พูดจบ ลู่จิ้นยวนก็ดึงเวินหนิงขึ้นรถ การกระทำของชายหนุ่มหยาบคาย ไม่มีความสงสารเลยแม้แต่น้อย แทบโยนเวินหนิงไปที่เบาะหลังตรงๆ
เมื่อครู่นี้มือที่ถูกบิดจนเจ็บโดนดึงอีกครั้ง มันเจ็บจนหัวใจแตกสลาย
ลู่จิ้นยวนมองเธอผ่านกระจกมองหลัง เห็นสภาพย่ำแย่ของเวินหนิง ใบหน้าเล็กชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็น ในใจก็เกิดความทนไม่ได้ แต่สุดท้ายความสุขที่ได้แก้แค้นก็บดขยี้ทุกอย่าง
นี่คือบทเรียนที่เธอควรได้รับ
……
เวินหนิงไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน หลังจากลู่จิ้นยวนดึงเธอขึ้นรถไป ก็ไม่ได้สนใจเธออีก ความเจ็บปวดที่ข้อมือเนื่องจากการเคลื่อนตัวของกระดูกมันเจ็บจนหัวใจแทบสลาย เธอไม่กล้าขยับเลยด้วยซ้ำ แม้การกระแทกเล็กน้อยของรถก็ทำให้เธอเจ็บขึ้น
ลู่จิ้นยวน คิดจะทำอะไรกันแน่ เพราะสงสัยว่าเด็กเป็นลูกของเหอจื่ออัน ก็เลยทำแบบนี้กับเธอเหรอ?
เวินหนิงอดคิดไม่ได้ ถ้าเป็นมู่เยียนหราน เขาจะใจร้ายแบบนี้ไหม?
คงไม่ ผู้หญิงคนนั้น อยู่ในอุ้งมือทุกคนเหมือนเจ้าหญิง ส่วนเธอเหมือนวัชพืช ไม่ว่าจะเป็นใครก็สามารถเหยียบย่ำได้
ลู่จิ้นยวนจอดรถไว้ที่คฤหาสน์แห่งหนึ่งในเขตชานเมือง ที่นี่ตั้งอยู่ในพื้นที่ห่างไกล มีคฤหาสน์แค่ไม่กี่หลังเท่านั้น แต่ก็ตั้งอยู่ห่างไกล ปกติไม่มีรถผ่าน ถึงเวินหนิงอยากจะหนีก็หนีไม่ได้
ลู่จิ้นยวนเปิดประตูรถ เวินหนิงเจ็บจนหมดสติไปแล้ว เขาขมวดคิ้ว ดึงเธอออกมาจากรถ เห็นข้อมือที่บวมเป่งเหมือนซาลาเปา ชายหนุ่มก็เอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา “เวินหนิง เธอรนหาที่เอง เธอไม่ควรหลอกลวงฉัน ทรยศฉัน”
ถ้าเธอไม่ยุ่งวุ่นวายกับเหอจื่ออัน ไม่วางแผนร้ายกับเขาเพื่อทำร้ายเขา เขาก็คงไม่ทรมานเธอจนเป็นแบบนี้
สุดท้ายแล้วเหตุผลคือ เธอไม่ควรทรยศตน
เวินหนิงฟังไม่ค่อยชัดว่าเขากำลังพูดอะไร แค่คำพูดนี้มันทิ่มแทงหูเกินไป ทำให้เธอเพิกเฉยไม่ได้ ยกมุมปากขึ้นอย่างยากลำบาก “รนหาที่เหรอ? ”
“ลู่จิ้นยวน คุณรู้ไหมสิ่งที่ฉันเสียใจที่สุดคืออะไร……ตอนแรก ฉันไม่ควรมีภาพลวงตาเกี่ยวกับคุณเลย สิ่งที่ฉันเสียใจที่สุด คือการได้รู้จักคุณ”
“เธอ!” ลู่จิ้นยวนถูกยั่วยุด้วยคำพูดของเธอ มือก็ไม่ควบคุมน้ำหนัก ดึงเวินหนิงออกมาจากในรถทันที ไม่สนว่าจะโดนบริเวณบาดเจ็บเธอหรือไม่ ริมฝีปากเย็นเฉียบกดลงไป ครอบงำริมฝีปากเวินหนิงอย่างโหดเหี้ยมเอาแต่ใจ
ยัยบัดซบ ไม่คิดว่าจะพูดแบบนี้ เธอกล้าได้อย่างไร?
