บทที่ 39 สมาชิกในทีมอาดริ
หลังจากออกมาจากห้องกาลเวลาพลังต่อสู้ของเซียร์ย่าได้ทะลุไปมากกว่า 12,000 แล้วหลังจากสะสมมานานกว่า 1 ปีเขาก็ได้สร้างรากฐานที่มั่นคงอย่างมากแล้วจึงถึงเวลาปลดปล่อยศักยภาพของเขาอีกครั้งเพื่อก้าวหน้า
ตอนนี้เขาต้องการเครื่องแรงโน้มถ่วงอย่างเร่งด่วนซึ่งควรจะสามารถเปลี่ยนพารามิเตอร์ของอุณหภูมิความดันแรงโน้มถ่วงและอื่นๆได้ในเวลาเดียวกัน สิ่งนี้ต้องการความช่วยเหลือจากอารยธรรมไฮเทคแม้ว่าดาวเบจีต้าจะมีผู้เชี่ยวชาญด้านเทคโนโลยีหลายคน แต่เขาก็ไม่กล้าใช้มันเพราะพวกเขาภักดีต่อฟรีสเซอร์แทนที่จะเป็นราชาเบจีต้า
“ ต้องสร้างห้องแรงโน้มถ่วงให้เร็วที่สุด ดังนั้นภารกิจที่ฉันเลือกต้องเป็นดาวเคราะห์ที่เกี่ยวข้องกับเทคโนโลยีชั้นสูง!”
มือของเซียร์ย่านวดขมับเบา ๆ บีบมัน 2-3 ครั้งด้วยถั่วเซียนจำนวนมากในมือถ้าเขากินถั่วเซียนควบคู่ไปกับเครื่องแรงโน้มถ่วงความแข็งแกร่งของเขาจะเพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดดแน่นอน หัวใจของเขาเริ่มเร่าร้อนด้วยความต้องการอย่างมากเขาแทบรอไม่ไหวที่จะจบภารกิจและกลับไปที่ดาวเบจีต้าในทันที
…
5 วันต่อมาสถานที่เดียวกันกับที่ยานอวกาศลงจอด
มีชาวไซย่าหลายคนอยู่ด้วยกัน ในเวลานี้พวกเขาได้ทำภารกิจกำจัดดาวดาเลียเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดเหลืออยู่บนโลกใบนี้ที่มีพลังต่อสู้มากกว่า 100
แม้ว่าจะผ่านไปเพียง 10 วัน แต่พวกเขาก็ผ่านการต่อสู้ทั้งใหญ่และเล็กมานับไม่ถ้วนเนื่องจากดาวดาเลียที่อยู่ใกล้ระดับกลางศัตรูที่ชาร์คและคนอื่น ๆ ต้องเผชิญนั้นไม่ได้อ่อนแอกว่าพวกเขามากนัก ดังนั้นหลังจากต่อสู้หลายครั้งแม้ว่ามันจะยากแต่ก็ไม่เป็นอันตรายพลังต่อสู้ของพวกเขาจึงเพิ่มขึ้นมาก
เบลีย์ที่มีพลังต่อสู้ต่ำที่สุดในหมู่ก็มีถึง 810 พลังต่อสู้เพิ่มขึ้นถึง 70 และชาร์คที่แข็งแกร่งที่สุดยังทะลุผ่านไปยัง 1030 ซึ่งเกี่ยวข้องกับการที่เขาเลือกคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งมากเช่นนี้ชาวไซย่าหลายคนรู้สึกดีมากแม้แต่ลิเดียและเบลีย์ที่มักจะแข่งขันกันยังล้อเล่นด้วยกันเหมือนเพื่อนที่ดี
เซียร์ย่ามองทุกคนด้วยความพึงพอใจหลังจากเห็นใบหน้าที่เร่าร้อนของทุกคนพูดคุยและหัวเราะกันเขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มจาง ๆ
“ ตอนนี้ภารกิจสำเร็จแล้วและพลังต่อสู้ของทุกคนก็เพิ่มขึ้นมากเราควรกลับไปที่ดาวเบจีต้าตอนนี้ได้เวลากลับแล้ว!”
“ กัปตันอา…! คุณต้องเลือกภารกิจที่ดีกว่านี้ในครั้งต่อไปคุณรู้ไหมว่าก่อนหน้านี้ผมกังวลเรื่องการตายมาก……กลัวว่าจะทำภารกิจไม่สำเร็จ!”
“หึหึ!”
