“ลู่จิ้นยวนฟื้นแล้วนายยังกล้ามาอีก นายไม่กลัวว่าฉันจะตะโกนเรียกคนอื่นไง!”
“เธอเรียกสิ ถ้าเธอกล้าเรียกผมก็กล้าจัดการเธอต่อหน้าพวกเขา ดูว่าถึงเวลาลู่จิ้นยวนยังจะยอมทนสวมเขาอยู่อีกหรือเปล่า!”
“สารเลว!”
“เวินหนิง หนึ่งเดือนที่เราสัญญากันก็ใกล้จะถึงแล้ว เธอคิดดีหรือยัง? ตกลงหรือว่าไม่ตกลง?”
เวินหนิงรู้สึกอึ้ง เขายังจำเรื่องนี้ได้!
“เรื่องใหญ่ขนาดนี้ผมจะลืมได้ยังไงผู้ชาย?” คนนั้นเหมือนอ่านใจเธอออก “ผมอยากรู้คำตอบของเธอมาก”
ร่างกายของเวินหนิงสั่นกลัว ทางเดินข้างนอกก็มีเสียงฝีเท้า เวินหนิงกำลังจะตะโกนเรียกก็โดนผู้ชายคนนั้นปิดปากไว้ “เด็กดีไม่ต้องกลัว วันนี้ผมจะยังไม่กินเธอหรอก เช็คที่ผมเคยให้ไปตอนนี้ผมเปลี่ยนเป็นการ์ดแล้ว เธอเอาการ์ดนี้ไปซื้อชุดที่สวยๆแล้วก็เซ็กซี่ ถ้าถึงเวลาหนึ่งเดือนเมื่อไหร่ผมจะมาหาเอง ถึงเวลา ก็ใส่ชุดพวกนี้ต้อนรับผมแล้วกัน”
บัตรเครดิตใบหนึ่งยัดเข้ามาในมือเธอ ผู้ชายอย่างยิ้มมีเลศนัยแล้วลุกขึ้นพร้อมก้มมองไปที่เธอ “ถ้าเธอกล้าไม่ฟังคำพูดของผม ผมก็จะให้ลู่จิ้นยวนตายไปข้างกายเธออย่างเงียบๆ ดูว่าถึงเวลาตระกูลลู่จะฆ่าเธอหรือเปล่า”
เวินหนิงกำบัตรเครดิตในมือไว้แน่น จนมุมบัตรเครดิตทะลุเข้าไปในเนื้อแล้วรู้สึกเจ็บ พร้อมแฝงด้วยความดิ้นรนแล้วความหมดหวังในใจด้วย
สุดท้ายเธอก็จำใจหลับตาลงแล้วพยักหน้า “ฉันรู้แล้ว”
ผู้ชายคนนั้นก็จากไปอย่างพอใจ ผ่านไปไม่นานลู่จิ้นยวนก็กลับมา เวินหนิงมองเขาถอดเสื้อแล้วนอนลงบนเตียงแล้วเอ่ยถามเสียงเบา “ลู่จิ้นยวน ตอนที่คุณสลบอยู่รู้สึกตัวหรือเปล่า? การได้ยินเสียงอะไรพวกนี้ปกติไหม?”
ลู่จิ้นยวนมองไปที่เธออย่างเยือกเย็น “ทำไม กลัวว่าผมจะได้ยินคุณทำอะไรกับผู้ชายคนนั้นหรอ?”
“เปล่า……ฉัน……”
เธอกลัวว่าเขาจะได้ยินคำพูดที่เธอระบายในค่ำคืนอันหมดหวังนั่น
ผู้ชายลุกขึ้นแล้วเดินมาข้างกายเธอ จากนั้นก็นั่งลงมาจับแก้มเธอไว้ “เวินหนิง จำไว้ว่าคุณคือใคร จะทำอะไรก็ระวังหน่อย ถึงแม้ผมจะไม่ได้สนใจอะไรคุณ แต่ผมก็ไม่ยอมให้ภรรยาของตัวเองไปทำเรื่องสกปรกกับผู้ชายคนอื่น!”
ความเยือกเย็นของลู่จิ้นยวนแล้วท่าทางที่เอ่ยอย่างหนักแน่นของเขาต่างกับความเจ้าเล่ห์ของผู้ชายคนนั้นอย่างสิ้นเชิง
แต่ทั้งสองคนก็ทำให้รู้สึกกลัวจนเวินหนิงเสียวสันหลัง
เธอพยักหน้า “ฉัน ฉันไม่ทำหรอก……”
“ถ้างั้นก็ดี!”
สะบัดหน้าเธอออก ลู่จิ้ยวนก็เช็ดมือของตัวเองเหมือนว่าจับสิ่งของสกปรกแล้วค่อยนอนลงไป
เช้าวันต่อมา ถึงแม้เวินหนิงจะฝืนใจแต่สุดท้ายก็ออกไปซื้อเสื้อผ้า เพราะไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นกำลังจับตาจ้องมองเธออยู่มุมไหน ถ้าเธอไม่ทำตามเขา เธอกลัวว่าเขาจะทำเรื่องอะไรที่น่ากลัวจนแม้แต่เธอตายยังไงก็ยังไม่รู้
รถของตระกูลลู่จอดหน้าห้างสรรพสินค้าหรูหราในเมืองเจียงเฉิง เวินหนิงลงรถ พอมองเห็นที่นี่ก็รู้สึกเอื้อมระอามาก
ตอนที่เธอยังเป็นคุณหนูในตระกูลเวิน คุณแม่ก็จะพาเธอมาเดินที่นี่บ่อยๆ แต่ว่าตอนนี้……ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว
เวินหนิงสะบัดความคิดในหัวออกแล้วเดินเข้าไปพร้อมเดินตามหาร้านที่แต่ก่อนชอบซื้อ ไม่มาตั้งหลายปี ร้านก็ยังเหมือนเดิม แต่ว่าคนเธอไม่รู้จักเลยสักคน
เดินดูในร้านไปเรื่อยๆ เวินหนิงก็ได้รับสายตาที่ไม่เป็นมิตร พอหันกลับไปก็เห็นสีหน้าของพนักงานแปลกๆ ในสายตาก็ยังแฝงด้วยความไม่แยแส
เวินหนิงมองไปที่เสื้อผ้าที่ตัวเอง ใส่กางเกงยีนส์ที่ซักจนซีดแล้วเสื้อยืดสีขาวที่ดูเรียบง่ายพร้อมกระเป๋าผ้าสะพายสีขาวนั่นอีก มองยังไงก็ไม่เหมือนกับคนที่จะมาใช้จ่ายที่นี่
ดูเหมือนไป๋อี้อันพูดถูก ตอนนี้คนก็มองแต่ผลประโยชน์ เมื่อเห็นว่าเธอแต่งตัวไม่ดูดีก็คิดว่าเธอเป็นคนชั้นล่าง เพราะฉะนั้น เธอก็ต้องแต่งตัวให้ดูดีกว่านี้
พอคิดไปคิดมา เวินหนิงก็ถูกใจชุดเดรสที่โชว์อยู่กลางร้าน กำลังจะยื่นมือไปหยิบลงมาก็มีคนโผล่มาตรงหน้าแล้วแย่งไปจากมือของเธอ
เวินหนิงขมวดคิ้ว ทีแรกจำใจยอมรับตัวเองซวยจะไปดูอย่างอื่น แต่ก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น “ดูซิเนี่ยว่าใคร? เวินหนิง?”