ลู่จิ้นยวนโกรธจัด ไม่สนใจคนอื่นแล้ว กัดริมฝีปากของเวินหนิงอย่างแรง กลิ่นเลือดคละคลุ้งไปทั่วทั้งปากและลิ้นของทั้งสองคน เขาไม่รู้ตัวเลยสักนิด
เวินหนิงแค่รู้สึกเจ็บมือ ริมฝีปากก็เจ็บมากเหมือนกัน ในดวงตาเธอมีร่องรอยความเกลียดชัง กัดลิ้นลู่จิ้นยวนที่กำลังพันยุ่งเหยิงในปากของเธอทันที ชายหนุ่มเจ็บ การเคลื่อนไหวหยุดลงเล็กน้อย ทันใดนั้นก็บุกรุกอย่างดุเดือดยิ่งขึ้น
“ทำไม เจอมันแค่ครั้งเดียว โดนจูบก็ทนไม่ได้แล้ว รักษาความบริสุทธิ์ให้มันเหรอ? ”
หลังจากจูบอันหยาบคายไม่มีความรักใคร่จบลง ลู่จิ้นยวนก็จากไปอย่างไม่แยแส
ลมหายใจเขาไม่ได้ผิดปกติเลยสักนิด สีหน้ายังคงเย็นชา ราวกับคนที่ปล้นอย่างดุเดือดเมื่อครู่นี้ไม่ใช่เขา ริมฝีปากบางเผยอเล็กน้อย คำพูดที่พ่นออกมาก็ยังทำร้ายคนเหมือนมีด
เวินหนิงรู้สึกถึงกลิ่นเลือดในปาก ถูกลู่จิ้นยวนพูดจาถากถางประโยคแล้วประโยคเล่า หัวใจเธอก็ด้านชาไปแล้ว
“คุณมีสิทธิอะไรมายุ่งกับฉัน บอกว่าฉันเหลือทน หรือว่าคุณสะอาดมากเหรอ? ”
ยังไม่ได้ออกจากบ้านเขาเลย ก็เจอมู่เยียนหรานแล้ว เธอยังรู้สึกว่าเขาไม่สะอาด อย่างไรแล้วสองคนก็มีท่าทางสนิทสนมกันขนาดนั้น ใครจะรู้ว่าพวกเขาทำไปถึงขั้นไหนแล้ว
ลู่จิ้นยวนจะจูบมู่เยียนหรานเหมือนเมื่อครู่นี้ไหม? คิดถึงตรงนี้ หัวใจเวินหนิงก็ยิ่งรู้สึกแย่ แต่สีหน้ายังคงไม่แยแสอย่างมาก
เธอ……ไม่อยากให้ผู้ชายตรงหน้ามีโอกาสเห็นความอ่อนแอของเธอได้อีกแล้ว เธอจะไม่โง่อีกต่อไป
“อย่างน้อย ถ้าเทียบกับผู้หญิงที่ท้องลูกนอกสมรสกับชายคนอื่น และคิดจะแต่งเข้าตระกูลลู่ก็สะอาดกว่าเยอะ”
ลู่จิ้นยวนพบว่าเวินหนิงมีความสามารถในการยั่วโมโหเขาเพียงไม่กี่คำ เขาจับมือข้างที่ยังดีอยู่ของเวินหนิงอย่างหยาบคาย แล้วดึงเธอเข้าไปในห้อง
“ที่ฉันพูดตอนแรก ฉันไม่เคยขอความคิดเห็นจากเธอ ในเมื่อเธอไม่ยอมเอาเด็กไป งั้นก็อยู่ที่นี่ จนกว่าเด็กจะคลอด”
ลู่จิ้นยวนลากเวินหนิงไปที่ห้องนอน โทรหาอันเฉินให้ส่งบอดี้การ์ดไม่กี่คนมา “เธออยู่ที่นี่ ห้ามไปไหนทั้งนั้น อย่าคิดจะไปเจอเหอจื่ออัน เธอกับมัน ไม่มีทางเป็นไปได้”
