Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 62 การโจมตีดันเจี้ยนกลายเป็นสงคราม การเมือง (4)

 
ตอนที่ 62 การโจมตีดันเจี้ยนกลายเป็นสงคราม การเมือง (4)
 
ไม่ใช่เรื่องยากที่จะเรียนรู้ว่าระบบการทํางานภายในกลุ่มนี้เป็นอย่างไร
 
เช่นเดียวกับห่วงโซ่อาหารหรือความนิยมที่กลับไปบนโลกเราต้องทําความเข้าใจจุดที่พวกเขายืน นั่นหมายความว่าผมไม่สามารถจัดการได้ทันที เหมือนกับตอนที่ผมสั่งการสมาชิกในปาร์ตี้
 
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผมจะปล่อยให้ตัวเองถูกเอาเปรียบได้เช่นกัน
 
ทุกคนพูดคุยอย่างต่อเนื่องทุกครั้งที่เราหยุดพัก ความจริงจังปรากฏขึ้นในระหว่างการสํารวจและการต่อสู้ แต่บรรยากาศส่วนใหญ่ยังเป็นมิตร
 
ถึงกระนั้น ก็เห็นได้ชัดว่ากิลด์เมจิคชอบจองฮายันในขณะที่ผู้คนจากกิลด์เรดเมอร์เซนนารี่มอบความอบอุ่นให้กับผม
 
นี้หมายความว่าผมสามารถใช้กิลด์เมจิคเคียงข้างหากเกิดความขัดแย้งขึ้น ซึ่งนี้ต้องขอบคุณจองฮายัน
 
“ดูเหมือนว่าโพชั่นของคุณจะมีประสิทธิภาพพอๆ กับพลังศักดิ์สิทธิ์เลยนะกียอง”
 
“นั่นเป็นการพูดเกินจริงนะครับ และช่วยลดเสียงของคุณด้วย ผมไม่อยากมีปัญหากับนักบวชคนอื่น”
 
“แต่พูดตามตรง ดูเหมือนพลังเวทย์ของคุณจะไม่ได้มากขนาดนั้น คุณทําได้ยังไงกัน?”
 
“อืม แต่ส่วนนี้ผมรู้สึกเหมือนโดนดูถูกนิดหน่อย”
 
“ขอโทษสําหรับคําหยาบคาย ผมามด้วยอยากรู้อยากเห็นเท่านั้น”
 
“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่เป็นไรครับ ส่วนคําถามของคุณ มันมีข้อเสียจากการใช้เวลาพอสมควรในการร่าย อย่างไรก็ตามหากคุณมีตัวเร่งปฏิกิริยาที่ดี คุณจะสามารถใช้เวทมนตร์ให้มี ประสิทธิภาพมากขึ้น”
 
“ประสิทธิภาพ?..”
 
“ด้วยพลังเวทย์ที่น้อยลง คุณสามารถสร้างทักษะหรือใช้คาถาให้สําเร็จ โดยมีผลกระทบมากพอ ๆ กัน”
 
“ อื่ม!”
 
“แน่นอนว่าสิ่งนี้มาพร้อมกับข้อเสียของตัวมันเอง ราคาของตัวเร่งปฏิกิริยาในการร่ายนั้นค่อนข้างมีราคา
 
“คุณพอจะบอกได้ไหมว่ามันราคาเท่าไหร่?”
 
“ประมาณ 30 เหรียญทองครับ ซึ่งส่วนใหญ่ผมต้องใช้แก่นแท้เวทมนตร์
 
” แก่นแท้เวทมนตร์!”
 
