บทที่ 13 ดินแดนศักดิ์สิทธิ์คาริน
ท้องฟ้าสีฟ้าปลอดโปร่งและสายลมพัดเป็นเหมือนพื้นผิวของกระจกที่สมบูรณ์แบบและแสงแดดส่องผ่านหลังคาของป่าทำให้เกิดจุดสว่างมากมาย
ในป่าสีเขียวเข้มสามารถได้ยินเสียง ‘กรอบแกรบ’ ทำให้สัตว์ตัวผอมเพรียวบางตัวหนีไปยังป่าลึกได้อย่างน่ากลัว
ในระยะทางมากกว่า 10 กม. ห่างจากสถานที่ที่เซียร์ย่าและซีหลิงลงจอดและนอกเหนือจากภูเขาหิมะสีขาวบริสุทธิ์หลายแห่งเป็นเมืองเล็ก ๆ ที่มีมนุษย์อาศัยอยู่
เมืองและป่าอยู่ห่างออกไปเพียง 10 กม. จากภูเขาหิมะสีขาวบริสุทธิ์สูงตั้งตระหง่าน
นอกจากนักล่าที่ออกไปข้างนอกภูเขาตลอดทั้งปีแล้วผู้คนในเมืองเล็ก ๆ แทบจะไม่ได้ก้าวข้ามภูเขาตลอดชีวิตของพวกเขาอยู่อย่างเงียบ ๆ และสงบ
แสงแดดอันอบอุ่นส่องลงมาที่น้ำแข็งและหิมะก็ค่อยๆละลาย
ในเวลานี้แสงสองดวงพุ่งผ่านท้องฟ้าอีกด้านหนึ่งของภูเขาหิมะเซียร์ย่าและซีหลิงได้เข้าไปในเมืองเล็ก ๆ ที่มีคนเดินไปมา
เมื่อลงจอดบนพื้นและมองไปข้างหน้าพวกเขาได้รับการต้อนรับด้วยรถแทรกเตอร์ในไร่การเกษตร
‘คาคา’ ชาวนาแบกจอบไว้บนไหล่อยู่ในฟาร์มอย่างคึกคักเมื่อเห็นฉากที่คุ้นเคยต่อหน้าเขาเซียร์ย่านึกถึงชีวิตก่อนหน้านี้สักครู่และอารมณ์ที่แตกต่างก็พุ่งเข้ามาในใจของเขา
“ แม้ว่าโลกจะเปลี่ยนไป แต่มนุษย์ก็ยังเหมือนเดิม ทำงานตอนพระอาทิตย์ขึ้นและพักผ่อนตอนพระอาทิตย์ตก แต่ชีวิตแบบนี้อยู่ห่างจากฉันมากขึ้นเรื่อย ๆ ” เซียร์ย่ายิ้มเบา ๆ ขณะมองและพูดก่อนจะส่ายหัว: “ นี่ไม่ใช่ชีวิตแบบที่ฉันใฝ่หา!”