พูดจบ ลู่จิ้นยวนก็ปล่อยมือ ร่างเวินหนิงถูกเขาโยนลงบนเตียง โชคดีที่เตียงนั้นปูด้วยเบาะหนา เธอจึงไม่เจ็บ
“ลู่จิ้นยวน คุณบ้าไปแล้ว คุณปล่อยฉันออกไปนะ ฉันไม่อยากคลอดลูกที่นี่”
ความหมายของลู่จิ้นยวน ทำให้เวินหนิงตัวสั่น ถ้าคลอดลูกที่นี่ ไม่ผ่านโรงพยาบาล ถ้าอย่างนั้นเธอก็เป็นแค่เนื้อบนมีดและเขียงปล่อยให้คนอื่นฆ่า ยิ่งไม่มีทางปกป้องเด็กได้
“เธอไม่มีสิทธิปฏิเสธ นี่เป็นคำสั่ง” ขณะที่ลู่จิ้นยวนพูด ก็กดเธอไว้บนเตียง “ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันขังด้วยกุญแจมือ ก็อย่าพยายามจะหนีจะดีที่สุด ฉันรับรองว่าเธอจะต้องเสียใจ”
ได้ยินคำพูดพวกนี้แล้ว เวินหนิงก็หลับตาด้วยความสิ้นหวัง
ตอนนี้ลู่จิ้นยวนบ้าไปแล้ว เธอไม่มีความสามารถในการต้านทานเลยแม้แต่นิดเดียว ทำได้แค่อดทน
ผ่านไปสักพัก คนที่ลู่จิ้นยวนเตรียมไว้ก็มาถึง “จำได้ จับตาดูเธอ ถ้าเธอหนี พวกนายแต่ละคนต้องรับผิดชอบ”
ลู่จิ้นยวนสั่งอย่างเย็นชา มองคนเหล่านั้นตัวสั่น “ครับ!”
เวินหนิงมองไปที่ชายร่างสูงไม่กี่คนนั้น ในใจก็ยิ่งสิ้นหวัง ลู่จิ้นยวนเห็นเธอไม่โวยวายอะไร สายตาก็มองไปที่ข้อมือบวมแดงของเธอ แล้วเรียกคุณหมอมา “ไปดูเธอให้หน่อย”
เวินหนิงไม่ได้ตอบสนองอะไร ปล่อยให้หมอจัดการข้อมือเธอที่เจ็บปวดมากจนไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว
คุณหมอดูไปด้วยในใจก็เหงื่อแตกไปด้วย บรรยากาศนี้ มันแปลกมากจริงๆ
“เป็นยังไงบ้าง? ”
ลู่จิ้นยวนเอ่ยอย่างเย็นชา เขาไม่ได้กังวลมาก เขาแค่ออกแรงนิดหน่อย ขยับข้อต่อเธอ แค่เชื่อมมันกลับไปก็ได้แล้ว เคล็ดลับนี้เขาเคยเรียนมาก่อน แค่ไม่คิดว่าจะใช้มันกับเวินหนิง
“ร้ายแรงแต่ก็ไม่ร้ายแรง แค่……คุณผู้หญิงท่านนี้ท้องอยู่ ไม่สามารถทานยาแก้ปวดได้ ต้องเจ็บไปอีกสองสามวัน”
“ไม่เป็นไร รีบๆ ทำให้เสร็จ”
เวินหนิงไม่มองลู่จิ้นยวน ทำเธอบาดเจ็บ แล้วเรียกหมอมาดูอาการของเธอ มันหมายความว่าอย่างไร?
ตบหัวแล้วลูบหลัง คิดว่าเธอจะรู้สึกขอบคุณเหรอ? เวินหนิงอย่างเธอถึงแม้จะสถานะต่ำต้อย แต่ก็ไม่ได้ชั้นต่ำแบบนี้
“งั้นคุณทนไว้นะ อย่าออกแรงตามอำเภอใจเด็ดขาด ไม่งั้นมันจะง่ายที่จะทำร้ายถึงเด็ก”
