บ่วงแค้นแสนรัก – ตอนที่ 195 เป็นแค่ภาระ

เห่อจื่ออันกำโทรศัพท์แน่นจะพุ่งออกไป เขาทนไม่ได้ ถึงจะต้องแตกหักกับลู่จิ้นยวนก็เถอะ เขาก็จะไม่ยอมให้พาตัวเวินหนิงไปแบบนี้แน่นอน

เขาเคยสัญญาว่า จะไม่ให้ผู้หญิงคนนี้ถูกรังแกอีก จะต้องปกป้องเธอ!

เจนนี่เห็นเห่อจื่ออันเสียสติ ก็รีบวิ่งไปห้าม แล้วกอดเอวของเขาไว้ “จื่ออัน นายใจเย็นๆก่อน!”

“นายไปไม่ได้ ตอนนี้บริษัทเป็นแบบนี้ ถ้านายไม่อยู่ ทุกอย่างก็จะจบ เด็กในท้องของเวินหนิงไม่ใช่ของนาย นายยอมเสี่ยงเพื่อผู้หญิงคนอื่น เพื่อลูกของคนอื่นงั้นเหรอ?”

เมื่อเห่อจื่ออันได้ยินคำพูดนี้ ฝีเท้าก็หยุดลง เจนนี่รู้ได้ยังไงว่าลูกของเวินหนิงไม่ใช่ของเขา เขาจำได้ว่าเขาไม่เคยพูดเรื่องของเวินหนิงกับเจนนี่เลย

พอนึกถึงว่าทำไมลู่จิ้นยวนถึงรู้ที่อยู่เร็วขนาดนี้ ก็มีความคิดบางอย่างลอยเข้ามาในหัว เห่อจื่ออันจับมือของเจนนี่แล้วดึงตัวเธอออก พร้อมกับจับไหล่ทั้งสองข้างเธอไว้

“เธอเป็นคนพูด? เธอติดต่อลู่จิ้นยวน?”

เจนนี่ก็ไม่คิดว่าจะปิดบังได้นานแค่ไหน ด้วยความฉลาดของเห่อจื่ออัน เรื่องนี้ยังไงก็ต้องรู้อยู่แล้ว เพราะฉะนั้น เธอไม่กลัวแล้วมองสบตาเขา “ฉันเป็นคนทำเอง ฉันจะมองเห็นนายทำเพื่อเธอแล้วทำลายตัวเองไม่ได้”

“เธอ……” เห่อจื่ออันไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงดี เจนนี่ ก็ถือว่าเป็นคนมีบุญคุณต่อเขา แล้วเป็นคนที่เขาเชื่อใจที่สุด แต่เธอกลับหักหลังเขา

“เธอหักหลังฉัน?”

“ฉันเปล่า จื่ออัน ฉันไม่มีทางหักหลังนายแน่นอน ขอร้อง ถือว่าทำเพื่อฉัน อย่าไป……อย่าไปเลยนะ……”

เจนนี่เผยด้านที่อ่อนแอของตัวเองออกมา เธอกลัวมาก กลัวว่าเห่อจื่ออันจะวู่วามแล้วไปทำเรื่องให้ยุ่งยาก เธอก็จะเสียเขาไป

“เจนนี่ ฉันรู้สึก……ผิดหวังมาก” เห่อจื่ออันเอามือของเธอออก “ฉันจะเรียกคนส่งเธอไปต่างประเทศ”

เห่อจื่ออันไม่มองสบตาเจนนี่อีก เขาไม่อยากเห็นความไม่อยากในสายตาเธอ สำหรับเธอ เห่อจื่ออันไม่ได้มีความรู้สึกอะไรเกินเลยอยู่แล้ว มีแค่ความรู้สึกขอบคุณแล้วก็ให้เกียรติก็เท่านั้น

ตอนนี้ถึงแม้เธอจะเป็นคนบอกที่อยู่ของเวินหนิง แต่เขาก็ทำอะไรเธอไม่ได้ ถ้าอย่างงั้น ก็ทำได้แค่ให้เธอหายไปจากข้างกายตัวเอง

เจนนี่ไม่คิดเลยว่าเห่อจื่ออันจะไล่เธอไปอย่างนี้ เพื่อผู้หญิงที่ท้องลูกของคนอื่นงั้นหรอ?