” ครับ ราคาของมันประมาณ 30 เหรียญทองหรือมากกว่า”
 
ผมเห็นความประหลาดใจในการแสดงออกของชายคนนั้น ในเวลาเดียวกันเขาก็สูญเสียความสนใจต่อคําถาม
 
มันเป็นปฏิกิริยาตามธรรมชาติ เพื่อชดเชยการขาดไป เราต้องใช้เงิน 30 เหรียญทองทุกครั้งที่ร่ายเวทย์
 
แต่แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ปัญหาสําหรับผม ผมมีเงินที่บลูกิลด์สนับสนุนและยังมีสิ่งของมากมายที่ชาฮีรามอบให้
 
“ผมไม่สามารถพูดได้ว่ามันมีประสิทธิภาพแน่นอน แต่แก่นแท้เวทมนตร์ระดับแรร์หรือสูงกว่าจะหายไป เมื่อคุณใช้?”
 
” ใช่ครับ”
 
“นั่นน่าผิดหวังนิดหน่อย”
 
“แต่ถ้ามีแก่นแท้ที่สามารถดึงพลังเวทย์ออกมาได้เรื่อย ๆ นั่นก็คือศิลาปราชญ์”
 
“หินของนักปราชญ์ อ๊ะใช่ ศิลาปราชญ์…”
 
วิซาร์ดและชาแมนดูชื่นชอบในหัวข้อประเภทนี้
 
“ คุณรู้จักมันด้วยเหรอ?”
 
“ หนังสือที่ผมกําลังศึกษาอยู่กล่าวถึงมันคร่าว ๆ แต่สักวันหนึ่งผมจะสร้างมันขึ้นมาแน่นอน”
 
“คุณหมายความว่า คุณกําลังวิจัยมัน?”
 
‘พูดตามตรง? ผมพบว่านักเวทย์ทุกคนคลั่งไคล้เกี่ยวกับศิลาปราชญ์มาก’
 
“ครับ แน่นอน ผมเชื่อว่ามันจะเป็นการลงทุนที่คุ้มค่า” 
 
ผมรู้ว่าการเล่นแร่แปรธาตุไม่ใช่คลาสยอดนิยม อย่างไรก็ตามนั่นไม่ได้หยุดวิซาร์ดส่วนใหญ่ไม่ให้สงสัยเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น ความอยากรู้อยากเห็นของเขาเองก็เป็นประโยชน์สําหรับผม นี่เป็นการใกล้ชิดกับสมาชิกคนสุดท้ายของกิลด์เมจิค
 
ในขณะเดียวกัน การโจมตีดันเจี้ยนของคณะสํารวจก็ดําเนินไปอย่างราบรื่น ปาร์ตี้ของเราเข้ากันได้ดีกับปาร์ที่อื่น ๆ
 
ผมไม่รู้ว่าคิมฮยอนซึ่งตระหนักถึงความตั้งใจของผมหรือไม่ แต่มีสิ่งอื่นที่เราได้รับมากกว่าประสบการณ์หรือรางวัลสุดท้ายในดันเจี้ยน
 
ในกรณีของปาร์คด็อกกู เขาเข้าสู่ชุมชนแทงค์ได้สําเร็จเขาดึงข้อมูลจํานวนมากจากเพื่อนร่วมงาน และแม้แต่คิมเยริ ก็ประสบความสําเร็จในการปรับตัว ผมสามารถบอกสิ่งนี้ได้ จากข้อเท็จจริงที่ยังไม่มีใครบ่นเกี่ยวกับเธอ ผมรู้ว่านี่เป็นเพราะเด็กสาวผู้มีพรสวรรค์ในการใช้ธนู จนไม่มีใครสามารถจับผิดเธอ
 
ซันฮียองปรับตัวได้ดีด้วยค่าสถานะและชื่อเสียง ดังนั้นผมจึงไม่กังวลเกี่ยวกับเธอ มันเป็นเช่นเดียวกับจองฮายัน 
 
อย่างไรก็ตามคิมฮยอนซึ่งต่างออกไป เขาเป็นคนที่ไม่ได้รับโอกาสใด ๆ ในการพิสูจน์ตัวเอง ผมรู้ว่านี้ไม่ได้เป็นเพราะเขาพยายามซ่อนตัวเองไว้ แต่เป็นเพราะเขาไม่พบช่องว่างที่เหมาะสม ในการแสดงศักยภาพออกมาหรือส่วนใหญ่ที่การสํารวจเป็นไปอย่างราบรื่น
 
