เวินหนิงได้ยินเสียงมาจากข้างหลัง คิดว่าคนรับใช้ยกอาหารมาให้เลยไม่ได้หันกลับไปแล้วเอ่ยว่า “วางไว้ตรงนั้นเถอะ เดี๋ยวฉันค่อยกิน”
ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้ว “ช่วงนี้เธอเอาแต่กินข้าวคนเดียวในห้อง……ทำไม กลัวว่าจะเจอผม?”
เมื่อเวินหนิงได้ยินเสียงผู้ชายก็สะดุ้งตกใจ พอหันไปก็เห็นลู่จิ้นยวน ก็ทำให้รู้สึกหวาดกลัวขึ้นไปอีก รีบลุกขึ้นแล้วถอยหลังไปพร้อมมองไปที่ผู้ชายคนนั้น “ช่วงนี้ฉัน……ลำไส้อักเสบ ร่างกายไม่ค่อยสบาย ถ้าออกไปกินข้าวกลัวว่าจะทำให้ทุกคนเสียอารมณ์”
เวินหนิงวางมือบนท้องน้อยอย่างไม่รู้ตัว แล้วจะออกแรงเบาๆ เธอห้ามให้ลู่จิ้นยวนรู้ว่าในท้องเธอมีเด็ก ไม่งั้นผู้ชายคนนี้ก็คงจะทรมานเธอมากกว่าเดิม
“ลำไส้อักเสบ?” ลู่จิ้นยวนเห็นใบหน้าของเวินหนิงซูบผอมไปเยอะ ตอนนี้เธอผอมมาก เหมือนกับว่าถ้ามีลมพัดมาก็จะปลิวไปทันที
“ในเมื่อรู้สึกไม่สบาย งั้นผมก็จะเรียกหมอมาดู เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าตระกูลลู่ทารุณเธอ”
เมื่อลู่จิ้นยวนพูดไปด้วยก็โทรศัพท์หาคุณหมอตระกูลลู่ไปด้วย เวินหนิงตกใจแล้วรีบลงมาจากบนเตียง “ไม่ต้อง ฉันไปหาหมอแล้ว หมอบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก แค่กินยาให้ตรงเวลาก็พอ”
สภาพเธอตอนนี้ ถ้าเจอคุณหมอ……เรื่องเด็กในท้องก็คงปิดบังไว้ไม่อยู่
เวินหนิงไม่กล้าคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“เธอแน่ใจ?” ลู่จิ้นยวนเห็นท่าทางที่กังวลของเธอ ในใจก็รู้สึกแปลกๆ
“ฉันแน่ใจมาก” เวินหนิงรีบพยักหน้า ไม่นานคนรับใช้ก็ยกอาหารเข้ามาแล้ว พอเห็นลู่จิ้นยวนก็รีบก้มหน้าให้ “คุณชาย”
ลู่จิ้นยวนเอ่ยตอบรับ เวินหนิงมองเห็นอาหารที่ยกมาเป็นแค่โจ๊กไก่แล้วก็ผักไม่กี่อย่าง นี่เป็นอาหารที่เธอคิดได้แล้วรู้สึกว่าเหมาะตามสารอาหารที่คุณหมอพูด แต่ทุกครั้งที่เห็นก็ยังรู้สึกคลื่นไส้
“ผมจะดูเธอกิน” ลู่จิ้นยวนไม่มีท่าทีว่าจะไป จากนั้นก็นั่งลงบนเก้าอี้แล้วจ้องมองไปที่เธอ
เวินหนิงไม่เข้าใจว่าทำไม ในใจก็รู้สึกร้อนรน หรือว่าลู่จิ้นยวนสังเกตุเห็นอะไรบางอย่าง
เธอก็แค่กินข้าว มีอะไรให้น่าดู?
“จะดูว่าเธอจะกินข้าวตามปกติหรือเปล่า อย่าทำตัวอดอาหารตอนที่ผมไม่เห็น ผมไม่อยากให้ในตระกูลลู่มีใครอดอาหารจนตาย”
ฟังคำพูดของลู่จิ้นยวน เวินหนิงก็โล่งอก จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาค่อยๆกิน
ลู่จิ้นยวนดูเวินหนิงกินข้าว ตอนที่เธอกินก็กินอย่างผู้ดี พอมองไป เขาก็ไม่รู้สึกว่าเธอเรื่องมากหรือว่าน่าเบื่อแล้วมองไปอย่างนี้
เพื่อที่จะไม่อาเจียนแล้วไม่ให้ผู้ชายคนนี้สงสัย เวินหนิงก็ค่อยๆกินอย่างช้าๆ ทีแรกคิดว่าลู่จิ้นยวนจะหมดความอดทนแล้วออกไป แต่เขากลับนั่งอยู่ที่เดิมแล้วมองอยู่อย่างนี้
จนสุดท้าย เธอถูกมองจนไม่รู้จะทำตัวยังไง
สมองผู้ชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ ไม่ใช่คนทั่วไปที่จะเข้าใจได้
พอกินไปกว่าครึ่ง เวินหนิงก็รู้สึกอิ่มกระเพาะ กำลังจะเก็บจาน แต่ลู่จิ้นยวนก็มองมาอย่างเยือกเย็น “เธอกินแค่นี้หรอ?”
