บทที่ 957 ผมเองก็ถูกหลอก
“คุณอย่าบอกฉันนะคะว่าคุณชอบผู้ชาย” พายัมถลึงตามองเขา “ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมคุณถึงไม่ชอบฉัน หน้าตาของฉันก็ไม่ได้น่าเกลียด ฐานะก็เหมาะสมกัน ฉันไม่เข้าใจ
เลยว่าทำไมคุณถึงปฏิเสธฉันมาตลอด”
ซงเก้นถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ ชอบหรือไม่ชอบมีเหตุผลมากมาย
ถ้าเขาชอบ ถึงจะเป็นคนธรรมดาแล้วจะยังไง?
“คงจะใช่ครับ”
ดวงตาของพายัมเบิกกว้าง เธอก้าวถอยหลังทันที “คงจะ คงจะใช่อะไรคะ?”
ซงเก้นมองสีหน้าที่ตกใจของเธอ แล้วตอบว่า “ชอบผู้ชาย”
พายัม “…”
เธอเหมือนถูกฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ
สำหรับพายัมแล้ว
“ข่าว ข่าวลือที่เขาร่ำลือเป็นเรื่องจริงอย่างนั้นเหรอคะ? ดังนั้นคุณถึงไม่เคยคบกับผู้หญิงใช่ไหมคะ”พายัมกลืนน้ำลายอึกใหญ่
ซงเก้นไม่ต้องการให้เธอเสียเวลาอยู่กับเขา และอยากให้หูของเธอสบายด้วย ดังนั้นเขาจึงพยักหน้า “ใช่”
พายัมมองหน้าเธอโดยไม่พูดอะไร เหมือนตกใจกับคำตอบที่ได้ยินมาก
เธอไม่ยอมรับคำตอบนี้
ตอนที่ซงเก้นพูด เธอเชื่อที่เขาพูดทันที เพราะเขาอยู่คนเดียวมาตลอด เธอไม่เคยเห็นผู้หญิงปรากฎขึ้นมาข้างกายเขาเลย
แต่เธอชอบเขานี่นา
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณเป็นเกย็ ฉันก็จะทำให้คุณกลับมาชอบผู้หญิงให้ได้” พายัมกอดแขนไว้อีกครั้ง “ฉันชอบคุณ ไม่ว่ารสนิยมทางเพศของคุณจะเป็นยังไง ฉันก็ชอบคุณ”
ซงเก้น “…”
“พายัม…”
“ฉันไม่ฟัง ฉันไม่ฟัง” เธอปิดหูแล้วส่ายหน้าไปมา เธอรู้ว่าถ้าเขายังจะพูดปฏิเสธเธอ เธอไม่อยากฟัง “ยังไงฉันก็ชอบคุณ ฉันชอบคุณมาหลายทีแล้ว ชอบคนอื่นไม่ได้อีกแล้ว”
ซงเก้น “…”
เขานวดขมับ ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับเธอแล้ว
“คุณชายคะ อาหารเช้าพร้อมแล้วค่ะ” ในเวลานี้เองแซลลี่ก็เดินเข้ามา
“อิ่ม ไปเรียกนียากับคุณจงมากินข้าวได้แล้ว” พูดจบเขาก็ถอนหายใจ รอจนแซลลี่เดินจากไป เขาก็มองไปทางพายัม “ตามใจคุณเถอะ สิ่งที่รับประกันได้คือ ผมไม่ชอบคุณ ใน
อนาคตก็ไม่ชอบเช่นกัน”
พอพูดจบเขาก็หันหลังเดินไปทันที
พายัมยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
ไม่ได้สติกลับมาเป็นเวลานาน
หัวใจถูกทำร้ายอย่างรุนแรง
ตรงริมแม่น้ำ
จงเหยียนซีกำลังสอนนียาวาดรูปห่าน
เมื่อวานวาดต้นไม้หลายประเภท วันนี้วาดรูปสัตว์
นียาบอกว่าเธอชอบสัตว์ที่บินได้
จงเหยียนซีจึงสอนเธอวาดรูปห่าน
“นกตัวนี้ไม่สวยเลยสักนิด” ยาบ่นพื้มพำ เธอเคยเห็นนกแก้วที่มีสีส้นสดใส พอมาเห็นห่านที่มีแต่สีดำกับสีขาวและสีเทา เธอจึงรู้สึกว่ามันน่าเกลียดมาก
จงเหยียนซียกยิ้มแล้วบีบจมูกของเธอเบาๆ “นียา หนูชอบความงามที่อยู่ภายใน หรือความงามภายนอกจ๊ะ”
นียากะพริบตาปริบๆ
จงเหยียนซีอธิบายกับเธอว่า “อย่ามองว่ามันหน้าต่างไม่ดี แต่มันเป็นนกที่ซื่อสัตย์มาก ห่านไม่เคยใช้ชีวิตอยู่คนเดียว ในกลุ่มห่านมีเศษเหลือน้อยมาก ถ้าตัวหนึ่งตาย อีกตัวก็จะ
ฆ่าตัวตายหรือซึมเศร้าจนตาย”
นียามองหน้าเธอ แล้วมองภาพวาดบนกระดาษ ก่อนจะพูดว่า “งั้นหนูชอบมันแล้วค่ะ”
จงเหยียนซีหัวเราะ รู้สึกว่าเธอเป็นเด็กที่น่ารักมาก
นียาก็หัวเราะตามไปด้วย
ซงเก้นยืนอยู่ไม่ไกลจากพวกเธอ แล้วยื่นมองพวกเธอ
“คุณพ่อ”
นียาเห็นเขา จึงรีบวางพู่กันลง แล้ววิ่งไปหา “คุณพ่อคะ”
ซงเก้นเอื้อมมือไปลูบศีรษะของเธอ “ไปล้างมือเถอะ ถึงเวลากินข้าวแล้ว”
นียาขมวดคิ้ว “แต่หนูไม่ชอบคุณน้าพายัม”
ซงเก้นกัมลงไปมองเธอ “เธอทำไม่ดีกับลูกเหรอ ทำไมลุกถึงไม่ชอบเธอล่ะ?”