“ ฉันไม่มีข้อกำหนดสำหรับภารกิจ ฉันรอคอยที่จะทำภารกิจต่อไปกับกัปตันเท่านั้น” อนาสตาเซียเงยหน้าขึ้นมองด้วยรอยยิ้มผมสวยของเธอปลิวไสวไปตามสายลมและรูปร่างที่เรียวยาวทำให้รอยยิ้มที่สวยงามและเย้ายวนดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น แองเจลีนยืนอยู่ด้านข้างอย่างเงียบ ๆ ไม่พูดอากาศที่ร้อนอบอ้าวทำให้แก้มของเธอมีเหงื่อออก แต่ดวงตาที่แวววาวของเธอแสดงให้เห็นว่าเธอตั้งหน้าตั้งตารอภารกิจต่อไป
“ เดี๋ยวก่อนมั่นใจได้เลยว่าภารกิจต่อไปจะไม่ทำให้คุณผิดหวังอย่างแน่นอน”
เซียร์ย่ายิ้มและกระโดดไปยังยานอวกาศทรงกลมที่ตั้งอยู่ใจกลางปล่องภูเขาไฟยานอวกาศถูกฝังไว้ครึ่งหนึ่งท่ามกลางร่องและเนื่องจากพื้นผิวของมันไม่สามารถทนต่อความขรุขระได้จึงทำให้บางแห่งไหม้เป็นสีดำ
“ไปกันเถอะ! กลับดาวเบจีต้า!”
ซีหลิงโห่ร้องและกระโดดลงไปคนที่เหลือมองไปที่กันและกันและเข้าไปในยานอวกาศของพวกเขาทีละคน หลังจากนั้นไม่นานยานอวกาศสีขาวทั้ง 7 ก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าและภายในไม่กี่วินาทีก็เร่งความเร็วสูงทันทีและออกจากขีดจำกัดของแรงโน้มถ่วงของดาวดาเลียบินลึกลงไปเรื่อย ๆ ในส่วนลึกที่เงียบสงบของจักรวาล
1 เดือนต่อมาดาวเบจีต้า
แสงดาวสว่างท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวที่อยู่สูงในเวลานี้ที่ด้านหนึ่งของดาวเบจีต้าท่ามกลางแสงสลัวยามค่ำคืนยานทั้ง 7 ของทีมเซียร์ย่าออกมาจากท่าอากาศยานและตรงไปยังสำนักงานบริหารภารกิจที่ใกล้ที่สุด
มันยังคงเป็นอาคาร 3 ชั้นครึ่งวงกลมเหมือนเดิมและเจโตเนี่ยนที่มีมารยาทเลวทรามคนเดิมหลังจากส่งรายงานภารกิจของดาวดาเลียสมาชิกของทีมก็ตั้งใจที่จะแยกตัวออกไป
“ กัปตันฉันอาศัยอยู่ทางตอนเหนือของเขตเมือง หากคุณต้องการติดต่อฉันโปรดแจ้งให้ฉันทราบทันทีโดยเครื่องสื่อสารก็เพียงพอแล้ว”
ก่อนออกเดินทางชาร์คกล่าวอย่างจริงจังหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจนี้เขาเชื่ออย่างสนิทใจว่าเซียร์ย่าเป็นกัปตันซึ่งอายุน้อยกว่าเขา 3 ปี ไม่ใช่ทุกคนในเผ่าพันธุ์ชาวไซย่าที่มีคุณสมบัติในการเป็นผู้นำชาวไซย่าที่มีความสามารถอย่างแท้จริงในการบังคับบัญชาไม่เพียงแต่ต้องมีความแข็งแกร่งระดับมาตรฐานเท่านั้นแต่ยังต้องใจเย็นที่สุด
เห็นได้ชัดว่าเซียร์ย่ามีความเข้าใจอย่างมากในการเป็นผู้นำตั้งแต่เริ่มต้นภารกิจจนจบ กัปตันสามารถเข้าใจกลยุทธ์เป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้ทีมอยู่ได้นานขึ้น
“ แองเจลีนกับฉันอาศัยอยู่ใกล้ ๆบ้านของกัปตันมาก!”
อนาสตาเซียจัดชุดเกราะรบของเธอและพูดในขณะที่เอื้อมมือไปเกี่ยวคอของแองเจลีน
“ อืม!”