เธอหัวเราะ แต่กลับดูน่าเกลียดมากกว่าการร้องไห้ ในสายตาก็มีความเด็ดขาด หลังจากที่เห่อจื่ออันผลักตัวเธอออก เธอก็หยิบมีดออกมา แล้วจี้ไปที่คอตัวเอง “จื่ออัน ถ้านายจะไป ก็ฆ่าฉันก่อน แล้วข้ามศพฉันไป”

เห่อจื่ออันมองไปที่เธออย่างตกใจ เจนนี่ไม่ได้กำลังล้อเล่น เมื่อเห็นว่าเขาไม่มาห้ามทันที ปลายมีดก็แทงทะลุเข้าผิวหนัง จนมีเลือดไหลออกมา

“เจนนี่……เธอจะทำแบบนี้จริงหรอ?”

เจนนี่มองไปที่เขา ในใจเธอรู้ดี ทำแบบนี้ก็จะทำให้ระยะห่างระหว่างพวกเขายิ่งไกลไปกว่าเดิม แต่ว่า……เธอไม่มีทางเลือก

……

หลังจากเวินหนิงวางสายโทรศัพท์ เธอก็รู้สึกหมดเรี่ยวแรง แล้วคืนโทรศัพท์ให้ลู่จิ้นยวน จากนั้นไม่หันไปมองเขาอีกเลย “ไปเถอะ ฉันกลับไปกับนาย”

เวินหนิงแสดงท่าทางแบบนี้ ก็เลยทำให้ลู่จิ้นยวนรู้สึกไม่สบอารมณ์ “เธอแสดงท่าทางแบบนี้?”

“ไม่งั้นล่ะ นายคิดว่าหลังจากที่ฉันถูกนายใช้คนในครอบครัว ใช้เพื่อนมาข่มขู่ ฉันยังจะยิ้มแย้มให้นายอีกหรอ?” เวินหนิงสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอหันไปมองลู่จิ้นยวน

ความรักที่เคยมีให้ผู้ชายคนนี้ ถูกเขาทำลายไปหมดแล้ว ยังไง ตอนนี้เธอก็แค่สิ่งของในกำมือของเขาก็เท่านั้น

ลู่จิ้นยวนถูกเธอมองด้วยสายตาแบบนี้ จนรู้สึกอึดอัด เขาก็ไม่อยากสนใจเธออีก “ยังไงก็จำไว้ ฉันพาตัวเธอกลับไป ไม่ใช่ให้เธอมาชักสีหน้าให้ฉัน จำฐานะของตัวเองไว้!”

เวินหนิงฟังไปแล้วรู้สึกอยากหัวราะ หัวเราะที่ตัวเองเคยไร้เดียงสาปัญญาอ่อน ที่เคยมีวินาทีหนึ่งที่คิดว่าลู่จิ้นยวนรู้สึกจริงจังกับ ตัวเอง

แต่ตอนนี้ ผู้ชายคนนี้กำลังพูดเยาะเย้ยว่าเธอหลงตัวเอง ให้ดูเงาหัวตัวเองด้วย อาจจะ ให้จำว่าตัวเองเป็นแค่ของเล่น เป็นแค่ฐานะคนรักที่อยากให้มาหาก็มา อยากให้ไปก็ไล่ไปอย่างนั้น

“ได้ ฉันรู้แล้ว”

เวินหนิงหลุดหัวเราะออกมา เธอไม่ได้พูดอะไรที่ทำให้ลู่จิ้นยวนอารมณ์เสียอีก แต่กลับฝืนยิ้มออกมาแล้วตามลู่จิ้นยวนขึ้นรถ

