“ลู่จิ้นยวน นายบ้าไปแล้วหรอ แม่ของฉันยัง……”
เมื่อเวินหนิงนึกถึงคุณแม่ที่ยังนอนติดเตียง เป็นเพราะเธอ ก็เลยทำให้ตกเป็นเป้าหมายของคนอื่น เธอก็รู้สึกผิดมาก
เธอที่เป็นลูกสาว เข้าคุกไปตั้งแต่เด็ก ยังไม่ได้ตอบแทนบุญคุณเลย แถมยังต้องทำให้ท่านลำบากอีก……
เวินหนิงรู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่ส่วนเกิน เธอมีตัวตนอยู่ เหมือนว่าไม่เคยนำพาสิ่งที่ดีมาให้ใครเลย
“เวินหนิง ฉันเตือนเธอไว้เลยว่าอย่าโทรหาเห่อจื่ออัน แล้วหวังว่ามันจะมาช่วยเธอ ตอนนี้หุ้นบริษัทมันกำลังตก อาจจะไม่มีเวลามาหาเธอ”
เสียงที่เย็นชาของลู่จิ้นยวนลอยเข้ามา เหมือนเป็นคำสาป แล้วเอาแต่วนเวียนอยู่ข้างหูเวินหนิง จนทำให้เธอใจตกวูบ
หุ้นบริษัทของเห่อจื่ออันกำลังตก? เวินหนิงไม่อยากเชื่อ แล้วรีบใช้โทรศัพท์ค้นหาข่าวเกี่ยวกับบริษัทของเห่อจื่ออัน สุดท้าย ก็มีแต่ข่าวที่เสียๆหายๆเกี่ยวกับบริษัทเต็มไปหมด
หรือว่าที่เขาไม่รับโทรศัพท์ เพราะว่ากำลังเจอปัญหา แล้วเรื่องทุกอย่าง ก็เป็นเพราะเธอ?
“นายเป็นคนทำ?”
เวินหนิงมองไปที่ประตูที่ยังปิดแน่น แล้วน้ำเสียงก็สั่น มีความรู้สึกที่ไม่อยากเชื่อแล้วก็โมโห
ลู่จิ้นยวนไม่ได้ตอบเธอตามตรง “ฉันให้เวลาเธอห้านาที เธอออกมาเอง ไม่อย่างนั้น ฉันจะให้เห่อจื่ออันลิ้มลองรสชาติที่ลำบากทุกข์ทรมานมากกว่านี้”
กับเห่อจื่ออัน ลู่จิ้นยวนไม่จำเป็นต้องใจอ่อน ตัดตัวปัญหาอย่างเขาไป ก็ถือว่าแก้แค้นให้คุณแม่ด้วย
เวินหนิงกำมือไว้แน่น อาจจะเป็นเพราะใช้แรงเยอะเกิน ไปจนมือเริ่มซีดขาว พร้อมกัดริมฝีปากจนเลือดซึมอย่างไม่รู้ตัวด้วย
ลู่จิ้นยวนใช้คนที่เธอใกล้ชิดที่สุด คนที่เธอเป็นห่วงมากที่สุดมาขู่เธอ ทำไมเขาถึงได้เลวขนาดนี้?
แต่ว่าพอนึกถึงคุณแม่ แล้วนึกถึงเห่อจื่ออันอาจจะลำบากเพราะตัวเอง ในใจเวินหนิงก็รู้สึกกดดันเหมือนก้อนหินทับไว้
“ขอโทษ ขอโทษ……ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง……”
ลู่จิ้นยวนมองไปที่นาฬิกาข้อมือ เขาไม่สงสัยเลย เวินหนิงต้องออกมาแน่นอน “ยังมีอีกหนึ่งนาที เธอคิดเอาเองแล้วกัน”
พอพูดจบ ก็มีเสียงเปิดประตู เวินหนิงจึงเดินออกมาอย่างเฉยชา “ฉันไปกับนาย นายอย่าทำร้ายพวกเขาอีก”
ในเมื่อเธอไม่มีแรงตอบโต้ ก็ควรจะทำให้ลู่จิ้นยวนสงบสติ อย่างนี้ ก็จะไม่ทำให้คนอื่นลำบากด้วย
“ทำไม คิดได้แล้วหรอ?” ลู่จิ้นยวนมองไปที่สีหน้าไร้ความรู้สึกของเวินหนิง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกปล่อยวางขนาดนั้น
พอเห็นเขา ก็ตึงสีหน้าไว้ โดยที่ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย ไม่อยากไปจากเห่อจื่ออันขนาดนี้เลย?
