จงเหยียนซีขมวดคิ้ว ท่าทางเหมือนโกรรมาก “ประธานเจียง มักจะนำฉันไปเชื่อโยงกับคนตายนั้นหมายความว่าอย่างไร หรือว่าต้องการที่จะสาปแช่งให้ฉันตาย”
“เธอยังไม่ตาย” เจียงโม่หานจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง
จงเหยียนซีหัวใจบีบรัดขึ้น น้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว “คุณ ภรรยาคุณยังไม่ตายเหรอ”
“ครับ เธอยังอยู่บนโลกใบนี้และอยู่ในใจผมตลอดไป” เมื่อพูดจบเจียงโม่หานก็หันหลังเข้าไปที่ห้องครัวอีกครั้ง
จงเยียนซีมองดูแผ่นหลังของเขา และเกิดอาการลนลาน
ท่าทางของเขา มักจะทำให้เธอรู้สึกว่าเขานั้นเหมือนไปรู้อะไรมาบางอย่าง
แต่ว่าเกิดช่องโหว่ข้อผิดพลาดตรงไหนกัน
ห้องหนังสือ
หัวสมองของเธอจู่ ๆ ก็นึกถึงตรงนี้ขึ้น ก่อนหน้านั้นเธอเคยมา แต่หลังจากนั้นก็ช็อคเสียใจอยู่นานสองนานเพราะรู้ความจริง ก่อนจากไปลืมลบภาพที่เธอมานั้นทิ้ง หรือว่าเขาเห็นแล้ว
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เธอก็ยิ่งกระสับกระส่าย
เธอลุกขึ้นแล้วเดินมาที่ห้องครัวมองแผ่นหลังที่คุ้นเคยนั้น “เจียงโม่หาน”
เจียงโม่หานตกใจตัวชะงักค้างชั่วครู่ เป็นเพราะที่จู่ ๆถูกเรียกเช่นนี้อย่างกะทันหัน
เขาค่อยๆหันกลับมา “คุณหลินเรียกชื่อผมแบบนี้ ชอบผมแล้วเหรอ”
จงเหยียนซี ”
“ฉันมีแฟนแล้ว” เธอเพียงแค่ต้องการทดสอบ
ใครจะไปรู้ว่าท่าทางของเจียงโม่หานนั้นไม่เหมือนกับรู้
หรือเป็นเพราะเธอนั้นคิดมากไป
“ในความคิดของผม แฟนของคุณอายุอ่อนมาก ไม่เหมาะกับคุณสักนิด”
จงเหยียนซียิ้มเย็นชา “ความรักมีขอบเขตเรื่องอายุซะที่ไหน อีกอย่างรบกวนประธานเจียงเร็วๆหน่อย ตอนบ่ายฉันยังมีธุระ”
“ครับ”
เจียงโม่หานยิ้มจางๆ
เวลานี้ท่าทางเธอโมโหสุดขีด โมโหมาก ต่อให้ไปเปลี่ยนใบหน้ามา ก็จะไม่ทำให้เขารู้สึกไม่ลงรอยกัน นี่ก็ตัวตนของจงเหยียนซี
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
เจียงโม่หานได้ทำอาหารเสร็จ ทั้งสองนั่งลงบนหน้าโต๊ะอาหารล้วนเป็นอาหารที่จงเหยียนซีชอบทาน
เวลานี้พวกเขานั่งหันหน้าเข้าหากัน ที่เหมือนกันมากกับพวกเมื่อก่อน
เมื่อก่อนเจียงม่หานก็ลงครัวเช่นกัน อาจเป็นเพราะด้วยสภาพแวดล้อมการเจริญเติบโต เขาจึงทำอาหรเป็นเยอะ และก็สามารถดูแลตัวเองได้ดีมาก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งอาหารที่จงเหยียนซีชอบทาน ตอนนี้เขาล้วนเชี่ยวชาญช่ำชองแล้ว
ตอนนั้นเพื่อต้องการชนะใจของเธอ จึงลงทุนไปเรียน
ต่อมา เขาก็มักจะลงครัวบ่อยๆ
สำหรับเพราะอะไรนั้นเขาเองก็ไม่รู้
บางทีเมื่อเขาเห็นและเข้าใจหัวใจตัวเองแล้ว ถึงได้รู้ได้เข้าใจการกระทำในตอนนั้น