“เธอชอบตามติดคุณพ่อ แต่คุณพ่อไม่ชอบเธอ เธอยังวิ่งมาที่บ้านของเราตลอด” นียาพูด
“เรื่องของผู้ใหญ่ก็ให้ผู้ใหญ่จัดการ สิ่งที่ลูกต้องทำคือทำในสิ่งที่เด็กควรทำ” ซงเก้นอุ้มเธอขึ้นมา
นียาเอียงศีรษะมองเขา “หนูก็เป็นเด็กนี่คะ”
“เด็กที่เอาแต่คิดเรื่องของผู้ใหญ่ มันไม่น่ารักเลย” ซงเก้นขมวดคิ้ว “เข้าใจไหม”
นียาเป็นเด็กดีมาก เธอพยักหน้าอย่างแรง แล้วพูดว่า “หนูเข้าใจแล้วค่ะ”
จงเหยียนซีเดินตามหลังพวกเขาไป มองดูพวกเขา แล้วรู้สึกว่าพวกเขาดูเหมือนพ่อลูกกันมากๆ
“พรุ่งนี้เธอจะมากินข้าวกับเราอีกไหมคะ” นียากะพริบตาปริบๆ
นี่ไม่ใช่ครั้งแรก
เธอจะมาที่นี่บ่อยมาก นียารู้แผนการของพายัมดี
ซงเก้นส่งเสียงอิ่มออกมา ตอนที่เดินเข้าไปในบ้านคนที่ยืนอยู่ในห้องนั่งเล่นก็หายไปแล้ว
แซลลี่เดินเข้ามา แล้วบอกว่า “คุณพายัมกลับไปแล้วค่ะ เธอบอกว่าพรุ่งนี้จะกลับมาใหม่
เธอกลับไปแล้ว ซงเก้นถอนหายใจอย่างโล่งอก เขามนียาไปทางห้องน้ำเพื่อล้างมือให้เธอ
“วันนี้พ่อจะพาลูกออกไปเที่ยว” ซงเก้นปีดก๊อกน้ำ แล้วเช็ดมือให้เธอ
นียาไม่มีทำาทางดีใจแล้ว ตอนนี้บอกว่าจะพาไป อีกเดี่ยวไม่รู้ว่าจะมีเรื่องอะไรมาขัดขึ้นมากลางทาง
เธอไม่คาดหวังอะไรแล้ว
“ทำไมถึงดูไม่ดีใจเลยล่ะ” ซงเก้นอุ้มเธอเข้าไปในห้องอาหาร แล้ววางเธอลงบนเก้าอี้
“เธอกลัวว่าคุณจะผิดสัญญาค่ะ” จงเหยียนซีเดินเข้ามา
ซงเก้นเองก็จนใจ เขางานยุ่งถอนตัวออกมาไม่ได้ ไม่ได้จงใจผิดสัญญากับนียาเลย
เมืองB
เจียงโม่หานได้เจอกับเสี่ยวหวางผ่านหัวหน้าหวู
เขานั่งวีลแชร์ โดยมีหนานเฉิงยืนอยู่ข้างหลังเขา
“คุณพาเธอออกไปได้ยังไง” หัวหน้าหวูยืนอยู่ตรงหน้าเสี่ยวหวาง ปิดกั้นแสงสว่าง จนมีแค่เงาดำทับอยู่บนตัวเขา
เสี่ยวหวางนั่งอยู่บนเก้าอี้ มือของเขาถูกใส่กุญแจมือไว้
“ตอนที่คุณขอให้ผมไปเอาข้มูลที่นั่น…ผมบังเอิญเจอเธอเข้า เธอจงใจยั่วยวนผม และบอกว่าเธอท้อง ขอให้ผมปล่อยเธอเป็นอิสระ แต่ผมคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเธอจะหนีไป อีก
อย่าง ผมก็ไม่รู้ว่าเธอไปที่ไหนจริงๆ ที่ผมพูดไปเป็นความจริงทั้งหมด ได้โปรดเชื่อผมเถอะครับ”
ตอนนี้เขาสำนึกผิดแล้วจริงๆ แล้วก็กลัวมาก
วันที่เขาไปเอาเอกสารที่นั่น ตรงกับวันที่เขาขอร้องหัวหน้าหว อยากจะใช้เส้นสายช่วยญาติของเขาออกมา หลังจากถูกปฏิเสธเขาก็โกรธมาก อีกทั้งหลิงเวยยังเป็นบุคคลที่ห้
หน้าหวูกำชับให้ควบคุมเป็นพิเศษ เขาจึงรู้สึกอยากจะแก้แค้นขึ้นมา
บวกกับความจริงที่ว่าหลิงเวยหน้าตาสวยมาก และมีเส้นสาย ทำให้เขาเดินผิดทางไป
“อนาคตของผมถูกทำลายเพราะผู้หญิงคนนี้ ฉันไม่มีทางปกป้องเธอแน่ๆ ได้โปรดเชื่อผมเถอะ” เสี่ยวหวางสั่นไปทั้งตัว “ผมก็ถูกเธอหลอกเหมือนกัน”