“งั้นไว้ค่อยเจอกันนะครับ”
 
” ผมคิดว่าจะอยู่ที่นี่วันนี้ หากคุณมีเวลา คุณสามารถคุยกับผมซ้ําอีกครั้งได้ไหม? ผมอยากทราบรายละเอียดเกี่ยวกับศิลาปราชญ์”
 
“ครับ แน่นอน” ผมพยักหน้าและเริ่มถอยออกไป
 
‘อา เธออยู่ที่นั่น’
 
ผมเห็นจองยูรากําลังมุ่งหน้ามาทางนี้ และผมรู้ว่าเธอจะเข้ามาในที่สุด แค่มันเร็วกว่าที่ผมคาดคิดไว้เล็กน้อย
 
“ฉันคิดว่าคุณมาที่นี่เพื่อหาประสบการณ์ แต่คุณมาเที่ยวเล่นเหรอ?”
 
อืมม เธอไม่คิดถึงความเหมาะสมด้วยซ้ํา นี่เป็นคําถามที่ตรงไปตรงมา อย่างไรก็ตามคําถามของเธอทําให้ผมรู้สึกอาย
 
‘ผมน่ารําคาญขนาดนั้นเลยเหรอ?’
 
บางทีผมอาจจะเป็นแบบนั้น เพราะเธอเห็นผมกระตือรือร้นที่จะสนทนากับผู้คนมากมายจากกิลด์ที่แตกต่าง ไม่นานนักที่เธอจะแยกเขียวใส่ เมื่อเห็นว่าผมบรรลุเป้าหมายได้สําเร็จ
 
“ฉันบอกคุณเรื่องนี้ เพราะดูเหมือนคุณจะทําตัวสนุกมากไปหน่อยนะ คุณกียอง”
 
“ผมไม่เข้าใจว่าคุณกําลังพูดถึงอะไร นี่เป็นเรื่องทั่วไปที่จะสร้างมิตรกับการทํางานเป็นทีมไม่ใช่เหรอครับ? เพราะผมแทบไม่รู้จักใครที่นี่เลย เมื่อมาที่นี่ครั้งแรก”
 
“คุณทําตัวสบายเกินไป”
 
“คุณกําลังพูดถึงอะไรครับ?”
 
“ก่อนหน้านี้ฉันพูดว่าอะไรนะ? สิ่งที่ไม่คาดคิดสามารถเกิดขึ้นได้เสมอในดันเจี้ยน มันไม่ใช่เรื่องดีที่จะทําตัวสนุกกับคนอื่นมากไป”
 
“ผมคิดว่าตัวเองทําได้ดีแล้ว เพื่อให้แน่ใจว่าเราจะไม่เป็นอุปสรรคต่อคุณ และเราก็ดําเนินการอย่างราบรื่นไม่ใช่เหรอครับ? แทงค์ของเราทําพลาดในช่วงแรก แต่ตอนนี้เขา ปรับตัวและพวกเราที่เหลือก็ทํางานได้ดี ดังนั้นผมจึงคิดว่าไม่มีอะไรผิดปกติ”
 
ผมรู้ว่าตัวเองพูดความจริง
 
“ขอโทษนะคะคุณกียอง?”
 
“ครับ?”
 
“ฉันไม่คิดว่าจะเป็นเวลานานแล้วที่เรามาที่นี่…ดันเจี้ยน คือสถานที่ที่คุณไม่รู้ว่าจะเกิดภัยคุกคามอะไรขึ้น ไม่ว่าพวกเขาจะปล่อยให้คุณเข้าใกล้มากแค่ไหนในช่วงพัก…แต่คุณไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าคุณกําลังเป็นอุปสรรคต่อปาร์ตี?” 
 
