บ่วงแค้นแสนรัก – ตอนที่ 119 ไม่ลำบากให้คุณทำหรอก

เวินหนิงยอมรับว่ามู่เยียนหรานเป็นผู้หญิงที่โดดเด่นมาก แต่ท่าทางสูงส่งของเธอ มันทำให้เธออารมณ์เสียจริงๆ

หรือเธอแน่ใจขนาดนั้นว่าลู่จิ้นยวนต้องคลุมเครือกับคนอื่นเพราะเธอ?

ความมั่นใจในตัวเองแบบนี้พูดไม่ออกจริงๆ

คิดๆ แล้ว เวินหนิงก็วางแก้วในมือลง “ในเมื่อคุณหนูมู่คิดแบบนี้ ทำไมต้องมาพูดเรื่องพวกนี้กับฉันด้วยล่ะ? ฉันเป็นแค่พนักงานตัวเล็กๆ ไม่สำคัญอะไรของบริษัทตระกูลลู่ ไม่คุ้มค่าที่จะให้ความสนใจแบบนี้”

มู่เยียนหรานมองใบหน้าสงบนิ่งของเวินหนิง เมื่อครู่นี้เธอดูถูกผู้หญิงคนนี้ ถึงจะดูอ่อนแอไม่มีพิษมีภัย แต่พอพูดแล้วแทงใจตรงๆ

“ฉันแค่เตือนด้วยความหวังดีเท่านั้น ยังไงแล้วสามปีก่อนตอนที่ฉันจากไป ก็ยังเป็นคู่หมั้นของลู่จิ้นยวนอยู่ ถึงแม้ตอนนี้สัญญางานแต่งงานยังไม่บรรลุ แต่ถ้าให้พูด พวกเราก็ยังไม่เคยพูดถึงการเลิกรา ถ้าจิ้นยวนไม่ประสบอุบัติเหตุ เกรงว่าตอนนี้เราคงแต่งงานกันไปแล้ว ตอนนี้รู้ความสัมพันธ์นี้แล้วยังสอดแทรก ถ้าพูดแย่หน่อยก็คือเป็นมือที่สาม”

เวินหนิงได้ยินมู่เยียนหรานพูดถึงอุบัติเหตุรถยนต์ ดวงตาก็ผลุบลงเล็กน้อย

ที่แท้ ตอนนั้นที่ลู่จิ้นยวนประสบอุบัติเหตุรถยนต์เพราะไปตามผู้หญิงตรงหน้านี้สินะ ถ้าไม่เกิดอุบัติเหตุครั้งนั้น พวกเขาคงไม่แยกกัน

ไม่คิดว่า อุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งหนึ่งไม่เพียงแต่ทำลายสามปีของเธอ แต่ยังแยกคู่รักที่เคยรักกันด้วย

ถึงแม้เรื่องนี้จะไม่เกี่ยวอะไรกับเวินหนิงโดยแท้ แต่เธอยังรู้สึกถึงความหมดหนทางของโชคชะตา

บางทีเธอไม่เคยเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับสองคนนี้ ตามหาความจริงให้เร็วที่สุด จากนั้นก็ออกมา การคืนทุกอย่างสู่จุดเริ่มต้น เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

มู่เยียนหรานเห็นสีหน้าเยือกเย็นของเวินหนิง คิดว่าสิ่งที่ตัวเองพูดได้ผล จึงลุกขึ้นมาอย่างพอใจ “ในเมื่อเธอฟังแล้ว งั้นก็คิดให้ดีนะ ฉันยังมีธุระ ฉันไปก่อนนะ”

ขณะที่พูด ก็วางธนบัตรไว้สองใบ แล้วจากไปอย่างสง่างาม

เวินหนิงนั่งที่เดิมสักพักหนึ่ง ความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงพุ่งเข้ามา ทำให้เธอรู้สึกหมดหนทาง

จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าเกลียดเวินหลานมาก ช่วงนี้เธอไม่ได้มากระโดดโลดเต้นต่อหน้าตน เวินหนิงนึกถึงคนคนนี้น้อยครั้งมาก แต่วันนี้เธอก็รู้สึกว่าทุกอย่างที่เวินหลานทำ มันทำให้เธอมีส่วนร่วมอย่างสมบูรณ์ในกระแสน้ำวนนี้

