เวินหนิงหันไปมองชายหนุ่มที่กำลังขับรถ แต่แล้วก็รีบหันหน้าหนี
นิ่งคิดสักพัก จึงหันหน้าไปทางกระจกมองยามค่ำคืนที่มืดและเงียบสนิทนั่น ช่างมันเถอะ เรื่องแบบนี้คิดแล้วก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมา เธอพูดอะไรลู่จิ้นยวนก็จะฟังที่เธอพูดหรอ?
ผู้ชายคนนี้ชอบบังคับ บ้าอำนาจ สิ่งเดียวที่เธอจะทำได้นั่นคือให้เขานั้นปราณีกับเธอสักนิด อย่าให้เธอต้องได้เข้าคุกเป็นรอบที่สองก็พอ
ลู่จิ้นยวนที่ขับรถอยู่นั้นก็มองเธอเป็นระยะๆ ตอนนี้ดึกมากแล้ว ข้างนอกมืดจนมองไม่ชัดแต่เธอก็ยังคงจดจ่อไปข้างนอกอยู่ดี เหมือนเธอนั้นตกเข้าไปอยู่ในภวังค์ของตนเองสะอย่างนั้น
แบบนี้เหมือนเธอกำลังขีดเส้นแบ่งพวกเขาสองคน มันทำให้ลู่จิ้นยวนรู้สึกต่อต้านการกระทำนี้มาก
เธอต่อต้านการเข้าใกล้ของเขาเหรอ? เพื่อคนที่ชื่อเหอจื่ออันนั่น?
“ตอนที่ฉันโทรไปเธอทำอะไรอยู่?”
ลู่จิ้นยวนแลดูใส่ใจเรื่องนี้เป็นพิเศษ
ถ้าไม่ถามให้รู้เรื่องลู่จิ้นยวนยากที่จะไม่ไปคิดว่าชายหญิงอยู่ด้วยกันสองต่อสองในคอนโดนั้นจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“ทำอะไร? มันสำคัญขนาดนั้นเลยหรอ?”เวินหนิงขมวดคิ้วเล็กน้อย คำถามที่ลู่จิ้นยวนถามเธอนั้นทำให้เธอรู้สึกว่าเขากำลังลามปาม
เขาคงคิดว่าเธอไปอ่อยเหอจื่ออันอีกแล้วใช่ไหม? ในสายตาของเขา เธอเป็นผู้หญิงที่แย่ขนาดนั้นเลยหรอ?
“อีกอย่าง ถึงจะทำอะไรเนี่ย ก็คงไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณไม่ใช่หรอ?” เวินหนิงพูดคำนี้ออกมาด้วยสีหน้านิ่งเรียบ
ก็รู้อยู่แล้วว่ากำลังจะหย่ากัน เขาจะถามพวกนี้อีกทำไม?
“เวินหนิง คุณอย่าลืมว่าตอนนี้เราสองคนยังเป็นสามีภรรยากันทางกฏหมายอยู่ ตอบคำถามฉันมา”
ลู่จิ้นยวนมองหน้าของเวินหนิงด้วยสายตาเย็นชา เขาเหยียบเบรกจนมิด ทำให้รถที่กำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงนั้นหยุดกะทันกัน
กับสิ่งที่เกิดขึ้นกะทันหันนี้ทำให้ตัวเวินหนิงนั้นโค้งตัวไปข้างหน้า ถ้าไม่ใช่เพราะเข็มขัดนิรภัยที่เธอคาดไว้ เธอคงกระแทกไปยังกระจกหน้ารถแล้ว
ลู่จิ้นยวนมองเธอด้วยสายตาคาดคั้น สายตาแบบนี้ทำให้เวินหนิงที่พยายามระงับความโกรธไว้นั้นหมดความอดทนทันที
พวกเขาไม่ใช่สามีภรรยาที่แท้จริงสักหน่อย ลู่จิ้นยวนมีสิทธ์อะไรที่จะใช้สายตาที่กำลังคาดคั้นนักโทษนั้นมองเธอกัน? เธอโทรไปหาเขาก็ไม่รับสายของเธอ หรือเธอจะเหงาถึงขั้นโทรไปถามหรือไง?
“ถ้าฉันบอกว่า ทันทีที่ถึงที่ๆปลอดภัย ฉันคิดที่จะแค่ล้างสิ่งสกปรกทุกอย่างที่พวกนั้นทิ้งไว้บนตัวฉันออก คุณจะเชื่อฉันไหม? คุณคิดแค่ว่าฉันนั้นพูดโกหก ก็ในเมื่อในใจของคุณ ฉันก็เป็นแคผู้หญิงที่่อ่อยไปทั่วอยู่แล้ว ในเมื่อไม่เชื่อ แล้วคุณจะถามทำไม?”