ความจริงแล้วเขาก็แค่อยากทำให้เธอมีความสุข จึงทำออกมาจากใจ
เพียงแต่ว่าเขาไม่รู้ตัวก็เท่านั้นเอง
“ลองทานดูสิว่ารสชาติเป็นอย่างไร” เจียงโม่หานคีบอาหารให้กับเธอ
จงเหยียนซียังไม่ได้ทานก็กล่าวขึ้น “ไม่ใช่อาหารที่ฉันชอบ ต่อให้รสชาติจะดีแค่ไหน ก็ไม่ถูกปากฉัน”
เจียงโม่หานไม่ได้โกรธ กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ผมจริงใจจริง ๆ คุณหลินเห็นแก่หน้าผมส้กหน่อย อย่าให้คนอื่นพูดว่าคุณใจร้ายได้สิ ผมเพิ่งจะเซ็นสัญญาโปร
เจกต์งานของคุณไป คุณก็หักหน้าไม่รู้จักกันแล้วเหรอ”
จงเหยียนซีมองอาหารที่อยู่ในถ้วยแล้วกล่าวถาม “นี่คุณกำลังขู่ฉันเหรอ”
“ผมก็แค่อยากทานข้าวอย่างเรียบง่ายกับคุณหลินกมื้อก็เท่านั้น ไม่มีจุดประสงค์อื่นใด” เขาตักซุปให้กับจงเหยียนซี “ตอนบ่ายคุณยังมีธุระไม่ใช่เหรอ รีบ
ทานเถอะ ผมจะได้ส่งคุณกลับ”
จงเหยียนซี”
คำพูดนี้ของเจียงโม่หานทำให้เธอหมดคำจะพูด หนึ่งปีผ่านไป กลับมานั่งหน้าโต๊ะอีกครั้ง เป็นสิ่งที่เธอคาดไม่ถึง
แต่ว่านาทีนี้ เธอนั้นกลับสงบ
ในเมื่อไม่แคร์คนคนนี้แล้ว เหตุไฉนต้องไปใส่ใจกับอดีต
เธอหยิบตะเกียบขึ้นมา แล้วคีบอาหารที่ขาคีบให้กับตัวเองเข้าไปในปาก ยังคงเป็นรสชาติเดิม
เนื้อนุ่มไม่มันเยิ้ม อร่อยถูกปากมาก เค็มปานกลาง ยังคงอร่อยเหมือนเดิม
“คุณหลินคิดว่ารสชาติเป็นอย่างไรบ้าง”
จงเหยียนซีกล่าวอย่างจริงจัง “กำลังไฟไม่เพียงพอ เนื้อไม่อร่อย จืดไปหน่อย ให้เกลือน้อยเกินไป”
“อืม อดีตภรรยาผมชอบรสชาติแบบนี้” เจียงโม่หานคีบหนึ่งชิ้นเข้าปากตัวเอง
จงเหยียนซี ”
“อดีตภรรยาของคุณคงไม่ใช่ไม่มีต่อมรับกลิ่นรสนะ”
“คุณหลินไม่เคยได้ยินหนึ่งประโยคที่ว่าเหรอ”
เธอกล่าวถาม “ประโยคอะไร”
“ในสายตาของคนรักมักจะดีเสมอ”
เขาคีบอาหารให้เธอต่อ
“ในสายตาของคนรักมักดีเสมอ ข้อด้อยยังสามารถกลายเป็นข้อดีได้ บางทีคุณอาจคิดว่าอาหารที่ผมทำมารสชาติงั้น ๆ แต่กลับถูกปากของเธอ ความจริง
แล้วผมคิดว่า หากคุณหลินทานบ่อย ๆ ก็อาจจะชอบรสชาตินี้ก็ได้”
“ทานร้อยครั้งก็ไม่มีทางชอบค่ะ”
“อย่างนั้นพวกเราลองมาพนันกันไหม”
“พนันอะไร”
“พนันให้คุณทานอาหารที่ผมทำร้อยครั้ง ดูสิว่าจะชอบไหม”
“ไม่ต้องพนันหรอก ไม่มีทางชอบอย่างแน่นอน”
“ยังไม่ทันได้พนันเลย คุณหลินจะสรุปได้อย่างไร หรือว่าคุณหลินจะกลัวแพ้ ก็เลยไม่กล้าพนันกับผม”
“ประธานเจียงกำลังใช้วิธีเชิงรุกกับฉันเหรอ”
“คุณคิดว่าใช่ ก็คือใช่ ผมไม่ขออธิบาย” เจียงม่หานยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม “เพียงแต่การปฏิเสธของคุณทำให้ผมรู้สึกว่าคุณกำลังกลัวผม”