“ขอโทษนะครับที่ผมไม่รู้ตัว แต่ผมคิดว่าตัวเองกําลังช่วยอยู่ ด้วยการทําให้บรรยากาศดีขึ้นกว่าเดิม เพียงเพราะคุณไม่พอใจ มันไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะเป็นเช่นนั้น แน่ นอนผมตระหนักถึงความจําเป็นที่จะต้องระมัดระวัง แต่ผมไม่รู้ว่าคุณคาดหวังอะไรจากผม”
 
ผมยิ้มอย่างเย็นชา เพื่อแสดงให้เห็นว่า ผมจะไม่ปล่อยให้เธอทับผม อย่างไรก็ตามสาเหตุหลักที่ทําให้ผมมีความสุข คือปฏิกิริยาของเธอ ดูเหมือนผมจะมีพรสวรรค์ในการยั่วยุคนมากทีเดียว
 
“ถ้าผมเป็นคุณ ผมจะไม่กังวลเกี่ยวกับอิทธิพลของผมในกลุ่ม คุณต้องไม่ต้องห่วงเกี่ยวกับไอเทมที่เราจะได้รับหลังการโจมตีเสร็จสิ้น แน่นอนว่าถ้าเป็นไอเทมระดับแรร์ล่ะก็ ผมรู้ว่าคุณคงอยากได้มันแน่ ๆ แต่คุณไม่ควรกดดันผมให้สละส่วนแบ่งของตัวเอง”
 
ผมหยุดพักสักครู่ ก่อนจะโจมตีต่อ
 
“บางที่อาจมีไอเทมระดับฮีโร่ แต่ผมแทบจะไม่สนใจมันเลย มันจะเป็นเรื่องน่ารังเกียจมากกว่า หากมีคนรู้ว่าคุณกําลังกดดันคนอื่นให้มอบสิ่งของให้คุณ ไม่ว่าคุณจะใช้วิธีแบบไหน มันก็ไม่ผิด แต่มันไม่มีประสิทธิภาพมากนัก”
 
การแสดงออกของจองยูราในตอนนี้ดูอันตราย
 
“นี่”
 
” ครับ?”
 
“ฉันดูตลกสําหรับคุณเหรอคะ?”
 
“ไม่ครับ ผมไม่คิดว่าคุณเป็นตัวตลกเลย ท้ายที่สุดคุณคือจองยูราแห่งแบล็คสวอนและยังไงก็ตาม…”
 
“…”
 
“ทําไมคุณชอบมาก้าวก่ายกับผมล่ะ”
 
ในตอนนั้นเอง ยูรามีความรู้สึกระมัดระวังกับการเปลี่ยนท่าที่ที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของผม เธอไม่ได้คาดหวังว่าผมจะตอบโต้แบบนี้
 
“ผมเป็นสมาชิกกิลด์ที่ลงทะเบียนในปาร์ตี้ อย่างเป็นทางการของบลูทิลด์ คุณไม่ควรดูถูกผมแบบนี้จองยูรา”
 
“หึ..ฉันแทบจะไม่สนใจเลยว่าคุณได้รับการสนับสนุนจากบลูหรือแม้แต่กิลด์เรดเมอร์เซนนารี คุณคิดว่าชาฮีราจะปกป้องคุณได้ในสถานที่แบบนี้เหรอ?”
 
“ตอนนี้คุณกําลังขู่ผมใช่ไหมจองยูรา? คุณควรระมัดระวังในสิ่งที่ตัวเองพูด ผมไม่จําเป็นต้องให้ชาฮีรามาที่นี่ด้วยซ้ําเพื่อจัดการคนอย่างคุณ”
 
“อะไรนะ?”
 
ผมถอนหายใจ เธอดูเหมือนจะไม่เข้าใจอย่างน่าสมเพชและสับสน
 
ผมไม่อยากเสียเวลาเถียงกับเธออีกต่อไป แต่ผมเปิดปากพูดด้วยน้ําเสียงที่ดังขึ้น
 
“ผมขอโทษครับ!”
 