ลู่จิ้นยวนมองผ่านกระจกหลังแล้วเห็นรอยยิ้มของเธอ แต่ว่า ในใจก็รู้สึกแย่ไปกว่าเดิม เวินหนิงยิ้มอย่างไม่เต็มใจ จนทำให้เขายิ่งดูก็ยิ่งหงุดหงิด

แต่ว่า ผู้ชายคนนี้ก็ไม่อยากจะยืดยื้อกับเธออีก ขับรถไป แล้วพาเธอกลับไปที่ที่เธอควรจะอยู่

“คนที่เฝ้าเธอ แล้วก็คนพวกนั้น ถ้าเธอไม่อยากทำให้พวกมันลำบาก ก็อย่ามาเล่นกับความอดทนของฉันอีก”

ลู่จิ้นยวนปล่อยเธอลงไป จากนั้นก็ไปจากที่นี่ทันที ถึงแม้เวินหนิงจะไม่ได้ทะเลาะโต้เถียงกับเขาอีก ระหว่างทางก็เงียบมาก แต่กลับทำให้เขารู้สึกว่า ถ้าต้องเผชิญหน้ากับเธอแบบนี้ ให้เธอมาทะเลาะกับตัวเองดีกว่า อย่างน้อย เขาก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังคิดอะไร

แต่ว่าตอนนี้ เวินหนิงเหมือนเป็นแค่หุ่นไม้ บนใบหน้ามีรอยยิ้ม แต่ความคิดความรู้สึกของเธอกลับมองไม่ออกเลย ไม่มีใครสามารถเดินเข้าไปในหัวใจเธอได้อีก

เวินหนิงมองไปที่คนเฝ้าเธอ ทุกคนก็ไม่กล้าสบตาเธอ แล้วรู้สึกเกร็ง

คนรับใช้ที่ถูกเธอทำให้สลบก็มองมาที่เธอด้วยดวงตาบวมแดง “คุณหนูเวิน อีกหน่อย ต้องขอโทษนะคะ คุณอยู่ได้แค่ในห้องของคุณ เราทนรับกับความโมโหของคุณชายไม่ไหวจริงๆค่ะ”

กับเธอ ในใจเวินหนิงก็รู้สึกผิดด้วย “ขอโทษนะ ฉัน……ไม่ได้ตั้งใจ”

คนรับใช้ไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอะไรกับการที่เวินหนิงขอโทษ สายตาเวินหนิงก็หม่นหมอง คำพูดที่พูดออกมาตัวเองยังอยากจะทำให้หัวเราะ เธอทำร้ายคนอื่น จะแก้ตัวยังไงก็ไม่มีประโยชน์ พวกเขาควรจะเกลียดเธอด้วยซ้ำ

หรือว่า เธอก็ต้องอยู่ตัวคนเดียวแบบนี้ ไม่มีใครที่จะเชื่อใจเธอ แล้วเธอก็ไม่เหมาะที่จะได้รับความเชื่อใจด้วย

“ถึงแม้พวกเธอจะไม่มีทางเชื่อฉันอีก แต่ว่า ฉันจะไม่หนีอีก”

เมื่อพูดจบ เวินหนิงก็กลับไปในห้องของตัวเองพร้อมกับล็อกประตู

เธอล้มลงไปบนเตียง แล้วหลับตาลง ในใจก็รู้สึกข่มขืนมาก

ตอนนี้เธอก็แค่เป็นสัตว์เลี้ยงในกรงของลู่จิ้นยวน เธอจะหนีไม่ได้ ถึงแม้แค่คิด ก็จะทำให้คนข้างตัวลำบากไปด้วย

เธอคนนี้ เป็นแค่ภาระจริงๆ……

คิดไปด้วย เวินหนิงก็รู้สึกเสียใจ เธออดไม่ได้ที่จะลูบท้องน้อยตัวเอง น้ำตาก็ไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว ความจริงเธอไม่ใช่คนที่ไม่แคร์เหมือนที่คิดไว้

“ลูกรัก หนูว่า คุณแม่ควรจะทำยังไงดี?”