คิดไปด้วย ผู้ชายคนนี้ก็เปลี่ยนความคิด “อยากจะให้ฉันปล่อยเห่อจื่ออัน ได้ แต่ว่า เธอต้องโทรหามัน แล้วพูดเรื่องนี้ให้มันฟังด้วยตัวเอง!”
ลู่จิ้นยวนพูดทีละคำ เขาอยากให้เห่อจื่ออันเข้าใจ ไม่ว่าจะแต่ก่อน หรือว่าตอนนี้ สิ่งที่เขา ลู่จิ้นยวนอยากได้ เป็นสิ่งที่ลูกนอกสมรสอย่างเขาไม่มีปัญญาแย่งมาได้!
เขายังไม่มีสิทธิ์ที่จะเอาตัวเองมาเทียบกับเขา
เวินหนิงมองไปที่ลู่จิ้นยวน ในสายตามีความหมายบางอย่างที่ผู้ชายคนนี้มองไม่ออก
นี่เป็นครั้งแรก ที่เวินหนิงรู้ว่าเลือดเย็นขนาดนี้ เขาจะดับความหวังทุกอย่างของเธอ แล้วบีบจนจนมุมถึงจะยอมปล่อยมือ
“ลู่จิ้นยวน ฉันกลับไปกับนาย ฉันจะไม่หนีอีก อย่าทำอะไร……”
เวินหนิงเข้าใจรู้นิสัยเห่อจื่ออันดี ถ้าได้ยินคำพูดนี้ก็คงจะต้องโมโหแน่นอน ถ้าเขาทำอะไรวู่วามเพราะเรื่องนี้ เธอก็คงจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต
“เวินหนิง ฉันไม่ได้ขอความคิดเห็นเธอ แต่กำลังสั่ง ถ้าเธอไม่เต็มใจ งั้นฉันก็จะให้มันลิ้มลองรสชาติความสูญเสีย”
ลู่จิ้นยวนมองเห็นความโมโหในสายตาเธอ ความโกรธในใจก็เพิ่มขึ้นไปอีก เขาต้องทำลายความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนี้ให้สิ้นซาก เขาต้องทำให้เห่อจื่ออันไม่กล้าเกี่ยวข้องอะไรกับเวินหนิงอีก
เวินหนิงจับโทรศัพท์ไว้แน่น ข่าวที่เพิ่งดูเมื่อกี้ก็ลอยเข้ามาในหัว ตอนนี้เห่อจื่ออันกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก ถ้าบริษัทตระกูลลู่ทำอะไรอีกนิด คงอีกไม่นาน เขาก็รับมือไม่ไหว
“ฉันตกลง”
เวินหนิงหลับตาลง ลู่จิ้นยวนจึงเอาโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาเห่อจื่ออัน
เมื่อเจนนี่เห็นว่าเป็นโทรศัพท์ของลู่จิ้นยวน ก็เลยไปหาเห่อจื่ออันที่กำลังประชุมอยู่ เมื่อกี้เธอเห็นเวินหนิงโทรมา ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้กำลังขอความช่วยเหลือ ก็เลยปิดเสียงไป ตอนนี้เห่อจื่ออันไม่มีเวลาไปช่วยผู้หญิงคนอื่น
แต่ว่า ลู่จิ้นยวนโทรมา นี่ก็แสดงว่าเรื่องทางโน้นจัดการเรียบร้อยแล้ว?