” อะไรนะ?”
 
ผมแน่ใจว่าเสียงของตัวเองดังพอที่คนอื่น ๆ จะได้ยิน 
 
“นาย…นายเป็นบ้าอะไร…”
 
“ผมขอโทษจริง ๆ” อีกครั้งผมแสดงความขอโทษด้วยการแสดงออกอย่างจริงจัง เพื่อทําให้ผมดูน่าเชื่อถือมากขึ้น
 
จองยูราดูสับสน แน่นอนว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะแสดงออกเช่นนี้ เพราะจู่ ๆ ผมก็แสดงความขอโทษ
 
ในขณะที่เธอเริ่มรับรู้อย่างช้า ๆ ว่าผมตั้งใจจะทําอะไร ใบหน้าของยูราก็ยับยู่ยี
 
“เกิดอะไรขึ้น?”
 
ตามที่คาดไว้ ผมสามารถเห็นชเวยองกีและสมาชิกในปาร์ตี้ที่เหลือเดินมา แม้แต่ผู้คนจากกิลด์เมจิคก็ยังสนใจเรา แน่นอนว่าเนื่องจากกลุ่มอื่น ๆ สมาชิกปาร์ตี้ผมและสมาชิกของ แบล็คสวอนก็หันมาทางผมเช่นกัน
 
“ผมขอโทษจริง ๆ ครับคุณยูรา”
 
” นาย…”
 
“กียอง? มันเกิดอะไรขึ้น?”
 
“ ไม่ค่ะ นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”
 
“ยูราพูดถูก นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่ชเวยองกี”
 
“ผมไม่ได้ถามคุณยูรา อียอง คุณช่วยอธิบายได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?”
 
โชคดีที่ชเวยองก็เป็นผู้สนับสนุนที่น่ารักสําหรับผม จองฮา ยันสับสนเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เมื่อเธอเริ่มตระหนักว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นค วามโกรธ
 
‘อา แม้แต่ซันฮียอง…’
 
ซันฮียองแสดงท่าที่ไม่พอใจคล้าย ๆ กัน มันง่ายมากที่จะแสดงเป็นเหยื่อ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสถานการณ์ที่ความแตกต่างของพลังนั้นชัดเจน
 
“เกิดอะไรขึ้นครับคุณกียอง?”
 
” นั่น…”
 
“…”
 
“มันไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่ได้รับคําเตือนให้ระวังตัว”
 
” ครับ?”
 
“ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ชอบให้ผมพูดคุยกับคนอื่น ๆ ในช่วงพัก…เธอถึงกับบอกว่าผมขัดขวางกลุ่มของเราไม่ให้ก้าวหน้าอย่างมีประสิทธิภาพ”
 
” ฮะ?”
 
“ผมตั้งใจจะปรับปรุงบรรยากาศให้ดี…แต่ผมขอโทษด้วยถ้ามันทําร้ายทุกคน”
 
มีความจริงบางอย่างในคําพูดและผมก็ไม่ได้โกหก นี่คือสิ่งที่ยูราบอก ยกเว้นว่าผมจะทําให้มันให้แย่ลงด้วยน้ําเสียงและการแสดงออกที่จริงจัง
 
ในตอนนี้ จองยูราดูบ้าคลั่ง มันเป็นเรื่องที่น่าหัวเราะ 
 
“ผมขอโทษจริง ๆ…”
 
เมื่อผมพยายามขอโทษอีกครั้งก็มีเสียงแทรกขึ้นมาจากด้านหลัง
 
“นายไม่จําเป็นต้องขอโทษหรอก กียอง”
 
คราวนี้เป็นคิมฮยอนซึ่งผู้น่ารักที่ก้าวเข้ามา
 
‘แต่เดี๋ยวก่อน เขากําลังโกรธจริง ๆ เหรอ?…’