ลู่จิ้นยวนมองตาของเวินหนิง ยากที่จะเห็นว่าในดวงตาของเธอนั้นกำลังแสดงถึงความโกรธออกมา ทั้งยังมีน้ำตาที่คลอออกมาเล็กน้อย
ลู่จิ้นยวนนึกถึงคลิปนั้นทันที แม้จะเป็นแค่ดูผ่านคลิป เขาก็รู้สึกได้ว่าเวินหนิงในตอนนั้นสิ้นหวังขนาดไหน
“ในตอนที่ฉันโดนรุม โดนถ่ายคลิปที่สามารถทำลายชีวิตของฉันทั้งชีวิตนั้นคุณทำอะไรอยู่? ตอนนั้นฉันโทรไปหาคุณแต่ไม่มีใครรับสาย ฉันได้ถามคุณหรือเปล่าว่าตอนนั้นคุณกำลังทำอะไรกับใครอยู่ที่ไหนไหม? ”
ในเมื่อเธอเปิดปากพูดแล้ว ก็ไม่คิดจะกลัวอะไรอีก ในเมื่อยังไงก็จะหย่ากันอยู่แล้วยังต้องกลัวอะไรอีก?
ลู่จิ้นยวนที่เงียบมาตลอดนั้นพอได้ยินอย่างนั้นแล้ว ก็รู้สึกแปลกใจขึ้นมา“เธอโทรมาหาฉัน?”
ลู่จื่อยวนนึกถึงในคลิปมีแวบหนึ่งที่เวินหนิงนั้นแย่งโทรศัพท์มาแล้วเหมือนกดโทรหาใครสักคน เขานึกว่าคนนั้นเป็นเหอจื่ออันมาตลอด
คิดไม่ถึงว่าตอนที่เธอตกอยู่ในอันตรายนั้น คนแรกที่เธอจะนึกถึงคือตัวเขา
เวินหนิงก็ไม่อยากยอมรับความจริงนี่ มันจะทำให้เธอดูโง่มากยิ่งขึ้น ที่คิดถึงลู่จิ้นยวนเป็นคนแรก
สายตาของเวินหนิงทำให้ลู่จิ้นยวนมั่นใจว่าเธอนั้นไม่ได้โกหกอย่างใด ความรู้ตัวเองแบบนี้ ทำให้เขาโล่งใจไม่น้อย ลู่จิ้นยวนใช้นิ้วนวดตรงระหว่างคิ้ว“นี่คือเรื่องเข้าใจผิด”
“เข้าใจผิด?” เวินหนิงแค่นยิ้ม “คิดไม่ถึงว่าเรื่องเล็กแค่นี้ประธานบริษัทตระกูลลู่ก็คิดจะโกหก”
“ตอนนั้นฉันพึ่งจะเดินออกมาจากสนามบิน แล้วโทรศัพท์โดนต่างชาติคนหนึ่งโขมยไป ฉันเลยไม่ได้รับสายจากใครทั้งนั้น”
เวินหนิงยังคงมองเขาด้วยสายตาที่ไม่เชื่อในสิ่งที่ลู่จิ้นยวนพูด
ลู่จิ้นยวนจึงหยิบโทรศัพท์เครื่องใหม่ขึ้นมาวางไว้ตรงหน้าของเวินหนิง“เธอน่าจะจำได้ว่าโทรศัพท์เครื่องเก่าของฉันเป็นแบบไหน ฉันคงไม่ถึงขั้นที่ว่าเพื่อที่จะหลอกเธอแล้วแสดงละครไร้สาระแบบนี้หรอกนะ”
เวินหนิงนิ่งมอง และใช่ มันเป็นโทรศัพท์คนละเครื่องกับที่ลู่จิ้นยวนนั้นใช้คราวก่อน
ดังนั้น ในตอนนั้นไม่ใช่เขาไม่รับโทรศัพท์ แต่เพราะ……เพราะโทรศัพท์หาย เลยไม่ได้รับสาย?
