จงเหยียนซียังตั้งใจกล่าวต่อว่า “ฉันซื้อมา ตัวเองยังเสียดายที่จะทาน ประธานเจียงไม่ยอมรับ เพราะกลัวว่าฉันจะวางยาพิษเหรอ”
เจียงโม่หานรับมา “คุณจริงใจขนาดนี้ผมจะปฏิเสธได้อย่างไร”
ทั้งสองคน เธอรู้จักฉัน ฉันรู้จักเธอ แต่กลับไปเปิดโปงซึ่งกันและก้น
และก็ลองใจกันอยู่อย่างนี้ อีกคนต้องการจะรั้งไว้ อีกคนต้องการจะทวงคืนความเจ็บปวดที่เคยได้รับ
“ใช้อันนี้” จงเหยียนซียื่นซ่อนไปให้เขาอย่างใส่ใจแล้วกล่าวว่า “ในเมื่คุณรู้ว่านี่เป็นน้ำใจจากฉัน อย่างนั้นคุณก็จะต้องทานให้หมดนะ”
เจียงโม่หานกล่าว “ถ้าผมทานหมดแล้วผมสามารถจีบคุณได้ไหม”
จงเหยียนซี “…..”
เธอปฏิเสธทันใด “คุณไม่ใช่สเป็กของฉัน”
“คุณชอบสเปีกแบบไหน”
จงเหยียนซีมองเขาหัวจรดเท้า จากนั้นก็บรรยายรูปร่างของกู้เสียนออกมาหนึ่งรอบ “เหมือนกับแฟนของฉัน อายุน้อย รูปหล่อ รูปร่างพอดี สำหรับคุณสูงเกินไป อีกอย่าง ฉันไม่ชอบคนที่เคย
แต่งงานแล้ว ฉันยังผุดผ่อง”
เจียงโม่หาน “……”
เวลานี้ เขาไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น
“ฉันรู้ว่าคุณคือ……”
“ประธานเจียง” จงเหยียนซีจงใจขัดจังหวะการพูดของเขา เธอไม่อยากจะเปิดเผยความจริงนี้ เผชิญหน้ากับเขาด้วยฐานะจงเหยียนซี เธอคงจะไม่สามารถมีจิตใจที่สงบแบบนี้ได้
เกรงว่าจะทำให้มีแต่ความรุนแรง และถามเขาอย่างบ้าคลั่ง
เธอไม่อยากจะเป็นแบบนั้น
ไม่ใช่ว่ายังไม่ยอมตัดใจ แต่เป็นเพราะแม้แต่โมโหก็ไม่อยากแล้ว
“รีบทานเค้กมะม่วงเถอะ” เธอยิ้ม
เจียงโม่หานเม้มปาก เขาไม่เข้าใจทำไมตัวเองถึงได้กลายเป็นผู้ถูกกระทำไปเสียอย่างนั้น ก่อนหน้านี้เขายังคุมเกมอยู่เลย
ถ้าหากว่านี่เป็นการลงโทษจากเธอ อย่างนั้นเขาก็จะน้อมรับไว้
เขาทานเค้กมะม่วงจนหมดกายใต้สายตาของจงเหยียนซี ตอนที่เขาทานไปครึ่งหนึ่งนั้น เขาก็เริ่มมีปฏิกิริยาอาการแพ้แล้ว ผิวหนังเริ่มคัน หัวใจเริ่มเต้นแรง เพียงแต่เขาพยายามฝืนยับยั้งความ
ไม่สบายของตัวเองไว้
“ประธานเจียงไม่สบายหรือเปล่าคะ” ต่อให้เจียงโม่หานจะฝืนยับยั้งอย่างไร สีหน้าของเขานั้นยิ่งดูก็ยิ่งแย นับประสากับจงเหยียนซีที่รู้สถานการณ์ดี
เธอนั้นจงใจถามขึ้น
จงเหยียนซีกล่าวอย่าง’เป็นห่วง “ฉันจะเปิดห้องให้คุณพักผ่อนสักครู่นะ”
เมื่อพูดจบก็ลุกยืนขึ้น
เจียงโม่หานอยากจะปฏิเสธ แต่คิดว่าเธอกำลังเป็นห่วงตัวเอง จึงไม่ได้รั่งเธอไว้
เพียงแต่ ตอนนี้รู้สึกทรมานมาก รู้สึกเสื้อผ้าบนร่างตัวเองนั้นเกะกะมาก ต้องการที่จะฉีกออกแล้วเกาแรง ๆ คันยุกยิก คันไปหมดทั้งตัวจนทรมาน
ไม่นานจงเหยียนซีได้เปิดห้องเสร็จ แล้วพยุงเขา “ฉันประคองคุณไปพักผ่อนนะ”
เจียงโม่หานคว้าข้อมือของเธอไว้ “ผมคิดว่าที่ห้องคุณดีที่สุดแล้ว”
