ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2090

บทที่ 2090
ซ่งเทียนหมิงถามอย่างประหม่าว่า: “อาจารย์เย่ คุณ…คุณมีวิธีจัดการอย่างไร”
ย่เฉินพูดเสียงดั่งว่า: “ซ่งเทียนหมิง ฉันมีแผนการที่จะส่งพวกเขาสองคนพ่อลูกออกไปไกลๆ ส่งพวกเขาไปที่สถานที่ที่ไม่รู้จัก จากไปนี้
ให้พวกเขาไม่สามารถกลับมาได้อีก”
ตอนที่ซ่งเทียนหมิงและซ่งหรงวี่ได้ยินคำพูดนี้ ในสมองก็คิดถึงอันดับแรกโดยไม่ได้นัดหมายกัน ก็คือพ่อลูกคู่นั้นของตระกูลเว่ย…
เพราะว่าทำให้เย่เฉินขุ่นเคืองใจ พ่อลูกคู่นั้นจนถึงตอนนี้ยังอยู่ที่ใต้เขาภูเขาฉางไบ
ฤดูหนาวมีนี้หนาวมาก อุณหภูมิที่ใต้เขาภูเขาฉางไบก็ต่ำกว่าศูนย์ยี่สิบสามสิบองศาถึงขนาดต่ำกว่านั้น ไม่รู้จริงๆว่าพ่อลูกคู่นั้นอดทนมา
จนถึงตอนนี้ได้อย่างไร
มื่อนึกถึงสภาพแวดล้อมที่โหดร้ายและยากลำบากที่ใต้เขาภูเขาฉางไม ซ่งหรงวี่ก็ร้องห้พูดว่า: “อาจารย์เย่ ผมขอร้องได้โปรดเข้าใจ
ด้วย ให้พวกเราไปติดคุกเถอะ พวกเราไม่อยากไปสถานที่เหบหนาวอย่างภูเขาฉางไขน…”
เย่เฉินแสยะยิ้มพูดว่า: “วางใจเถอะ ฉันไม่ให้พวกแกไปที่ภูเขาฉางไบ ฉันมีการเตรียมการอื่นให้พวกแกไว้แล้ว”
จากนั้น เขาพูดเสียงดั่งว่า: “เหล่าเฉิน นายเข้ามาหน่อย”
นอกประตู เฉินจี๋อข่ายก้าวเต็นเข้ามาในทันที และถามด้วยความเคารพว่า: “อาจารย์เย่ คุณมีอะไรจะสั่งการเหรอครับ?”
เย่เฉินเอ่ยปากพูดว่า: “เหล่าเฉิน ฉันได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้นายลงทุนเหมืองเพชรในแอฟริกาใช่มั้ย?”
“ใช่”เฉินจี่อข่ายพยักหนำา และพูดว่า: “ผมลงทุนเหมืองเพชรจริงๆ เหมืองเพชรนั้นก็อยู่ในเซียร์ราลีโอนของแอฟริกา”
เย่เฉินถามเขาว่า: “สภาพแวดล้อมที่นั่นเป็นยังไงบ้าง?”
เฉินจี๋อข่ายพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “สถานที่บำนั่นอยู่ในแอฟริกาตะวันตก ซึ่งเป็นหนึ่งในประเทศที่พัฒนาน้อยที่สุดในโลก เป็นสถานที่ติด
อันตับสุดท้ายของโลกมาหลายปีติดต่อกัน ยากจนถึงขนาดที่คุณไม่สามารถจินตนาการได้…”
“ยิ่งไปกว่านั้นสภาพภูมิอากาศของสถานที่บ้านนั่นนั้นก็แย่มากเช่นกัน ตกอยู่ในสภาพภูมิอากาศแบบมรสุมเขตร้อน อุณหภูมิสูงมาก
ตลอดทั้งปี อุณหภูมิสูงสุดคือมากกว่าสี่สิบองศา อุณหภูมิต่ำสุดคือสิบห้าองศา ทั้งเปียกทั้งร้อน ว่ากันว่าในขากางเกงของผู้ชาย ในสิบคนมีแปด
คนผิวหนังเป็นผื่น ยิ่งไปกว่าสถานที่บ้นั่น ต็ไปด้วยยุ่ง และรคติดต่อทุกชนิต ถ้ไม่ใช่ว่าสถานที่นั่นยังมีเหมืองเพชรอยู่เล็กน้อย เกรงว่าจะ
จบเห่ไปนานแล้ว!”
