ตอนที่ 620 เธอจะกลับมา
“คุณย่าของเขายังไม่รู้เรื่องของพวกเราสองคน ตอนนี้ร่างกายของคุณย่าก็แย่มาก ท่านคงรับแรงกระตุ้นไม่ไหว จวิ้นฉือไม่อยากให้คุณย่าโมโหจนส่งผลเสียต่อสุขภาพในตอนนี้” ฉู่เจียเสวียนพูดขึ้นด้วยความลำบากใจ เธอที่เป็นคนกลางในตอนนี้ก็ลำบากเกินไปแล้ว
เผยหนานเจวี๋ยยกยิ้มอย่างเย็นชา บนโลกนี้ไม่มีเรื่องอะไรที่แน่นอน ยิ่งคุณคิดอย่างสวยงามมากเท่าไหร่ ผลลัพธ์ก็จะยิ่งทำให้ผิดหวังมากขึ้นเท่านั้น
แต่ว่าในเมื่อนี่คือความจริง ทำไมเขาต้องผิดหวังอีกล่ะ
“ในเมื่อคุณตัดสินใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็แล้วแต่คุณเถอะ” เผยหนานเจวี๋ยไม่เคยคิดถึงเรื่องระหว่างกงจวิ้นฉือกับเธอเลย เพราะเหตุผลของคุณย่ากง เขาจึงต้องรับความน้อยเนื้อต่ำใจ มองดูผู้หญิงของตัวเองไปฉลองตรุษจีนกับคนอื่น
“ขอโทษนะ ไว้ฉันจะชดเชยให้คุณ” ฉู่เจียเสวียนทำได้เพียงให้สัญญาเขา
“ตกลงเรื่องของพวกคุณจะเอายังไงกันแน่ คิดจะปิดบังแบบนี้ไปตลอดเหรอ” เขาไม่อยากให้ฉู่เจียเสวียนเป็นอย่างนี้ต่อไป และมันก็จะไม่เป็นประโยชน์ต่อพวกเขาเลย
“ไม่หรอก พอพ้นตรุษจีนแล้วกงจวิ้นฉือก็จะหาโอกาสบอกเรื่องนี้กับคุณย่าของเขา” ฉู่เจียเสวียนกัดริมฝีปากแดงๆ หลังจากผ่านตรุษจีนไปแล้ว เธอจะให้กงจวิ้นฉือบอกคุณย่ากงให้เรียบร้อย
ขืนปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป มันก็จะมีช่องว่างระหว่างเธอกับเผยหนานเจวี๋ย
เธอไม่อยากให้ปัญหาระหว่างพวกเขาสองคนที่คลี่คลายมาได้อย่างยากลำบาก ต้องเกิดเรื่องเข้าใจผิดอะไรอีก
กงจวิ้นฉือกำลังรอฉู่เจียเสวียนอยู่ในคฤหาสน์ของเธอ เขามารับซูซานและฉู่เจียเสวียนเพื่อไปทานอาหารค่ำที่บ้านกง
ในเวลานี้เขานั่งคุยกับซูซานอยู่บนโซฟา
“คุณน้าซู เจียเสวียนจะกลับมาจริงๆ ใช่ไหมครับ” กงจวิ้นฉือกล่าวด้วยความเจ็บปวด
เขาเคยคิดว่าหากอุบัติเหตุครั้งนั้นสาหัสกว่านั้นอีกหน่อย เขาคงจะสามารถอยู่ข้างเธอได้ใช่ไหม
อย่างไรก็ตาม บนโลกนี้ก็ไม่มีคำว่า ‘ถ้าหาก’ ตอนนี้อาการบาดเจ็บของเขาก็หายดีแล้ว
อุบัติเหตุนั้นไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้เลย ในตอนแรกที่ฉู่เจียเสวียนดูแลเขาก็เพียงเพราะรู้สึกละอายใจต่อเขาเท่านั้น
ขณะที่ฉู่เจียเสวียนดูแลเขาในโรงพยาบาล เขากลับมองไม่เห็นความรักในแววตาของฉู่เจียเสวียนเลย เธอได้มอบความรักทั้งหมดให้กับผู้ชายที่ชื่อว่าเผยหนานเจวี๋ยแล้ว
“เธอจะต้องกลับมา จวิ้นฉือ” ซูซานเอ่ยปาก ดึงความคิดของกงจวิ้นฉือกลับมา
เมื่อสิ้นเสียงพูด ก็ได้ยินเสียงเครื่องของรถยนต์ดับลงที่สนามหญ้า
ฉู่เจียเสวียนกลับมาแล้ว ดวงตาของกงจวิ้นฉือฉายความดีใจ ก่อนจะเดินไปที่ระเบียงอย่างรวดเร็ว และมองดูฉู่เจียเสวียนลงจากรถ
เธอกลับมาแล้วจริงๆ ใบหน้าใบนั้นที่เขาจะไม่มีวันลืมชั่วชีวิตปรากฏต่อหน้าเขา