“ห้องฉันรกมาก ไปพักผ่อนห้องข้าง ๆ จะดีกว่า” จงเหยียนซีประคองเขา
เวลานี้เจียงโม่หานไม่ได้สังเกตเห็นความคิดแอบแฝงของจงเหยียนชี รู้สึกเพียงว่าเธอนั้นกำลังเป็นห่วงตัวเอง ข้างในจึงรู้สึกดีใจ ต่อให้จะนไปถึงตับไตไส้พุง ก็กลายเป็นว่าไม่รู้สึกทรมาน
ขนาดนั้น
ห้องถูกเปิดไว้ข้างๆ ไม่นานถึงไปแล้ว จงเหยียนซีประคองเธอขึ้นเตียง “ฉันคิดว่าคุณไม่สบายมาก ฉันจะเรียกคนมาดูแลคุณสองคนนะ”
“ไม่ต้อง……”
“ทำไมล่ะ ฉันเห็นคุณไม่สบายมาก ฉันได้ช่วยคุณเรียกแล้ว” จงเหยียนซียิ้ม
เจียงโม่หานเห็นรอยยิ้มของเธอแล้วรู้สึกผิดปกติ
แต่แล้ววินาทีต่อไป สิ่งที่เขารู้สึกก็เกิดขึ้น ที่ประตูมีหญิงสาวสองคนสวมชุดเซ็กซี่ สะสวยเดินเข้ามา
ใบหน้าของเขาจึงขริมทันที “คุณทำอะไร”
“ให้พวกเธอปรนนิบัติคุณไง”
จงเหยียนซียิ้มอย่างสะใจ
เดิมที่แค่อยากจะให้เขาแพ้มะม่วงแล้วทรมานเท่านั้น ตอนที่เห็นใบหน้าของเขาที่แดงก่ำ เนื่องจากนมากจนอยากจะฉีกเสื้อผ้าออกนั้น เธอก็นึกอย่างอื่นได้
เจียงโม่หาน “……
เขาคิดอย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าเธอจะสามารถทำแบบนี้ได้
“ออกไป!” เขาเคร่งขรึม
หญิงสาวสองคนนั้นไม่กลัที่จะกระทำการใด ๆ ได้แต่มองไปทางจงเหยียนซี
“ฉันบอกแล้วขอเพียงพวกเธอปรนนิบัติเขา ให้คนละหนึ่งแสนหยวน” จงเหยี่ยนซียิ้มแล้วมองพวกเธอ “นี่คือประธานแห่งเหิงคังกรุ๊ปเลยนะ ตอนนี้ยังไม่มีภรรยา หากพวกเธอปรนนิบัติดี ๆ ทำให้
เขาถูกใจ ไม่แน่อาจจะได้กลายเป็นคุณนายเจียงก็เป็นไปได้นะ ดังนั้นจงใช้ความสามารถของพวกคุณปรนนิบัติเขาให้ดี ๆ”
เมื่อพูดจบเขาก็เหลือบมองเขาด้วยหางตาแวบหนึ่ง แล้วยิ้มแพรวพราว “นี่เป็นคนที่ฉันเลือกมาเองกับมือ คุณอย่าทำให้ฉันผิดหวังนะ”
“ให้พวกเธอออกไป!” เจียงโม่หานทรมานสุดขีด ทั้ง ๆ ที่เป็นการตวาด แต่แรงนั้นกลับไม่เพียงพอ
จงเหยียนซีนั้นไม่สนใจเลยสักนิด และก็มองหญิงสาวสองคนนั้น “ยังชักชาอยู่อีกทำไม ไม่เห็นเหรอว่าประธานเจียงร้อนผ่าวแค่ไหน ยังไม่รีบไปช่วยเขาคลายความร้อนอีก”
เพื่อพูดจบเธอก็เดินออกไป
ด้านหลังมีเสียงตวาดดังของเจียงโม่หาน “จงเหยียนชิ คุณรู้ตัวไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่”
จงเหยียนซีชะงักครู่หนึ่ง แต่ไม่ยอมหันกลับมา จากนั้นเดินออกไปแล้วปิดประตู
หญิงสาวสองคนต่างมองหน้ากัน เมื่อนึกถึงคำพูดของจงเหยนชี มีเป็นไปได้ที่จะได้เป็นคุณนายเจียง อีกอย่างขอเพียงวันนี้สามารถปรนนิบัติผู้ชายคนนี้ดี I ยังสามารถได้เงินอีกหนึ่งแสน
หยวน สิ่งล่อใจนี้ไม่ใช่น้อย ๆ เลย
เมื่อคิดได้แล้ว หญิงสาวสองคนก็คลานขึ้นเตียง “ให้พวกเราได้ปรนนิบัติคุณเถอะนะคะ”