เวินหนิงรู้สึกชื้นใจขึ้นมาเล็กน้อย แล้วหันกลับมานั่งดีๆและไม่พูดอะไรออกมาอีก
ลู่จิ้นยวนสตาร์ทรถขึ้นอีกครั้ง สักพักถึงจะพูดออกมาว่า“ที่เธอพูดเมื่อกี้ ฉันเชื่อ”
เวินหนิงใช้สายตาที่คาดไม่ถึงมองลู่จิ้นยวน ตั้งแต่เธอรู้จักกับผู้ชายคนนี้ เขานั้นสงสัยเธอ ดูถูกเธอมาตลอด วันนี้กลับเปลี่ยนโหมดเหมือนกับกำลังตีลังการ้อยแปดสิบองศา เธอรู้สึกไม่ชินเลยสักนิด
ลู่จิ้นยวนไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่ม สายตาของเวินหนิงเมื่อสักครู่นี้ เหมือนมีพลังบางอย่าง ทำให้เขาเชื่อในสิ่งที่เธอพูดโดยไม่รู้ตัว
ทั้งสองนั้นนิ่งเงียบ แต่บรรยากาศรอบๆทั้งสองนั้นดีขึ้นไม่น้อย
เวินหนิงที่นั่งอยู่นั้นก็รุ็สึกเหนื่อยแล้ว ความง่วงค่อยๆคืบคลานเข้ามา ทำให้ศีรษะของเธอเอนไปซ้ายทีขวาที
ลู่จิ้นยวนลอบมองเธอ แล้วลดความเร็วลง ปรับอุณหภูมิของแอร์รถขึ้นสูงเล็กน้อย
……
เวินหนิงที่ตื่นขึ้นมานั้นเป็นเช้าของวันที่สองแล้ว เธอลืมตาขึ้น มองเฟอร์นิเจิอร์รอบๆที่คุ้นเคย เมื่อกี้ยังไม่รู้สึกอะไร ตอนนี้พึ่งนึกขึ้นได้ว่านี่คือคฤหาสตระกูลลู่
เมื่อวานเหมือนเธอจะเผลอหลับในรถ ลู่จิ้นยวนเป็นคนพาเธอกลับมา?
ทำไมเธอถึงหลับลึกขนาดนี้ ไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด แล้วไม่รู้ด้วยว่าผู้ชายคนนั้นพาเธอกลับมาได้ยังไง
พอคิดไปเวินหนิงก็ขยับตัวเล็กน้อย ขาถีบไปโดนขาอุ่นๆอีกข้างนึง เธอตกใจมาก ถึงจะรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังนอนอยู่บนที่นอน……
ถึงแม้เธอกับลู่จิ้นยวนจะนอนห้องเดียวกัน แต่คนหนึ่งนอนเตียงคนหนึ่งนอนพื้น แต่ตอนนี้……
เวินหนิงค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่ง ถึงจะมองเห็นลู่จิ้นยวนที่นอนอยู่ข้างๆ เขาดูเหนื่อยมาก ถึงเธอจะดิ้นอยู่ข้างตัวเขาแค่ไหนก็ไม่มีปฏิกริยาอะไรเกิดขึ้น แค่เขาจะขมวดคิ้วเข้าหากัน แต่ไม่ได้ตื่นขึ้นมาแต่อย่างใด
เวินหนิงลุกจากที่นอนด้วยเสียงที่เบาที่สุด ไม่กล้าที่จะทำให้เขาตื่น เธอที่กำลังจะเดินออกกจากห้องนั้น เสียงโทรศัพที่อยู่ในมือก็ดังขึ้น เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นในห้องเงียบๆนั้นแสบแก้วหูมากๆ
เวินหนิงตกใจ ลู่จิ้นยวนก็ตื่นขึ้นมาด้วยเสียงดังรบกวนนี้ เขาลืมตาขึ้น จากที่ดวงตาปิดมืดสนิทนั้นก็สว่างขึ้นมาในทันที“เธอกำลังทำอะไร?”
“ไม่……ไม่ได้ทำอะไร……”เวินหนิงที่นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนพวกเขาทั้งสองนั้นนอนหมอนใบเดียวกันก็ไม่กล้ามองหน้าของลู่จิ้นยวนขึ้นมา
แม้ว่าทั้งสองนั้นไม่ได้ทำอะไร
“เสียงโทรศัพท์ของคุณดัง”
ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้วมองโทรศัพท์ของเธอที่ดังไม่หยุดนั้น“ใครโทรมา?”
เวินหนิงถึงจะรู้ตัวแล้วมองไปยังหน้าจอโทรศัพท์ เป็นเหอจื่ออันที่โทรมา ในใจเธอนั้นรู้สึกผิดขึ้นมาทันที เมื่อคืนเธอไปโดยไม่ได้บอก เขาคงจะเป็นห่วงมาก
“ฉันขอออกไปรับข้างนอก……”เวินหนิงหลบสายตาของเขา ลู่จิ้นยวนรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที
เวินหนิงที่กำลังจะเปิดประตูออกไปนั้น ทันใดนั้นเอง แขนของเธอก็ถูกดึงเอาไว้ ลู่จิ้นยวนดันล็อกตัวเธอกับกำแพง เธอรู้สึกเหมือนอันตรายกำลังคืบคลานเข้ามาหาเธอ