“ถ้ากินเยอะจะย่อยยาก คุณหมอบอก” เวินหนิงรีบเอ่ยข้ออ้างที่คิดไว้แต่แรกออกมา
พอลู่จิ้นยวนได้ยินก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรแล้วลุกขึ้นจะออกไป “เพราะช่วงนี้เธอป่วย ก็เลยปล่อยเธอไปก่อน แต่ว่า อย่าคิดว่ามันจะจบแค่นี้”
พูดจบ ผู้ชายคนนั้นก็ออกไป
เวินหนิงยิ้มอย่างขมขื่น ควรจะพูดว่าลู่จิ้นยวนก็ไม่ได้เลือดเย็น ขนาดนั้น? อย่างน้อย ไม่ได้บังคับขืนใจเธอตอนที่เธอท้องอยู่ ไม่งั้นร่างกายของเธอก็คงรับไม่ไหว
หลังจากที่กินข้าวเสร็จ เวินหนิงก็รู้สึกเหนื่อยก็เลยนอนลงไป อาจจะเป็นเพราะท้อง พอกินเสร็จแล้วก็จะรู้สึกง่วงง่าย
เวินหนิงนอนไปสักพักก็ฝัน
ในฝัน มีเด็กตัวอ้วนๆขาวๆกอดขาเธอไว้แล้วเรียกเธอว่าคุณแม่อย่างอ่อนโยน เวินหนิงลังเลไป คิดกำลังจะอุ้มเขาขึ้น เขาก็เริ่มร้องไห้เสียงดัง
“คุณแม่ ทำไมไม่เอาหนู?”
“คุณแม่หนูเจ็บมาก”
เด็กที่น่ารักมีเลือดเต็มตัว เหลือแค่ปากที่ยังอ้าปากพูดอยู่
เวินหนิงตกใจสะดุ้งตื่นทันที
ภาพเหตุการณ์เมื่อกี้น่ากลัวมาก จนทำให้หัวใจเธอจะหลุดออกมา แล้วรีบหายใจเสียงดังสูดอากาศเข้าไป แต่ความรู้สึกตกใจก็ไม่หายไปแต่กลับรุนแรงขึ้นไปกว่าเดิม
เธอคิดว่า อาจจะเป็นเพราะช่วงนี้เธอหาข้อมูลเกี่ยวกับการทำแท้งมาเยอะ
เวินหนิงก็รู้สึกเสียใจ เด็กคนนี้ ถ้าไม่ใช่ของผู้ชายคนนั้น เป็นของลู่จิ้นยวน เธอก็คงจะไม่มั่นใจขนาดนี้ จนยอมทำร้ายตัวเองก็จะทำแท้ง
“ไม่ใช่คุณแม่ไม่เอาหนู แต่ว่า……”
เธอไม่อยากคลอดลูกของคนคนนั้น
คืนนี้ เวินหนิงนอนไม่หลับทั้งคืน แค่เธอหลับตาลง ภาพเด็กคนนั้นก็จะลอยเข้ามาในสมอง
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วก็ถึงวันที่ทำแท้ง
เวินหนิงเดินอย่างเฉื่อยชาเข้าไปในโรงพยาบาล คุณหมอตรวจเช็คร่างกายของเธอแล้วขมวดคิ้ว “คุณยังอ่อนแอเกินไป ทำแท้งจะมีผลกระทบกับคุณมาก ครอบครัวของคุณสนับสนุนให้คุณทำแบบนี้เหรอคะ?”
เวินหนิงกัดฟันแน่น “ใช่ค่ะ”
คุณหมอส่ายหัว จากนั้นก็เข็นเธอเข้าห้องผ่าตัด เวินหนิงนอนอยู่บนเตียงแล้วถอดกางเกง ความรู้สึกที่เปลือยเปล่าแบบนั้น ทำให้เธอรู้สึกทรมานมาก
เวินหนิงมองไปที่ก้อนเลือดบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ ในใจก็รู้สึกเสียใจมาก
“อ้าขาออกด้วยค่ะ”
เมื่อคุณหมอตรวจเช็คไปสักพัก เวินหนิงก็ขมวดคิ้วอย่างทรมาน เวลานี้คุณหมอก็ส่ายหน้าอีกครั้ง “ไม่ได้ สถานการณ์ของคุณตอนนี้ ถ้าทำแท้งอาจจะเสียเลือดมาก คนในครอบครัวคุณล่ะคะ?”
เวินหนิงส่ายหัว “ฉันเซ็นเองได้ค่ะ คนครอบครัวฉัน ยุ่งมากไม่มีเวลา”
“ถ้าไม่มีคนในครอบครัวอยู่ หมอก็ไม่กล้าทำ โรงพยาบาลจะรับผิดชอบไม่ไหว” คุณหมอส่ายหัวแล้วพยุงตัวเวินหนิงลงมาจากบนเตียง
เวินหนิงรีบจับเสื้อกาวน์ของคุณหมอไว้ “ไม่นะคะ เด็กคนนี้เก็บไว้ไม่ได้ ขอร้องทำให้ฉันเถอะค่ะ”
“ขอโทษนะคะ ถึงแม้คุณจะประสบอะไรที่ลำบาก แต่ว่า ถ้าเรา ไม่ได้รับความเห็นจากคนในครอบครัวไม่มีทางทำสิ่งที่อันตรายขนาดนี้ได้ ถ้าเกิดคุณเสียเลือดมากแล้วเกิดอันตราย ใครก็จะรับผิดชอบไม่ได้ คุณจะพูดยังไงก็ไม่มีประโยชน์ค่ะ”
คุณหมอปฏิเสธอย่างหนักแน่น เวินหนิงก็นั่งอยู่บนเตียง มือของเธอวางไปที่ท้องน้อยแล้วค่อยๆกำแน่นขึ้น
