่ถูกว่าในใจรู้สึกยังไง
ท่านทำเพื่ออนาคตของลู่จิ้นยวน ก็จำเป็นต้องทำเรื่องไม่ดีแบบนี้ ท่านก็ไม่อยากให้มือตัวเองสกปรกเหมือนกัน ทำไมลูกชายที่เชื่อฟังท่านถึงไม่เข้าใจความลำบากใจของท่านเลย?
นี่เป็นความผิดของท่านหรอ?
……
ลู่จิ้นยวนเดินออกไปทีละก้าว กำลังจะตามหาตัวอันเฉินแล้วไปสืบเรื่องนี้ต่อ เขาเดาได้ในใจแล้วว่าเวินหนิงอาจจะอยู่ที่ไหนบ้าง
เพราะยังไง ตระกูลลู่ก็เป็นตระกูลที่ร่ำรวยมาก มีเกาะส่วนตัวอยู่ไม่กี่เกาะ แค่ไปสืบหาทีละเกาะก็ไม่กลัวว่าจะหาไม่เจอ
แต่ว่าเพิ่งโทรศัพท์ไปหา เถ้าแก่ก็เดินมา “แกไม่ต้องคิดว่าจะให้อันเฉินไปตามหาผู้หญิงคนนั้น เขาจะถูกควบคุมตัวไว้ จนกว่าแกจะคิดได้”
เทียบกับความลังเลของเย่หวานจิ้งเมื่อกี้ เถ้าแก่ก็ใจเย็นไปกว่ามาก ท่านรู้ว่าลู่จิ้นยวนจะไม่ยอมแพ้แน่นอน ก็เลยตัดปัญหาด้วยการที่ให้เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย
“วิธีที่แม่แกทำ ฉันเป็นคนสั่งเอง ถ้าแกจะเกลียด ก็มาเกลียดตาแก่อย่างฉันนี่ ไม่ต้องไปเกลียดเธอ เธอทำเพื่อแก เธอเสียสละมาเยอะแล้ว”
พูดจบ เถ้าแก่ก็เดินไปจากที่นี่ ท่านเข้าใจดีว่าทำแบบนี้ระหว่างพวกเขาก็จะห่างเหินกัน แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ก็ไม่ได้
หวังว่าวันหนึ่ง เขาจะเข้าใจความลำบากใจของพวกท่าน
ลู่จิ้นยวนโทรไปหาอันเฉิน สุดท้ายก็พบว่าโทรไม่ติด
ทันใดนั้น มู่เยียนหรานก็เดินออกมาจากห้อง ในเมื่อหมั้นกันแล้ว งั้นก็เป็นว่าที่สามีภรรยากัน เธอก็ไม่จำเป็นต้องห่วงตัวขนาดนั้นอีก
เมื่อกี้ เธอรู้เรื่องทุกอย่างมาจากปากเย่หวานจิ้งแล้ว รู้ว่าเวินหนิงกับลู่จิ้นยวนมีลูกด้วยกัน มู่เยียนหรานก็อิจฉาจนจะเป็นจะตาย
ผู้หญิงคนนั้นจะคลอดลูกคนแรกของลู่จิ้นยวน เธอไม่อนุญาต
“จิ้นยวน ฉัน……ถ้านายชอบเด็กขนาดนั้น ฉันก็จะ……”
“ไสหัวไป!”
ลู่จิ้นยวนผลักเธอออก ไม่พูดถึงเด็กก็ยังดี แต่พอพูดถึงเด็ก ใจเขาก็สลายไปทันที ลูกของเขาอยู่ที่ไหน?
แล้วเวินหนิง จากคำพูดของตระกูลลู่ เด็กก็อาจจะไม่เป็นอะไร แต่แม่เด็กที่ถูกใช้ประโยชน์แล้วจะเป็นยังไงล่ะ?
ลู่จิ้นยวนจับศรีษะตัวเองไว้ เป็นเพราะความเจ็บปวด ตาของเขาก็แดงทั้งสองข้าง แฝงไปด้วยความสิ้นหวัง
มู่เยียนหรานตกใจกับท่าทางของเขาแบบนี้ แล้วถอยหลังไปหลายก้าว ไม่กล้าพูดอะไรที่ไปกระทบลู่จิ้นยวนอีก ท่าทางเขาแบบนี้ เหมือนอยากจะฉีกตัวเธอให้เละไปด้วยซ้ำ
ช่างเถอะ ในเมื่อความสัมพันธ์เป็นแบบนี้แล้ว อีกหน่อยยังมีเวลาอีกเยอะ จากนั้นก็เดินไปพูด “จิ้นยวน ในเมื่อนายอารมณ์ไม่ดี งั้นฉันกลับไปที่ห้องก่อนนะ”
มองเห็นแผ่นหลังของเธอ ความโมโหที่ลู่จิ้นยวนพยายามหักห้ามไว้ก็ระบายอารมณ์ลงบนผนัง จนเลือดไหลออกมา เขาเหมือนกับว่าไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างนั้น มีแค่แบบนี้ ถึงจะลดความโมโหในใจของเขาได้ ถึงจะไม่ทุกข์ทรมานขนาดนั้น