เมื่อซ่งเทียนหมิงและซ่งหรงวี่ได้ฟังมาถึงตรงนี้ ก็กลัวจนสั่นเทาไปทั้งร่างกาย
เย่เฉินพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า: “ตามที่นายพูดมานี้ เซียร์ราลีโอนนี้เป็นสถานที่ที่ดีเหมาะสำหรับการเนรเทศนะ!”
จากนั้น เขาชี้ไปทางซ่งเทียนหมิกับซ่งหรงรี่องพ่อลูก และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “เอาแบบนี้ละกันเหล่าเฉิน นายส่งตัวพ่อลูกคู่นี้ไปที่เซียร์
ราสีโอนในชั่วข้ามคืน จัดเตรียมการไปที่เหมืองเพชรนั่นของนาย ให้เขาเก็บเพชรในแม่น้ำกับคนงานในห้องถิ่น มีอาหารให้ทานมีที่พักให้อยู่ แต่
ห้ามให้เงินค่าจ้างพวกเขาแม้แต่บาทเดียว นอกจากนี้สภาพอาหารและที่พักของพวกเขา เหมือนกับคนงานในห้องถิ่นทุกประการ ในเวลา
เดียวกันส่งคนไปจับตาดูพวกเขา ให้พวกเขาในอีกยี่สิบปีข้าหน้า ห้ามออกมาอย่างเด็ดขาด สำหรับยี่สิบปีต่อมาจะกลับมาได้หรือเปล่า ก็ต้องดู
ท่าทีในช่วงยี่สิบปีนี้ของพวกเขาแล้ว”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ซ่งเทียนหมิงและซ่งหรงวี่ก็แทบจะเป็นลม
ซ่งเทียนหมิงร้องให้พูดว่า: “อาจารย์เย่ อาจารย์เย่คุณได้โปรดอภัยด้วย! เซียร์ราสีโอนสถานที่บ้นั่น พวกเราสองพ่อลูกไปแล้ว อย่าง
มากไม่กี่เดือนก็ตายด้วยโรคบิด หรือว่าโรคติดเชื้ออื่นๆ แบบนี้สู้ยิงพวกเราให้ตายไปก็ไม่ได้”
เฉินจี๋อข่ายพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “คุณซ่งไม่ต้องกั๋งวล แม้ว่าสภาพธรรมชาติและนุษยธรรมในแอฟริกาจะล้ำหลังมาก แต่ผู้ประกอบการ
ซาวจีนที่ลงทุนในแอฟริกาของพวกเรายังคงมิมนุษยธรรมมาก พวกเรามีหมอมีออาชีพในทุกสถานที่ทำงาน สต๊อกยาก็เพียงพอ ซึ่งรับประกัน
สุขภาพของคุณได้อย่างแน่นอน”
ซ่งหรงวี่คร่ำครวญเสียงดังว่า: “ผมไม่อยากไปแอฟริก ผมไม่อยากไปเซียร์ราลีโอน ผมไม่อยากไปสถานที่ขุดเพชรป้นั่น! ขอร้องพวก
คุณ ส่งตัวผมเข้าคุกเถอะ! ผมเป็นอาซญากร ขอให้กฎหมายลงโทษผมเถอะ พวกคุณได้โปรต…”
ในเวลานี้ซ่งเทียนหมิงก็วิงวอนอย่างไม่หยุดหย่อนว่า: “อาจารย์เย่ ขอร้องคุณได้โปรดเถอะ ให้พวกเราไปมอบตัวเถอะ!”
เย่เฉินแสยะยิ้มพูดว่า: “แกคิดว่าพวกแกยังมีสิทธิ์เลือกอยู่มั้ย? เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ซัดๆ!”
ในทันทีทันใด เขามองไปทางเฉินจี๋อข่าย และสั่งการว่า: “เหล่าเฉิน ให้ลูกน้องรีบเอาตัวพวกเขาสองคนออกไป ในเวลาเตี้ยวกันจัดเตรียม
เครื่องบินส่งพวกเขาสองคนไปยังเซียร์ราลิโอนโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ทางที่ดีที่สุดออกเดินทางในตอนบ่าย!”