ซูซานมองดูกงจวิ้นฉือจากด้านหลัง ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
เธอรู้สึกเสียดายอยู่ในใจที่กงจวิ้นฉือกับฉู่เจียเสวียนมีดวงแต่ไร้วาสนา
มองดูฉู่เจียเสวียนเดินมายังประตูใหญ่ กงจวิ้นฉือก็เดินกลับไปนั่งที่โซฟา จากนั้นประตูใหญ่ก็เปิดออก ก่อนจะตามมาด้วยเสียงปิดประตูอีกครั้ง
ฉู่เจียเสวียนเปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินไปที่ห้องโถง
“เจียเสวียน ลูกกลับมาแล้วเหรอ” ซูซานยิ้มเอ่ย
“เอ่อ จวิ้นฉือ คุณมานานแล้วเหรอคะ” ฉู่เจียเสวียนกล่าวเชิงขอโทษ ในใจรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อยที่จะต้องกลับไปงานเลี้ยงอาหารค่ำปีใหม่ด้วยกันกับกงจวิ้นฉือ
ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองคนในตอนนี้ยากที่จะบรรยายจริงๆ
“เปล่า เพิ่งถึงน่ะ คุณไปเตรียมตัวก่อนเถอะ คุณย่ารอพวกเราอยู่ที่บ้านนานแล้ว” น้ำเสียงอบอุ่นของกงจวิ้นฉือดังขึ้น เขารอเธอนานแค่ไหนก็ได้ แต่สิ่งที่เขากลัวที่สุดคือเขาไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะได้รอ
ฉู่เจียเสวียนพยักหน้าจากนั้นก็ขึ้นไปชั้นบนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะไปที่บ้านกงพร้อมกับซูซานและกงจวิ้นฉือ
ทางด้านนี้ คุณย่ากงก็รออยู่สนามหญ้าตั้งนานแล้ว เธอรออยู่นานมากๆ จนในที่สุดเมื่อเห็นรถคันที่คุ้นเคย รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าทันที
ตอนที่ 621 ขอเพียงคุณมีความสุข
คุณย่ากงเดินเข้าไปหาโดยมีคุณแม่จางคอยประคอง
ตอนนี้ตระกูลกงมีชีวิตชีวามาก บรรยากาศเต็มไปด้วยความสุข เหล่าคนรับใช้ทุกคนต่างกลับบ้านเพื่อไปเที่ยวเทศกาลตรุษจีน ในเวลานี้มีเพียงคุณแม่จางที่อยู่ข้างกายคุณย่ากง
ถ้าหากแม่จางกลับไปฉลองตรุษจีนที่บ้านตัวเองเธอก็อยู่ตามลำพัง เช่นนั้นไม่สู้อยู่ที่บ้านกงดีกว่า อย่างน้อยก็มีเพื่อน
รถเข้ามาจอดในลานบ้าน ฉู่เจียเสวียนเมื่อลงจากรถแล้วก็เดินเข้าไปหาคุณย่ากง ยื่นมือออกไปประคองแขนของคุณย่า กล่าวทักทายว่า “คุณย่าออกมาทำไมกัน อากาศข้างนอกหนาวออกนะคะ”
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรเลย คุณแม่เจียเสวียน”
“คุณย่า” ซูซานก้าวลงจากรถ มองดูคุณย่ากงยิ้มและทักทายอย่างสุภาพ
คุณย่ากงเผยยิ้มกว้าง เดินเข้าไปในห้องโถงพร้อมกันกับทุกคน ตระกูลกงเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งความสุข
อีกทางด้านหนึ่งนั้น ตั้งแต่ฉู่เจียเสวียนจากไปแล้ว อารมณ์ของเผยหนานเจวี๋ยก็ลดลงอย่างรวดเร็ว
เขามองดูบ้านที่เต็มไปด้วยความสุข แต่กลับขาดหญิงเจ้าของบ้านไปหนึ่งคน
เขาเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่า บีบบังคับฉู่เจียเสวียนเกินไปหรือเปล่า?