หลังจากพบกับชีวิตที่น่าเบื่อหน่ายที่รู้สึกอ่อนแอและทำอะไรไม่ถูกเซียร์ย่าก็ยิ่งเชื่ออย่างชัดเจนว่าเขาต้องการที่จะกำหนดชะตากรรมของตัวเองและไม่จมอยู่ในโลกแบบนี้
เส้นทางของผู้แข็งแกร่งไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเดิน แต่เขาจะยังคงยืนกรานต่อไป
เซียร์ย่ามองไปในระยะไกลด้วยดวงตาที่สดใสคิดอย่างแน่วแน่ว่าสิ่งที่เขาใฝ่หาอย่างแท้จริงคือการก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่มีที่สิ้นสุดในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวอันกว้างใหญ่
“ หนูไม่เคยคิดมาก่อนว่ามนุษย์จะมีลักษณะเช่นนี้ถ้าพวกเขามีหางจะดูคล้ายกับชาวไซย่ามาก”
ซีหลิงค่อนข้างประหลาดใจจักรวาลอันกว้างใหญ่เต็มไปด้วยสิ่งที่ไม่ธรรมดา
ในตอนใต้ของกาแล็คซี่ทางช้างเผือกเหนือที่เต็มไปด้วยดวงดาวอันห่างไกลเช่นนี้มีเผ่าพันธุ์ที่คล้ายกับชาวไซย่าอย่างไม่คาดคิด
เธอจับเครื่องตรวจจับพลังงานเพื่อทดสอบเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่อยู่ห่างไกลในระยะไกล
แต่ก็ขมวดคิ้วเมื่อข้อมูลที่แสดงเป็นเพียงตัวเลขหลักเดียว
เธอทดสอบอีกครั้งและยังคงมีการแสดงตัวเลขหลักเดียวซึ่งหมายความว่าพลังต่อสู้สูงสุดไม่เกิน 7
เธอเลยปิดเครื่องตรวจจับและพูดด้วยความรังเกียจ: “ พลังต่อสู้ที่ต่ำเช่นนี้ พวกเขาเป็นเผ่าพันธุ์ที่ไร้ค่ามาก พี่เซียร์ย่าตอนนี้ฉันสงสัยว่าโลกใบนี้คือสิ่งที่เรากำลังมองหาใช่ไหม?”
“ เฮ้ย! เธอต้องไม่มองไปที่พลังต่อสู้ที่ต่ำของพวกเขาสิ มีเพียงมนุษย์เท่านั้นที่เป็นเผ่าพันธุ์ที่ยอดเยี่ยมเป็นพิเศษสำหรับศิลปะการต่อสู้พวกเขาเข้าใจการเคลื่อนไหวที่ลึกลับมากมายซึ่งเป็นสิ่งที่เราต้องการนะไปกันเถอะเราจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
เซียร์ย่ากวาดสายตามองไปที่ชุดรบซอมซ่อของพวกเขาและกล่าวก่อนที่จะยิ้มเบา ๆ
แม้ว่าชุดรบนี้จะผลิตโดยใช้เทคโนโลยีของดาวดาด้าและมีความยืดหยุ่นตามการเติบโตของร่างกายอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ตอนนี้มันไม่เหมาะสำหรับการสวมใส่
หลังจากพูดเสร็จพวกเขาก็เข้ามาในเมือง
แม้ว่าเมืองเล็ก ๆ นี้จะตั้งอยู่ในพื้นที่ที่ค่อนข้างห่างไกลจากเมืองหลวงแต่ร้านค้าทั้งสองฝั่งของถนนก็เต็มไปด้วยสินค้าที่จัดวางอย่างประณีตอุดมไปด้วยความหลากหลาย
ซีหลิงไม่เคยเห็นสินค้าประเภทนี้มาก่อนและตื่นตาไปสักพัก
เธอเปลี่ยนจากตะวันออกไปตะวันตกเหมือนขอทานและเข้าไปในศูนย์การค้าเป็นครั้งแรก ราวกับได้เห็นบางสิ่งบางอย่างที่แปลกใหม่และต้องการมัน
เมื่อซีหลิงกำลังเตรียมที่จะใช้กำลังเพื่อขโมยเซียร์ย่ายกมือขึ้นเพื่อหยุดการกระทำของเธอ
“ ทำไมพี่ถึงหยุดหนู” ใบหน้าของซีหลิงไม่มีความสุขเซียร์ย่าดึงแขนของเธอออกไปและพูดว่า
: “ ถ้าเธอต้องการบางอย่างเธอต้องใช้เงินเพื่อซื้อมันอย่าคิดที่จะปล้น”
“ แต่หนูไม่มี ‘เงิน’ นะ!”
