บรรลุอรหันต์กับระบบพุทธองค์ – ตอนที่ 22

ผสมกับเฟสบุ๊คในจีน
ตอนที่ 22 ได้โอ่งพุทธ!
“นี่ๆ ฟางเจิ้ง ดูให้น้าหน่อยสิว่ายังมีลูกได้หรือเปล่า?” น้าวัยเกือบห้าสิบเข้ามาใกล้
ฟางเจิ้งคิดในใจอย่างขมขื่นยิ่ง ‘น้านี่อายุเกือบห้าสิบแล้วยังจะมีลูกอะไรอีก? ไม่เหนื่อยเรอะ? อีกอย่าง น้าจะมีลูกได้หรือเปล่าผมจะไปดูออกได้ยังไง ไม่ใช่หน้าที่ผม สักหน่อย…’
แต่ฟางเจิ้งกลับตอบไปว่า “น้า จะมีได้ไหมน้าต้องถามพระโพธิสัตว์กวนอิม หากน้าต้องการจริงๆ ก็ให้ขออย่างเชื่อมั่น มันก็จะสัมฤทธิ์ผล แต่น้าอายุเยอะไปหน่อยแล้ว มีลูกตอนนี้กลัวว่าจะ…”
“ใช่ ยายแก่ อายุเยอะแล้ว อย่าพูดจาเหลวไหลหน่า” สามีของน้าต่อว่า
“ไปนู่นเลยไป! อายุเยอะเหรอ? จะทิ้งฉันรึไง? อย่าบอกนะว่าคุณไปเจอสาวเด็กๆ ข้างนอก?” น้าโกรธแล้ว สามีถูกลากไป สรุปในความคิดฟางเจิ้งลอยขึ้นมาเป็นภาพ ทัณฑ์ทรมานโดยอัตโนมัติ
มีคนบ้านเดียวกันทั้งหมดยี่สิบกว่าคนเข้ามา ส่วนใหญ่จะมามุงดู ไม่ได้มาขอลูก
แต่ก็มีวัยรุ่นคู่หนึ่งถูกผลักออกมาอย่างไม่เต็มใจ
“พี่ฟางเจิ้ง สวัสดี” สองคนเงยหน้าขึ้น
ฟางเจิ้งอึ้งไป ไม่นึกเลยว่าสองคนนี้จะเป็นคนที่ตามหลังเขาตอนยังเด็ก! เป็นเด็ก ในหมู่บ้าน ผู้ชายชื่อว่าหม่าหยวน เด็กสาวชื่อหลิวเซียง ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าเด็กสองคนข้างหลังจะมาอยู่ข้างหน้าเขา…เห็นแววตาที่รักกันของสองคนนี้แล้ว ฟางเจิ้งพลันรู้สึกโดดเดี่ยวปานได้กินข้าวสุนัข แต่ก็ทำได้เพียงท่องอมิตพุทธในใจ สงบลง
“พวกเธอสองคนแต่งงานกันแล้วเหรอ?” ฟางเจิ้งถาม
หม่าหยวนตอบ “พี่ใหญ่ฟาง พวกเราแต่งงานกันมาปีนึงแล้ว แต่ไม่มีลูกเลย พอได้ยินน้าตู้เหมยบอกว่าขอลูกได้ที่นี่ วันนี้…แหะๆ…”
“ถ้าอย่างนั้นก็รีบไปเถอะ” ฟางเจิ้งไม่อยากมองสองคนนี้จริงๆ มองแล้วเขารู้สึกเหมือนกินข้าวสุนัขจริงๆ…รับไม่ได้!
หม่าหยวนเพิ่งไปก็ถูกหลิวเซียงห้ามไว้ “หม่าหยวน ไม่ไปวันนี้ น้าตู้เหมยไปจุดธูปแล้ว พวกเรามาวันหลังเถอะ ฉันได้ยินว่าจุดธูปดอกแรกถึงจะสัมฤทธิ์ผลนะ แล้วก็จุดธูป ดอกแรกของปีไม่ได้ ยังไงก็ต้องจุดธูปดอกแรกของวันไหม?”
“ก็ได้ อย่างนั้นวันหลังแล้วกัน” หม่าหยวนตอบ
ฟางเจิ้งได้ยินดังนั้นก็หมดคำจะพูด ได้แต่พูดไปว่า “พวกเธอไปฟังใครพูดมา? ที่วัดไม่มีจุดธูปก่อนอะไรทั้งนั้น และก็ไม่มีจุดธูปก่อนสัมฤทธิ์ผลอะไรด้วย ในสายตา พระโพธิสัตว์ ทุกชีวิตเท่าเทียม ขอเพียงมีความจริงใจ เมื่อไหร่ก็จุดธูปได้ ธูปแรกของเธอ ไม่ต้องไปเปรียบกับคนอื่นว่าใครมาก่อน”
“จริงเหรอ?” หม่าหยวนเป็นคนขี้เกียจ วันนี้ขึ้นเขาเอกดรรชนีเหนื่อยจนขาอ่อนแล้ว จะให้เขาปีนอีกก็คงจะไม่ยอมเป็นร้อยครั้ง จัดการปัญหาในวันนี้ย่อมดีที่สุด
หลิวเซียงถามขึ้นด้วยความสงสัยเล็กน้อย “พี่ใหญ่ฟางเจิ้ง พี่พูดจริงเหรอ?”