แองเจลีนพูดด้วยเสียงต่ำตามปกติมีเพียงลิเดียเท่านั้นที่บ่นและพูดว่า:“ มีเพียงฉันเหรอที่อยู่ไกลที่สุดฉันยังต้องบินอีกนานแน่เลย…”
“ ฮ่าฮ่าลาก่อนทุกคนฉันจะติดต่อพวกคุณอีกครั้งในช่วงเวลาของภารกิจต่อไป”
เซียร์ย่าหัวเราะและจับมือของซีหลิงก่อนจะอำลาทุกคนแล้วบินไปที่บ้าน เนื่องจากเป็นเวลากลางคืนแล้วย่านที่อยู่อาศัยทั้งหมดจึงเงียบเป็นพิเศษ ยกเว้นการกะพริบของแสงไฟสว่างจ้าในความมืดมีเพียงแมลงที่ส่งเสียงดังเหมือนฮัมเพลง
เมื่อเขากลับถึงบ้านเขาก็ประหลาดใจที่พบว่าไฟในห้องโถงยังเปิดอยู่นอกจากอาดริและรีเบคก้าในห้องนั่งเล่นแล้วยังมีชาย 2 คนและหญิง 2คนอยู่ข้างใน เขาจำคนเหล่านี้ได้ซึ่งเป็นสมาชิกเก่าของทีมอาดริตามความอาวุโสเซียร์ย่าควรเรียกพวกเขาว่าลุงและป้า!
รีเบคก้ามองเซียร์ย่าและซีหลิงที่กลับมาด้วยความประหลาดใจและถามว่า“ เธอไม่ได้ไปทำภารกิจระดับกลางเหรอทำไมเธอกลับมาเร็วจัง”
“ เราทำภารกิจเสร็จแล้ว!”
ซีหลิงกล่าวอย่างภาคภูมิใจจากนั้นก็ตะโกนเรียกชาวไซย่าทั้ง 4 ในห้อง
“ ลุงบรู๊ค ป้าลิเซ่… ลุงพัลลาดี ป้าอลิซสวัสดี!”
เซียร์ย่ากล่าวทักทายทั้ง 4 คนพวกเขาเคยเป็นสมาชิกของทีมอาดริและหลังจากที่ถูกยุบพวกเขาส่วนใหญ่ก็เริ่มทำงานในศูนย์ฝึกแน่นอนว่าพวกเขาเป็นคนที่สามารถไว้วางใจได้
เดิมทีมอาดริมีสมาชิก 13 คน แต่เมื่อหลายปีก่อนในระหว่างการปฏิบัติภารกิจเมื่อหลายปีก่อนพวกเขาถูกกองกำลังศัตรูซุ่มโจมตีและประสบความสูญเสียอย่างหนักสมาชิก 6 คนเสียชีวิตและอีก 4 คนได้รับบาดเจ็บสาหัสยังรวมถึงพ่อแม่ของเซียร์ย่าด้วยการบาดเจ็บของทีมมากกว่าครึ่งหนึ่งดังนั้นอาดริจึงยุบทีมในเวลาต่อมา
“ เซียร์ย่าตัวน้อยและซีหลิงตอนนี้ตัวใหญ่ขึ้นมากเลยอา..ฉันได้ยินมาว่าเธอกลับมาหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจเอาชีวิตรอดและไม่มีเวลาเจอเธอฉันไม่คิดว่าพวกเธอทั้งคู่จะโตขนาดนี้”
อลิซเดินเข้าไปกอดทั้ง 2 คนอลิซเป็นชาวไซย่าตัวเล็กที่มีรูปร่างเพรียวและมีผมยาวมัดด้วยริบบิ้นผ้าไหม เนื่องจากชาวไซย่ามีช่วงวัยรุ่นที่ยาวนานเธอจึงยังดูเหมือนเด็กสาวที่มีชีวิตชีวาในวัย 30 ปี ดูเหมือนว่าเธอต้องการแสดงความห่วงใย แต่เธอกลับแสดงท่าทีตรงไปตรงมาและถ้าหากเธออยู่บนโลกเธอจะถูกมองว่าเป็นทอมบอยแน่นอน
“ ฮือ..ป้าอลิซ!” ซีหลิงร้องไห้อย่างสุดซึ้งก้อนเนื้อนุ่ม ๆทั้ง 2 บนหน้าอกของอลิซทำให้เธอหายใจลำบาก
“ ฮ่าฮ้า~!”
ป้าอลิซหัวเราะอยู่ครู่หนึ่งแล้วปล่อยเธอไปในขณะที่มือข้างหนึ่งยังคงจับไหล่ของเธอไว้แน่น คนอื่น ๆ ก็ทักทายอย่างอบอุ่นเช่นกัน บรู๊คที่เป็นเหมือนภูเขาน้ำแข็งเพียงพยักหน้าอย่างน่ากลัวซึ่งถือได้ว่าเป็นการทักทายที่มีต่อพวกเขา