ในตอนแรกที่คิดจะเอาหัวใจของฉู่เจียเสวียนกลับคืนมานั้น เขาไม่เคยใส่ใจว่าเธอจะเป็นคนที่มีแฟนแล้ว พอตอนนี้เมื่อมาคิดดูอย่างละเอียด นี่ไม่ได้เป็นเพียงเรื่องของฉู่เจียเสวียนเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่ยังพัวพันไปถึงคนอื่นด้วย อย่างเช่นกงจวิ้นฉือและคุณย่ากง
ถ้าไม่มีเขา บางทีพวกเขาอาจแต่งงานกันแล้วก็ได้
เขากำลังคิดอะไรอยู่ ฉู่เจียเสวียนเป็นของเขาเพียงคนเดียว ตอนนี้เธอแค่ยังจัดการเรื่องทั้งหมดไม่ได้เท่านั้น รอจนเธอจัดการเรื่องพวกนี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว ต่อไปพวกเขาก็มีเวลาทั้งชีวิต แล้วทำไมเขาต้องสนใจปัจจุบันด้วย
เมื่อคิดแบบนี้แล้ว อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นในทันใด ความไม่พอใจก่อนหน้านี้ก็หายวับไปในพริบตา
กลางคืนยิ่งคืบคลานเข้ามา บรรยากาศของเทศกาลตรุษจีนก็อบอวลอยู่ในอากาศ ทุกอย่างล้วนดีงาม
หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว ฉู่เจียเสวียนกับกงจวิ้นฉือก็นั่งอยู่ในสนามหญ้า ทั้งสองเหม่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว ส่วนคุณย่ากงและซูซานกำลังนั่งคุยกันอยู่ในห้องโถงใหญ่
เมื่อครู่ตอนที่กำลังกินข้าวกันนั้น คุณย่ากงก็ถามขึ้นว่าจะจัดการเรื่องแต่งงานระหว่างกงจวิ้นฉือกับฉู่เจียเสวียนอย่างไร คำถามนี้ทำเอาฉู่เจียเสวียนที่อยู่บนโต๊ะกินข้าวมีสีหน้าอึดอัด เธอไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี สุดท้ายก็เป็นกงจวิ้นฉือที่เอ่ยปากผลักเรื่องนี้ออกไป
“เรื่องระหว่างพวกเราเป็นไปไม่ได้แล้วจริงๆ น่ะหรือ” จู่ๆ กงจวิ้นฉือก็เอ่ยปากขึ้น ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่สามารถเลิกราได้อย่างใจเย็นเช่นนี้
รอยยิ้มบนใบหน้าของฉู่เจียเสวียนพลันแข็งทื่อ เห็นได้ชัดว่าเธอคิดไม่ถึงว่ากงจวิ้นฉือจะเอ่ยปากถามขึ้นมาอย่างกะทันหันแบบนี้
“จวิ้นฉือ ฉันขอโทษ” ฉู่เจียเสวียนก้มหน้าลงขอโทษ เธอไม่ต้องการทำร้ายเขา
แต่ในเรื่องของความรักนั้น การรักใครสักคนที่ไม่รักเรานั่นย่อมเจ็บปวดอย่างแน่นอน
กงจวิ้นฉือรู้สักปวดใจ เธอก็โหดร้ายจริงๆ จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวตลกขึ้นมา
ทั้งๆ ที่เขารู้คำตอบที่ชัดเจนแล้ว แต่กลับยังคงถามอีกครั้งหนึ่งอย่างไม่ยอมแพ้
ต้องทำให้หัวใจมีเลือดไหลออกมาจึงจะยอมรามือ
แต่ว่าหากเทียบกันแล้ว การที่เขาปล่อยให้ฉู่เจียเสวียนจากไปนั้นทำให้เขาเจ็บปวดกว่าการที่หัวใจมีเลือดออกซะอีก
สายลมยามราตรีพัดผ่านไป ทำให้เส้นผมของฉู่เจียเสวียนยุ่งเหยิง เผยให้เห็นใบหน้าน้อยๆ ที่งดงามของเธอ
“ขอแค่คุณมีความสุข” กงจวิ้นฉือเอ่ยปากออกมาอย่างยากลำบาก
“ฉันผิดจนไม่น่าให้อภัยใช่ไหม” ฉู่เจียเสวียนรู้สึกลำบากใจ
ถ้าหากเธอไม่รับปากกงจวิ้นฉือตั้งแต่แรก ตอนนี้เขาก็ไม่ต้องทนทุกข์แบบนี้แล้ว
ดวงตาที่เปล่งประกายดุจไข่มุกของเธอมองใบหน้าของกงจวิ้นฉือ เธอเห็นความโศกเศร้าที่มีมายาวนานบนใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน และเธอสามารถรู้สึกถึงความเจ็บปวดจากสีหน้าของเขา
“อย่าคิดมากเลย” กงจวิ้นฉือส่ายหน้า เรื่องแบบนี้ไม่เคยมีคำว่าผิดหรือถูก
ถ้าหากพูดเรื่องความผิดได้จริง เช่นนั้นเขาก็คงเป็นฝ่ายผิดแล้ว เขาไม่ควรหลอกใช้เธอตั้งแต่แรก