“ ไม่มีปัญหาพี่จะให้เธอ แต่เธอต้องเรียนรู้วิธีเข้าสู่สังคมที่เจริญรุ่งเรืองด้วย” เซียร์ย่าหันมองเธอและพูดว่า ” ชาวไซย่าเป็นเผ่าพันธุ์นักสู้โดยกำเนิด” ความป่าเถื่อนและความโหดร้ายอาจเป็นสัญชาตญาณตามธรรมชาติของพวกเขาซึ่งไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้
แต่เซียร์ย่าไม่ต้องการให้ซีหลิงติดเชื้อจากพฤติกรรมชั่วร้ายที่คล้ายคลึงกับฟรีสเซอร์ การฆ่าโดยไม่มีเหตุผลและการปล้นโดยใช้กำลัง
มันไม่ใช่ทางของเขาและไม่ใช่เส้นทางรอดเดียวในจักรวาลเนื่องจากซีหลิงติดตามเขาเขาจึงมีหน้าที่สอนเธอ
จากนั้นเซียร์ย่าใช้เคลื่อนย้ายพริบตาเข้าไปในป่าเพื่อฆ่าสัตว์หายากบางตัวจากนั้นก็ขายขนของมันเพื่อแลกกับสกุลเงินของโลกและใช้เงินนี้เพื่อซื้อสิ่งของที่จำเป็นในชีวิตประจำวัน
เนื่องจากในเวลานี้แคปซูลคอร์ปอเรชั่น ยังเติบโตไม่มากนัก แคปซูลอาจจะยังเก็บของเยอะๆไม่ค่อยได้ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้ซื้อของมากมาย
เปลี่ยนเสื้อผ้าหลังจากนั้นก็จัดทรงผมให้เรียบร้อย
นอกจากนี้ยังไม่ต้องบอกว่าหลังจากจัดความเรียบร้อยพวกเขาทั้ง 2 คนแล้วดูเหมือนเด็กประถมอย่างน่าทึ่ง
ถ้าไม่ใช่เพราะหางสีน้ำตาลที่อยู่ด้านหลังของพวกเขาร่างกายส่วนบนของเซียร์ย่ามีเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวกับแจ็คเก็ตสีดำพิเศษและร่างกายส่วนล่างมีกางเกงลำลอง
ซีหลิงสวมเสื้อยืดโทนสีอ่อน ๆและเสื้อคลุมสีเทาคู่หนึ่งกับกางเกงยีนส์ไซส์เล็ก
ผมสีดำสวยของเธอมัดเป็นหางม้าห้อยลงเพิ่มเสน่ห์แบบผู้หญิงให้กับเด็กสาว
“ ลำบากมากแค่ขโมยมาก็จบแล้ว ทำไมต้องทำสิ่งที่ยุ่งยากมากมาย” ซีหลิงมุ่ยปากของเธอด้วยใบหน้าที่เหลืออด
เธอดึงแขนเสื้อขึ้นเธอพูดว่า:“ ทำไมเราต้องใส่เสื้อผ้าเหล่านี้ มันไม่ได้แข็งและทนทานเลยเมื่อต่อสู้จะถูกทำลาย!”
