เจียงโม่หานกำลังท่องเว็บข่าว จงเหยียนซีนั้นเข้าใจเรื่องนี้ผิดไปจริง ๆ เรื่องนี้เจียงโม่หานไม่ได้ตั้งใจแต่อย่างใด เขาเพียงแค่เห็นมีคนแอบถ่ายรูปแต่ไม่ได้ห้ามเท่านั้น จากนั้นก็เกิดข่าวอย่างวันนี้ขึ้น
เพราะนักข่าวเดี๋ยวนี้เขียนข่าวจะไม่เอนตามเป็นความจริง ดึงดูดคนอย่างไรก็เขียนอย่างนั้น
เขาวางโทรศัพท์ลง ในใจครุ่นคิด ถ้าหากว่าจงเหยี่ยนซีเห็น เธอจะมีปฏิกิริยาอย่างไร
มุมปากของเขาอดไม่ได้ที่จะผุดรอยยิ้มขึ้น และทันดนั้นก็เกิดความคาดหวังเล็กน้อย แต่ฉับพลันเขาเปลี่ยนนสีหน้าทันที
เพราะเมื่อสักครู่เขาได้รับข่าวจากหนานเฉิง ว่าบ้านเดิมของเขากับจงเหยียนซีได้ถูกทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว เขาสามารถย้ายเข้าไปอยู่ได้ทุกเมื่อ
กลับไปเผชิญกับสิ่งที่เคยเกิดขึ้นทั้งหมดที่นั่น จู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่าไม่รู้ควรจะทำอย่างไรดี
สิ่งเหล่านั้นที่เคยถูกเขาจงใจเพิกเฉย แต่กลับชัดเจนอยู่ในความทรงจำ
สิ่งเหล่านั้น ความอ่อนโยนและความอบอุ่นที่เธอเคยมอบให้
ตั้งแต่ที่รู้สึกได้ว่าหลินลุ่ยซีอาจเป็นไปได้ที่จะเป็นจงเหยียนซี เขาก็พยายามที่จะไปเผชิญกับเรื่องราวในอดีต
รวมไปถึงความรู้สึกที่เมื่อก่อนเขาไม่เคยพบเจอ ที่ถูกซ่อนอยู่ในกันบึ้งหัวใจจนถูกละเลยเพิกเฉยไป
เขาต้องการเผชิญหน้ากับตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง
เขาพลาดกับเธอครั้งหนึ่งแล้ว หากว่าสวรรค์ให้โอกาสกับเขาอีกครั้ง เขาจะต้องคว้าไว้ให้แน่นอย่างแน่นอน
เขาหยิบเสื้อสูทแล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องทำงาน
วันนี้อากาศช่างดีมาก แสงแดดเจิดจ้า ทำให้หวนคิดถึงผู้หญิงคนนั้นที่สดใสงดงามในชีวิตของเขา
เขาขับรถไปถึงบ้านคฤหาสน์ หนานเฉิง ยังคงอยู่
เพียงเวลาหนึ่งวันสั้นๆ ที่นี่ก็แตกต่างไปจากก่อนหน้านั้นอย่างสิ้นเชิง
ลานสนามหญ้าหน้าคฤหาสน์ได้ถูกต้ดให้เรียบ ใบไม้ที่ร่วงหล่นก็ไม่เหลือแล้ว ถูกกวาดจนสะอาดสะอ้าน
หนานเฉิงได้เดินเข้ามา “ผมได้คุมดูคนงานเก็บกวาดทำความสะอาดในตัวบ้านแล้วครับ”
ของในบ้านทั้งหมดไม่มีการเคลื่อนย้าย เช็กดูสิ่งของแล้วล้วนยังวางอยู่ที่เดิม
เจียงม่หานพยักหน้า “นายกลับไปเถอะ”
หนานเฉิงพยักหน้า
เจียงม่หานยืนอยู่ที่หน้าประตู ที่นี่เกือบจะกลับคืนสู่สภาพเดิมเหมือนตอนที่เธอยังอยู่ ประตูไม้ที่มันเงา สนามหญ้าที่สะอาดสะอ้าน เขา
ปรับอารมณ์ก่อนแล้วค่อยเดินเข้าไป
ในบ้านนั้นยังคงเหมือนตอนที่เธอจากไป แม้แต่ตำแหน่งแก้วชายังคงอยู่ในตำแหน่งเดิม
หนึ่งปีที่ผ่านมานี้ ที่นี่เป็นสถานที่ที่เขากลัวไม่กล้าเผชิญที่สุด สามปีที่เขาและเธออยู่ด้วยกัน
หนึ่งพันกว่าวันคืน ได้เต็มไปด้วยความทรงจำที่ยากจะลืม
เขาเดินไปที่ด้านหน้าโซฟา ในหัวสมองราวกับภาพในภาพยนตร์ก็ไม่ปาน แวบภาพตอนที่ขาขอหย่า เห็นท่าทางของเธอที่สิ้นหวัง
มือของเขากำแน่น หัวใจของเขาบีบรัดจี๊ด เวลานี้เขาเพิ่งเข้าใจถึงความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวทรมานหมดหนทางของเธอในตอนนั้น
เธอเชื่อใจเขาขนาดนั้น และมอบทุกอย่างให้เขาอย่างไม่คลางแคลงใจ
แต่เขากลับ……
เขาหายใจเข้าซ้ำ ๆ เพื่อดึงสติให้ตื่น เอื้อมมือไปเปีดลิ้นชัก ในนั้นมีใบหย่าร้างที่เธอได้เซ็นไว้ในตอนนั้น
ทันใดนั้นเขากระเทกปิดลิ้นชัก ไม่ต้องการที่จะไปสมผัสความทรงจำที่ทำให้เขาเจ็บปวด
หากว่าเรื่องบางเรื่องสามารถลืมไปได้ก็คงจะดี เขาคิดนใจ ลืมไปแล้วก็คงจะไม่ต้องมาเสียใจแบบเวลานี้ ลืมไปแล้วหัวใจก็คงไม่ต้องมาเจ็บปวด
ทันใดนั้น เขานึกขึ้นได้ว่าในบ้านมีติดกล้องวงจรปิด ครั้งก่อนภาพจากUSBได้รับ เห็นได้ชัดเจนว่าเป็นภาพจากกล้องวงจรปิดในบ้าน
หรือว่ามีคนเคยมาที่บ้าน
เขาเดินไปที่ห้องหนังสือ
ผลักประตูห้องหนังสือออก ทุกอย่างในห้องจึงปรากฏขึ้นตรงหน้า หน้าต่างถูกเปิดออก มีลมเบาๆพัดโชยมา
อาจเป็นเพราะบ้านไม่มีคนอยู่นานเกินไป จึงทำให้รู้สึกเคว้งคว้างและวังเวง
เขาเดินไปที่หน้าต๊ะและนั่ลงบนเก้าอี้ ทุกอย่างบนต๊ะหนังสือเหมือนเดิมทุกประการ เขาเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์
สักพักคอมพิวเตอร์ก็เปิดขึ้นและเขาก็ขยับเมาส์