เธอไร้เรี่ยวแรงจะดิ้นรน แค่ล่องลอยไปกับการไหล อยู่ในความเมตตาของโชคชะตา

เวินหนิงกัดปากแน่น

ความรู้สึกนี้ มันแย่มากจริงๆ

อยู่ตรงนั้นสักพักหนึ่ง เวินหนิงก็ไม่มีอารมณ์จะดื่มชายามบ่ายที่นี่ ก็กลับไปที่บริษัทอีกครั้ง

ลู่จิ้นยวนกลับมาแล้ว อันเฉินเห็นเธอ “ไปช่วยbossชงกาแฟหน่อย”

หลังจากเวินหนิงตอบรับ ก็เดินไปอย่างเงียบๆ

แค่เหม่อลอยอย่างสมบูรณ์

ในหัวสมอง ยังมีคำพูดเหล่านั้นของมู่เยียนหรานดังก้องตลอดเวลา

คู่หมั้นสามีภรรยาที่ยังไม่บอกว่าเลิกกัน น่าจะยังเป็นคู่รักล่ะมั้ง อย่างไรก็ตาม ก็ใกล้ชิดมากกว่าอดีตภรรยาที่เสื่อมเสียชื่อเสียงอย่างเธอคนนี้

เธอควรออกไปจากที่นี่โดยเร็วจริงๆ ใช่ไหม?

คำพูดของมู่เยียนหราน มีการสนับสนุนจากคนในครอบครัวลู่จิ้นยวน ก็เหมือนไป๋ซินอวี๋ที่มีมิตรภาพที่ดีกับลู่จิ้นยวน ไม่ว่าจะมองอย่างไร เธอก็ไม่มีอะไรเทียบหล่อนได้เลย

ในใจเวินหนิงสับสนมาก เมื่อตระหนักขึ้นมา กาแฟในมือก็มีน้ำตาลเยอะมากๆ

รสชาติปากของลู่จิ้นยวนไม่เหมือนใคร เขาชอบรสขมของกาแฟไม่เพิ่มน้ำตาล เมื่อครู่นี้เธอเหม่อลอย ไม่คิดว่าจะใส่น้ำตาลเข้าไปเยอะมาก

เวินหนิงอารมณ์เสีย กำลังจะเททิ้งแล้วทำใหม่ คิดแล้วคิดอีก แทนที่จะยุ่งเกี่ยวกับสองคนนี้ ให้ลู่จิ้นยวนโกรธจนไล่เธอออกดีกว่า

เวินหนิงจึงไม่ทำใหม่ ยกแก้วกาแฟที่หวานเลี่ยนนี้เข้าไปในห้องทำงาน ลู่จิ้นยวนเห็นเธอ ก็รับกาแฟมาแล้วชิมหนึ่งจิบ รสชาติหวานทำให้เขาขมวดคิ้วทันที

“ทำไมหวานขนาดนี้? ”

กาแฟที่เวินหนิงทำในภายหลังไม่สอดคล้องกับรสชาติปากของเขา ข้อผิดพลาดนี้แทบไม่เคยเกิดขึ้น

เวินหนิงตอบอ่า และไม่ได้จริงจังกับมัน “ไม่ใช่แบบนี้เหรอคะ? ”

เธอตั้งใจทำมันโดยเจตนา ลู่จิ้นยวนไล่เธอออกอย่างไม่พอใจเลยสิ

ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้วมองเธออยู่นาน รู้สึกว่าเวินหนิงในวันนี้ผิดปกตินิดหน่อย ดูแล้วมีอะไรในใจที่หนักอึ้ง ยืนต่อหน้าเขา ไม่รู้ว่าวิญญาณบินไปไหนแล้ว

“เธอเป็นอะไร เจอเรื่องลำบากอะไรมาหรือเปล่า? ” ลู่จิ้นยวนคิด “ถ้ามีอะไรก็บอกฉันได้นะ”

เวินหนิงได้สติกลับมา มองลู่จิ้นยวนด้วยความสับสน เรื่องพวกนี้เธอพูดได้เหรอ?

