เสิ่นเผยซวนพยักหน้า แล้วพูดว่า “อืม ใกล้จะจบแล้ว เหลืออีกหนึ่งเดือนผมก็จะกลับมาประจำที่เดิมแล้ว”
ทั้งสองกอดกันอยู่สักพัก ซางหยูจึงพูดว่า “คุณปล่อยฉันก่อนค่ะ ฉันจะไปอาบน้ำ”
เสิ่นเผยซวนไม่ยอมปล่อย ก้มหน้าลงตั้งใจจะจูบเธอ แต่ซางหยูก็เบือนหน้าหนี ก่อนจะพูดว่า “เพื่อเป็นการลงโทษที่คุณพูดผิด คืนนี้คุณนอนบนโซฟา”
หลังจากพูดจบ ซางหยูก็หยิบเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำไป
เสิ่นเผยซวน “…”
“ซางหยู…”
“ถ้าคุณยังพูดอีกจะถูกลงโทษให้นอนบนโซฟาสองวัน”
เสิ่นเผยซวนหยุดพูดทันที ก่อนจะเดินไปที่หน้าประตูห้องน้ำเพื่อต่อรองกับเธอ “การลงโทษขอผมชดเชยเดือนหน้าได้ไหม ผมเพิ่งจะกลับมาถึง อย่าเพิ่งให้ผมนอนบนโซฟาได้ไหม?”
“ไม่ค่ะ ไม่อย่างนั้นคุณจะไม่รู้สึกเข็ดหลาบ” ซางหยูปฏิเสธอย่างใจแข็ง
เสิ่นเผยซวน “…”
เขาอุตส่าห์ได้กลับมาทั้งที แต่กลับปล่อยให้เขานอนบนมันก็โหดร้ายเกินไปแล้ว “ซางหยู…”
“สามวัน…”
เสิ่นเผยซวน “…”
“ผมไม่พูดแล้ว ไม่พูดแล้ว” ถ้าพูดอีกเขาอาจจะไม่ได้นอนบนเตียงสี่วันก็เป็นได้ จะได้ไม่คุ้มเสีย
เสิ่นเผยซวนนั่งลงข้างเตียง แล้วมองไปที่ประตูห้องน้ำที่มีน้ำค้างเกาะติดกระจก ในสมองเขาจินตนาการภาพของซางหยูถอดเสื้อผ้าและอาบน้ำอยู่ข้างใน ลมหายใจของเขาก็รุนแรงขึ้นทันที พยายามสะบัดความคิดที่ยุ่งเหยิงพวกนั้นออกไป
ถ้ายังจินตนาการต่อไปคืนนี้เขาคงไม่ต้องนอนกันแล้ว
เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องนอน ก่อนจะหยิบขวดน้ำเย็นจากตู้เย็นมาดื่ม
ลมหายใจกระสับกระส่ายสงบลงไปมาก แต่ก็ยังมีความคิดอยู่
เขาถอนหายใจเล็กน้อย
หลังจากซางหยูอาบน้ำเสร็จก็เข้านอนทันที เสิ่นเผยซวนอาบน้ำเสร็จออกมาก็เห็นว่าซางหยูนอนหลับไปแล้ว เขาเดินมาข้างเตียงแล้วยืนมองเธอสักพัก ก่อนจะเดินออกไปนอนที่โซฟาจริงๆ
ซางหยู “…”
ซางหยูกุมหน้าผากยิ้มอย่างจนใจ ผู้ชายคนนี้ซื่อบื้อจริงๆ
แต่ผู้ชายคนนี้ถึงทำให้เธอวางใจได้
ถึงแม้เขาจะไม่ได้นอนบนเตียง แต่เธอรู้ว่าเขาอยู่ที่บ้าน ซางหยูก็นอนหลับสนิทแล้ว
ซางหยูนอนหลับอย่างสนิท แต่เสิ่นเผยซวนกลับทรมานมาก เขานอนพลิกไปพลิกมา ในหัวของเขาเต็มไปด้วยเงาร่างของซางหยู เขาเดินเข้ามาในห้องนอนมองเธอหลายครั้ง แต่ซางหยูหลับลึกมากจึงไม่รู้อะไรเลย
ตลอดเวลาสองวันนี้เสิ่นเผยซวนไม่ได้ขอมานอนในห้อง ซางหยูก็ไม่เรียกเขาเช่นกัน
บางครั้งก็รู้ว่าเขารู้สึกทรมาน แล้วยังทนอยู่อย่างนั้น ซางหยูอยากจะหัวเราะ รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ช่างซื่อบื้อจริงๆ
แต่ก็น่ารักดี
โง่ได้น่ารักมาก ทำให้ยากที่จะต้านทานไหว
หลังจากลาพักวันสุดท้ายจบลง เสิ่นเผยซวนก็ไปทำงานต่อย แต่การทำงานนี่นะ ช่วยไม่ได้จริงๆ ซางหยูเข้าใจดี
หลังจากลงจากรถ เสิ่นเผยซวนก็ส่งข้อความให้ซางหยู [ผมถึงที่แล้ว]
ซางหยูเพิ่งเลิกเรียนพอดี จึงรีบตอบข้อความ [อืม รีบกลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ]
เสิ่นเผยซวนยืนอยู่ข้างถนนกำลังรอเพื่อนร่วมงานมารับเขาที่สถานี ก้มลงมองที่หน้าจอโทรศัพท์ ขนตายาวดูหดหู่เล็กน้อย [ผมคิดถึงคุณมากเลย]
ซางหยูเห็นข้อความก็ตกตะลึงไปเล็กน้อย จากนั้นมุมปากก็ยกขึ้น [คุณเพิ่งไปเองนะคะ?]