เซียร์ย่าเผยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขและมองไปที่สีหน้าไม่พอใจของซีหลิง
มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าแท้จริงแล้วเธอรู้สึกยินดีในใจ แต่ปฏิเสธที่จะยอมรับความจริง
เซียร์ย่ามองไปบนท้องฟ้ากำหนดทิศทางและพูดว่า:“ อย่าบ่นอีกนะ ต่อไปเราจะไปยังต้นกำเนิดของศิลปะการต่อสู้ซึ่งตั้งอยู่ในซีกโลกเหนือของโลก ดินแดนศักดิ์สิทธิ์คารินซึ่งมีหอคอยคารินตั้งอยู่และจุดหมายปลายทางของเราอยู่ที่ด้านบนของหอคอย”
“โอเค๊!” ดังนั้นทั้งสองคนจึงบินขึ้นไปบนฟ้าและ
“ซิ่ว” กลายเป็นลำแสงสว่างสองดวงบินไปยังทิศทางของดินแดนศักดิ์สิทธิ์คาริน
การเดินทางของเซียร์ย่าไปยังดินแดนศักดิ์สิทธิ์คาริน นอกเหนือจากการเรียนรู้วิธีการฝึกฝนของ Ki จากคารินแล้วยังต้องการเอาถั่วเซียนอีกด้วย
ถั่วเซียนในช่วงแรกของ Dragon Ball ยังไม่ได้แสดงคุณค่าใด ๆ เพียงทำให้คนรู้สึกหิวน้อยลงเท่านั้น แต่ในระยะหลังมันกลายเป็นเครื่องมือวิเศษที่สามารถช่วยชีวิตได้ไม่เพียงแต่สามารถฟื้นฟูความแข็งแกร่งทางกายภาพได้อย่างรวดเร็ว แต่ยังสามารถรักษาอาการบาดเจ็บได้ในทันที
น่าเสียดายที่ในช่วงต่อมาของดราก้อนบอลผลผลิตถั่วเซียนเริ่มต่ำมากโดยเหลือสำรองไม่มากนัก
ซุน โกคูและทีมเกลียดที่จะแบ่งกินกันคนละชิ้น ดังนั้นพวกเขาจึงหักครึ่งแบ่งกินกัน 2 คนและในปัจจุบันถั่วเซียนก็ยังไม่ถูกยาจิโรเบะเอาไป
……………..
ดินแดนศักดิ์สิทธิ์คาริน
ดินแดนศักดิ์สิทธิ์คารินตั้งอยู่อีกด้านหนึ่งของหอคอยคาริน ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ได้รับการปกป้องจากเผ่าคารินกะมาเป็นระยะเวลานาน
ในสมัยโบราณดินแดนศักดิ์สิทธิ์คารินเป็นแหล่งกำเนิดของศิลปะการต่อสู้
เป็นเวลายาวนานที่มีปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้มาท้าทายหอคอยคารินอย่างต่อเนื่อง
แม้ว่าในศตวรรษที่ผ่านมาศิลปะการต่อสู้ของโลกจะหยุดนิ่งเมื่อเผชิญกับหายนะเมื่อ 300 ปีที่ผ่านมาแต่ความมุ่งมั่นในหัวใจของปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ของโลกยังไม่หยุดพัฒนา
ทุกๆ 2-3 ปีจะมีคนมาที่นี่เพื่อท้าทายหอคอยคารินเสมอ
วันนี้หอคอยคารินได้ต้อนรับแขก 2 ท่านในทิวทัศน์ที่มองไม่ชัดเส้นขอบฟ้าก็ปรากฏขึ้นในแนวสายตา
เซียร์ย่าและซีหลิงบินไปยังจุดสูงสุดของดินแดนศักดิ์สิทธิ์คารินและเฝ้ามองหอคอยที่ยาวและสูงจากพื้นดินในระยะไกล ซึ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าและรวมตัวกันเป็นชั้น ๆ บนชั้นเมฆและหมอก
“ นี่คือหอคอยคารินหรอ? สูงมาก! ”
ซีหลิงตกใจและเซียร์ย่ารู้สึกประหลาดใจที่ได้เห็นตำนานเขาไม่เชื่อโดยธรรมชาติว่า
หากไม่ใช่เพราะการปีนโดยใช้มือเปล่าก็จะไม่สามารถขึ้นไปถึงยอดหอคอยคารินได้
แต่การได้เห็นหอคอยที่ทอดยาวจนหายลับไปในท้องฟ้าเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากชื่นชมบรรพบุรุษของโลกจากสมัยโบราณ
บางทีอาจจะมีเพียง“ พระเจ้า” เท่านั้นที่สามารถบรรลุสิ่งที่ยิ่งใหญ่นี้ได้