เจนนี่เอาโทรศัพท์ไปให้เห่อจื่ออัน เขาก็นวดขมับ พอเห็นชื่อลู่จิ้นยวน ก็รับทันที
“มีอะไรครับ คุณชายลู่โทรหาผมมีเรื่องอะไรหรอครับ?”
“ฉันเอง” เสียงของเวินหนิงลอยออกมา นี่ก็เลยทำให้ความมั่นใจที่เขาสร้างมาพังทลายไปทันที
นี่เป็นเบอร์ของลู่จิ้นยวน แต่ทำไมเวินหนิงเป็นคนพูด? เธอถูกหาตัวเจอแล้ว? ทำไมถึงเร็วขนาดนี้!
มีความคิดมากมายลอยเข้ามาในหัวเห่อจื่ออัน เขาก็รีบลุกขึ้นทันที “เวินหนิง เธออยู่ที่ไหน อย่ากังวลนะ ฉันจะไปช่วยเธอเดี๋ยวนี้!”
เมื่อได้ยินคำพูดของเห่อจื่ออัน เวินหนิงก็รู้สึกแสบจมูก เป็นเพราะเธอ เลยทำให้เขาลำบากขนาดนี้ แล้วตอนนี้ยังจะช่วยเหลือเธอโดยที่ไม่ได้ลังเล บุญคุณครั้งนี้ เธอจะจำไว้แน่นอน
เพราะฉะนั้น เธอจะไม่ให้เขาลำบากเพราะตัวเองเด็ดขาด
“จื่ออัน ขอโทษนะ ฉันเป็นคนทำให้นายลำบาก นายไม่ต้องมาหาฉัน ฉันไม่เป็นอะไร……”
เวินหนิงพูดทีละคำ สายตาลู่จิ้นยวนก็เอาแต่มองไปที่แผ่นหลังของเธอ เธอรู้สึกเหมือนโดนหนามทิ่มแทง เพราะฉะนั้น เธอก็เลยไม่กล้าพูดอะไรแล้วรีบเอ่ยเรื่องที่จำเป็นออกมา
“ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ฉันไม่เป็นอะไร นายรีบต้องจัดการเรื่องบริษัทเถอะ”
“เวินหนิง เธออยู่ไหน? เธออย่าเชื่อฟังเขา ฉันไม่เป็นอะไร เธอรีบบอกที่อยู่เธอมาเดี๋ยวนี้!”
เมื่อลู่จิ้นยวนเห็นดวงตาทั้งสองข้างของเวินหนิงชื้น ในใจก็รู้สึกหงุดหงิด เขารู้สึกว่าเขาเหมือนตัวร้ายในละคร ที่กำลังทำให้คนที่รักกันต้องพลัดพราก
ความรู้สึกแบบนี้ แย่ชะมัด
“เวินหนิง เธอควรจะพอแล้ว” ลู่จิ้นยวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น เวินหนิงจึงกัดริมฝีปากแน่น “จื่ออัน นายดูแลตัวเองดีๆนะ ลาก่อน”
พูดจบ ก็วางสายทันที
เห่อจื่ออันตะโกนเรียกสายที่ถูกตัดไปแล้ว แต่ว่า เวินหนิงไม่ได้ยินแน่นอน
เขาเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ ในสายตาก็หม่นหมองไปทันที
ครั้งนี้ เป็นอีกครั้งที่เขาต้องมองเห็นลู่จิ้นยวนพาตัวเวินหนิงไปจากข้างกายเขา ไม่มีครั้งไหนเลยที่เขาสามารถปกป้องเธอได้!
“สารเลว!”
เห่อจื่ออันเหมือนถูกกระตุกต่อมอารมณ์ ลู่จิ้นยวนจงใจ เขาจงใจให้เวินหนิงโทรมา แล้วทำให้ใจเขาว้าวุ่น พร้อมกับดับความหวังสุดท้ายของเวินหนิง
ทำไมคนคนนี้ถึงได้เลือดเย็น อำมหิตขนาดนี้?