ใช่สิ เพิ่งไป ถึงได้รู้ว่าตัวเองคิดถึงเธอมาก
เสิ่นเผยซวนเม้มปาก [ครั้งหน้าครั้งหน้าถ้าได้กลับมา อย่าให้ผมนอนบนโซฟาอีกเลยนะ]
ซางหยูมองโทรศัพท์แล้วยิ้ม ก่อนจะตอบกลับ [ก็ขึ้นอยู่กับการกระทําของคุณค่ะ]
เสิ่นเผยซวน “…”
เขาเก็บคำพูดของซางหยูไว้ในใจ เขาต้องพยายามทำตัวให้ดี จะได้ไม่ต้องไปนอนบนโซฟาอีก
ในเวลานี้เองเพื่อนร่วมงานของเขาก็มารับพอดี เขาส่งข้อความไปให้ซางหยู [เพื่อนร่วมงานของผมมารับแล้ว]
[อยู่ที่นั่นคนเดียว ดูแลตัวเองด้วยนะคะ] ซางหยูตอบกลับ
[อืม]
ซางหยูเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าเสื้อ บ่ายวันนี้เธอไม่มีเรียนจึงเตรียมจะไปสัมภาษณ์ที่บริษัทแห่งหนึ่งในฐานะนักศึกษาฝึกงาน ต้องเตรียมเอกสาร พอยุ่งขึ้นมาก็ลืมเวลาไปเลย
เธอไม่ได้ทำอาหารเย็นไว้ เธอจึงซื้อก๋วยเตี๋ยวปลาที่ร้านข้างถนนแล้วกลับบ้านมา เธอวางมันลงบนโต๊ะแล้วเดินไปเอาน้ำเย็นจากตู้เย็นออกมา เธอนั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะแล้วหยิบตะเกียบใช้แล้วทิ้งออกมา โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของเธอก็ดังขึ้นมา เธอจึงหยิบออกมา จึงเห็นว่าเป็นข้อความที่เสิ่นเผยซวนส่งมา
[คุณทานอาหารเย็นแล้วหรือยัง?]
พอเห็นข้อความ เธอก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว แล้วตอบว่า [กำลังกินอยู่ค่ะ]
แล้วถ่ายรูปส่งไปให้อีกฝ่ายดู
เสิ่นเผยซวนขมวดคิ้ว [ทำไมถึงกินแค่นี้ล่ะ?]
ก่อนจะมีข้อความอีกข้อความเข้ามา [เงินหมดแล้วเหรอ?]
ซางหยูหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วมองดู ในใจคิดว่าชายคนนี้เรียนรู้ขึ้นมาแล้วหรือไงกัน?
ถึงได้เริ่มห่วงใยเธอแล้ว
เธอยิ้มแล้วถาม [ถ้าไม่มีเงิน คุณจะให้บัญชีเงินเดือนของคุณกับฉันเหรอคะ?]
[กลับไปจะเอาให้คุณ] เสิ่นเผยซวนตอบเธอโดยไม่มีลังเล
ซางหยูคิดในใจคนคนนี้ช่างเป็นคนที่น่ารักและตรงไปตรงมาจริงๆ และคิดว่าจากนี้ไปจะไม่โกรธเขาอีกแล้ว ไม่ให้เขาไปนอนบนโซฟาอีก เพราะดูน่าสงสารมาก
ไม่ใช่ว่าเขาไม่ดี แต่เขาค่อนข้างตรงไปตรงมาไม่เข้าใจเรื่องโรแมนติก ไม่มีอารมณ์ แต่เขาเป็นคนน่าเชื่อถือมากและให้ความรู้สึกปลอดภัยกับเธอเป็นอย่างมาก
[เงินที่คุณให้มา ฉันไม่ได้ใช้ค่ะ ที่จริงแล้วก๋วยเตี๋ยวปลาก็อร่อยนะคะ รอคุณกลับมาเราไปกินด้วยกันนะคะ]
[ฉันเองไม่รู้ว่าคุณชอบอะไร คุณชอบอะไรก็ซื้อเถอะ]
[อืม ฉันรู้แล้วค่ะ]
[ฉันยังมีงานต้องทำ คุณรีบเข้านอนได้แล้ว]
ซางหยูมองโทรศัพท์ แล้วถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เธอรู้ว่าเขางานยุ่ง ดึกขนาดนี้แล้วยังมีเรื่องที่ต้องไปทำ ก่อนหน้านี้ยังบ่นเขาบ่อยๆ เธอจึงรู้สึกผิดขึ้นทันที [อืม จะกลับมาเมื่อไหร่โทรหาฉันด้วยนะคะ เดี๋ยวฉันไปรับ]
[อืม]
ผลการทำกิฟท์ครั้งที่สองของฉินยาออกมาแล้ว เธอกับซูจ้านเดินทางมาที่โรงพยาบาลด้วยกัน
“อย่ากังวลใจไปเลยนะครับ” ซูจ้านกุมมือเธอไว้ และสัมผัสได้ถึงฝ่ามือที่เย็นเฉียบกับร่างกายที่กำลังสั่นเทาของเธอ