เจียงโม่หานถลึงตาใส่หญิงสาวที่ต้องการปลดกระดุมของเขาออก
แววตาของเขาน่ากลัวเกินไป หญิงสาวจึงเกิดอาการลังเล “เอ่อคือ ประธานเจียงดิฉันจะปรนนิบัติอย่างนุ่มนวล”
“ออกไป”
เจียงโม่หานตวาดขึ้น
หญิงสาวสองคนต่างมองหน้ากัน ต่างคนต่างอ่นใจกัน ถ้าหากว่าออกไปตอนนี้ อย่าว่าแต่จะได้เป็นคุณนายเจียง เลย แม้แต่หนึ่งแสนหยวนก็คงอาจจะหลุดลอย
นานมากแล้วที่พวกเขาไม่เจอลูกค้าใจป้ำาขนาดนี้
ต่อให้เขาจะไม่เต็มใจ พวกเธอก็จะฝืนอยู่ในห้องต่อไป
ด้านนอกประตู จงเหยียนซีอิงแอบอยู่ที่ประตู ท่าทางเหนื่อยหน่าย “เจ้งไปยังสำนักสื่อใหญ่ I สองสามสำนักก็เพียงพอ ข่าวของประธานเหิงคังกรุ๊ป ฉันคิดว่าพวกเขาจะต้องให้ความสนใจอย่าง
แน่นอน ฉันจำได้ว่าครั้งก่อนที่เจ้าของอิเล็กทรอนิกส์เจ้าหนึ่ง เพราะด้วยเรื่องมีความสัมพันธ์กับสาวๆ จนทำให้เรื่องราวใหญ่โต หุ้นจึงได้ร่วงตกระนาว”
เถียนฉีเฟิงมองเธอแล้วไม่ได้ไปปฏิบัติทันที แตะกลับกล่าวขึ้นว่า “คุณจะทำแบบนี้จริง ๆ เหรอ ถึงอย่างไรเขาก็อดีต…… สามีของคุณนะ
จงเหยียนซีเงยหน้าขึ้นมองเขา
เถียนฉีเฟิงก้มหน้าลงแล้วกล่าว “ผมจะไปเดี๋ยวนี้”
หนึ่งชั่โมงต่อมา หน้าห้องของเจียงโม่หานมีสื่อต่าง (รวมต้วกันอยู่ไม่น้อย พวกเขาได้รับข่าวว่าประธานแห่งเหิงคั่งกรุ๊ปพาหญิงสาวมาเสพสมที่โรงแรมกลางวันแสกๆ
ตั้งแต่ที่เจียงโม่หานก่อตั้งเหิงคังกรัปมา ก็กลายเป็นคนมีชื่อเสียงของเมืองBมาโดยตลอด แต่ด้วยเขาที่เย็นชา ไม่ชอบเข้าสังคม ข่าวของเขาจึงมีไม่มาก
ครั้งนี้ถือว่าเป็นโอกาสที่หายาก และทุกคนต่างก็อยากให้ข่าวที่นำเสนอได้รับความสนใจมากที่สุด
จงเหยียนซียืนอยู่ปลายสุดระเบียงทางเดิน แล้วมองไปยังสถานที่อยู่ไม่ไกล
เถียนฉีเฟิงยืนอยู่ข้าง ๆ เธอ และก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น “คุณไม่แคร์จริง ๆ เหรอ”
“ทำไมฉันต้องแคร์” จงเหยียนซีมองมาที่เขา “แคร์เหรอ คนที่ตายมาแล้วรอบหนึ่งยังจะแคร์อะไรอีก”
เถียนฉีเฟิงก้มหน้าลง ไม่กล้าพูดอะไรอีก
ในห้อง
เจียงโม่หานทรมานจากอาการแพ้นอนอยู่บนเตียงและไม่สามารถลุกขึ้นได้
หญิงสาวหุ่นดีทั้งสองคน ถอดจนกายเปลือยก็ยังดึงดูดเขาไม่ได้
หนึ่งคนในนั้นไม่กลัวสายตาดุดันของเขาต้องการจะเข้าไปใกล้ ก็ถูกเขาเตะลงไปกองกับพื้น ผ่านไปสักพักก็ยังไม่ลุกขึ้นมา อีกคนก็ไม่กล้าที่จะเข้าใกล้ ได้แต่ยืนอยู่ข้างหัวเตียง
“คุณไม่สบาย จะให้ฉันเรียกหมอให้ไหม” หญิงสาวกล่าวถามอย่างระมัดระวัง
เจียงโม่หานกำหมัดแน่น และไม่ไปแกะเกาอาการคันบนร่างกาย คอของเขามีผื่นแดงขึ้นแล้ว เขาจ้องเขม็งตึงไปยังหญิงสาว “ตอนนี้ เดี่ยวนี้ รีบออกไป! มิเช่นนั้น อย่าหาว่าผมไม่เตือน!”