นึกถึงน้ำเสียงมุ่งมั่นเอาชนะของมู่เยียนหราน เธอก็อยากออกไปจากความวุ่นวายแบบนี้ให้เร็วที่สุด

“ไม่มีอะไรค่ะ ฉันจะออกไปชงใหม่อีกแก้ว”

เวินหนิงหยิบถาดเดินออกไปอีกครั้ง แต่เธอที่ใจเหม่อลอยตลอดเวลา ไม่มองไปที่ทางเท้า ชนกับถังขยะข้างๆ พอดี สิ่งของในมือเอียงแล้วหล่นลงไป

เสียงที่คมชัด แก้วเครื่องเคลือบเนื้อโปร่งใสสวยงามแตกละเอียดทันที

เวินหนิงก้มลงไปเก็บทันที แก้วนี่เป็นของครบชุด ราคาสูงมาก โดนเธอทำแตกไปหนึ่งชิ้น ไม่รู้ว่าลู่จิ้นยวนจะโกรธไหม

“ไม่ต้องเก็บแล้ว” ลู่จิ้นยวนมองท่าทางวุ่นวายของเธอ คิ้วก็ขมวดแน่น

เดี๋ยวมือก็บาดเจ็บอีก ไม่คุ้มกับสิ่งที่เสียไป

ขณะที่พูด เวินหนิงก็ตอบอ่าเบาๆ ชิ้นส่วนเล็กๆ ก็บาดผิวหนัง เลือดแดงสดสองสามหยดไหลออกมา

“บอกแล้วว่าอย่าทำ” ลู่จิ้นยวนก้าวเท้ายาวเดินไป เรียกอันเฉินมา แล้วดึงเวินหนิงขึ้นมาจากพื้น

บาดแผลเลือดไหล เห็นได้ชัดเจนบนผิวขาว ลู่จิ้นยวนเอานิ้วเธอเข้าปากโดยไม่รู้ตัว แล้วดูดมันเบาๆ

การกระทำอันคลุมเครือ ทำให้เวินหนิงหน้าแดง โดยเฉพาะได้ยินเสียงฝีเท้าของอันเฉิน เธอรีบชักนิ้วกลับมาทันที “ฉันจัดการเองได้ค่ะ”

พูดจบ ก็รีบวิ่งออกไปจากห้องทำงานลู่จิ้นยวน

ชายหนุ่มมองแผ่นหลังเธอที่หนีไป ในดวงตาก็เกิดการครุ่นคิดแวบเข้ามา

เวินหนิงในตอนนี้ ผิดปกติเกินไปจริงๆ

อันเฉินเดินเข้ามาพร้อมกับพนักงานความสะอาด ลู่จิ้นยวนลงไปข้างล่าง เวินหนิงเห็นแผ่นหลังเขาออกไปแล้วก็โล่งอก

ในใจก็รู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก อย่างที่คิดไว้ เขาไม่ได้สนใจเธอขนาดนั้น เห็นมู่เยียนหรานสวมเสื้อผ้าน้อย เขาก็ให้เสื้อผ้ากับหล่อน แต่เธอ……

เธอจะเอาคุณสมบัติที่ไหนไปเทียบกับหล่อน

เวินหนิงคิดถึงคำพูดของมู่เยียนหราน ก็หัวเราะเยาะตัวเอง ไม่นานนัก ลู่จิ้นยวนก็กลับมาอีกครั้ง ชายหนุ่มแค่ลงไปข้างล่าง ให้คนในบริษัทไปหาปลาสเตอร์ยาและไอโอดีน

“มานี่ ทายา”

ลู่จิ้นยวนสั่งอย่างใจเย็น

เวินหนิงตกตะลึง มองสิ่งของในมือเขา จู่ๆ ในใจก็สับสนอย่างมาก

เขาอย่าทำดีกับเธอได้ไหม ถ้าทำแบบนี้ต่อไป เธอจะตกหลุมจริงๆ นะ

เห็นเวินหนิงไม่ขยับ สีหน้าลู่จิ้นยวนก็แย่ขึ้น เขาไม่ค่อยชอบอดทนรอ “มานี่”

เวินหนิงหายใจเข้าลึกๆ “ไม่ต้องหรอกค่ะ ประธานลู่ ฉันเป็นแค่ลูกจ้างของคุณ ไม่ต้องให้คุณช่วยทายาด้วยตัวเองหรอก”